Kamelot

Silverthorn

Steamhammer / SPV (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 12/09/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η νέα δουλειά των Kamelot αποτελεί αναμφίβολα κομβικό σημείο στην πορεία των Αμερικανών για μια σειρά από πολλούς λόγους, με κυριότερο από όλους αυτόν της  αλλαγής τραγουδιστή. Το "Silverthorn" αναμένεται να συζητηθεί περισσότερο από οποιονδήποτε δίσκο της μπάντας και τα δεδομένα με τα οποία θα προσεγγίσει κάποιος την ακρόαση του άλμπουμ θα καθορίζουν εν πολλοίς και την τελική αίσθηση που θα του αφήσει. Και η αλήθεια είναι πως το νέο άλμπουμ των Kamelot μπορείς να το προσεγγίσεις από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Αρχικά, μετρώντας τα εύκολα ποσοτικοποιήσιμα στοιχεία δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πως οι Kamelot διαχειρίστηκαν με εξαίρετο επαγγελματισμό την κρίση που προκάλεσε η αποχώρηση του σπουδαίου Roy Khan από τη θέση του τραγουδιστή. Μόνο εύκολο εγχείρημα δεν είναι να αντικατασταθεί ένας τόσο χαρακτηριστικός και χαρισματικός ερμηνευτής, όμως -για να πω την αμαρτία μου- όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο πίστευα πως αυτή η εξέλιξη ήταν προς όφελος της μπάντας. Ο λόγος είναι πως ανεξάρτητα της αδιαμφισβήτητης ποιότητας και της εμπορικής επιτυχίας, μετά το σπουδαίο "The Black Halo" αναδείχθηκαν στοιχεία κορεσμού και  συνθετικής στασιμότητας, με μικρές εξαιρέσεις ανά δίσκο.

Ταυτόχρονα, η πρόσληψη του Tommy Karevik ήρθε συμπληρωματικά να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον μου για τους Kamelot σε επίπεδα εποχής πριν την κυκλοφορία του "Ghost Opera", μιας και ο Σουηδός αποτελεί τεράστια αδυναμία του υποφαινόμενου, λόγω των όσων εντυπωσιακών έχει επιδείξει με τους Seventh Wonder. Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε η εντύπωση στο μυαλό μου πως το "Silverthorn" θα αποτελέσει το απαραίτητο reboot στην καριέρα των Kamelot και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τοποθετηθεί το όνομα του Karevik ανάμεσα στους κορυφαίους ερμηνευτές της εποχής του. Αυτοί είναι και οι δύο κύριοι λόγοι για τους οποίους η αρχική αίσθηση που αποκόμισα ήταν πως δεν πήρα όσα περίμενα από το "Silverthorn".

Όμως, αυτό είναι ενδεχομένως εν μέρει άδικο ως κριτήριο, γιατί έτσι κρίνεται η μουσική πρόταση περισσότερο με βάση τις δικές μου απαιτήσεις, παρά με το τι έχει να παρουσιάσει η ίδια η μπάντα, που εν τέλει έχει περισσότερη σημασία. Η μπάντα λοιπόν επέλεξε να μην αποστασιοποιηθεί ιδιαίτερα από την πορεία την οποία ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, μιας και το "Silverthorn" μουσικά δείχνει να αποτελεί μια φυσική εξέλιξη των προηγούμενων δουλειών της, ενώ σε πολλά σημεία του δίσκου αν ξεχαστείς νομίζεις πως ακόμα πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο Khan, μιας και ο Karevik δείχνει περισσότερο να προσπαθεί να πατήσει πάνω στις γραμμές και το ύφος του προκατόχου του, παρά να αναπτύξει τη δική του προσωπικότητα, χωρίς να μπορώ να γνωρίζω αν αυτό ήταν δική του απόφαση.

Ως εκ τούτου, αν κάποιος έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος από τα τελευταία άλμπουμ των Kamelot και δεν γνωρίζει το παρελθόν (άρα και τις ερμηνευτικές ικανότητες) του Karevik, πιθανότατα θα έχει κάθε λόγο να ενθουσιαστεί με το "Silverthorn". Πρόκειται, δίχως αμφιβολία, περί μιας άρτιας σε όλα τα επίπεδα δουλειάς, με ιδιαίτερη έμφαση στην  παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις, πληθώρα καλών ιδεών, ενώ όπως και να το κάνουμε έχει έναν τραγουδιστή από το πάνω-πάνω ράφι, που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν οπαδό του ήχου ασυγκίνητο με τις ερμηνείες του. Το «διαμάντι» της φωνής του δεν κρύβεται εύκολα.

Συνθετικά, δείχνει να συνεχίζει πάνω στο «φορτωμένο» μοτίβο των "Ghost Opera" και "Poetry For The Poisoned", προσθέτοντας κάτι από τις πιο γρήγορες στιγμές του "Epica" και από την ατμόσφαιρα του "The Black Halo", καθότι πρόκειται περί concept άλμπουμ. Επίσης, ο Palotai στα πλήκτρα δείχνει να έχει αναβαθμισμένο ρόλο δίπλα στον ιθύνοντα νου που πάντα ήταν ο Youngblood, κάτι που υποδεικνύον τα διευρυμένα lead μέρη τα οποία έχει αναλάβει, ενώ για μια ακόμα φορά γίνεται εκτεταμένη χρήση γυναικείων φωνητικών, όχι όμως από τη Simone Simons, αλλά από τις πιο άσημες Elize Ryd και Alissa White-Gluz, καθώς η Amanda Somerville στα backup vocals πάει πακέτο με τις παραγωγές του Sascha Paeth.

Το πρώτο δείγμα του "Sacrimony (Angel Of Afterlife)" αποτελεί και το εναρκτήριο ουσιαστικά τραγούδι, μετά από μια μικρή πιανιστική εισαγωγή αποτελώντας μια τυπική σε δομή και μελωδία, αλλά δυναμική Kamelot σύνθεση, ενώ το "Ashes To Ashes" που ακολουθεί συγκαταλέγεται στις δυνατότερες και πιο άμεσες στιγμές του άλμπουμ, με ωραία βασική μελωδία και refrain. Σε υψηλές ταχύτητες συνεχίζει και το "Torn", όντας μια ακόμα αξιόλογη Kamelot σύνθεση, αλλά πρέπει να φτάσει η μοναδική μπαλάντα του άλμπουμ, το "Song For Jolee" για να αναπτύξει για πρώτη (και πιθανώς τελευταία) φορά στο άλμπουμ το πλήρες ερμηνευτικό εύρος του ο Karevik, αν και συνθετικά δεν θεωρώ πως στέκεται δίπλα σε τραγούδια όπως το "Don't You Cry", το "Wander" ή ακόμα περισσότερο το "Abandoned".

Στο verse του "Veritas" εμφανίζεται ο Karevik των Seventh Wonder, ενώ το χαρακτηριστικό Kamelot refrain του περιλαμβάνει χορωδιακά φωνητικά και ανατολικίζουσα γραμμή, σε μια αρκετά συμπαθητική σύνθεση, που ακολουθείται από το "My Confession", ένα τραγούδι που μάλλον συμπληρωματικό ρόλο θα είχε στους πραγματικά καλούς δίσκους των Kamelot. Το ομώνυμο τραγούδι χαρακτηρίζεται από θεατρικότητα, με το σημείο της παιδικής χορωδίας στο μέσο να το διαφοροποιεί, με το mid tempo του "Falling Like Fahrenheit" να αποτελεί μια από τις πιο πιασάρικες και ξεχωριστές στιγμές, καθώς το "Solitaire" ανεβάζει εκ νέου τις ταχύτητες για να οδηγήσει σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις του άλμπουμ, το εννιάλεπτο "Prodigal Son", πριν το κλείσιμο με το ορχηστρικό "Continuum".

Στον στιχουργικό τομέα ο Karevik συνεργάστηκε στενά με τον παραγωγό Sascha Paeth, ώστε να μεταφέρουν το concept της Αγγλικής οικογένειας Silverthorn και της ιστορίας της κόρης που πεθαίνει στα χέρια των δίδυμων αδερφών της, με τα καλά κρυμμένα μυστικά να αποκαλύπτονται στην πορεία. Παρόλο που ο Karevik επιτυγχάνει 100% να αποδώσει μουσικά τις γραμμές και το στυλ του Khan, δεν φαίνεται να διαθέτει την πλαστικότητα της γλώσσας και το ιδιαίτερο λεξιλόγιο που επιστράτευε ο Νορβηγός προκάτοχός του, χωρίς αυτό να αποτελεί, πάντως, ανασταλτικό παράγοντα.

Συνοψίζοντας, το "Silverthorn" είναι ένα άλμπουμ που δείχνει να διαθέτει όσα αναζητά η οπαδική βάση των Kamelot και ενδέχεται με την αρτιότητά του να ενθουσιάσει. Οι Kamelot δικαιώνονται για την επιλογή του Karevik περνώντας σχεδόν αναίμακτα την απώλεια του Khan, αλλά προσωπικά έμεινα με την εντύπωση πως έχασαν μια ευκαιρία να πραγματοποιήσουν ένα ολικό νέο ξεκίνημα, ενώ δεν πρόλαβαν να εκμεταλλευτούν το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του νέου τους μέλους. Παρόλα αυτά, από  επιχειρηματικής σκοπιάς, η σκέψη τους δείχνει να είναι σωστή, με το "Silverthorn" να τους αγοράζει τον απαραίτητο χρόνο, ώστε να έχουν την ευχέρεια  να πραγματοποιήσουν και τα δύο στο επόμενο άλμπουμ, αν το θελήσουν.

Και ενώ συνεχίζω να νιώθω πως ήθελα κάτι παραπάνω, οφείλω να πω πως όσο του δίνω ακροάσεις, τόσο περισσότερο με κερδίζει και δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως εν τέλει οι Kamelot κυκλοφορούν έναν ακόμα αξιολογότατο δίσκο, αρκετά πάνω από τον μέσο όρο του χώρου.
  • SHARE
  • TWEET