Meshiaak

Εδώ και καιρό φαίνεται πως η Αυστραλία περνάει μια περίοδο μουσικής άνθησης με εξαιρετικές κυκλοφορίες σε ένα μεγάλο εύρος του μεταλλικού και rock ήχου. Οι Meshiaak αν και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν αποτελούνται από πρωτάρηδες του χώρου, αλλά προέκυψαν ως ιδέα αρχικά από τη συνεργασία του κιθαρίστα-παραγωγού Dean Wells (Teramaze) και του Danny Tomb (ex-4ARM) και το κοινό τους πάθος για τη δημιουργία ενός μοντέρνου αλλά ταυτόχρονα “παραδοσιακού” thrash άλμπουμ. Προχωρώντας από το στάδιο της ιδέας στην υλοποίηση, ο drummer Jon Dette, παλιά καραβάνα του χώρου έχοντας παίξει με Slayer, Anthrax, Testament αλλά και τους Iced Earth, ακούγοντας το υλικό που είχε γραφτεί, αμέσως έγινε μέλος της μπάντας θεωρώντας πως είναι μια καλή ευκαιρία να ξεφύγει από το status του “hired gun”. Κι όχι άδικα.

Αυτό που ξεχωρίζει στη μουσική των Meshiaak είναι πόσο καλά καταφέρνουν να ακροβατούν μεταξύ της ωμότητας του thrash στοιχείου και των μελωδικών περασμάτων. Μια ισορροπία που προφανώς ήταν και ο αρχικός λόγος ύπαρξης της μπάντας, με τον Wells από τη μια να συνεισφέρει με την progressive-μελωδική του πλευρά, και τον Womb από την άλλη να δίνει τα γκάζια τόσο στα φωνητικά όσο και στα riffs, πολλά εκ των οποίων είχε ήδη γράψει πριν καν ξεκινήσει αυτό το εγχείρημα. Το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από καλό. Το άλμπουμ κυλάει αβίαστα, άλλοτε σε γραπώνει από το λαιμό και σε παρασύρει σε αναπόφευκτο headbanging, άλλες  φορές πάλι σε βάζει σε μια πιο μελαγχολική αίσθηση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα (και μάλλον καλύτερο τραγούδι του δίσκου) το “Death Of An Anthem”, που συνδυάζει riff-άρες, όμορφα σόλο, ένα ακουστικό πέρασμα στη μέση και ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό κλείσιμο που σε οδηγεί κατευθείαν στο repeat.

Άλλα κομμάτια που ξεχωρίζουν, είναι το single “Drowning, Fading, Falling”, το “Alliance Of Thieves” που είναι γκαζωμένο και αγριεμένο αλλά κλείνει με μια πανέμορφη συνεργασία φωνητικών και riffs, ενώ το “Αt The Edge Of The World” φέρνει στο μυαλό καλούς Trivium και ξεχνάει την trash προσέγγιση του υπόλοιπου άλμπουμ. Θα έβαζα στοίχημα πως θα είναι και το επόμενο single από το άλμπουμ. 

Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να κάνω και στην παραγωγή, που είναι εξαιρετική, με τη μίξη του Jacob Hansen να αναδεικνύει κάθε όργανο, με όγκο αλλά χωρίς να ακούγεται “πλαστικό” όπως πολλές φορές συμβαίνει σε σύγχρονα άλμπουμ. Για το εκτελεστικό επίπεδο των μελών τα λόγια είναι περιττά, από τα σαρωτικά τύμπανα στα γρήγορα riffs και τα βιρτουόζικα σόλο, όλα συνθέτουν ένα περίτεχνο αποτέλεσμα.

Τα στιχουργικά χρέη έχει επωμιστεί ο Danny Womb, βασισμένος όπως έχει πει σε προσωπικές δυσκολίες και προβλήματα που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει, και η αλήθεια είναι πως σε συνδυασμό με τις πολύ καλές ερμηνείες του βγάζει πολύ θυμό και οργή στα κομμάτια, άλλες φορές με επιθετική φωνή κι άλλοτε “μαλακώνει” λίγο, τα καταφέρνει όμως περίφημα σε κάθε περίπτωση.

Το “Alliance Of Thieves” και οι Meshiaak έκαναν ίσως το δυνατότερο δισκογραφικό ντεμπούτο που θα μπορούσαν. Με τη μουσική τους πληρότητα καταφέρνουν να βάλουν τα γυαλιά στα καθιερωμένα ονόματα του χώρου, βάζοντας ταυτόχρονα μια έντονη προσωπική πινελιά στον ήχο τους. Αντί να περιμένουμε από τους γερόλυκους να μας δώσουν φρέσκιες μουσικές λοιπόν, ας δώσουμε την ευκαιρία σε δουλειές όπως αυτή, που ξεχειλίζουν νεύρο και όρεξη.