Ash Borer

Προσπαθώντας να κατηγοριοποιήσω (πράγμα μάλλον αδύνατον) τους Ash Borer πέρυσι, έγραψα μια εισαγωγή και αράδιασα ένα κάρο ονόματα. Όπως έγραψε και ο Αντώνης για τους Fen, τέτοιες μπάντες ανήκουν σε μια κατηγορία συγκροτημάτων χωρίς ταμπέλα. Προκαλούν εντύπωση, προκαλούν τις αισθήσεις και προσελκύουν ακροατές με διαφορετικά γούστα.

Δύο μόλις συνθέσεις σε αυτό το 12-ιντσο. Δύο συνθέσεις και κοντά 35 λεπτά μουσικής η οποία κινείται και πηγαινοέρχεται μεταξύ black metal, doom και ambient. Το συγκρότημα με τις τελευταίες του δουλειές έχει καταλάβει μια θέση στα αγαπημένα μου και πώς να μην το κάνει, όταν τα αριστουργήματα που παράγουν ηχούν τόσο ευχάριστα στα αυτιά μου. Εκπληκτικές κιθάρες, τρομακτικός θόρυβος, πανέμορφη noise/ambient ατμόσφαιρα και φωνητικά από την κόλαση. Όλα αυτά ξαφνικά κόβονται και σε αγκαλιάζει μια μελωδία, ένας αργόσυρτος doom ρυθμός που σε τσακίζει. Η αλλαγή μεταξύ των ρυθμών και της έντασης είναι το τεράστιο ατού τους. Αυτές οι συνθέσεις, μιλάνε στην ψυχή. Τα κομμάτια αυτά μπορούν να σε ηρεμήσουν, να χαϊδέψουν τα μηνίγγια σου και να πάρουν πανεύκολα από μέσα σου το hangover από τις χθεσινοβραδινές κραιπάλες. Κλείνεις τα μάτια και αιωρείσαι. Αυτό εδώ το σύγχρονο black metal κερδίζει όλο και περισσότερους φίλους και φτιάχνει μια σκηνή η οποία εξελίσσεται, δημιουργεί και προοδεύει.

To "Bloodlands" είναι θαυματουργό! Η μουσική του παλέτα έχει ποικιλία χρωμάτων τα οποία έκαστο αντιπροσωπεύουν και ένα συναίσθημα. Συναίσθημα που ερεθίζεται από τις χορδές, από τα ουρλιαχτά και τα τύμπανα. Μελωδίες που εναλλάσσονται και ατμόσφαιρα που σε παρασύρει. Η εκτεταμένη εισαγωγή του "Oblivion's Spring" δημιουργεί μια στοιχειωμένη, βουβή και απόκοσμη ατμόσφαιρα με κιθάρα η οποία αιωρείται μεταξύ αιθέριων και τρομακτικών αισθήσεων. Στα τρία περίπου λεπτά έρχεται έκρηξη στα τύμπανα και τρομακτικά φωνητικά φέρνουν την καταιγίδα. Η μελωδία επεξεργάζεται μαγικά και καταλήγει σε ένα ανατριχιαστικό ραγισμένο και καθηλωτικό παραλήρημα. Σβήνει σταδιακά και ηρεμεί μέσα σε post-rock / ambient ιδέες υπό σκοτεινού παρασκηνίου. Το επόμενο "Dirge/Purgation", όνομα και πράγμα, φέρνει θρήνο και κάθαρση. Το πρώτο μέρος της σύνθεσης είναι αργό σαν μοιρολόι. Σκοτεινό και κατάμαυρο. Σαν σε πένθιμο εμβατήριο τα τύμπανα έρχονται με ένα μεγαλόπρεπο ρυθμό και οι κιθάρες με τα synths δημιουργούν την αίσθηση της θλίψης. Άκρως επεξεργασμένη και πειραγμένη η μελωδία ανεβοκατεβαίνει και υπό sludge ρυθμούς δημιουργεί αβάσταχτα συναισθήματα απώλειας και νοσταλγίας. Σε καθηλώνει και εξαπολύει μια εκ νέου ολομέτωπη επίθεση με τις κιθάρες να δίνουν μαθήματα παράγωγης θορύβου. Το μοιρολόι επανεμφανίζεται για να κλείσει με μια πανέμορφη αλληλεπίδραση μπάσου και κιθάρας που σου αφήνει δάκρυα στα μάτια.

Προσοχή: ο δίσκος μπορεί να είναι μαγευτικός, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα προσιτός. Ακόμα και στα πιο υποτονικά ambient και doom περάσματά του είναι ανατριχιαστικός. Η διαστρεβλωμένη και ακατέργαστη ποιότητα του ήχου, λόγω της ζωντανής ηχογράφησης και της ιδιαίτερης μίξης του, το κάνουν ξεχωριστό και δύσκολο. Η μπάντα εκφράζει το νέο κύμα αμερικανικού black metal, αλλά με τέτοια κομμάτια είναι σαν να προαναγγέλλει νέες αλλαγές ακόμα πιο ενδιαφέρουσες και καινοτόμες.

http://ashborer.bandcamp.com/