Allah-Las, My Drunken Haze @ Fuzz Club, 01/11/14

Ασφυκτικά γεμάτο το Fuzz. «Πού στο διάολο τους μάθανε όλοι αυτοί τους Allah-Las;», αναρωτήθηκα. Μήπως ξεχάσαμε ότι λίγα χρόνια πριν έπαιζαν στην Πάτρα με δέκα ευρώ τα πέντε τραγούδια τους; Να φταίει το hype, το hipster-ιλίκι ή πιάσαμε το ότι είναι όντως καλοί; Και όλοι αυτοί που ήταν στη συναυλία έχουν ακούσει Kinks, Zombies και Love ή πιστεύουν ότι οι Allah-Las είναι κάτι φρέσκο και πρωτοποριακό;

Η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι έχει το ταλέντο να ανακαλύπτει μικρά και άσημα ονόματα και να τα αναδεικνύει. Το κοινό της παθιάζεται και γίνεται φανατικό, με αποτέλεσμα να γεμίζει μαγαζιά και να κάνει sold-out τις συναυλίες - καλή ώρα.

Τη συναυλία άνοιξαν οι My Drunken Haze, απ τις καλύτερες μπάντες που έχουμε αυτή τη στιγμή στην εγχώρια σκηνή. Η πειραματική ένωση νεοψυχεδέλειας με garage ερεθίσματα επιτυγχάνει πλήρως, λόγω του ορχηστρικού σχήματος, το οποίο αποτελείται από τον Spir Frelini και τον Harry Kane στις κιθάρες, τον Nick Zoura στα τύμπανα και τον Costa Gunn στο μπάσο. Όμως, το συνδετικό στοιχείο της μαγευτικής ατμόσφαιρας, που δημιουργεί η μουσική τους, είναι αποκλειστικά η Matina Sous Peau (Μα-τι-να-σου-πω). Μια περσόνα με αιθέρια φωνητικά που σε υπνωτίζει. Μας άφησαν να πάρουμε μια γεύση απ' το επερχόμενο ντεμπούτο τους, το οποίο αν κρίνω απ' τα "Yellow Balloon" και "Girl Who Looks Like A Boy", μόνο ως «καταπληκτικό» μπορεί να χαρακτηριστεί. Η εμφάνισή τους ήταν άψογη και αντάξια, όχι ενός support συγκροτήματος, αλλά ενός κεντρικού που θα μπορούσε να κρατήσει υψηλά το ενδιαφέρον ολόκληρης της βραδιάς.

Έχοντας εισχωρήσει, λοιπόν, στα '60s υποδεχτήκαμε τους Allah-Las για να σερφάρουμε και εμείς λίγο στο West Coast. Το live ξεκίνησε με τη διασκευή των Frantics "No Werewolf" και την άμεση πρόκληση ενθουσιασμού στο κοινό. Η τετραμελής μπάντα εναρμονισμένη στιλιστικά και ευδιάθετη -για τα δικά της δεδομένα- αυτή τη φορά εμφανίστηκε με ένα ακόμα μέλος στη θέση των κρουστών και στις μαράκες. Μετά από ένα θερμό καλωσόρισμα, συνέχισαν σε μια καλοσχηματισμένη μίξη κομματιών και απ τα δύο τους άλμπουμ, μη αφήνοντας κάποιον παραπονεμένο.



Η αλήθεια είναι πως πέρα από μερικά κομμάτια που ξεχωρίζουν, όλα μοιάζουν μεταξύ τους. Στα live τους ακολουθούν πιστά το άλμπουμ και δεν παραλλάσσουν ούτε νότα. Επιπλέον, ο ήχος τους είναι τόσο ολόιδια καλός, όσο και του studio. Και απόλυτα δικαιολογημένα, θα αναρωτηθείς «γιατί δεν κάθομαι σπιτάκι μου, στον αναπαυτικό καναπέ μου και να βάλω να ακούσω το άλμπουμ τους;». Δεν συγκρίνεται, θα σου απαντήσω. Ο Nick Waterhouse τους έχει εκπαιδεύσει καλά. Δίνουν όμορφες εμφανίσεις και δημιουργούν ένα πάρτι. Όπως αυτό, που δημιουργήθηκε το Σάββατο. Το κοινό -μαζί κι εγώ- χόρευε στον ρυθμό, χωρίς σταματημό. Διψούσε για garage / surf ακούσματα.



Στο "Catamaran", στο "Had It All" και στο "Tell Me" έγινε πανικός. Επίσης, διασκεύασαν το "Calm Me Down" των The Human Experience, ενώ στο "Long Journey" ο τραγουδιστής άλλαξε θέση με τον ντράμερ, επιδεικνύοντας τα ταλέντα τους. Στο τελευταίο κομμάτι, το "Every Girl", μοιράστηκαν τη σκηνή με τους My Drunken Haze και έκαναν την εκτέλεση από κοινού. Δεν θα μπορούσε να κλείσει πιο ευχάριστα η βραδιά. Είναι τέτοια η δύναμη του είδους που παίζουν και τα δύο συγκροτήματα, που σε κάνει αυτόματα να χαμογελάς και να μεταφέρεσαι κάπου αλλού.



Η -ολίγον άβολη- ερώτηση του frontman «πόσοι από εσάς ήταν στο προηγούμενό μας live;» και το σχεδόν ανύπαρκτο ποσοστό χεριών που σηκώθηκαν «κολλάει» στην εισαγωγή μου. Η απάντηση του ήταν ότι χαίρεται, γιατί αυτό σημαίνει ότι αρέσει στον κόσμο το καινούριο άλμπουμ και τους κάνει να τους μαθαίνει ο κόσμος.



Εσάς σας έπεισε;

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com