Matt Berninger

Κάποιοι καλλιτέχνες περνούν μεγάλο μέρος της ζωής τους κατασκευάζοντας ένα ολόκληρο σύμπαν με το συγκρότημά τους και μετά, αποφασίζουν να χτίσουν ένα καταφύγιο για τον εαυτό τους. Αυτό ένιωσα ακούγοντας την δεύτερη προσωπική δουλειά του Matt Berninger με τίτλο "Get Sunk". Ο frontman των The National, του συγκροτήματος που για χρόνια μας έμαθε να χορεύουμε με την θλίψη και επηρέασε όσο λίγα την σύγχρονη indie σκηνή, επέστρεψε με έναν δίσκο που, παρά τη γνώριμη μελαγχολία που τον χαρακτηρίζει, κινείται σε ένα πιο αισιόδοξο πλαίσιο.

Βέβαια, από το 2020, όταν και κυκλοφόρησε το "Serpentine Prison", μεσολάβησε ένα βαρύ καταθλιπτικό επεισόδιο που συνδυάστηκε με writer’s block και, φυσικά, και μια πανδημία. Μετά όμως από μια διπλή δισκογραφική κατάθεση με τους The National το 2023, και αφού μετακόμισε στο Connecticut, ο Berninger ξαναβρήκε τα πατήματα του κι ολοκλήρωσε τη νέα του δουλειά. Και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλο αυτό το πέρασμα από το σκοτάδι στο φως και η ανάγκη του να μείνει εκεί, αντικατοπτρίζονται στο άλμπουμ.

Αυτό όμως που ίσως λείπει είναι η ικανότητα του Berninger να αφηγείται τις ιστορίες του όπως έκανε στο παρελθόν. Φυσικά παραμένει ένας υπέροχος στιχουργός αλλά, όπως ίσως και στις τελευταίες δουλειές του με τους National, από εδώ απουσιάζει αυτή η φοβερή του ικανότητα να μιλά για απλά πράγματα με ένα γλυκόπικρο, χιουμοριστικό, και, παράλληλα, ποιητικό τρόπο. Στα καλά νέα όμως, στο μουσικό κομμάτι ο 54χρονος καλλιτέχνης πιστεύω πως μας παρέδωσε την πιο ενδιαφέρουσα δουλειά του εδώ και σχεδόν μια δεκαετία.

Από το εναρκτήριο "Inland Ocean" που χτίζεται αργά, κρατώντας την προσοχή του ακροατή χάρη στην μαγευτική του ενορχήστρωση μέχρι το πιασάρικο "Bonnet of Pins" που κουβαλάει κάτι από την rock αισθητική των πρώιμων The National και από εκεί στην "Tindersticks based chamber pop" του "Silver Jeep" και στην "αμερικανικά" του "Breaking Into Acting", ο δημιουργός εξερευνά πτυχές του εναλλακτικού ήχου αλλά και του εαυτού του, με το τελικό αποτέλεσμα να τον δικαιώνει πλήρως. Οι κορυφαίες όμως στιγμές του δίσκου βρίσκονται στα σημεία που βγαίνει ακόμη περισσότερο από το comfort zone του σε κομμάτια όπως το "Nowhere Special" και στο "No Love" ή, όταν πετυχαίνει να συνδυάσει όλες τις πτυχές του όπως συμβαίνει π.χ. στο "Frozen Oranges", κατά τη γνώμη μου κορυφαίο κομμάτι του δίσκου.

Με τα τραγούδια να αποτελούν ένα κράμα παλιών demos και νέου υλικού, ηχογραφημένα στο προσωπικό του στούντιο στο σπίτι του, το "Get Sunk" αποτελεί μια συναισθηματική περιήγηση στον προσωπικό κόσμο του δημιουργού κι ένα ταξίδι αποδοχής καθώς, εδώ, ο Berninger δεν προσπαθεί να ξορκίσει αλλά να αγκαλιάσει το παρελθόν του, τα βιώματα του, αλλά και όλη του την καλλιτεχνική διαδρομή.

Κι είναι αυτή η ειλικρίνεια και η αμεσότητα του άλμπουμ που το καθιστά τόσο αναζωογονητικό καθώς ο δημιουργός προσπαθώντας να μιλήσει για το δικό του προσωπικό συναισθηματικό βάρος, καταλήγει να το μετατρέψει σε κάτι που μπορεί να μιλήσει σε όλους μας, κάνοντας τον ακροατή να νιώσει ότι δεν είναι μόνος. Και με δεδομένο πως, όσο κι αν το ξεχνάμε καμιά φορά, μια από τις βασικές ιδιότητες της μουσικής είναι να μας κρατάει συντροφιά, το "Get Sunk" μπορεί να λειτουργήσει ως αυτός ο φίλος που δεν είναι εκεί μόνο για να μας διασκεδάσει αλλά για να μας πάρει μια αγκαλιά όταν το έχουμε ανάγκη. Κι εννοείται πως αυτούς τους φίλους τους αγαπάμε λίγο παραπάνω.