Ross The Boss

Είναι κάποιες φορές που ένα κομμάτι σου κολλάει στο μυαλό και το ακούς ανελλιπώς χωρίς να το βαριέσαι. Κάτι τέτοιο μου συνέβη με το "We Will Kill" από τη νέα δουλειά του Ross The Boss. Ο εν λόγω καλλιτέχνης, για όσους δεν ξέρουν, υπήρξε ένας εκ των τεσσάρων μουσικών που απάρτιζαν τη χρυσή περίοδο των Manowar. Επίσης ήταν και εκ των βασικών συνθετών. Μετά την αποχώρηση του από το group, έπειτα από την κυκλοφορία του "Kings Of Metal" το 1998, δε σημειώθηκε κάποια ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη δισκογραφική του κίνηση -τουλάχιστον για μένα-, ώσπου το 2006, μετά και από την παρότρυνση του Tarek Maghary, ηγέτη και τραγουδιστή των Γερμανών Majesty αλλά και εμπνευστή του Νο1 αμιγώς metal festival "Keep It True", αποφάσισε να δημιουργήσει τους Men Of War και να περιοδεύσει ανά τον κόσμο, παίζοντας μόνο διασκευές σε κομμάτια των Manowar. Δίπλα του είχε έμπειρους μουσικούς, τους Patrick Fuchs and Carsten Kettering από τους Γερμανούς Ivory Night σε φωνητικά και μπάσο αντίστοιχα, και τον Matthias Mayer από τους Divinus στα drums. Σιγά σιγά οι εμφανίσεις του άρχισαν να έχουν μεγάλη επιτυχία. Κάπου εκεί γεννήθηκε η ιδέα του παρθενικού του album υπό το όνομα του.

Έτσι πριν από μικρό χρονικό διάστημα είδε το φως της δημοσιότητας η πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά, "New Metal Leader", με το εκπληκτικό κατά τη γνώμη μου εξώφυλλο, τίτλος σίγουρα αλαζονικός για κάποιους, αλλά για κάποιους άλλους όχι, αν σκεφτεί κανείς το συγκρότημα στο οποίο ήταν κάποτε μέλος. Μουσικά το που κινείται το album δε θέλει μεγάλη φιλοσοφία. Δε νομίζω ότι στην πρώτη του προσπάθεια θα μπορούσε να παίξει κάτι άλλο από αγνό τευτονικό metal με επικό ύφος.

Πριν το άκουσμα των τραγουδιών ήμουν περίεργος, αφού τέτοιο εγχείρημα θα ήγειρε πολλές συζητήσεις εκ του τελικού αποτελέσματος. Μετά την ακρόαση θεωρώ ότι κέρδισε το στοίχημα χωρίς προβλήματα. Μια εισαγωγή και 10 συνθέσεις, όλες βγαλμένες από το παρελθόν. Ακούστε το γρήγορο αλλά φουλ στη μελωδία "Death And Glory", το Acceptικό "Plague Of Lies", το δυναμικό "Blood Of Knives", τα άκρως επικά "I Got The Right" και "Matador" και θα καταλάβετε τι εννοώ. Από τους τίτλους και μόνο φαίνεται το στιχουργικό ύφος του δίσκου.

Όλα τα τραγούδια είναι άκρως metal, χωρίς καμία πρόσμιξη ή βοήθεια περαιτέρω οργάνων, πλην των γνωστών: κιθάρα, μπάσο και drums. Δε θα μπορούσαν να έχουν άλλωστε. Εννοείται ότι ο ακροατής θα ακούσει και πολλά σημεία που φέρνουν στο μυαλό τους Manowar, κάτι κατανοητό και αναμενόμενο. Άλλωστε θα ήταν ψεύτικη κίνηση αν απαρνιόταν το παρελθόν του. Οι δημιουργίες του δίσκου είναι ως επί το πλείστον mid tempo, έχοντας βέβαια και πολλά δυναμικά ξεσπάσματα. Το βασικότερο όλων είναι ότι φέρνουν στο μυαλό groups ή συνθέσεις, όμως δεν είναι πιστή αντιγραφή σημείων, αλλά μουσική υπενθύμιση του καλού παρελθόντος.

Ο Ross The Boss, έχοντας ήδη το λαμπρό συνθετικό παρελθόν, ακολούθησε την πεπατημένη κίνηση η πρώτη του προσπάθεια να θυμίζει αρκετά το ύφος των Manowar. Το έκανε για μένα τόσο καλά, όμως, που θα τολμήσω να πω ότι το "New Metal Leader" «έχει βάλει τα γυαλιά» στο τελευταίο album των Manowar. Στα 48 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα της διάρκειας του album, ο ακροατής θα ακούσει metal και μόνο συνθέσεις. Ούτε ιντερλούδια, ούτε εισαγωγές, μόνο κομμάτια αποδομένα από μουσικούς που το λέει η καρδιά τους, κάτι που φαίνεται από το τελικό αποτέλεσμα.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει κατά τη γνώμη μου στον τραγουδιστή του group, ο οποίος με το γρέζι και τον «τσαμπουκά» που έχει η φωνή του αποτελεί την ιδανική λύση για τέτοιου είδους υλικό. Η παραγωγή του δίσκου έγινε από τον Tarek Maghary (Majesty) και η τελική μίξη από τον Achim Köhler (που έχει κάνει δουλειές των Sinner και Primal Fear), κάτι που έχει δώσει τον απαραίτητο όγκο αλλά και καθαρότητα στην ακρόαση τέτοιων τραγουδιών, χαρίζοντας πολλά χαμόγελα ικανοποίησης στον κάθε οπαδό.

Δεν ξέρω αν ο Ross The Boss είναι ο Νέος Μεταλλικός Ηγέτης. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι μας χάρισε ένα δίσκο που τουλάχιστον κάποιοι οπαδοί που έχουν βαρεθεί τις φρικτές επαναλήψεις θα αγαπήσουν γιατί είναι απαραίτητος, δείχνοντας την εικόνα του αφεντικού στο χώρο. Δεν ξέρω αν είναι σημαντικό για κάποιους, για μένα όμως είναι. Εύγε κύριε Ross The Boss και λοιποί μουσικοί. Εύγε και πάλι εύγε...