Chris Daughtry

Όσοι από εμάς ασχολούμαστε λίγο πιο σοβαρά με τη rock μουσική, ξέρουμε ότι η αγορά της Αμερικής έχει πολύ μεγάλες διαφορές από αυτήν της Ευρώπης. Ως εκ τούτου υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που μουσικοί που διέπρευσαν από τη μια πλευρά του Ατλαντικού, δε μπόρεσαν να κάνουν ούτε ένα #1 στην άλλη και vice versa.

Τα πολλά και νεόφερτα talent shows έφεραν νέες παραμέτρους στη μουσική βιομηχανία και σαφέστατα δεν άφησαν ούτε την rock κοινότητα ανεπηρέαστη. Τελευταίο και πιο μεγάλο παράδειγμα είναι ο κύριος Daughtry ο οποίος αν και μπήκε στην πεντάδα του περσινού American Idol δεν κατάφερε να κερδίσει, αλλά μετά την έξοδό του από το παιχνίδι είδε το πρώτο album της μπάντας (;) του να γίνεται το πιο γρήγορα αναρριχόμενο album στα billboard, καθώς κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να πουλήσει 3 εκατομμύρια αντίτυπα. Το "Daughtry" αν και έχει κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ από τον Νοέμβριο, εξακολουθεί να κάνει πολύ ντόρο εκεί, όπως μας πληροφορούν οι πηγές μας (σημ: cheers Daz) και έρχεται στην Ευρώπη αυτό το καλοκαίρι. Θα καταφέρει να κατακτήσει και την ευρωπαϊκή αγορά; Ας πάμε να δούμε...

Τι παίζει ο εν λόγω κύριος; Στο "Daughtry" ακούμε το τελευταίο βήμα εξέλιξης της μουσικής που έχει ονομαστεί post-grunge και εκπροσωπείται από σχήματα όπως οι 3 Doors Down και οι Nickelback, σχήματα δηλαδή που ναι μεν κατάφεραν να βγάλουν κάποια single που έκαναν αίσθηση στην ευρωπαϊκή αγορά, αλλά ποτέ δεν έχαιραν της αναγνώρισης που απολαμβάνουν στη χώρα του θείου Sam. Γιατί αυτή η εμμονή μου με τη συγκεκριμένη διάκριση; Γιατί αν έχετε ακούσει μουσική από τα προαναφερθέντα σχήματα, θα ξέρετε ήδη αν θα σας αρέσει και το παρόν album / σχήμα.

Στο "Daughtry" λοιπόν ο Chris παίζει τη μουσική που αγαπά και που είναι αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ το "next big thing", μέχρι το επόμενο τουλάχιστον, τουτέστιν άρπαξε την ακουστική του κιθάρα, έπαιξε κάποια αρπίσματα σε γνωστές κλίμακες σειριακά, πρόσθεσε από πάνω τη γρεζάτη / μελιστάλαχτη φωνή του (σε εξίσου μελίρρυτους στίχους), μπόλιασε το όλο εγχείρημα με κάποιες διακριτικές παραμορφώσεις στην κιθάρα και με τυπικότατα τύμπανα (οι drummers της post-grunge πρέπει να είναι οι πιο δυστυχείς μουσικοί της υφηλίου - παίζουν πιο τυπικά πράγματα και από το 4-4-2 του παραδοσιακού αγγλικού ποδοσφαίρου) και έφτιαξε ένα album το οποίο μπορεί μεν να μη δίνει κάτι παραπάνω στο ιδίωμα ή στη μουσική εν γένει, αλλά μας θέλγει με την αγαπησιάρικη του διάθεση και την χαλαρωτική του επίδραση. Όσο να 'ναι το timing είναι ιδανικό: καλοκαίρι, σαλβάρι, παραλία, μπύρα και Chris Daughtry στο ipod. Χμ, χμ, χμ... Δεν είναι κακή ιδέα...

Εν κατακλείδι δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω: ο εν λόγω κύριος παίζει αυτό που ξέρει και το κάνει καλά. Όλος ο δίσκος διακατέχεται από το ίδιο υποτονικό / αγριούτσικο feeling του ιδιώματος και σαφέστατα δεν είναι τυχαίο ότι στο highlight του "Daughtry" με τίτλο "What I Want" συμμετέχει ο αξιότιμος κύριος Slash και τα γκάζια ανεβαίνουν. Όχι και άσχημα για έναν πρωτοεμφανιζόμενο, δε νομίζετε; Αν είστε φίλοι του ήχου, πλησιάστε και δε θα χάσετε!