Malevolent Creation

Στους περισσότερους το όνομα Malevolent Creation είναι συνυφασμένο με τον πρώτο τους δίσκο, "The Ten Commandments", το οποίο είχε κάνει θραύση αρχές των '90s. Χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία αυτού του ντεμπούτου, αφού αντικειμενικά είναι απ' τα πιο χαρακτηριστικά και δυνατά στον ήχο του αμερικάνικου death,  πρέπει να δοθεί και αντίστοιχη προσοχή  στον υπόλοιπο κατάλογο του σχήματος διότι αναμφίβολα υπάρχουν πολύ καλά δισκάκια. Μπορεί στο κλείσιμο της πορείας τους στη Roadrunner να βγάλανε αμφιλεγόμενου επιπέδου LP (μιλάω για το "Stillborn" το οποίο είχε θαφτεί τότε, αν και πιστεύω άδικα), αλλά από κει και πέρα οι Malevolent Creation βαράνε αλύπητα. Άλλες φορές με πολύ καλά αποτελέσματα, άλλες φορές με απλά ικανοποιητικά, γεγονός παραμένει ότι είναι σταθερή αξία και κάθε νέο άλμπουμ τους άξιο ακουσμάτων.

Μετά από περίπου πέντε χρόνια από το "Invidious Dominion" κι έχοντας φύγει απ' τη Nuclear Blast, ερχόμαστε στο "Dead Man's Path" (μέσω της Century Media) και το πάρτι ξαναρχίζει. Με μεστές συνθέσεις, δομές σχετικά απλοϊκές αλλά που δεικνύουν τα riff, οι Αμερικανοί προσπαθούν να γράψουν τραγούδια για να γίνεται μακελειό στις συναυλίες τους. Έτσι, αυτή η αμεσότητα σε κατακλύζει και σε παρασέρνει. Το "Dead Man's Path" ακούγεται πολύ ευχάριστα, δεν απαιτεί πολλά από τον ακροατή, ενώ ταυτόχρονα του προσφέρει άπλετα χτυπήματα από δολοφονικές κιθάρες, τύμπανα που τρέχουν με χίλια αλλά και τις απαραίτητες αλλαγές στα tempo ώστε να μην βαρεθεί καθόλου.

Το άλμπουμ ξεκινάει σε εντελώς ήρεμους ρυθμούς, με το ομώνυμο να ακούγεται σχεδόν μελαγχολικό αλλά αμέσως μετά το σφυροκόπημα δεν έχει τελειωμό. Ο Hoffmann είναι απόλαυση στα φωνητικά, πολύ χαρακτηριστική η χροιά του, ο Fasciana γράφει riff οδοστρωτήρες, ενώ η επιστροφή του DiPinto στα τύμπανα βγάζει ένα πιο grind ύφος στα τραγούδια. Έχει μια αμεσότητα στο blastάρισμα που μπολιάζουν με ένα βίαιο μανδύα σχεδόν όλες τις συνθέσεις. Ο δε Swano που ανέλαβε τη μίξη έκανε αξιόλογη δουλειά δίνοντας πολύ χώρο στα ντραμς με ένα διαυγές αποτέλεσμα.

Όσο άκουγα το "Dead Man's Path", πίστευα ότι κάποια στιγμή στις συνεχόμενες ακροάσεις θα το βαριόμουνα εύκολα, παρ’ όλα ταύτα εξακολουθεί να μου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, δείγμα θεωρώ της καλής ποιότητας των συνθέσεων μέσα. Αναμενόμενο ή μη, οι τύποι έβγαλαν πολύ καλή δουλειά και ανυπομονώ να ακούσω κάποια από αυτά τα τραγούδια ζωντανά στο επερχόμενο live τους με τους Grave. Κλείνοντας, να πω πως προβληματιζόμουν πώς γίνεται σε τέτοια παλιά γκρουπ οι όποιες εμφανείς επιρροές από τους Slayer να μην είναι ενοχλητικές (απεναντίας να σε πωρώνουν), ενώ σε πιο καινούργια σχήματα να μοιάζουν σαν ξερές αντιγραφές. Πώς γίνεται σε τραγούδια όπως η γέφυρα στο "Corporate Weaponry", τα ντραμς στο "12th Prophecy" ή στο γρήγορο κλείσιμο του "Extinction Personified" να νιώθω την αδρεναλίνη να βαράει κόκκινο, ενώ τόσα νέα συγκροτήματα όταν ακολουθούν τον ίδιο δρόμο να φαίνονται τόσο ψεύτικα; Πιθανώς η απάντηση είναι ότι αυτή η Slayer-ίλα που ανέκαθεν έβγαζαν οι Malevolent Creation είναι βαθειά εμποτισμένη στο αίμα τους. Βγαίνει φυσικά, χωρίς να έχει προσχεδιαστεί. Και αυτό, δυστυχώς, σπάνια το βλέπουμε σε νεότερα γκρουπ.