Masterplan

Πάντοτε θεωρούσα τους Masterplan μια τιμιότατη μουσικά μπάντα, καθώς οι μέχρι τώρα κυκλοφορίες της μας είχαν προσφέρει αρκετές όμορφες συνθέσεις στο χώρο του ευρωπαϊκού power metal. Έτσι, όσο κι αν δεν είχα μείνει ικανοποιημένος από την τελευταία τους δισκογραφική προσπάθεια, το προ τετραετίας "Novum Initium", πίστευα πως θα ανέκαμπταν σχετικά σύντομα, καθώς η ομάδα μουσικών που έχει μαζέψει τα τελευταία χρόνια ο Roland Grapow, μαζί με το συνθετικό του ταλέντο, άφηναν αρκετές υποσχέσεις.

Αμ δε. Παρά την τετραετή αποχή, οι Γερμανοί metallers αποφάσισαν να επιστρέψουν δισκογραφικά με μια συλλογή διασκευών σε κομμάτια που είχε γράψει ο Grapow κατά την περίοδο που αποτελούσε μέλος των Helloween, σε μια κίνηση με ξεκάθαρο σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση της πρόσφατης επανένωσης των τελευταίων με τους Kai Hansen και Michael Kiske. 
Έτσι, στις έντεκα διασκευές του "Pumpkings" βρίσκουμε κομμάτια από σχεδόν όλους τους δίσκους της 1991-2000 περιόδου των Helloween (με την απουσία κάποιου τραγουδιού από το “Better Than Raw” να εξηγείται λόγω της μη συνθετικής συμμετοχής του Grapow σε αυτόν), παιγμένα δίχως την παραμικρή παρέκκλιση από τις αρχικές εκδοχές τους. Μοναδικές εμφανείς διαφορές αποτελούν η διαφορετική (και μάλλον χειρότερη) παραγωγή και μίξη τους και, προφανώς, οι ερμηνείες του Rick Altzi, ο οποίος παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλει, δεν καταφέρνει ούτε στο ελάχιστο να πλησιάσει, πόσο μάλλον να υπερκεράσει, τις αντίστοιχες των Kiske και Deris.

Κατά τα άλλα, καθαρά από μουσικής απόψεως, οι συνθέσεις καθεαυτές αλλά και η εν γένει προσφορά του Grapow στους Helloween δεν μπορούν να αμφισβητηθούν ποιοτικά, μα ακόμη κι έτσι, η κυκλοφορία δεν μπορεί να ξεφύγει από την κατηγορία της αρπαχτής. Κι όσα δίκια κι αν έχει να νιώθει «ριγμένος» από την μη πρόσκληση του στο reunion των Helloween ο Γερμανός κιθαρίστας, άλλο τόσο δεν δικαιολογείται μια τέτοια κίνηση από πλευράς του, της οποίας το μοναδικό κίνητρο είναι το όποιο εφήμερο κέρδος. Κοροϊδεύοντας απροκάλυπτα και κατάμουτρα τους ακροατές, τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι να κηλιδώσει το όνομα, την ιστορία και την αξιοπρεπέστατη μέχρι τώρα πορεία της νυν μπάντας του (αλλά και του ίδιου), κατακρημνίζοντας την οικειοθελώς στην κατηγορία των cover bands.

Ειλικρινά, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ασχοληθεί κάποιος με το "Pumpkings", αφού σαν κυκλοφορία εκτός από καταδικαστέα είναι και «λίγη». Με τις πιστές αλλά κενές ουσίας κι αδιάφορες επανεκτελέσεις του να μην έχουν κάτι να προσφέρουν, το νέο άλμπουμ διασκευών των Masterplan πρέπει και θα ξεχαστεί το συντομότερο.