Frostbite

Πριν κάνα μήνα περίπου έτυχε να ακούσω το single των Καναδών melodic death Frostbite και η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον, έτσι όταν πια ήρθε στο αρχηγείο του Rocking.gr το promo από τον δεύτερο δίσκο τους, "Relentless Grief", χάρηκα με την προοπτική να το ακούσω ολόκληρο και να το παρουσιάσω. Για να είμαι ειλικρινής όμως δεν επιβεβαιώθηκαν οι προσδοκίες μου, το αντίθετο μάλλον.

Το άλμπουμ ξεκινάει με μια μονόλεπτη εισαγωγή που δεν έχει κάτι να πει βασικά, απλά υπάρχει. Το πρώτο κανονικό κομμάτι λέγεται "Death Omen" και αρχικά η προσοχή πάει στην πολύ κακή παραγωγή, ο ήχος της κιθάρας είναι άσχημος και τα τύμπανα έχουν εντελώς αφύσικη δομή και ψεύτικη χροιά, ακούγονται πολύ σαν αυτά που γράφαμε ερασιτεχνικά πριν είκοσι χρόνια στο cubase. Συνθετικά το κομμάτι προσπαθεί να χτίσει πάνω σε μια βασική μελωδία που δεν είναι άσχημη, αλλά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο κιόλας. Για να κερδίσει λοιπόν πόντους ενδιαφέροντος, λίγο πριν τη μέση, μπαίνει ένας άκυρος βαλς ρυθμός που υποστηρίζει ένα μέτριο σόλο εν είδη «πειραματισμού», και αργότερα μια In Flames ακουστική κιθάρα που μάλλον είναι το πιο αξιοπρόσεκτο στοιχείο του κομματιού, άντε μαζί με τις ιδέες του μπάσου. Το επόμενο "Flagellants" ακούγεται σα κλασικό χιλιοπαιγμένο τραγούδι των Arch Enemy της Angela εποχής, εντελώς ανούσιο. Το "Void And Emptiness" που ακολουθεί είναι το single που είχα ήδη ακούσει και τελικά είναι το μοναδικό κομμάτι που ξεχωρίζει σε έναν μετριοκακό δίσκο. Με ξεκάθαρες In Flames επιρροές αλλά και στοιχεία που μου θυμίζουν Suidakra των πρώτων δίσκων σίγουρα στέκεται καλύτερα από όλα τα άλλα, αν το κάνεις μάλιστα πακετάκι μαζί με το ακουστικό "Echoes Of Eldritch Past" φτιάχνει ένα ωραίο πεντάλεπτο. Με καλύτερες ελπίδες πας στο "Ravenous Posessions"... ρε αυτό το έχουν γράψει ήδη οι Rotting Christ ρε σεις! Όχι, παιδιά μη γκρεμίζετε έτσι ότι χτίσατε στο προηγούμενο. Skip άμεσα και πάμε στο επόμενο χωρίς να ξέρουμε πια τι να περιμένουμε. Το ομώνυμο κομμάτι κρατάει την αύρα των Rotting Christ αλλά τουλάχιστον μένει στην αύρα, το ριφ του θυμίζει περισσότερο νορβηγικό black metal των 90’s αλλά γενικά γρήγορα καταλήγει κι αυτό στη μετριότητα, συγκριτικά πάντως είναι το δεύτερο καλύτερο του δίσκου. Το τελευταίο δεν αλλάζει το σκηνικό και κάπως έτσι όπως άρχισε κλείνει τελικά κι ο δίσκος, α όχι, έχει και outro, που μάλλον το είδαν σαν ιδανική ευκαιρία για να βάλουν στο μείγμα και τους Cradle Of Filth.

Δυστυχώς το "Relentless Grief" είναι ένας κακογραμμένος και κακοφτιαγμένος δίσκος που στη γενικότερη μετριότητά του πνίγει και τις κάποιες καλές ιδέες που περιέχει. Προχωράμε απτόητοι όμως και εδώ είμαστε να αναθεωρήσουμε στην επόμενη κυκλοφορία τους αν η μουσική που γράψουν το επιβάλει.