Earth

Oι Earth είναι (ήταν) μια αμερικανική drone metal μπάντα η οποία σχηματίστηκε το 1990 στην Ολυμπία των ΗΠΑ (κοντά στο Seattle - καμία σχέση με την Ηλεία) από τους Dylan Carlson, Slim Moon και Greg Babior. Αυτό το άλμπουμ είναι το δεύτερο μέρος και ουσιαστικά η συνέχεια της περσινής κυκλοφορίας τους, "Angels Of Darkness, Demons Of Light I". Ο δίσκος αναμενόταν και ο Carlson ήλπιζε να βγει έξι με επτά μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου μέρους για λόγους συνέχειας, μιας και είχαν ηχογραφηθεί μαζί, αλλά η Sοuthern Lord εξέφρασε αντιρρήσεις και η κυκλοφορία του «σπρώχθηκε» για το 2012.

Χρησιμοποίησα την λέξη «ήταν» στην αρχή της πρώτης πρότασης, καθώς γνώρισα τη μπάντα μέσα από κυκλοφορίες της διετίας '95-'96. Για την ακρίβεια, τα "Phase 3: Thrones And Dominions" και "Pentastar In The Style Of Demons", αντίστοιχα, με μύησαν σε ήχους drone metal που ακόμα και τώρα ελάχιστοι προσπαθούν και καταφέρνουν να παίξουν. Πέρασε μια δεκαετία με πολλές αλλαγές προσώπων, που οι προσπάθειες τους δεν ήταν ιδιαίτερα εμπνευσμένες και το 2005 με τον δίσκο "Hex; Or Printing In The Infernal Method" έδειξαν αυτό που φαινόταν από τη μέρα της γέννησής τους και διακρινόταν δύσκολα στο πίσω μέρος των ήχων των παλιότερων κυκλοφοριών τους. Μια έλξη δηλαδή στο folk, το ambient, το πιο μοντέρνο και ψυχεδελικό rock. Με το "The Bees Made Honey In The Lion’s Skull" εδραιώθηκαν στο είδος και πλέον με αυτή την διπλή ουσιαστικά κυκλοφορία (πέρσι και φέτος) ακούγονται υπνωτικοί, μινιμαλιστικοί, φολκλόρ και άκρως ψυχεδελικοί.

Η ουσία στο όλο εγχείρημα είναι ότι, ταυτόχρονα με τα παραπάνω, η μπάντα μπορεί και ακούγεται ξανά όσο drone ήταν (υπό διαφορετικό πρίσμα) πριν είκοσι χρόνια. Είχα την τύχη να ακούσω ζωντανά (και να δω τον Carlson σαν cowboy ανάμεσα σε πολλές γυναίκες...) κομμάτια της κυκλοφορίας και διαπίστωσα ότι μπορεί πλέον η μουσική τους να χαρακτηρίζεται ψυχεδελική, ατμοσφαιρική και ίσως καλοπροαίρετα βαρετή και αργή, αλλά ο θόρυβος, οι βοές και τα drones που δονούσαν την ατμόσφαιρα δεν μπορούν να περιγράφουν. Το μικρόβιο ως φαίνεται δεν μπορεί να φύγει από τον παππού και συνεχίζει μέσα από διάφορα περάσματα να μας χαρίζει drone μελωδίες που μπορούν να ακουστούν μόνο ως σύνολο και όχι ξεχωριστά. Το τσέλο δεν δείχνει ξένο και ταιριάζει όμορφα στις συνθέσεις. Τελικά και τα δυο "Angels..." είναι απείρως καλύτερα του προκατόχου τους, "Bees...", κατά τη γνώμη μου και η downtempo μαστούρα σε βαράει στο κεφάλι ευχάριστα! Πέντε κομμάτια πέρσι και άλλα τόσα φέτος χαρίζουν στους λάτρεις του μονότονου μια ευχάριστη και χαλαρωτική διάθεση που με την κατάλληλη ατμόσφαιρα σε ταξιδεύει. Υψηλή ποιότητα στους ήχους και δίσκος που δεν θα λείψει από τα αγαπημένα της χρονιάς.