Helloween

Κάθε είδος μουσικής και γενικότερα κάθε καλλιτεχνικό ρεύμα έχει κάπου τις βάσεις του και ταυτόχρονα κάποια σημεία αναφοράς που το προσδιορίζουν. Από αυτό τον κανόνα δε θα μπορούσε να εξαιρείται και ο σκληρός ήχος. Ποιος θα μπορούσε, λοιπόν, να αρνηθεί ότι οι Helloween αποτελούν αν όχι μια από τις βάσεις του metal -θέση που αν και υπερβολική για πολλούς κρύβει μια αλήθεια μέσα της-, σίγουρα ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς του εν λόγω μουσικού ρεύματος. Και δεν υπάρχει τρανότερη απόδειξη γι' αυτό από μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του heavy metal, στην πορεία της οποίας το μεγαλύτερο ποσοστό μουσικών που ασχολούνται με το είδος έχει επηρεαστεί από τους Helloween και πιο συγκεκριμένα από τα "Keeper Of The Seven Keys I, II".

Από την εποχή όμως των "Keepers" έχουν αλλάξει πολλά για τους Helloween. Οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτό που ήταν οι «κολοκύθες» κάποτε δεν υπάρχουν πια στο group. Ο Michael Kiske, μια από τις σπουδαιότερες φωνές που πέρασαν από το χώρο του rock γενικότερα αποφάσισε ότι το metal δεν του ταιριάζει με αποτέλεσμα η ανατριχίλα και τα συναισθήματα που προκαλούσε στο παρελθόν η φωνή και η ερμηνεία του στα "Keepers" να φαίνεται ότι θα μείνουν για πάντα μια ανάμνηση. H φυγή όμως του Kiske από τους Helloween δεν είναι το μοναδικό πλήγμα για το metal αφού ο βασικός υπαίτιος για τα "Keepers" δεν είναι άλλος από τον Kai Hansen που αν και διανύει μια σπουδαία περίοδο στην καριέρα του με τη δυναμική δισκογραφική επιστροφή ("Majestic") των Gamma Ray, δε νομίζω ότι θα μπορούσε να μας χαρίσει τέτοια έπη ξανά.

Όσον αφορά στους Helloween στη μετα-Kiske και Hansen εποχή, τα πράγματα δεν είχαν σε καμία περίπτωση κάποιο χρώμα από το παρελθόν τους. H αντικατάσταση του Kiske από τον Andi Deris (ex-Pink Cream 69) ίσως να ήταν πολύ καλή επιλογή αλλά το κενό του Kiske έμοιαζε δυσαναπλήρωτο. H συνθετική δύναμη των Helloween που οφειλόταν κυρίως στο ταλέντο του Hansen έτεινε να εκλείψει και κάθε νέα κυκλοφορία του group δε μπορούσε να μη φέρει το βαρύ φορτίο του παρελθόντος με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, το ναυάγιο. Το group, λοιπόν, μετά την παταγώδη αποτυχία του "Rabbit Don't Come Easy" αποφάσισε να πάρει το μεγάλο ρίσκο και να δουλέψει ιδέες για ένα καινούριο "Keeper Of The Seven Keys". Η ανακοίνωση αυτής της κυκλοφορίας μόνο προβληματισμό έφερε στους απανταχού οπαδούς της μπάντας. Ένας προβληματισμός που συνέπιπτε χρονικά με την ανακοίνωση των Queensryche για την κυκλοφορία του "Operation Mindcrime: Pt.2". Διπλό το χτύπημα και ποιος να το αντέξει...

Το album κυκλοφορεί και ο οποιοσδήποτε προβληματισμός, η οποιαδήποτε ανησυχία για βεβήλωση του παρελθόντος αλλά και η οποιαδήποτε υποψία για διάλυση του group, μετά από μια νέα αποτυχία, δίνουν περίτρανα την θέση τους στην ευτυχία που αισθάνεται ο οπαδός όταν το group που αγαπά πιστεύει ότι μεγαλούργησε. Γιατί αυτό που αποπνέει το τρίτο "Keeper" είναι μια ανακούφιση, ένας ενθουσιασμός και ένας απέραντος σεβασμός στο παρελθόν.

Οι εναπομείναντες από τη μεγαλειώδη περίοδο του group Michael Weikath (κιθάρα) και Markus Grosskopf (μπάσο) κλήθηκαν να αποδείξουν την αξία τους που αμφισβητήθηκε έντονα, ιδιαίτερα μετά τη φυγή των Uli Kush (drums) και Roland Grapow (κιθάρα) για τη δημιουργία των Masterplan (groupάρα παρεμπιπτόντως). Ο Weikath κυρίως ήταν εκείνος που έπρεπε να σηκώσει με τις συνθέσεις του το τεράστιο όνομα των Helloween και ασφαλώς να μην αμαυρώσει την ιστορία των "Keepers".

To single που προδρόμησε το album είναι το "Mrs. God". Οφείλω να ομολογήσω ότι η πρώτη μου σκέψη ακούγοντάς το ήταν ότι θα έχουμε ένα ακόμα "Rabbit...". Δηλαδή επιστροφή στο χιουμοριστικό ύφος και στις απλοϊκές και εμπορικές λύσεις. Αν βρισκόταν το εν λόγω single σε εκείνο το δίσκο πάντως θα ξεχώριζε θετικά (!). Ευτυχώς όλα άλλαξαν με την εισαγωγή του "King For A 1000 Years" -που αναμένεται να είναι ο ύμνος της νέας εποχής του group αφού έχει τα πάντα- το οποίο ανοίγει το "...Legacy".Yπέροχη ερμηνεία του Deris, πολύ μελωδικές γραμμές, σκοτεινή ατμόσφαιρα όπου χρειάζεται και ένα group που μοιάζει να ξυπνά από το λήθαργο. Το κομμάτι αποτελεί την αξιολογότατη συνέχεια των "Halloween" και "Keeper Of The Seven Keys" αφού η μεγάλη διάρκεια του παραπέμπει σε τέτοιες στιγμές, φιλτραρισμένες όμως από τη νέα αντίληψη του group για το πως πρέπει να ακούγεται. Ένα τεράστιο βήμα μπροστά...

Ο δίσκος είναι γεμάτος από διαμάντια που δε χρειάζεσαι να αναζητήσεις ιδιαίτερα αφού το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφήσεις το ένα κομμάτι να διαδέχεται το άλλο και τη μαγεία των Helloween προς τέρψιν ακόμα και του πιο απαιτητικού ακροατή. Heavy στιγμές όπως τα "Pleasure Drone", "Do You Know What You Are Fighting For", "My Life For One More Day" δένουν απόλυτα με κομμάτια που η μελωδία και το refrain τους σου κολλάνε στο μυαλό, όπως είναι τα "The Invisible Man", "Silent Rain" και "Come Alive" τα οποία σε ξεκουράζουν από πιο πολύπλοκα και μεγάλα μέρη του album όπως τα "The King For 1000 Years" και το "Occasion Avenue" (στο οποίο υπάρχει και μια ανεπίσημη εμφάνιση του Kiske μέσα από παλαιότερες ερμηνείες του). Αυτό θα πει να σέβεσαι το παρελθόν σου και να αποδίδεις φόρο τιμής σε αυτούς που το αξίζουν. Η συμμετοχή της Candice Night στο "Light The Universe" αποτελεί ένα ακόμα συν στα πολλά του δίσκου αφού η φωνή της σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερες ικανότητες του Deris χαρίζουν στο "...Legacy" μια υπέροχη μπαλάντα. Το μόνο μελανό σημείο που θα μπορούσα να εντοπίσω, αν έψαχνα οπωσδήποτε για κάποιο, είναι το "Born On Judgment Day" το οποίο θα περίμενα σε κάποιο album των Stratovarius λόγω του πομπώδους ύφους του που δεν ταιριάζει τόσο στο όλο concept του album.

Η παραγωγή είναι εξαίρετη και ζηλευτή και σε εκείνην οφείλουν τα μέγιστα ο Deris και ο Weikath που ακούγονται πραγματικά όπως θα θέλαμε να ακούγονται, αφού το ταλέντο του πρώτου και οι υπέροχες συνθέσεις του δεύτερου αναδεικνύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Καταπληκτικές συνθέσεις, ταλέντο, φοβερή παραγωγή, ένας Deris που ακούγεται καλύτερος από ποτέ, δύο πεισμωμένοι μουσικοί όπως είναι ο Weikath και ο Grosskopf και τα επτά κλειδιά που έχουν ανοίξει στο παρελθόν όλες τις πόρτες της μουσικής που γνωρίζουμε σήμερα είναι η Κληρονομιά ("Legacy") που αφήνουν οι Helloween στο μέλλον του σκληρού ήχου. Ανυπομονώ για τη ζωντανή εμφάνιση τους στη χώρα μας.