Επιστροφή στους concept δίσκους για τους δραστήριους Βρετανούς, μια δεκαετία μετά το "Cruelty And The Beast" και μετά από έναν ομολογουμένως μέτριο δίσκο, το "Thornography". Θέμα του "Godspeed On The Devil's Thunder", η γεμάτη ακολασίες ζωή του μέχρι πρότινος ευγενούς Γάλλου του 15ου αιώνα που πολέμησε στο πλάι της Jeanne D'Arc, Gilles De Rais. Ιστορία σαφώς λιγότερο γνωστή από την αντίστοιχη της Elizabeth Bathory, αλλά αντίστοιχης μυστηριακής απόχρωσης. Με την εξιστόρηση των κατορθωμάτων ενός μανιακού και κατά συρροή δολοφόνου, ο δρόμος φαντάζει ροδόστρωτος για μια επιστροφή που θα προκαλέσει απήχηση ανάλογη της εποχής που είχε κυκλοφορήσει το "Midian".
Ομολογώ πως έπαψα να ακολουθώ πιστά τη μπάντα, όταν άρχισε να βγάζει δίσκους, dvd, live, συλλογές, αναπτήρες και μπισκότα κάτω από το όνομα της. Τελευταίος δίσκος που αγόρασα ήταν το "Damnation And A Day", το οποίο ήταν απλά συμπαθητικό στο σύνολο του και φανέρωνε μια έλλειψη έμπνευσης στην οποία η μπάντα δε μας είχε συνηθίσει. Από εκείνο το σημείο και μετά το ύφος της μπάντας μεταλλάχθηκε εκ των έσω, περιορίζοντας τις μαυρομεταλλικές εξάρσεις και δίνοντας περισσότερο χώρο στις Maidenικές μελωδίες, που χωρίς αμφιβολία ανέκαθεν υπήρχαν στη μουσική της. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, χάθηκε ένα σημαντικό κομμάτι του ήχου της μπάντας του Dani Filth. Κακά τα ψέματα, ο κύριος Daniel Davey κάνει απόλυτο κουμάντο στο συγκρότημα και κρίνοντας από τις συνεχείς εναλλαγές μελών καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας τους, έχει κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό του, που ούτε καν τα μέλη της ίδιας της μπάντας δε μπορούν να κατανοήσουν.
Επιστρέφοντας σιγά σιγά στο παρόν, θεωρώ πως με το "Nymphetamine" οι Cradle Of Filth έφτασαν το ζενίθ τους στο ιδιαίτερο heavy black που έπαιζαν μέχρι και το "Thornography". Η χρήση του αορίστου δεν είναι τυχαία. Βλέπετε στο "Godspeed On The Devil's Thunder", το ύφος έχει υποστεί αρκετές αλλαγές. Επίσης δεν ήταν τυχαίες οι δηλώσεις των μελών ότι ο δίσκος θα ήταν κάτι μεταξύ του "Dusk... And Her Embrace" και του "Midian", αν και όχι τόσο ακριβείς.
Με το καλημέρα, λοιπόν, μετά την ολιγόλεπτη εισαγωγή, έρχεται το πρώτο χτύπημα με το "Shat Out Of Hell" σε ταχύτητες που είχαμε σχεδόν ξεχάσει πως μπορεί να φτάσει η μπάντα. Μια μείξη black και thrash riffs, με χαλί ένα ατέρμονο blastbeat από τον νεοφερμένο Martin Skaroupka. Στη συνέχεια ακολουθεί κάτι από το πρόσφατο παρελθόν, με το νυμφεταμινικό "The Death Of Love", ενώ αμέσως μετά ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το "The 13th Caesar", που θαρρείς ότι γράφτηκε για το "Midian" αλλά για κάποιο λόγο τελικά έμεινε απ' έξω.
Λίγο πολύ η ουσία του "Godspeed On The Devil's Thunder" περικλείεται σε αυτά τα 3 κομμάτια. Στο σύνολο των 13 συνθέσεων, βρίσκει κανείς στοιχεία που πάνε πίσω μέχρι και το "Midian", αλλά όχι παραπέρα. Δεν υπάρχει καθόλου "Dusk" ή "Cruelty" εδώ και θα ήταν άδικο για κάποιον που λάτρεψε αυτούς τους δίσκους (αλλά όχι τη μπάντα) να ξεγελαστεί από τις όποιες δηλώσεις. Η ατμόσφαιρα αυτών των δύο δίσκων δεν επαναλαμβάνεται ούτε με την επίκληση των πιο σκοτεινών δυνάμεων από την ανίερη αρμάδα. Δεν ξεχνούν ωστόσο τις τελευταίες τους δουλειές και το στυλ που εδώ και μερικά χρόνια έχουν υιοθετήσει.
Συνολικά κρίνοντας, το "Godspeed On The Devil's Thunder" είναι άδικο να το συγκρίνουμε με δίσκους μιας περιόδου του σχήματος που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά διεκδικεί επάξια την πρώτη θέση ως καλύτερος δίσκος της νέας εποχής των Cradle Of Filth, από το εξαιρετικό "Nympetamine". Η μπάντα βρίσκεται πλέον σε μια νέα μεταβατική περίοδο, επιχειρώντας να ανασύρει ξεχασμένες μνήμες από το σκοτεινό της παρελθόν. Χαιρετίζω την προσπάθεια, αναγνωρίζω τη δυσκολία και την επικινδυνότητα του εγχειρήματος και βλέπω κάτι πολύ καλό να βγαίνει από αυτήν στο μέλλον. Η συνέχεια και η συνέπεια, για μια μπάντα που βγάζει δίσκους τόσο συχνά όσο αυτή, είναι δύσκολη. Αυτό που μετράει στο τέλος για μένα είναι ότι με το "Godspeed On The Devil's Thunder" το συγκρότημα με έπεισε να αγοράσω και πάλι album του.
