At The Gates, The Ocean @ Gagarin 205, 21/09/08
Από τον Άλκη Κοροβέση, 23/09/2008 @ 06:27
Η εμφάνιση των At The Gates στη χώρα μας ήταν ένα όνειρο που έγινε αληθινό! Πως αλλιώς μπορούμε να το περιγράψουμε εξ' άλλου, όταν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της σουηδικής μεταλλικής ιστορίας αποφάσισε να εναποθέσει το στέμμα του στην Αθήνα ως τελικό προορισμό του ταξιδιού του. Ακόμη κι ο ίδιος ο Tomas Lindberg δεν παρέλειψε να το εκφράσει στο κοινό: «Welcome to the last At The Gates show ever!».
Πιάνοντας τα πράγματα απ' την αρχή, τη βραδιά άνοιξαν οι The Ocean, ένα αρκετά ελπιδοφόρο γκρουπ των καιρών μας που οι επιρροές του στηρίζονται κατά βάση σε μπάντες τύπου Cult Of Luna, Meshuggah και The Dillinger Escape Plan (μεταξύ άλλων). Τα παραδείγματα μπορεί μεν ν' ακούγονται ανόμοια μεταξύ τους, αλλά σιωπηλά πορεύονται σε συγγενή πλαίσια αισθητικής, καθώς το ίδιο target group φαίνεται να τα ακολουθεί. Το κακό βέβαια με αυτή τη σκηνή είναι πως χάνει πολύ στη live ερμηνία εάν οι επικρατούσες συνθήκες δεν είναι τουλάχιστον καλές...
Έτσι λοιπόν, οι The Ocean εμφανίστηκαν μπροστά σ' ένα ξένο για τα δεδομένα τους κοινό, με τα προηχογραφημένα ορχηστρικά μέρη θαμμένα στο background και τους ενισχυτές / ηχεία απ' τη δεξιά πλευρά να «παίρνουν μπρος» ανάλογα με τα γυρίσματα της τύχης. Δεν ξέρω που να το αποδώσω, αλλά τη μία κιθάρα μία την άκουγαμε, μία χανόταν, ενώ ο ήχος σε σύνολο από εκείνη τη πλευρά εμφανώς παρουσίαζε... διακοπές!
Τι να σου κάνουν και οι The Ocean από μόνοι τους. Από τις τρεις φορές που τους έχω δει, τις δύο πρώτες στάθηκαν άψογοι, ενώ τώρα μου φάνηκαν μέτριοι προς καλοί, με την απόδοση καθ' αυτή να μην καταφέρνει την υπέρβαση και να κρίνεται κι αυτή κάτω του αναμενόμενου. Κοινώς, τους πετύχαμε σε στραβή μέρα, με τη διάρκεια του set (75 λεπτά) να φέρει κάποια αρνητικά αποτελέσματα.
Ο κόσμος πάντως σε φάσεις έδειχνε ικανοποιημένος και, πράγματι, το set είχε γύρω στα τέσσερα με πέντε κομμάτια - αναλαμπές που έσωσαν την κατάσταση. Στα συν της εμφάνισης υπολογίστε το video wall που εμφανώς βοηθούσε στα ανάλογα τραγούδια.
Ο ιδανικός χωρισμός. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί η κυριακάτικη εμφάνιση των Σουηδών θρύλων At The Gates, στο Gagarin, με την οποία έκλειναν έναν κύκλο που οι ίδιοι είχαν αφήσει ατελή, 12 χρόνια πριν. Η χαρμόσυνη είδηση, ότι δηλαδή θα δούμε και εμείς από κοντά το περίφημο αυτό συγκρότημα, κατέφτασε λίγο καιρό πριν το τέλος του καλοκαιριού. Συν τοις άλλοις θα είμαστε η τελευταία χώρα που θα τους δει ζωντανά ποτέ. Αν μη τι άλλο, αυτό από μόνο του φαντάζει ξεχωριστό. Και όντως, η εμπειρία αυτή ήταν ξεχωριστή.
Τα συναισθήματα έντονα και πολλά. Οι μουσικοί που θα έκαναν την εμφάνιση τους επί σκηνής από στιγμή σε στιγμή, μόνο τυχαίοι δεν είναι. Πριν αρκετά χρόνια δημιούργησαν ένα μουσικό ρεύμα, το οποίο είναι επίκαιρο μέχρι και τις μέρες μας. Πολλές μπάντες επιχείρησαν να τους αντιγράψουν / κλέψουν / δανειστούν και μερικές χρίστηκαν, από ειδήμονες και μη, διάδοχοι αυτών. Προς τι όμως η βιασύνη; Ο βασιλιάς ακόμα δεν έχει κλείσει καλά καλά τα μάτια του και, κρίνοντας από τα φαινόμενα, φαντάζει άτρωτος. Βρισκόμενος, ωστόσο, στην λαμπρότερη στιγμή του, έλαβε τη γενναία απόφαση να παραδώσει οικειοθελώς τα σκήπτρα του και να αποσυρθεί πάνω στην ακμή του. Έστω τη δεύτερή του.
Να σου λοιπόν λίγο πριν τις 10, οι 5 Σουηδοί σμίξαν για πρώτη και κατά πάσα πιθανότητα τελευταία φορά, μπροστά στο ελληνικό κοινό. Ένα κοινό που έδειξε ότι η ξαφνική τους διάλυση τόσα χρόνια πριν, μάλλον καλό τους έκανε, αφού περισσότερος κόσμος τους έμαθε «μετά θάνατον», ενώ στην πλειοψηφία τους οι παρευρισκόμενοι τους γνώρισαν στη δωδεκαετή απουσία τους. Ένα άνετο Gagarin όσο πλησίαζε η ώρα της εμφάνισης των At The Gates, γέμιζε ακατάπαυστα έως ότου έφτασε την κορύφωση του, σε ασφυκτικό σημείο, την ώρα που χαμήλωσαν τα φώτα, «βγήκαν» οι Pantera από το ηχείο και έπαιξε το intro της συναυλίας (το οποίο αδυνατώ να αναγνωρίσω).
Χωρίς συστάσεις, ποιος τις χρειάζεται εξάλλου, πρώτο κομμάτι και ένα από τα καλύτερα της μπάντας, το "Slaughter Of The Soul" από τον τελευταίο και ομώνυμο δίσκο τους. Στο κοινό περιττό να πω ότι προκλήθηκε ένας πανικός. Όλοι πάσχιζαν να βρουν λίγο χώρο τριγύρω τους να εκτονώσουν την ένταση του τραγουδιού, αλλά μάταια. Η πολυκοσμία μόλις που σου επέτρεπε να κινείσαι στο χώρο που όριζε το σώμα σου με το σώμα του διπλανού σου. Επιτόπια πηδηματάκια και headbanging έως ότου αγριέψουν τα πράγματα και αραιώσει λίγο ο κόσμος μπροστά, με τους πιο θαρραλέους να αναλαμβάνουν δράση. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι γινόταν, είχε έρθει και δεύτερο χαστούκι με το "Cold" από τον ίδιο δίσκο και όπως ήταν φυσικό η κατάσταση εκτραχύνθηκε. Ένα αρκετά πυκνό moshpit είχε δημιουργηθεί, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που επιχείρησαν να κάνουν stage dive με τους σεκιουριτάδες να δίνουν μια μικρή ώθηση σε όσους επιχειρούσαν να πλησιάσουν τη σκηνή με αυτόν τον τρόπο.
Λίγο πολύ έτσι κύλησε το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, σχεδόν αναίμακτα, αλλά εμφανώς με μπόλικη ευχαρίστηση και αδρεναλίνη. Υπήρξαν σημεία που γινόταν βέβαια χαλασμός, αλλά και κομμάτια πιο άγνωστα στον κόσμο, ευκαιρία για τους επίδοξους φωτογράφους να απαθανατίσουν τα είδωλα τους, μιας και τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ήρεμα. Σε 3-4 κομμάτια έγινε και το λεγόμενο wall of death που στην πραγματικότητα ήταν circle, με τον κόσμο να ανοίγει μια τεράστια τρύπα στη μέση του πλήθους, που σε έκανε να απορείς πώς συμπυκνώθηκε αυτή η λαοθάλασσα, και με την έναρξη του πρώτου riff να σπεύδουν όλοι βιαίως προς το κέντρο και ακόμα παραπέρα, αναπαριστώντας μάχη βγαλμένη από σκηνή του Braveheart.
Η συμμετοχή του κοινού ήταν άξια θαυμασμού, κάτι για το οποίο μας επαίνεσε αρκετές φορές ο Lindberg, λέγοντας μας μάλιστα ότι πρώτη φορά είχε τέτοια ανταπόκριση από τον κόσμο. Εγώ προσωπικά είχα πολύ καιρό να δω τόσο ενεργητικό κοινό. Πραγματικά εξαιρετικό και φαντάζομαι αυτό είναι κάτι που ικανοποιεί πολύ τον κάθε καλλιτέχνη που βρίσκεται στη σκηνή.
Στο άλλο κομμάτι, η μπάντα έδειχνε να βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα, με πρώτο βιολί τον τραγουδιστή Tomas Lindberg, να μη χάνει λέξη αλλά ούτε και ίχνος της αγριάδας της φωνής του, με απόδοση ίσως καλύτερη ακόμα και από το δίσκο. Οι υπόλοιποι στάθηκαν και αυτοί στο ύψος τους, με ξεχωριστή παρουσία τον Martin Larsson στην κιθάρα, ο μόνος εκ των οποίων με τη διάλυση του γκρουπ, εγκατέλειψε τη μουσική. Ήταν ο μόνος επίσης που έμεινε μετά το τέλος της συναυλίας στη σκηνή και χαιρετούσε τον κόσμο δια χειραψίας.
Το μόνο αρνητικό και το οποίο αφορά τον ήχο, αν και δεν έχει να κάνει με την απόδοση των At The Gates, ήταν το ότι ορισμένες φορές, ανάλογα με τη θέση που βρισκόσουν, άκουγες λες και είχες βγάλει το ένα από τα δύο ακουστικά του discman από το αυτί σου. Στην αριστερή πλευρά της σκηνής, μπροστά στον Larsson που βρισκόμουν εγώ, σπάνια άκουγα τα lead σημεία του Bjorler. Γενικά όμως ο ήχος ήταν εξαιρετικός και αυτό πολλαπλασίαζε την ευχαρίστηση. Ψιλοπαράπονα θα υπάρχουν ακόμα και στις τελειότερες των ρυθμίσεων, εκτός αν κάθεσαι ακριβώς στο σημείο που «βλέπουν» όλα τα ηχεία.
Κλείνοντας, με μια γενική ανασκόπηση των όσων ζήσαμε εκείνη την Κυριακή, όλα φαντάζουν ιδανικά. Είδαμε μια μπάντα που δε νομίζω ότι πίστευε κάποιος που βρέθηκε εκεί, ότι θα βλέπαμε ποτέ ζωντανά στην Ελλάδα. Οι At The Gates για μας ήταν περισσότερο ένας μύθος, ένα άπιαστο όνειρο. Και όμως τους είδαμε και αυτούς. Ακούσαμε όλο το "Slaughter Of The Soul", δίσκο ορόσημο του ακραίου χώρου, και πολλά από τα κομμάτια των υπόλοιπων δίσκων τους. Σύνολο 19 κομμάτια συν 2 το ιντερλούδιο "Into The Dead Sky" και το εξόδιο "Flames Of The End", σε περίπου μιάμισης ώρας setlist δεν είναι και άσχημα. Το συγκρότημα μας τίμησε με την παρουσία του και εμείς του δείξαμε την εκτίμηση μας και την αγάπη μας. Ένα μεγάλο αντίο σε ένα τεράστιο όνομα. Ένα αντίο αντάξιο των At The Gates. Δε λέω εις το επανιδείν, αν και κρυφά μέσα μου θα το ήθελα, γιατί πιστεύω πως το να αποχωρήσουν αυτή τη στιγμή είναι ό,τι καλύτερο γι' αυτούς. It's better to burn out than fade away, άλλωστε.
Setlist:
1.Slaughter Of The Soul
2. Cold
3. Terminal Spirit Disease
4. Raped By The Light Of Christ
5. Under A Serpent Sun
6. Windows
7. World Of Lies
8. Into The Dead Sky
9. Suicide Nation
10.The Burning Darkness
11. The Swarm
12. Neverwhere
13. Nausea
14. Forever Blind
15. Unto Others
16. The Beautiful Wound
17. All Life Ends
18. Need
---------------------------
19.Blinded By Fear
20. Kingdom Gone
21. The Flames Of The End
Πιάνοντας τα πράγματα απ' την αρχή, τη βραδιά άνοιξαν οι The Ocean, ένα αρκετά ελπιδοφόρο γκρουπ των καιρών μας που οι επιρροές του στηρίζονται κατά βάση σε μπάντες τύπου Cult Of Luna, Meshuggah και The Dillinger Escape Plan (μεταξύ άλλων). Τα παραδείγματα μπορεί μεν ν' ακούγονται ανόμοια μεταξύ τους, αλλά σιωπηλά πορεύονται σε συγγενή πλαίσια αισθητικής, καθώς το ίδιο target group φαίνεται να τα ακολουθεί. Το κακό βέβαια με αυτή τη σκηνή είναι πως χάνει πολύ στη live ερμηνία εάν οι επικρατούσες συνθήκες δεν είναι τουλάχιστον καλές...
Έτσι λοιπόν, οι The Ocean εμφανίστηκαν μπροστά σ' ένα ξένο για τα δεδομένα τους κοινό, με τα προηχογραφημένα ορχηστρικά μέρη θαμμένα στο background και τους ενισχυτές / ηχεία απ' τη δεξιά πλευρά να «παίρνουν μπρος» ανάλογα με τα γυρίσματα της τύχης. Δεν ξέρω που να το αποδώσω, αλλά τη μία κιθάρα μία την άκουγαμε, μία χανόταν, ενώ ο ήχος σε σύνολο από εκείνη τη πλευρά εμφανώς παρουσίαζε... διακοπές!
Τι να σου κάνουν και οι The Ocean από μόνοι τους. Από τις τρεις φορές που τους έχω δει, τις δύο πρώτες στάθηκαν άψογοι, ενώ τώρα μου φάνηκαν μέτριοι προς καλοί, με την απόδοση καθ' αυτή να μην καταφέρνει την υπέρβαση και να κρίνεται κι αυτή κάτω του αναμενόμενου. Κοινώς, τους πετύχαμε σε στραβή μέρα, με τη διάρκεια του set (75 λεπτά) να φέρει κάποια αρνητικά αποτελέσματα.
Ο κόσμος πάντως σε φάσεις έδειχνε ικανοποιημένος και, πράγματι, το set είχε γύρω στα τέσσερα με πέντε κομμάτια - αναλαμπές που έσωσαν την κατάσταση. Στα συν της εμφάνισης υπολογίστε το video wall που εμφανώς βοηθούσε στα ανάλογα τραγούδια.
Γιάννης Καγκελάρης
Ο ιδανικός χωρισμός. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί η κυριακάτικη εμφάνιση των Σουηδών θρύλων At The Gates, στο Gagarin, με την οποία έκλειναν έναν κύκλο που οι ίδιοι είχαν αφήσει ατελή, 12 χρόνια πριν. Η χαρμόσυνη είδηση, ότι δηλαδή θα δούμε και εμείς από κοντά το περίφημο αυτό συγκρότημα, κατέφτασε λίγο καιρό πριν το τέλος του καλοκαιριού. Συν τοις άλλοις θα είμαστε η τελευταία χώρα που θα τους δει ζωντανά ποτέ. Αν μη τι άλλο, αυτό από μόνο του φαντάζει ξεχωριστό. Και όντως, η εμπειρία αυτή ήταν ξεχωριστή.
Τα συναισθήματα έντονα και πολλά. Οι μουσικοί που θα έκαναν την εμφάνιση τους επί σκηνής από στιγμή σε στιγμή, μόνο τυχαίοι δεν είναι. Πριν αρκετά χρόνια δημιούργησαν ένα μουσικό ρεύμα, το οποίο είναι επίκαιρο μέχρι και τις μέρες μας. Πολλές μπάντες επιχείρησαν να τους αντιγράψουν / κλέψουν / δανειστούν και μερικές χρίστηκαν, από ειδήμονες και μη, διάδοχοι αυτών. Προς τι όμως η βιασύνη; Ο βασιλιάς ακόμα δεν έχει κλείσει καλά καλά τα μάτια του και, κρίνοντας από τα φαινόμενα, φαντάζει άτρωτος. Βρισκόμενος, ωστόσο, στην λαμπρότερη στιγμή του, έλαβε τη γενναία απόφαση να παραδώσει οικειοθελώς τα σκήπτρα του και να αποσυρθεί πάνω στην ακμή του. Έστω τη δεύτερή του.
Να σου λοιπόν λίγο πριν τις 10, οι 5 Σουηδοί σμίξαν για πρώτη και κατά πάσα πιθανότητα τελευταία φορά, μπροστά στο ελληνικό κοινό. Ένα κοινό που έδειξε ότι η ξαφνική τους διάλυση τόσα χρόνια πριν, μάλλον καλό τους έκανε, αφού περισσότερος κόσμος τους έμαθε «μετά θάνατον», ενώ στην πλειοψηφία τους οι παρευρισκόμενοι τους γνώρισαν στη δωδεκαετή απουσία τους. Ένα άνετο Gagarin όσο πλησίαζε η ώρα της εμφάνισης των At The Gates, γέμιζε ακατάπαυστα έως ότου έφτασε την κορύφωση του, σε ασφυκτικό σημείο, την ώρα που χαμήλωσαν τα φώτα, «βγήκαν» οι Pantera από το ηχείο και έπαιξε το intro της συναυλίας (το οποίο αδυνατώ να αναγνωρίσω).
Χωρίς συστάσεις, ποιος τις χρειάζεται εξάλλου, πρώτο κομμάτι και ένα από τα καλύτερα της μπάντας, το "Slaughter Of The Soul" από τον τελευταίο και ομώνυμο δίσκο τους. Στο κοινό περιττό να πω ότι προκλήθηκε ένας πανικός. Όλοι πάσχιζαν να βρουν λίγο χώρο τριγύρω τους να εκτονώσουν την ένταση του τραγουδιού, αλλά μάταια. Η πολυκοσμία μόλις που σου επέτρεπε να κινείσαι στο χώρο που όριζε το σώμα σου με το σώμα του διπλανού σου. Επιτόπια πηδηματάκια και headbanging έως ότου αγριέψουν τα πράγματα και αραιώσει λίγο ο κόσμος μπροστά, με τους πιο θαρραλέους να αναλαμβάνουν δράση. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι γινόταν, είχε έρθει και δεύτερο χαστούκι με το "Cold" από τον ίδιο δίσκο και όπως ήταν φυσικό η κατάσταση εκτραχύνθηκε. Ένα αρκετά πυκνό moshpit είχε δημιουργηθεί, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που επιχείρησαν να κάνουν stage dive με τους σεκιουριτάδες να δίνουν μια μικρή ώθηση σε όσους επιχειρούσαν να πλησιάσουν τη σκηνή με αυτόν τον τρόπο.
Λίγο πολύ έτσι κύλησε το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, σχεδόν αναίμακτα, αλλά εμφανώς με μπόλικη ευχαρίστηση και αδρεναλίνη. Υπήρξαν σημεία που γινόταν βέβαια χαλασμός, αλλά και κομμάτια πιο άγνωστα στον κόσμο, ευκαιρία για τους επίδοξους φωτογράφους να απαθανατίσουν τα είδωλα τους, μιας και τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ήρεμα. Σε 3-4 κομμάτια έγινε και το λεγόμενο wall of death που στην πραγματικότητα ήταν circle, με τον κόσμο να ανοίγει μια τεράστια τρύπα στη μέση του πλήθους, που σε έκανε να απορείς πώς συμπυκνώθηκε αυτή η λαοθάλασσα, και με την έναρξη του πρώτου riff να σπεύδουν όλοι βιαίως προς το κέντρο και ακόμα παραπέρα, αναπαριστώντας μάχη βγαλμένη από σκηνή του Braveheart.
Η συμμετοχή του κοινού ήταν άξια θαυμασμού, κάτι για το οποίο μας επαίνεσε αρκετές φορές ο Lindberg, λέγοντας μας μάλιστα ότι πρώτη φορά είχε τέτοια ανταπόκριση από τον κόσμο. Εγώ προσωπικά είχα πολύ καιρό να δω τόσο ενεργητικό κοινό. Πραγματικά εξαιρετικό και φαντάζομαι αυτό είναι κάτι που ικανοποιεί πολύ τον κάθε καλλιτέχνη που βρίσκεται στη σκηνή.
Στο άλλο κομμάτι, η μπάντα έδειχνε να βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα, με πρώτο βιολί τον τραγουδιστή Tomas Lindberg, να μη χάνει λέξη αλλά ούτε και ίχνος της αγριάδας της φωνής του, με απόδοση ίσως καλύτερη ακόμα και από το δίσκο. Οι υπόλοιποι στάθηκαν και αυτοί στο ύψος τους, με ξεχωριστή παρουσία τον Martin Larsson στην κιθάρα, ο μόνος εκ των οποίων με τη διάλυση του γκρουπ, εγκατέλειψε τη μουσική. Ήταν ο μόνος επίσης που έμεινε μετά το τέλος της συναυλίας στη σκηνή και χαιρετούσε τον κόσμο δια χειραψίας.
Το μόνο αρνητικό και το οποίο αφορά τον ήχο, αν και δεν έχει να κάνει με την απόδοση των At The Gates, ήταν το ότι ορισμένες φορές, ανάλογα με τη θέση που βρισκόσουν, άκουγες λες και είχες βγάλει το ένα από τα δύο ακουστικά του discman από το αυτί σου. Στην αριστερή πλευρά της σκηνής, μπροστά στον Larsson που βρισκόμουν εγώ, σπάνια άκουγα τα lead σημεία του Bjorler. Γενικά όμως ο ήχος ήταν εξαιρετικός και αυτό πολλαπλασίαζε την ευχαρίστηση. Ψιλοπαράπονα θα υπάρχουν ακόμα και στις τελειότερες των ρυθμίσεων, εκτός αν κάθεσαι ακριβώς στο σημείο που «βλέπουν» όλα τα ηχεία.
Κλείνοντας, με μια γενική ανασκόπηση των όσων ζήσαμε εκείνη την Κυριακή, όλα φαντάζουν ιδανικά. Είδαμε μια μπάντα που δε νομίζω ότι πίστευε κάποιος που βρέθηκε εκεί, ότι θα βλέπαμε ποτέ ζωντανά στην Ελλάδα. Οι At The Gates για μας ήταν περισσότερο ένας μύθος, ένα άπιαστο όνειρο. Και όμως τους είδαμε και αυτούς. Ακούσαμε όλο το "Slaughter Of The Soul", δίσκο ορόσημο του ακραίου χώρου, και πολλά από τα κομμάτια των υπόλοιπων δίσκων τους. Σύνολο 19 κομμάτια συν 2 το ιντερλούδιο "Into The Dead Sky" και το εξόδιο "Flames Of The End", σε περίπου μιάμισης ώρας setlist δεν είναι και άσχημα. Το συγκρότημα μας τίμησε με την παρουσία του και εμείς του δείξαμε την εκτίμηση μας και την αγάπη μας. Ένα μεγάλο αντίο σε ένα τεράστιο όνομα. Ένα αντίο αντάξιο των At The Gates. Δε λέω εις το επανιδείν, αν και κρυφά μέσα μου θα το ήθελα, γιατί πιστεύω πως το να αποχωρήσουν αυτή τη στιγμή είναι ό,τι καλύτερο γι' αυτούς. It's better to burn out than fade away, άλλωστε.
Setlist:
1.Slaughter Of The Soul
2. Cold
3. Terminal Spirit Disease
4. Raped By The Light Of Christ
5. Under A Serpent Sun
6. Windows
7. World Of Lies
8. Into The Dead Sky
9. Suicide Nation
10.The Burning Darkness
11. The Swarm
12. Neverwhere
13. Nausea
14. Forever Blind
15. Unto Others
16. The Beautiful Wound
17. All Life Ends
18. Need
---------------------------
19.Blinded By Fear
20. Kingdom Gone
21. The Flames Of The End
Άλκης Κοροβέσης
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
