Monument

Ιντριγκαδόρικος ο τίτλος, έτσι; Και τώρα που έχω την αμέριστη προσοχή σου, φίλε αναγνώστη, ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Σίγουρα σε αυτήν τη δισκοκριτική οι αναφορές στους Iron Maiden δίνουν και παίρνουν, με την παρέα του Peter Ellis να είναι ηχητικά ό,τι κοντινότερο μπορούμε να βρούμε στην μεταλλική πιάτσα στο βρετανικό Θηρίο (άκου, βέβαια, και τους Attick Demons και βγάλε τα δικά σου συμπεράσματα). Βέβαια, έπειτα από τρεις πλέον δίσκους και με τις προθέσεις τους να είναι αγνές και ξεκάθαρες εξ αρχής, είναι λίγο άδικο να συνεχίζουμε να εστιάζουμε μονάχα σε αυτό το χαρακτηριστικό της μουσικής τους ύπαρξης, τη στιγμή μάλιστα που οι ίδιοι δείχνουν εμπράκτως τη διάθεση να εξελιχθούν περαιτέρω.

Τα είχαμε πει, άλλωστε, και στην παρουσίαση του προηγούμενου τους δίσκου αναλυτικότερα, μια τόσο ποιοτική και κυρίαρχη βασική επιρροή καταλήγει να είναι ευχή και κατάρα μαζί, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια ακμαιότατη και καθ’ όλα ενεργή mega-band. Οι Monument, ωστόσο, δεν δείχνουν να πτοούνται από τις συνεχιζόμενες αναφορές και συγκρίσεις με τους Iron Maiden, αλλά, αντιθέτως, φαίνεται να νιώθουν έως και υπερήφανοι για τις τόσο εμφανείς και ξεκάθαρες ρίζες των μουσικών ιδεών τους, δίχως να αισθάνονται την ανάγκη να τις «καμουφλάρουν» με οποιονδήποτε τρόπο για να γίνουν περισσότερο αρεστοί στους πιο δύσπιστους.

Μάλιστα, γνωρίζοντας για την προσωπική σχέση του Peter Ellis με την οικογένεια Dickinson, αλλά κι ενθυμούμενοι την παραδοχή του πως ο Bruce Dickinson αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο μέντορα του σε ό,τι αφορά την φωνητική και σκηνική παρουσία του, δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση πως ενώ σχεδόν τα πάντα στους Monument «φωνάζουν» Maiden, αντικειμενικά δεν μπορούμε να τους προσάψουμε σχεδόν τίποτα αρνητικό για αυτήν τους την προσήλωση. Ούτε για το γεγονός πως το δικό τους "Death Avenue" φέρνει κατευθείαν στο νου το "Deja Vu" στο ρεφρέν του, μήτε για το ότι το "The Chalice" μοιάζει βγαλμένο από την early '90s προσωπική καριέρα του Dickinson και, σίγουρα, ούτε για το (εκ των κορυφαίων τραγουδιών που έχουν γράψει μέχρι στιγμής) "The End", το οποίο φαντάζει ως μια ξεχασμένη σύνθεση από τα sessions για το "Piece Of Mind".

Αντιθέτως, η ακόμη εντονότερη ανάδειξη του Running Wild χαρακτήρα τους (όπως στο εναρκτήριο "William Kidd") αξίζει ευσήμων, ο φόρος τιμής του "Nightrider" στους Judas Priest (με τους Halford-ισμούς του Ellis στο ρεφρέν) εκτός από καθ' όλα ευπρόσδεκτος μας χαρίζει κι ένα απολαυστικά βρετανικό κομμάτι ενώ οι καλπασμοί των "Attila" και "Wheels Of Steel" και οι επί μέρους δισολίες τους δεν γίνεται να λαθέψουν αισθητικά. Έτσι, και με τη συνθετική τους προσέγγιση να παρουσιάζεται κατά δύο χρόνια ωριμότερη από το "Hair Of The Dog" και να ενισχύεται με τον καλύτερο ήχο που έχει παρουσιαστεί σε δουλειά τους μέχρι σήμερα (δια χειρός Tony Newton), οι Monument δεν μας βγάζουν από το μυαλό τους έντονους Maiden συνειρμούς, αλλά καταφέρνουν ακόμη και με αυτούς στην εξίσωση να μας προσφέρουν ένα άλμπουμ που διεκδικεί (και κερδίζει) άξια πολλές ποιοτικές ακροάσεις.

Καλώς ή κακώς, η συζήτηση που αφορά τις επιρροές οποιασδήποτε μπάντας είναι ένα τεράστιο ζήτημα που δεν καταλήγει σε ξεκάθαρα συμπεράσματα, ενώ εμπεριέχει την υποκειμενική οπτική σε βαθμό παραπάνω του σημαντικού. Με την εξέλιξη, δε, της μουσικής στο στενό πλαίσιο που μας ενδιαφέρει, εκείνο το σκληρού ήχου, να έχει βασιστεί σε μουσικά και στυλιστικά «δάνεια» (και, μιας και οι αναφορές στους Iron Maiden κοντεύουν να ξεφύγουν αριθμητικά, ας θυμηθούμε πως ακόμη κι εκείνοι στα πρώτα τους βήματα συγκρίνονταν έντονα με τους Judas Priest), τα οποία διαγράφονται ή ακόμη και αντιστρέφονται όταν το status δημοφιλίας της εκάστοτε μπάντας σε σχέση με εκείνο των επιρροών της μεταβληθεί σημαντικά (βλέπε Metallica και Diamond Head μεταξύ πολλών άλλων), μοιάζει λίγο υποκριτικό να κρίνουμε μονάχα από το «φαίνεσθαι» και τις όποιες, πασιφανείς ή όχι, πηγές έμπνευσης παρουσιάζει η δουλειά ενός νεότερου σχήματος. Και σε ό,τι αφορά τους Monument, μπορεί να μην καταφέρουν να ξεφύγουν ποτέ από τη βαριά σκιά των Iron Maiden, μα αυτό δεν σημαίνει πως δεν αξίζουν να αναγνωριστούν ως ένα συγκρότημα που τιμά τις ρίζες του και σέβεται απόλυτα το κοινό που απευθύνεται, κυκλοφορώντας δουλειές που πρώτα και κύρια αντιπροσωπεύουν τους ίδιους σαν δημιουργούς κι ακροατές.