Placebo, Film @ Terra Vibe, 05/09/06

Οι Placebo όπως πολύ καλά θα ξέρετε είναι ένα από τα πιο αγαπημένα σχήματα του ελληνικού κοινού. Λίγο η εσωτερικότητα και η μαυρίλα των στίχων τους που ταιριάζει στη νοοτροπία του Έλληνα, λίγο η τρελή προώθηση από τα τοπικά ραδιόφωνα και περιοδικά του χώρου και λίγο περισσότερο η πετυχημένη pop με ολίγη από rock τους (και όχι το αντίστροφο) τους έχουν καταστήσει μια από τις ασφαλέστερες επιλογές των διοργανωτών, τόσο για headlining σε festival όσο και για μεμονωμένες εμφανίσεις. Έτσι η τέταρτη παρουσία τους στη χώρα μας για την προώθηση του (αδικημένου από τους κριτικούς κατ' εμέ) "Meds" θα μπορούσε να θεωρείται τόσο αναπόφευκτη όσο και, μέχρι ενός σημείου, δικαιολογημένη.

Κανείς όμως δε θα μπορούσε να φανταστεί (εικάζω ούτε ο ίδιος ο Molko) ότι οι Placebo εν μέσω εξεταστικής, ημέρα Τρίτη, στη μακρινή και δύσκολα προσβάσιμη Μαλακάσα και με 45 ευρώ (!) εισιτήριο θα κατάφερναν να μαζέψουν 5.500-6.000 κόσμο (ίσως και λίγο παραπάνω)! Έτσι οι απαραίτητες συνθήκες για μια πολύ όμορφη βραδιά ήταν όλες παρούσες: πολυκοσμία, ιδιαίτερα φανατικό και party-like κοινό, ζεστός καιρός και ένα συγκρότημα το οποίο φίλοι και εχθροί έχουν παραδεχτεί πως μπορεί να αποδώσει εξαιρετικά live...

Λίγες μέρες πριν τη συναυλία ανακοινώθηκε πως για τους Placebo θα «ανοίξουν» οι «δικοί μας» Film. Δυστυχώς η κίνηση και η δυσκολία στο παρκάρισμα (αν και η παραχώρηση του δρόμου πίσω από το Terra Vibe έκανε τα πράγματα αισθητά καλύτερα) με έκαναν να χάσω ένα μέρος του set τους. Στα είκοσι λεπτά που τους είδα, όμως, απέδωσαν τα αναμενόμενα, με ένα set list το οποίο ήταν σε μεγάλο βαθμό ίδιο με αυτό του Ejekt Festival (όπου τους είχα ξαναπαρακολουθήσει φέτος). Το emo-post punk τους μπορεί να μη με συγκινεί ιδιαίτερα, αλλά δε μπορώ να μην παραδεχτώ τόσο ότι έχουν στις τάξεις τους μια χαρισματική perfomer, όπως είναι η Ελένη Τζαβάρα, όσο και ότι σιγά σιγά χτίζουν ένα φανατικό κοινό στην Ελλάδα (είδα πολλούς με μπλουζάκια "Angel B"). Ευχάριστοι, ιδανικοί για κάποιον που γουστάρει την αγγλική σκηνή των '80s, αλλά κάπως μακριά από τα γούστα μου. Έχουν σίγουρα πολύ μέλλον μπροστά τους και αποτέλεσαν ιδανική προθέρμανση για το κυρίως πιάτο της βραδιάς...

Το οποίο και εμφανίστηκε εν μέσω επευφημιών στις 21.30 ακριβώς. Οι κ. Brian Molko, Steve Hewitt και Stefan Olsdal, συνεπικουρούμενοι από άλλους τρεις μουσικούς οι οποίοι εναλλάσσονταν στα πλήκτρα, τις κιθάρες και το μπάσο, ανέλαβαν να μας αποδείξουν αν το όλο hype που συνοδεύει το όνομα τους είναι υπερβολικό ή όχι. Το στήσιμο του συγκροτήματος ήταν το αναμενόμενο: αριστερά στη σκηνή δέσποζε η φιγούρα του Molko με την κιθάρα και το μικρόφωνο του, δεξιά περιφερόταν ο Olsdal (ημίγυμνος) με το μπάσο ή την κιθάρα του και στο πίσω μέρος ο Hewitt είχε αναλάβει να προσέχει τους ρυθμούς, χτυπώντας τα τύμπανα του ιδιαίτερα δυνατά. Οι υπόλοιποι μουσικοί απλά πλαισίωναν τους τρεις βασικούς συνθέτες και «γέμιζαν» έξοχα τον ήχο του συγκροτήματος.

Το setlist τους στηρίχθηκε, όπως αναμενόταν, στο πιο πρόσφατο "Meds", με τα κομμάτια "Because I Want You", "A Song To Say Goodbye", "Meds", "Follow The Cops Back Home", "Drag" και "Post Blue" να ξεχωρίζουν και να ξεσηκώνουν το κοινό. Η σκηνική παρουσία των Placebo στηριζόταν κυρίως στον κιθαρίστα / μπασίστα Olsdal ο οποίος κινούταν σα robot, ήταν ανέκφραστος και «προκλητικός» με το κοινό, παρακινώντας το σε χορό και περισσότερο τραγούδι, καθώς ο Molko ήταν καθηλωμένος στη θέση του την περισσότερη ώρα, όντας αναγκασμένος να παίζει κιθάρα και να τραγουδά ταυτόχρονα. Όταν όμως άφηνε την κιθάρα του, ο mainman του group όργωνε την σκηνή, περπατώντας με αρκετή δόση θηλυπρέπειας (κίνηση που σαφώς διατηρεί άσβεστες τις συζητήσεις για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις), τραγουδώντας τα κομμάτια των Placebo άψογα και συνεπαίρνοντας το κοινό (που σίγουρα του έχει περισσότερη αδυναμία απ' ότι στους υπολοίπους) ακόμα περισσότερο. Κακή εντύπωση όμως μου έκανε η ελάχιστη επικοινωνία τους με το κοινό: Ο Molko δεν απευθύνθηκε στον κόσμο σχεδόν σε κανένα σημείο της συναυλίας, ούτε προλόγισε κάποιο κομμάτι. Όλα κυλούσαν ομαλά, οι Placebo μετά την τιμητική που έκαναν στο τελευταίο δίσκο τους έπαιξαν κάποιες παλαιότερες μεγάλες επιτυχίες τους όπως τα "Special K", "Bitter End" και όταν έφτασε η ώρα του πολύ (και ατυχέστατα) αλλαγμένου "Every You, Every Me" (ορίστε, το έγραψα Νίκο) συνέβη κάτι που ακόμα και στο Trinidad - Tobago θα επανάφερε τις συζητήσεις για την εγκαθίδρυση της θανατικής ποινής...

Ο Olsdal έπαιζε μια ψιλοάσχετη εισαγωγή, ο κόσμος ανυπομονούσε να ακούσει τι θα επακολουθήσει και τότε κάποιο troll από τις μπροστινές σειρές είχε τη «φαεινή» ιδέα να πετάξει ένα μπουκάλι προς τον εν λόγω μουσικό. Έτσι. Χωρίς λόγο. Και αφού το πρώτο μπουκάλι δεν τον πέτυχε όσο θα ήθελε ο επίδοξος σκοπευτής, ακολούθησε ένα ποτήρι ! Αποτέλεσμα; Κάποιο υγρό χύθηκε πάνω στην πεταλιέρα του Molko και το συγκρότημα αναγκάστηκε (αγενέστατα και χωρίς καν να ζητήσει συγγνώμη εκ των υστέρων είναι η αλήθεια) να διακόψει τη συναυλία. Εν τω μεταξύ, όσο ο dj είχε βάλει κάποια κομμάτια για να καλύψει τη βουβαμάρα της στιγμής και οι τεχνικοί άλλαζαν καλώδια και προσπαθούσαν να διορθώσουν το πρόβλημα, κάποια άλλα troll συνέχισαν να πετάνε μπουκάλια και ποτήρια. Λίγα μεν, αλλά η πρόθεση μετράει. Ειλικρινά δε μπορώ με τίποτα να καταλάβω γιατί κάποιος μπορεί να επιτεθεί σε ένα μουσικό που υποτίθεται ότι "αγαπάει", έτσι, αναίτια. Το βαθύτερο αίτιο νομίζω ότι μπορεί να εντοπιστεί άνετα στον τομέα της κλινικής ψυχιατρικής, έναν τομέα τον οποίο δεν κατέχω ιδιαίτερα και έτσι δε θα επεκταθώ άλλο...

Όταν το συγκρότημα επέστρεψε ήταν φανερά επηρεασμένο, ο κόσμος είχε ήδη κάπως ξενερώσει και κάπου εκεί νομίζω πως χάθηκε το όποιο καλό κλίμα είχε δημιουργηθεί. Το υπόλοιπο set των Placebo ήταν λίγο-πολύ διεκπεραιωτικό και μετά από 1,5 ώρα (μαζί με τη σχεδόν δεκάλεπτη καθυστέρηση) οι Placebo έπαιξαν και το encore τους και αποχαιρέτησαν.

Εν κατακλείδι μπορώ να αποφανθώ πως οι Placebo αν και απέδωσαν τα κομμάτια τους με έντονο rock χαρακτήρα (το μπάσο και τα τύμπανα ήταν φανερά πιο «μπροστά» στον ήχο της συναυλίας), δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Ο κόσμος ήταν μεν ένθερμος, αλλά όχι όσο θα περίμενα και σίγουρα όχι τόσο όσο σε άλλες εμφανίσεις του σχήματος. Οι Placebo μπορεί να προσπάθησαν να μας συγκινήσουν ερμηνευτικά, αλλά πέρα από τα όποια κόλπα τους επί σκηνής, νομίζω πως δεν κατάφεραν να πιάσουν τον παλμό του κοινού και σε συνδυασμό με το ατυχές συμβάν η γενικότερη εντύπωση μας για την συναυλία μετριάστηκε. Επίσης το γεγονός ότι κάποιος πλήρωσε 45 ευρώ για λιγότερα από 90 λεπτά μουσικής πρέπει να προβληματίσει πολύ το κοινό αναφορικά με τις μελλοντικές του επιλογές, την ίδια ώρα που με τα ίδια χρήματα μπορείς να παρακολουθήσεις το ίδιο συγκρότημα να ηγείται ενός μεγάλου festival και όχι μιας μεμονωμένης συναυλίας.

Υ.Γ.: Προς τις διοργανώτριες εταιρίες: όταν οι Placebo και οι White Stripes μαζεύουν τόσο κόσμο με τόσο ακριβά εισιτήρια, δε νομίζετε πως ήρθε η ώρα να απολαύσουμε κι εμείς κάποια μεγαλύτερα σχήματα που χαίρουν και ευρύτερης εκτίμησης από το μεταλλικό και μη κόσμο, όπως οι Muse, οι Red Hot Chili Peppers και οι επανασυνδεδεμένοι Smashing Pumpkins; Μετά την τελευταία τους εμφάνιση θεωρώ πως οι Placebo είναι δύσκολο να ξαναστηρίξουν μια ολόκληρη μέρα σε κάποιο επερχόμενο festival. Δε νομίζετε πως ήρθε η ώρα για κάτι πραγματικά μεγάλο;