Monument

Τι προσδοκούμε τελικά από τη νέα γενιά των καθαρόαιμων heavy metal συγκροτημάτων; Αυτό είναι το ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό μου τις τελευταίες πολλές μέρες που ακούω τη νέα δουλειά των Βρετανών Monument, με τίτλο "Hair Of The Dog". Με τα πάντα να έχουν παιχτεί πλέον σε αυτό το είδος, οι προοπτικές και η πρωτοπορία μοιάζουν έννοιες μακρινές για την πλειονότητα των μπαντών, ενώ αυτές που εν τέλει καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, βασίζονται σε ένα τρίπτυχο ταλέντου, σκληρής δουλειάς και προσωπικότητας, με διαφορετικές αναλογίες σε κάθε περίπτωση, όπου συνήθως το τρίτο σκέλος αναπόφευκτα περνά σε δεύτερη μοίρα. Έτσι, το πόσο θα απολαύσει κανείς την εκάστοτε νέα κυκλοφορία, εξαρτάται από το κατά πόσο μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός πως η μουσική που ακούει, ακολουθεί, από λίγο έως πολύ, τις διδαχές των γιγάντων του είδους.

Συνειδητά ή εκουσίως, ο ακροατής ομαδοποιεί ηχητικά τις νέες μπάντες υπό τη σκέπη του εκάστοτε θρυλικού συγκροτήματος που έχει ορίσει τις σταθερές του ήχου, καταλήγοντας ωστόσο πολλές φορές στην απαξίωση της προσπάθειας τους, λόγω των εμφανών αυτών επιρροών τους. Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι πρόσφατο, μα διέπει συνολικά τους ακροατές ανά τω καιρώ, μιας και αποτελεί γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης η αρχική διστακτικότητα στην αποδοχή καθετί νέου. Ωστόσο, αυτό που μοιάζει κάθε φορά να παραλείπεται, τεχνηέντως ή όχι, είναι η μη ύπαρξη παρθενογένεσης, πόσο μάλλον στο μουσικό χώρο. Οι επιρροές σχεδόν πάντοτε ακολουθούν γραμμική χρονική πορεία, με το παρελθόν να αποτελεί τη βάση για το παρόν και από αυτό το αξίωμα δεν μπορεί να ξεφύγει πρακτικά κανείς. Συνεπώς, οι όποιες συνθετικές μανιέρες δεν αποτελούν κτήμα ουσιαστικά κανενός, μα η απόδοσή τους από ορισμένα εξέχοντα ονόματα οδηγεί σε μια παραδοχή, αναγνωρίζοντας πως η συμβολή και συνεισφορά τους στη γιγάντωση του είδους είναι τέτοια, που δικαιούνται να έχουν ταυτόσημη έννοια με το είδος καθαυτό.

Αφού ξεκαθαρίσαμε, λοιπόν, τα παραπάνω, καιρός να μπούμε στην ουσία, το δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο της παρέας του Peter Ellis, το οποίο διαδέχεται το προ διετίας ελπιδοφόρο "Renegades". Η μπάντα, συνεχίζοντας στο ίδιο μονοπάτι, παρουσιάζεται σαφώς βελτιωμένη σε όλους τους τομείς, παραδίδοντας ένα έργο που μπορεί να τους καθιερώσει ως ένα από τα πιο ανερχόμενα ονόματα στον χώρο του παραδοσιακού heavy metal. Από την αρχή, με το άνοιγμα της αυλαίας από το ορμητικό ομότιτλο, μέχρι και το επικό κλείσιμο του "Lionheart", το "Hair Of The Dog" αποτελεί μια σύγχρονη οπτική της εποποιίας των Iron Maiden, η οποία καθώς μπολιάζεται με σπόρους power metal φρενίτιδας, προσφέρει στον ακροατή ένα αποτέλεσμα δίχως εκπτώσεις στην ποιότητα.

Έτσι, έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με αγνό, βρετανικό ατσάλι, που έχει σαν ξεκάθαρο σημείο αναφοράς κυρίως τους Iron Maiden των '80s, τόσο φωνητικά όσο και στον τομέα συνθέσεων, καθώς ο Peter Ellis καταφέρνει με άνεση να προσεγγίσει τις απαιτητικές ερμηνείες του ειδώλου και μέντορα του, Bruce Dickinson, μέσα από συνθέσεις όπως το "Blood Red Sky" (που παρουσιάζεται ελάχιστα διαφορετικό απ' ό,τι στο EP τους), το "Emily" και το "A Bridge Too Far", όπου μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει κατευθείαν από κάποιο χαμένο Iron Maiden άλμπουμ. Σίγουρα, οι παραλληλισμοί αυτοί οδηγούν σε ευθείες αντιστοιχίσεις με την πηγή έμπνευσης ορισμένων συνθέσεων, μα τελικά, η απόδοσή τους καταφέρνει να προσδώσει σε αυτές, αυτονομία ύπαρξης.

Παρ' όλα αυτά, το άλμπουμ απογειώνεται πραγματικά στις συνθέσεις που η προσωπικότητα της μπάντας υποσκελίζει μερικώς αυτή των επιρροών της. Συνθέσεις όπως το προαναφερθέν "Lionheart", με τη συναρπαστική Running Wild αύρα του, το "Heart Of Stone", όπου αποτελεί μια από τις καλύτερες μπαλάντες που έχουμε ακούσει φέτος και το "Crobar", ένα τραγούδι - φόρος τιμής στο αγαπημένο στέκι τους και το μέρος που φιλοξένησε την πρώτη τους συναυλία, δείχνουν πως αρχίζουν σταδιακά να χτίζουν προσωπικότητα, δίχως να αποκλίνουν από την ηχητική ταυτότητα που επιθυμούν. Εξαίρεση στα παραπάνω, αποτελεί το "Imhotep (The High Priest)", όπου οι σαφείς υπόνοιες του τίτλου του κρύβουν ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Maiden που δεν έγραψαν εκείνοι και, σίγουρα, την αγαπημένη μου σύνθεση μέσα από το "Hair Of The Dog".

Φαίνεται πως το επόμενο άλμπουμ των Monument θα αποτελέσει την κρίσιμη καμπή για την περαιτέρω πορεία τους, δείχνοντας αν μπορούν να ηγηθούν του νέου κύματος των heavy metal συγκροτημάτων ή θα συνεχίσουν να αποτελούν μια αξιοπρόσεκτη μπάντα από οπαδούς για οπαδούς. Μέχρι τότε, το "Hair Of The Dog" αποτελεί ένα πολύ καλό δείγμα κλασσικού heavy metal και, προσωπικά, έναν δίσκο αρκετών ακροάσεων και στο υπόλοιπο της χρονιάς.