Godflesh

A World Lit Only By Fire

Avalanche (2014)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 06/10/2014
Είσαι ο πρωτεργάτης και θα είσαι για πάντα ο πρωτοπόρος κάθε ακραίου, industrial, sludge και βρώμικου metal ιδιώματος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Για τον ταλαντούχο κύριο Justin K. Broadrick έχουμε πει πολλά. Ήρθε η ώρα επιτέλους να πούμε ακόμα περισσότερα. Μιας και η επιστροφή του πρωτεργάτη πολλών ακραίων metal ιδιωμάτων είναι γεγονός.

Είχα την τύχη να τον δω ζωντανά πριν δύο χρόνια σε μια συναυλία με τους Neurosis και είχα διαπιστώσει την πίστη, την πώρωση και την ψυχική και σωματική αφιέρωση αυτού του ανθρώπου στην μουσική. Με τους Greymachine είχε θυμίσει πως το industrial μικρόβιο δεν θα του φύγει ποτέ. Με τους Jesu πέρσι μας τα χάλασε λίγο, αλλά ποτέ δεν έπεσε στα μάτια μας καθώς έχει αποδείξει ότι οι συνθετικές του ικανότητες και οι δημιουργικές του ιδέες είναι εξωπραγματικές. Καλώς ή καλώς, ο Justin είναι ένας άνθρωπος που χαίρει τεράστιας εκτίμησης στον χώρο από μπάντες παγκόσμιου βεληνεκούς, από ειδήμονες κριτικούς και από επαγγελματίες του ήχου. Είναι αδύνατον να εκτιμήσουμε την επίδραση και την επιρροή του στην πειραματική και ακραία metal μουσική. Επιγραμματικά να αναφέρω ότι αμούστακος ακόμα, έπαιζε κιθάρα στους Napalm Death. Προσωπικά να εκμυστηρευτώ ότι τουλάχιστον τα δύο τρίτα της δισκοθήκης μου οφείλονται σε αυτόν.

Φέτος λοιπόν, μ' αυτή την ιστορική επιστροφή, έχουμε μπροστά μας έναν δίσκο που έχει πολλές ομοιότητες με τον προκάτοχο του "Hymns" του 2001. Ο τελευταίος ουσιαστικά δίσκος της μπάντας, ο οποίος μάλιστα όρισε και την μετάβαση προς του Jesu, μας είχε αφήσει πολύ όμορφες αναμνήσεις. Εδώ λοιπόν ξαναπέφτουμε σ' αυτή την ανελέητη βιομηχανική σαπίλα που κάνει την μπάντα μοναδική. Ο ήχος ακόμα πιο βαρύς και δυνατός από τότε κοπανάει σαν κομπρεσέρ το δόξα πατρί σου. Στο μπάσο φυσικά και είναι πάλι μαζί του ο G.C. Green και δίνει τα ρέστα του καθότι το δικό του μέρος ήταν και θα είναι πάντα σημαντικό σε αυτές τις μουσικές. Δεν θα επιμείνω ώστε να αναλύσω κάθε κομμάτι ξεχωριστά αλλά οφείλω να αναφέρω το εκπληκτικό μπάσιμο με το "New Dark Ages" στο ξεκίνημα του δίσκου που μόνο του ορίζει τα πάντα. Ξεσκονίζει το "Streetcleaner" και χαμογελάει σε μερικές χιλιάδες μπάντες που προσπαθούν από το '90 και μετά να κάνουν κάτι... Τα υπόλοιπα κομμάτια που αξίζουν ειδική αναφορά κατ' εμέ, είναι οι συνθέσεις στο κλείσιμο της κυκλοφορίας. Τα "Carrion", "Towers Οf Emptiness" και "Forgive Our Fathers" έχουν κάτι διαφορετικό και αξίζουν της προσοχής σας. Οργισμένα, ξεσπούν με βία πάνω στα αυτιά μας και δελεάζουν τον θόρυβο. Κιθαριστικά αποδεικνύουν ότι όσο βρωμιά, παραμόρφωση και θόρυβο να μπλέξεις σε αυτόν τον ήχο, το ταλέντο πάνω στις χορδές μπορεί παρ’ όλα αυτά να διακριθεί. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θεωρώ τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ κατώτερα. Ίσα-ίσα, κάθε σύνθεση έχει την ομορφιά της. Όλες μαζί ακολουθούν βήμα-βήμα τα χνάρια της μουσικής που μας δίδαξαν και κρατάνε σταθερά το συνθετικό επίπεδο σε πολύ υψηλά στάνταρ. Αν αρχίσω να εξηγώ, κινδυνεύω να ξεφύγω και να χαρακτηριστώ δικαίως σαν μεγάλος fanboy-ς, οπότε απλά θα εξηγήσω ότι και οι δέκα συνθέσεις δεν πέφτουν ούτε δευτερόλεπτο χαμηλά. Αν και το κούρδισμα τους είναι αρκετά χαμηλά, ο χαμός που προκαλούν είναι στην κορυφή. Η παραγωγή διατηρεί τον ήχο όσο σκονισμένο χρειάζεται. Αναδεικνύει τις προσπάθειες και του μπάσου, καθώς το αξίζει και δίνει προσοχή στις λεπτές γραμμές θορύβου και σιγής που έχουν τεράστια σημασία εδώ. Είναι απορίας άξιο πως ένας δίσκος μπορεί να είναι τόσο γεμάτος, δεμένος και ασταμάτητα ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος.

Οι Godflesh είναι φυσικά ώριμοι, πλέον. Διαπρέπουν σε μια κτηνωδία και φέρνουν στον πρώιμο προ δεκαετίας (και βάλε) ήχο τους στοιχεία σύγχρονα, μοντέρνα, ατμοσφαιρικά και πολύπλοκα. Παρόλη την ωριμότητα, ο δίσκος είναι επιθετικός και άγριος. Βγάζει νιάτο και δείχνει την ομορφιά της καφρίλας. Αργό, καυστικό, οργισμένο, μισανθρωπικό, αρρωστημένο και θορυβώδες. Όλα αυτά που πρέπει να έχει ένας πειραματικός και εξελιγμένος metal ακραίος δίσκος.
  • SHARE
  • TWEET