Purson

Δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πολύ εξεταστικά για να διαπιστώσει ότι το rock της δεκαετίας του '60 και του '70 (ή για να είμαστε και πιο ακριβείς της πενταετίας '67 με '72) ακόμα συναρπάζει και καθοδηγεί μία νέα γενιά συγκροτημάτων από όποιο πεδίο και αν αντλούν την έμπνευσή τους. Είτε είναι το progressive rock, ο σκληρός ήχος του Detroit, η ψυχεδέλεια ή τα Sabbath-ικά riff, μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα του σήμερα κοιτάνε προς την εποχή εκείνη. Αυτό όμως που προξενεί εντύπωση είναι όταν και η Βρετανία ακολουθεί έναν ρετρό ήχο που μέχρι τώρα έδειχνε να απαρνιέται. Πιθανότατα υπό τις πιέσεις δημοφιλίας σουηδικών, γερμανικών κλπ συγκροτημάτων που βρήκαν εδαφος μέχρι και σε mainstream βρετανικά περιοδικά όπως το Classic Rock, το heavy psych και το proto-prog δηλώνει δειλά την παρουσία του. Ας μην αναθαρρούμε πολύ, ακόμα, βέβαια. Δεν μιλάμε για μια σκηνή ή ένα μεγάλο ρεύμα, αλλά η ποιότητα και το αποτέλεσμα που παραδίσουν (και) οι Purson μάς κάνουν αισιόδοξους.

Καθοδηγούμενοι από την τραγουδίστρια και κιθαρίστρια Rosalie Cunningham αλλά και με γερές δόσεις mellotron και hammond, σε βαθμό που αυτά τα δύο να κυριαρχούν στη μουσική, οι Purson έρχονται από την πλευρά των Atomic Rooster και των Coven για να διατυπώσουν μία occult θεματική. Σε αντίθεση όμως με άλλα συγκροτήματα, η θεματική τους αυτή δεν έχει την, αστεία τελικά, σοβαροφάνεια συγκροτημάτων που δίνουν φιλοσοφικές διαστάσεις στους στίχους τους αυτούς. Αντίθετα, είναι πιο αφηγηματική και κατά συνέπεια πιο ευχάριστη. Ντύνεται δε με την εντυπωσιακή ικανότητα της Cunningham να συνδυάζει τις εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες με την κιθαριστική δεξιοτεχνία.

Το πρώτο single του "The Circle And The Blue Door" είναι το "Leaning On A Bear" και με το δυναμικό riff των πλήκτρων φανερώνει τη μία πλευρά των Purson, αυτή που αντλεί κυρίως από το hard rock αφού θα μπορούσε να φέρει στο μυαλό οτιδήποτε από Deep Purple και Uriah Heep μέχρι Birth Control. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται και άλλα κομμάτια όπως τα "Mavericks And Mystics" και "Sapphire Ward" (το πιο κιθαριστικό από τα τρία). Από την άλλη υπάρχουν οι στιγμές που ταιριάζουν πιο ιδανικά την ατμόσφαιρα με την ένταση, τις γωνίες του hard rock με τις καμπύλες της ψυχεδέλειας, τη folk με τη jazz (εξ' ου και κάποιες παρομοιώσεις με τους Pentangle) τις ακαταμάχητες, σχεδόν παγανιστικές, μελωδιες με τα οργανικά ξεσπάσματα. Αυτές είναι που κυριαρχούν στον δίσκο και τον χαρακτηρίζουν. Ξεχωρίζουν οι "The Contract", "Spiderwood Park", "Tempest And The Tide" και "Well Spoiled Machine".

Τελικά οι Purson καταφέρνουν να πετύχουν απόλυτα σε αυτό που κάνουν γιατί το αποτέλεσμα έχει χαρακτήρα, είναι συμπαγές χωρίς να είναι ανιαρό και έχει κάτι το ακαθόριστα βρετανικό που πολύ μας είχε λείψει από αντίστοιχου ύφους δουλειές. Έχει και σπουδαία τραγούδια, ε! Κυρίως έχει σπουδαία τραγούδια.