Calvin Russell

Αν δεί κάποιος το εσώφυλλο του "In Spite Of It All" θα αντικρύσει ένα ζορισμένο τυπά που σίγουρα είναι Αμερικάνος. Ένα παλικάρι που μοιάζει σα να έχει βγει απο ταινία με κατάδικους του αμερικανικού νότου. Δεν είχα ακούσει καν τον κύριο Calvin Russell, αλλά η φυσιογνωμία του μου κίνησε την περιέργεια. Γυρνάω σπίτι, πατάω play και... Εδώ είμαστε! Φωνή γρέτζα στο ύφος του Jagger, του Johny Van Zant και γενικά επηρεασμένη από το hard rock. Η μουσική κινείται κάπου ανάμεσα στα blues, την country και το southern rock και χωρίς να είναι πρωτότυπη, είναι αληθινή και σε κερδίζει με την πρώτη. Σου δίνει την αίσθηση ότι ο Russell κάνει κατάθεση ψυχής με κάθε νότα. Λιτός χωρίς περιττά γεμίσματα, ελάχιστα solos και γενικά με μια blues νοοτροπία καταφέρνει να δημιουργήσει ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα.

Στιχουργικά ο δίσκος κορυφαίος, ασχολείται με το "προεδριλίκι" των Αμερικανών και το πόσο χλιδάτα ζουν, μιλάει για τα ναρκωτικά (ο τύπος πρέπει να είναι γνώστης...), μιλάει για χαμένες αγάπες, φιλίες, και γενικά κάνει έναν απολογισμό της ζωής του, όπως αυτός την έζησε. Όλα αυτά μέσα απο ένα πρίσμα χιουμοριστικό, εριστικό, και σίγουρα αμερικάνικο, πως θα μπορούσε αλλιώς άλλωστε. Πρώην αλκοολικός, ναρκωμανής, φυλακισμένος, κυνηγημένος από την αστυνομία και άλλα ωραία σκηνικά που κάνουν τη ζωή ενός "rock n roll outlaw" (όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του) πιο γεμάτη, Ο Russell τα έχει ζήσει και αυτό φαίνεται στους στίχους του.

Το παλικάρι είναι ήρωας τεραστίων διαστάσεων, η φωνή του μοιάζει γερασμένη από κακουχίες και καταχρήσεις αλλά διακρίνεις τη φωνή ενός τύπου που έχει ζήσει. Μου θυμίζει φιγούρα από "Dukes Of Hazzard" με τη νότια προφορά του να δίνει άλλη αίγλη στο όλο άκουσμα. Τέτοιοι τύποι σπανίζουν στις μέρες μας που όλοι προσέχουν το image τους και τη γενικότερη δημόσια εικόνα τους. Ο Calvin Russell είναι μια νότα ανόθευτου αμερικανικού νότου, με όλα τα κλισέ, τα θετικά και αρνητικά που αυτό συνεπάγεται. Ένας δίσκος ο οποίος δεν περιέχει κανένα συστατικό εμπορικής επιτυχίας, δεν έχει singles, δεν έχει μακροσκελή τραγούδια με ατελείωτους αυτοσχεδιασμούς, δεν έχει καλό artwork, αλλά που έχει μια αφοπλιστική ειλικρίνεια, η οποία σε καθηλώνει και τελικά υπερσκελίζει οποιοδήποτε άλλο μειονέκτημα αυτής της κυκλοφορίας.

Εκείνα τα περίεργα βράδια που κάτι σας απασχολεί χωρίς να ξέρετε τι, αν αυτός ο δίσκος βρίσκεται στη συλλογή σας θα σας ξελασπώσει και θα σας δείξει πόσο απλά είναι τα πράγματα.