Συνέντευξη Sleepmakeswaves (Otto Wicks-Green)

«Όποιες λέξεις προσπαθούν να προσδιορίσουν την έκφραση μιας μπάντας, είναι αυτομάτως υποδεέστερες της έκφρασης αυτής»

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 26/03/2015 @ 15:51
Οι Sleepmakeswaves είναι μία από τις αδυναμίες μου, τους θεωρώ πουλέν και ο πρώτος τους δίσκος, "In Today Already Walks Tomorrow", με έχει συντροφεύσει άπειρες φορές στο παρελθόν. Πριν κάποιους μήνες, επέστρεψαν με την νέα τους δουλειά, "Love Of Cartography", το οποίο επιμελήθηκε στις κονσόλες ο πολύς Nick DiDia (Pearl Jam, Rage Against The Machine, Mastodon, Springsteen, κ.ά.) και εν μέρει χρηματοδοτήθηκε από μία άκρως ενδιαφέρουσα καμπάνια crowdfunding.

Καταφέραμε να πούμε δυο κουβέντες με τον Otto Wicks-Green, έναν από τους δύο κιθαρίστες της μπάντας, και να μάθουμε περισσότερο για την καμπάνια, την μπάντα τους, τη συνεργασία με τον DiDia και άλλα πολλά.

Οι Sleepmakeswaves έδωσαν ένα τιτάνιο show και περνάνε από την Ελλάδα στις 5 και 6 Απριλίου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα. Το καλό που σας θέλω να περάσετε μία βόλτα, γιατί τα παιδιά αξίζουν τον κόπο και είναι μια βραδιά που σίγουρα δεν θα μετανιώσετε. Enjoy!

Καλησπέρα, είμαι ο Ιάσονας από το Rocking.gr, είμαι από την Ελλάδα, οπότε θα αναρωτέσαι τι κάνω εδώ πέρα.
Χα, πράγματι!

Είναι η πρώτη σας φορά στη Γλασκώβη;
Ναι, πρώτη φορά. Έχουμε ξανάρθει στη Σκωτία όταν ανοίγαμε στους 65daysofstatic, αλλά τότε περάσαμε από Εδιμβούργο, το οποίο ειναι αφοπλιστικά όμορφο.

Ναι, ωραίο είναι, αλλά είναι για λίγο. Μετά από λίγο κουράζει κάπως, σαν τις περισσότερες τουριστοπόλεις...
Ναι, φαντάζομαι. Καλά ήταν για μια μέρα πάντως. Οπότε ναι, πρώτη μας φορά στη Γλασκώβη, οπότε ανυπομονούμε για απόψε.

Υποθέτω ήρθατε οδικώς από Manchester.
Ναι, ήταν ωραία που ξεφύγαμε λίγο από την πόλη και μπήκαμε στην εξοχή. Όσον αφορά το UK, προτιμώ χίλιες φορές την επαρχία από τις μεγαλουπόλεις, έχει μία ιδιαίτερη γοητεία. Σηκώθηκαμε και σχετικά αργά σήμερα -εν συγκρίσει με άλλες διαδρομές που έπρεπε να κάνουμε- και ξεκινήσαμε. Ήταν όμορφα, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο...

...τα πρόβατα, κι άλλο πρόβατα, κι άλλο πρόβατα;
Ναι! Προσπαθήσαμε να παίξουμε όσα περισσότερα κομμάτια με γκάιντες μπορούσαμε όσο περνούσαμε τα σύνορα, αλλά είχαμε μόνο AC/DC, που υποθέτω ταιριάζει περισσότερο (γέλια).

Πάμε στα πιο σχετικά. Οσον αφορά τον ήχο σας, περιοδεύετε μαζί με κάποιον ηχολήπτη;
Ναι, βεβαιώς. Δουλεύουμε με τον Brett -τον οποίο μόλις γνώρισες (σ.σ.: είναι και tour manager)- εδώ και τρία περίπου και είναι φανταστικός. Όση επίδραση έχουμε στον ήχο μας ως μουσικοί, άλλη τόση έχει και αυτός. Ο κόσμος συχνά μας λέει για την ποιότητα του ήχου μας. Βασικά, είναι το πιο συχνό σχόλιο που λαμβάνουμε και για αυτό ευθύνεται μονάχα εκείνος. Είμαστε πολύ τυχεροί που τον έχουμε μαζί μας.

Άσχετο, αλλά προσφάτως επένδυσα σε ένα ζευγάρι καλές ωτοασπίδες και πραγματικά με εξέπληξε το τι διαφορά έκανε στην απόλαυση μίας συναυλίας.
Πράγματι. Εμείς τείνουμε να παίζουμε πολύ δυνατά, όποτε σας προτείνουμε να φέρετε ένα ζευγάρι. Ιδίως δε αν είναι καλές, σχεδιασμένες για συναυλίες, τότε δεν θα κόβουν μόνο τις ψηλές συχνότητες αλλά αυτές που πρέπει. Ναι, είναι καλή ιδέα.

Πρόσφατα κυκλοφορήσατε τον καινούργιο σας δίσκο, ο οποίος ήμουν πεπεισμένος πως ήταν το τρίτο LP. Αλλά ψάχνοντας λίγο έμαθα πως το "In Today Already Walks Tomorrow" θεωρείται EP, ασχέτως αν χτυπάει κοντά τα 40 λεπτά...
Ναι, κάπου τόσο είναι.

Sleepmakeswaves

Έχω LP που κρατάνε λιγότερο. Τέλοσπαντων, το θέμα είναι πως αποφασίσατε να ηχογραφήσετε το δίσκο με τη βοήθεια των οπαδών σας, κάνοντας crowdsourcing. Είχατε αμφιβολίες για το αν θα πετύχει;
Ήταν ακραία ψυχοφθόρο, από την πρώτη κιόλας στιγμή και πήγαμε και λίγο ξέμπαρκοι. Με την μουσική που παίζουμε, ποτέ δεν θα γίνουμε τέραστιο όνομα, οπότε ήταν αρκετά φιλόδοξο αυτό που επιχειρήσαμε να κάνουμε. Το ξέραμε.

Εξαρχής υπήρχαν άτομα που έλεγαν πως ήταν χαζό αυτό που κάναμε, πως ζητάγαμε πολλά και έλεγαν για απληστείες και τέτοια. Το θέμα είναι πως βάλαμε αυτό το στόχο (Α$25000) έχοντας ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα για το δίσκο και για την ποιότητα του προϊόντος που θέλανε να κυκλοφορήσουμε. Συναντηθήκαμε με τον Nick DiDia (παραγωγή / μίξη) πριν το όλο επιχείρημα και κολλήσαμε με την πρώτη. Ξέραμε πως το δικό του όραμα ταίριαζε με το δικό μας και ξέραμε επίσης πως εάν θέλαμε να δουλέψουμε με κάποιον τέτοιοιυ βεληνεκούς δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε με τις δικές μας πλάτες μονάχα.

Βάλαμε πολλά λεφτά απο τη δικιά μας τσέπη, αλλά δε φτάνανε, οπότε ζητήσαμε τη βοηθεία των οπαδών μας. Γενικά η ανταπόκριση μας σόκαρε.

Υπήρχε «Σχέδιο Β»;
Ναι, κάτι υπήρχε, αλλά κανείς μας δεν το είχε σκεφτεί αρκετά διεξοδικά. Θα είχε να κάνει με το να βρούμε άλλους ιδιαίτερους τρόπους να ηχογραφήσουμε τον δίσκο, αλλά σίγουρα αν το crowdfunding αποτύγχαινε θα είχαμε απογοητευτεί πάρα πολύ.

Το θέμα είναι πως ξεπεράσαμε το στόχο μας και καταφέραμε να δουλέψουμε με τον Nick και να βγάλουμε το δίσκο που φανταζόμασταν, με τον ήχο που θέλαμε, εκείνον τον ζωντανό και ενεργητικό ήχο για τον οποίο φημίζεται ο DiDia.

O δίσκος είχε στην ουσια τελειώσει πριν αρχίσετε την καμπάνια;
Ναι, τα περισσότερα ήταν έτοιμα, κάποιες λεπτομέριες έμεναν μονάχα, αλλά ολόκληρη η προ-παραγωγή ήταν έτοιμη. Ξέραμε ακριβώς τι θέλαμε να δημιουργήσουμε και είχαμε μία πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το πως θα το κάνουμε και πόσο χρόνο θα μας πάρει στο στούντιο. Μάλλον, το υπεραναλύσαμε το θέμα, αλλά είχαμε την κάθε μέρα λεπτομερώς στο πρόγραμμα.  Τελειώσαμε τις ηχογραφήσεις ακριβώς την ημέρα που είχαμε προγραμματίσει και φάγαμε πίτσες στο σπιτι του Nick, τις οποίες έφτιαξε ο ίδιος. Φτιάχνει γαμώ τις πίστες, όπως...

...και γαμώ τους δίσκους (μαζί το 'παμε, γιατί είμαστε γαμάτοι)

Ανακουφιστήκατε που δεν χρειαστήκατε να οργανώσετε κάποιο BBQ πάρτυ; (ένα από τα  βραβεία της καμπάνιας)
Νομίζω κάναμε κάποια, κάποιοι στήριξαν τόσο! Το πραγματικό ερώτημα είναι πως θα κάναμε ένα από αυτά τα «θα παίξουμε στο σπίτι σου όπου στον κόσμο κι αν είσαι», αλλά κάνεις δεν τα έσκασε τόσο χοντρά. Ο μανατζερ μας τα είχα οργανώσει έτσι πως κάπως θα χωνόμασταν σε κάποια περιοδεία αν έδινε κανείς τα λεφτά. Φαντάσου να ήταν κάποιος στη Νότια Αμερική;

Γενικά ήταν ένα μεγάλο μυστήριο για μας. Ξυπνάγαμε κάθε πρωί και το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να τσεκάρουμε την καμπάνια. Πόσο αυξήθηκε το ποσό από την προηγούμενο, προσπαθώντας να βρούμε τρόπους να το προωθήσουμε παραπάνω.

Προσεγγίσαμε κάποιους φίλους μας, τα παιδιά από τους Karnivool, τον Ian Kenny που είναι ο frontman της μπάντας που έφτιαξε ένα ωραίο μήνυμα για την καμπάνια μας. Ο Kim Benzie των Dead Letter Circus και κάποιοι ακόμα έκαναν το ίδιο. Μας βοήθησαν πολλοί και πραγματικά μας προώθησαν κάμποσο.

Ποιά ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη για σας όσον αφορά την καμπάνια, αν εξαιρέσεις ξέρω 'γω ότι πέτυχε;
Χμμ, δεν ήταν ακριβώς έκπληξη αλλά το ότι υπήρχαν στην ουσία δύο στρατόπεδα στην αρχή. Το πρώτο ήταν οι «ύποπτοι» που αναρωτιόντουσαν τι τα θέλουμε τόσο λεφτά και «τι ακριβώς γίνεται δω πέρα;» ενώ το άλλο ήταν εκείνοι που μας αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή ενθουσιωδώς και μας στήριζαν συνεχώς, καθ’όλη τη διάρκεια της καμπάνιας.

Γενικά, δεν περιμέναμε τόση αγάπη και είναι πραγματικά άψογο όλο αυτό που έγινε. Όταν κάνεις κάτι τέτοιο, είσαι στην ουσία ανυπεράσπιστος. Πας ξυπόλητος στ' αγκάθια και λες «να 'μαστε, να η μουσική μας, βοηθήστε μας» και απλά ελπίζεις να είναι στο ίδιο μήκος κύματος με σένα. Ήταν πραγματικά άψογο.

Θα το ξανακάνατε;
Σίγουρα. Πιστεύω όλο και περισσότερο πως θα  είναι το μοναδικό πραγματικά βιώσιμο μοντέλο για μπάντες του επιπέδου μας που παίζουν λίγο στα άκρα των μουσικών στερεωμάτων και θέλουν όμως να κάνουν κάτι επίδοξο ποιοτικό. Πίστευω πως είναι ένας φανταστικός και δίκαιος τρόπος -σε αυτή τη σύγχρονη κοινωνία της κοινωνικής δικτύωσης- να προσεγγίσει κάποια μπάντα τους οπαδούς της που επιθυμούν να κυκλοφορήσουν νέο υλικό.

Στην ουσία, πρόκειται για προπαραγγελία. Αγοράζεις έναν δίσκο, πριν τον ηχογραφήσουμε, για να τον ηχογραφήσουμε. Για μένα είναι απολύτως λογικό αυτό το πράγμα και είμαι μέσα 100% να ξανακάνουμε κάτι παρόμοιο στο μέλλον.

Sleepmakeswaves

Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως είχατε ήδη μιλήσει με τον DiDia πριν ξεκινήσετε την καμπάνια. Αν διάβαζε κανείς το βιογραφικό του, δεν θα πίστευε ότι δένε με μία instrumental μπάντα σαν και του λόγου σας. Ο τύπος έχει δουλέψει πάνω σε πολλούς αγαπημένους μου δισκους, από τους Rage Against The Machine, στους Pearl Jam, ακόμα και στους Gaslight Anthem, αλλά τίποτα που να μπορούσα να συνδέσω με τους Sleepmakeswaves. Υπήρξε πρόβλημα για σας αυτό;
Όσον αφορά το ότι δεν υπάρχουν φανερές ομοιότητες με αυτές τις μπάντες, όχι δεν υπήρχε πρόβλημα, ούτε το ότι έχουν φωνητικά. Λατρεύαμε τις μίξεις του, την ενέργεια που έβγαζαν. Αυτό ακριβώς ψάχναμε. Πέρα από αυτό, θέλαμε και τον τρόπο που προσέγγιζε μία συνεργασία. Είναι πάρα πολύ οργανωμένος, πολύ στρωτός αλλά και πολύ πειραματικός και διασκεδαστικός.

Όλα αυτά τα στοιχεία τα εντοπίσαμε τις πρώτες φορές που συναντηθήκαμε. Είχαμε μία λίστα με πιθανούς παραγωγούς με τους οποίους θα μας άρεσε να συνεργαστούμε, αλλά με εκείνον ταιριάξαμε πολύ γρήγορα. Συνειδητοποιήσαμε πως μοιραζόμασταν το ίδιο όραμα για τον δίσκο.

Το γεγονός πως το βιογραφικό του δεν συμπεριλάμβανε καμία instrumental μπάντα, δεν το είδαμε ποτέ σαν κάτι αρνητικό. Το είδαμε σαν κάτι όμορφο, γιατί και εκείνος τότε θα έπρε να το προσεγγίσει σαν κάτι καινούργιο. Για κάποιον του επιπέδου του να πει «ωπ, τι έχουμε εδώ; Δεν το’χω ξανακάνει αυτό», είναι σημαντικό. Μας άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα που δημιούργησε αυτό μέσα στο στούντιο και η όλη πειραματικότητα που υπήρχε στον αέρα. Έτσι ακριβώς φανταζόμασταν την όλη διαδικασία.

Οπότε, πρακτικά, τι έφερε στο τραπέζι ο DiDia;
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου είναι όλος ο φανταστικός εξοπλισμός που είχε. Έχει κάποιες απίστευτες κιθάρες. Μας είπε μια ιστορία για τον Brendan O’Brien -παραγωγός με τον οποίο έχει δουλέψει πολλάκις στο παρελθόν- ο οποίος ήρθε στο σπίτι του κάποια Χριστούγεννα. Ήρθε με μία κιθάρα, μία 1967 Gibson ES 335 που χρησιμοποίησε ο Bruce Springsteen σε έναν δίσκο του. Του 'πε «Έγινε χρυσός ο δίσκος, τσίμπα την κιθάρα». Οπότε του ανήκει, και με την ίδια κιθάρα ηχογραφήσαμε τα περισσότερα τραγούδια του "Love Of Cartography". Είναι τα μικρά εκείνα πράγματα στη ζωή...

Έκανες έτσι; (Κάπου εδώ προσπάθησα να μιμηθώ τον κλασικό υπερβολικό τρόπο με τον οποίο παίζει τ' Αφεντικό κιθάρα)
Έννοειται.

Οπότε ναι, είχε τις κιθάρες, είχε και ένα σωρό oldschool πεταλάκια και ενισχυτές. Αυτό που μέτραγε παραπάνω ήταν το πόσο μας έσπρωχνε και μας στήριζε κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, προσπαθώντας να βγάλει τον καλύτερό μας εαυτό. Ηχογραφήσαμε όλο το δίσκο ζωντανά, όλοι να παίζουμε την ίδια ώρα. Τελικώς καταλήξαμε να κρατήσουμε πολλές από εκείνες τις λήψεις. Έπρεπε να πατήσουμε τις κιθάρες άλλη μία φορά, αλλά drums και μπάσο είναι όλα από τις πρώτες ζωντανές ηχογραφήσεις.

Έχει μία ξεχωριστή ικανότητα να ξεχωρίζει πανεύκολα ποια λήψη είναι η καλύτερη και προφανώς η εμπειρία του στη μίξη είναι ανεκτίμητη. Έχει μία καταπληκτική αντίληψη του χώρου μέσα σε ένα δίσκο. Ξέρει ακριβώς τι πρέπει να πάει που, και αυτό το έφερε και στο "Cartography". Προσέγγισε τα κομμάτια όπως προσέγγισε εκείνα από όλες τις διάσημες μπάντες με τις οποίες έχει συνεργαστεί. Άσχετα από το αν έχουμε φωνητικά ή όχι, η προσέγγιση ήταν η ίδια, πράγμα που βρήκαμε πολύ ενδιαφέρον εμείς.

Στα αυτιά μου, ο δίσκος ακούγεται άκρως θετικός και χαρουμενιάρικος. Γενικότερα, στη σκηνή που εκπροσωπείται, τείνει να υπάρχει μία στροφή προς τι μίρλα. Έτσι όπως το είχα στο κεφάλι μου ήταν «Ωπ, χάρμα, πήγε καλά η καμπάνια, είμαστε χαρούμενοι, θα γράψουμε χαρούμενο δίσκο», αλλά τελικά δεν έγινε καθόλου έτσι. Οπότε, πώς λοιπόν δημιουργείται ένα κομμάτι των Sleepmakeswaves;
Καταρχάς ναι, έχεις δίκιο, ήταν απολύτως συνειδητή απόφαση να κάνουμε έναν πιο θετικό δίσκο και την απόφαση αυτή την πήραμε πολύ πριν την καμπάνια. Αυτό όμως προέκυψε από τον χρόνο που έχουμε περάσει περιοδεύοντας. Γυρνάγαμε τον κόσμο τη μεγαλύτερη μερίδα τριών συνεχόμενων ετών πριν αποφασίσαμε να στρωθούμε κάτω σοβαρά να γράψουμε τον δίσκο αυτό. Συνειδητοποιήσαμε πως μας αρέσει πολύ να παίζουμε ζωντανά, αλλά μας άρεσε να παίζουμε μόνο συγκεκριμένα κομμάτια, αυτά που έβγαιναν καλύτερα σε συναυλίες μας.

Έτσι, προσπαθήσαμε να απομωνόσουμε τα στοιχεία που έκαναν τα κομμάτια εκέινα να ξεχωρίζουν στα live μας, και τα χρησιμοποιήσαμε σα βάση για ολόκληρο το δίσκο. Τα επεκτείναμε, τα δουλέψαμε και «να ένας ολόκληρος δίσκος με κομμάτια που μπορούμε να παίξουμε παντού γύρω από τον κόσμο». Εξού και το όνομα του δίσκου στην ουσία.

Όσον αφορά όμως τη συγγραφή κομματιών, δεν υπάρχει κάτι σταθερό, μπορούν να συμβούν διάφορα. Αυτό που κάνουμε τώρα -που δεν κάναμε παλιότερα- είναι το όταν έχει κάποιος μία ιδέα για κομμάτι, να φέρνει στο τραπέζι ένα πλήρες δομημένο σκελετό. Διάφορα riffάκια και ιδέες μπορούν εννοείται να προστεθούν εδώ και εκεί, αλλά ο σκελετός παραμένει ίδιος.

Αυτό μας βοηθάει πολύ πιο πολύ από το να φέρει ένας κάποιο riffάκι και να το τζαμάρουμε την ώρα της πρόβας ή κάτι τέτοιο. Μπορεί έτσι να προκύψει κάποιο κομμάτι με το οποίο κάποιος να μην είναι ευχαριστημένος. Εάν κάποιος φέρει κάτι το οποίο έχει μία πιο απτη μορφή, με αυτό μπορούμε να δουλέψουμε καλύτερα.

Ο Alex, ο μπασίστας και προγραμματισής μας, είναι πολύ καλός σε αυτά τα θέματα και είναι πολύ μεθοδικός σε αυτά που κάνει. Μπορεί και γράφει ολόκληρα κομμάτια και ύστερα εμείς οι υπόλοιποι βάζουμε τις πινελιές και τις προσωπικότητές μας μέσα.

Θα έχεις προσέξει πως έχω αποφύγει σαν διάολος να χρησιμοποιήσω τον όρο «post-rock» καθώς πολλοί καλλιτέχνες δεν ασπάζονται την έννοια. Ισχύει και για σένα το ίδιο;
Απλά δεν τον βρίσκω πολύ χρήσιμο. Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψεις τους 65daysofstatic, τους Explosions In The Sky, τους Sigur Ros και τους Russians Circles. Προσωπικά, πέρα από το γεγονός πως είναι και οι τέσσερις γαμάτοι, δεν μπορώ να πω πως έχουν και πάρα πολλά κοινά. Εμάς μας θεωρώ μία ηλεκτρονική, punk-rock σχεδόν, μπάντα. Ιδίως αν το δεις από τη σκοπιά των ζωντανών μας εμφανίσεων. Όλοι μεγαλώσαμε ακούγοντας μέταλ, οπότε υπάρχει αυτή η υποβόσκουσα βαλτώδη thrashίλα στον ήχο μας.

Γενικά πιστεύω πως είναι μία ταμπέλα-υπόστεγο που δεν χρησιμεύει ιδιαίτερα.

Sleepmakeswaves

Εγώ είμαι της άποψης πως κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Στην ουσία αντί για μπάντες, έχει μαζέψει κοινό κάτω από το υπόστεγο, το οποίο πιστεύει πως πρέπει να γουστάρει όποια μπάντα της έχει κοτσαριστεί η ταμπέλα αυτή...
Είναι παράξενο. Είναι μία παράξενη ταμπέλα πάνω στην οποία θα δέσεις κόμπο το μουσικό σου γούστο. Δεν το καταλαβαίνω. Παραέιναι νεφελώδες σαν άκουσμα και πιστεύω πως ο κόσμος δεν έχει το δικαίωμα να είναι τόσο προστατευτικός με μία τόσο αφηρημένη έννοια. Δε θα πήγαινες ρε παιδί μου σε μία μπάντα σαν τους Mogwai και θα τους την έλεγες επειδή πειραματίζονται, επειδή ξεφευγούν από αυτό το νοητό σύνορο που τους έχεις επιβάλλει.

Τα συγκροτήματα πρέπει να εκφράζονται και όποιες λέξεις προσπαθούνε να προσδιορίσουν την έκφραση μιας μπάντας, είναι αυτομάτως υποδεέστερες της έκφρασης αυτής. Οι λέξεις που εφευρίσκουν οι άνθρωποι, που βάζουν τα πράματα σε μία σειρά, που τα ταξινομούν, είναι όλα δευτερόντα. Αυτό που έχει σημασία είναι η τέχνη που δημιουργείται.

Παρεμπιπτόντως, είστε στην Mogwaiκή πρωτεύουσα...
Χαχα, ΝΑΙ! Το σκεφτήκαμε καθώς μπαίναμε στην πόλη, ο Κid (έτερος κιθαρίστας) πολύ προκλητικά την ονόμασε «σπίτι του post-rock» (γέλια)!

Μία νορμάλ μπάντα, όταν θέλει να αλλάξει τον ήχο της, είναι πολύ πιο απλό σαν έχει κάποιον τραγουδιστή ή ήχο συνηθισμένο. Μιας που εσείς είστε μία instrumental μπάντα, σου φαίνεται σαν μεγαλύτερη πρόκληση να ακούγεστε φρέσκοι; Βγάζει νόημα αυτό που λέω;
Ναι, καταλαβαίνω τι θες να πεις. Να σου πω την αλήθεια, όχι. Δηλαδή, ναι, είναι πρόκληση, αλλά ευχάριστη και καλοδεχούμενη. Ο στόχος είναι εκεί και αυτό είναι διασκεδαστικό. Είναι κάτι που κάνουμε συνειδητά, να θέλουμε να αλλάξουμε σε κάθε κυκλοφορία. Όπως είπα και πιο πριν, πάρθηκαν πολλές αποφάσεις πολύ πριν ηχογραφήσουμε το δίσκο. Είχαμε ένα σχέδιο και ένα όραμα. Στο μέλλον, με την επόμενή μας δουλειά -όποια κι αν είναι αυτή, όποια μορφή και να ’χει- το μόνο σίγουρο είναι πως θα παρθούν παρόμοιες αποφάσεις. Γενικά, παίζει μία τάση μεταξύ μας να θέλουμε να κάνουμε κάτι βαρύ ξανά. Oldschool metal heaviness.

Πιστεύω πως είναι μία ενδιαφέρουσα πρόκληση και πηγάζει από όλα τα καινούργια πράματα που ακούμε, από τις νέες μπάντες που βγαίνουν που δεν ανήκουν απαραίτητα στην ίδια σκηνή με μας... Και γενικά, απλά οι ζωές μας. Οι αλλαγές στα γούστα μας, οι εμπειρίες μας. Όλα αυτά βρίσκουν διέξοδο στη μουσική μας και μεγαλώνουν μαζί μας. Μαθαίνουμε και βιώνουμε τόσα πράγματα κάνοντας περιοδείες που φιλτράρονται και δημιουργούν κάτι καινούργιο και το κάνουν και νιώθει φρέσκο και ζωντανό κάθε φορά.

Ας μιλήσουμε λίγο για την Αυστραλία. Οι μπάντες που καταφέρνουν και ξεφεύγουν από τα εγχώρια σύνορα συνηθίζουν να έχουν κάποιες progressive επιρροές. Έχεις μπάντες σαν τους Karnivool, μπάντες σαν τους -ok, δεν ξέρω κατά πόσο έχουν ξεφύγει- Toehider...
Χα, ναι! Karnivool, Toehider, 12 Foot Ninja, Dead Letter Circus, όλες έχουν ένα παρόμοιο vibe.

Ακριβώς, αναρωτιόμουν λοιπόν, πόσο δύσκολο είναι πιστεύεις για μια μπάντα να ξεφύγει από την τοπική αυστραλέζικη σκηνή;
Μμ, το πρώτο πράγμα που θέλω να πω είναι πως οι μπάντες που αναφέρεις έχουν αναδειχθεί μέσα από μία πολυεπίπεδη σκηνή με πολύ ταλέντο. Γενικά υπάρχει μία τεράστια τέτοια σκηνή στην Αυστραλία, σε όλες τις μεγάλες πόλεις, στην οποία ανήκουμε και εμείς εδώ και πολλά χρόνια. Υπήρξαμε απλά λίγο τυχεροί και δεχθήκαμε λίγο διεθνές ενδιαφέρον και έχουμε παίξει κάποιες φορές στην Ευρώπη, αυτή είναι η τέταρτη.

Κάποιοι φίλοι μας, οι Tangled Thoughts Of Leaving και οι Solkyri ετοιμάζονται τώρα και αυτοί για Ευρώπη όπου θα παίξουν στο Dunk! Festival του Βελγίου. Υπάρχουν κάμποσες άλλες μπάντες που είναι από την Αυστραλία και έχουν καταφέρει να ξεφύγουν. Οι Tame Impala, o Gotye, η Sia, όλοι αυτοί είναι στο μουσικό προσκήνιο. Έχεις τους Amity Affliction και τους Parkway Drive που κάνουν χαμό στη πιο hardcore σκηνή...

Αυτό που απλά συμβαίνει είναι πως ο κόσμος αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως η Αυστραλία είναι απλά ένα μέρος απ΄όπου βγαίνουν γαμάτες μουσικές, ασχέτως είδους. Αν αποτέλουμε μέρος κάποιου κινήματος ή μουσικόυ γίγνεσθαι, ας είναι. Είναι γαμάτο. Βγαίνουν παμπολλα διαμάντια.

Ένας από τους αγαπημένους μου περσινούς δίσκους ήταν των Smith Street Band (σ.σ.: αυστραλέζικη punk-rock μπάντα)...
Σοβαρα;! Και μένα!

Ρε συ, είναι τόσο παράξενο, σαν τους ξαναδώ τον Απρίλη, θα είναι η μπάντα που θα έχω πετύχει τις περισσότερες φορές ζωντανά, και είναι από την άλλη μεριά του πλανήτη!
Σοβαρά; Τέλειο. Παίξαμε κάπου στη Γερμανία και το μέρος που είχαμε να κοιμηθούμε δεν ήταν και το καλύτερο και γενικά είχαμε πήξει λίγο στην συγκεκριμένη περιοδεία και ήμασταν όλοι «Πφ, και έχουμε να σηκωθούμε και ξημερώματα πάλι το πρωί»... Εκεί που ήμασταν λοιπόν, κάνω μία έτσι και βλέπω στον τοίχο «The Smith Street band was here» -ήταν τότε που περιοδεύσανε με τους Restorations (<3)- και ήμουν σε φάση «Σκάσε γαμώ το κέρατο. Αφού τα έβγαλε πέρα ο Wil Wagner, μπορώ και γω!» (γέλια)

Πιθανότατα να γράψει κάποιο τραγούδι για αυτό τώρα...
Πιθανό, και κλασικά θα είναι και γαμώ.

Sleepmakeswaves

Τώρα που είπες για περιοδείες και ύπνους και τέτοια. Σου αρέσει να περιοδεύεις; Υπάρχει κάποιο σημείο που λες «Δεν πάει άλλο»;
...μου βάζεις δύσκολα, ιδίως αυτή τη συγκεκριμένη εποχή.

Πάντα πίστευα πως θα μπορούσα να κάνω αυτή τη δουλειά για πάντα, ότι κάνω αυτό που πάντα ήθελα και είνα έτσι ακριβώς όπως το ήθελα, αλλά τώρα τελευταία, μου είναι όλο και πιο δύσκολο να δικαιολογήσω κάποια πράματα. Πρέπει να θυσιάζεις τόσα πολλά πράματα. Όσο και να το ευχαριστιέμαι, το μειονέκτημα είναι πως -όσο μεγαλώνουμε- αφήνουμε πίσω συνεχώς πράγματα που είναι σημαντικά για μας. Οι περιοδείες μπορούν να βάζουν σε κίνδυνο αυτά τα πράματα. Κάθε στιγμή, κάθε απόφαση που παίρνουμε έχουν επιπτώσεις στις ζωές μας κα πρέπει να τα βάλουμε κάτω και να τα ζυγιάσουμε κάποια στιγμή.

Με τη μπάντα έχουμε περιοδεύσει ακραία εδώ και τρία ή τέσσερα χρόνια, καλύπτοντας απίστευτα χιλιόμετρα και κάνοντα πάρα πολλά live. Nα, τώρα θα παίζουμε συνεχώς μέχρι τον Ιούνιο. Έχουμε και κανονικές δουλειές στην Αυστραλία και σαν βρίσκεσαι στο δρόμο δε σου μένει χρόνος για τίποτα.

Σίγορα θα υπάρξει κάποια στιγμή που θα πούμε «Οκ, τέρμα, παραείναι πολύ για μας». Η μπάντα έχει μεγαλώσει κάμποσο τα τελευταία χρόνια, αλλά είμαι σίγουρος πως το ζενίθ δεν θα αργήσει και θα φτάσουμε σε ένα τέλμα. Όταν νιώσουμε ότι φτάσαμε σε αυτό το σημείο, θα πατήσουμε φρένο, όχι επειδή δεν μας αρέσει αυτό που κάνουμε, απλά επειδή δεν είναι βιώσιμη επιλογή για μια μπάντα του επιπέδου μας, τουλαχιστον όχι μακροχρόνια επιλογή. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα, απο οικονομική και συναισθηματική σκοπιά.

Γενικά είναι ένα μεγάλο ερώτημα αυτό όσον αφορά τη μπάντα και είναι όλα θέμα ισορροπίας.

Από την άλλη όμως, πας και σε ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ μέρη που δεν έχεις ξαναπάει, όπως την Ελλάδα (μάστορας ο δικός σου).
Ναι! Είμαστε ενθουσιασμένοι που θα πάμε στην Ελλάδα, έχουμε κλείσει και ένα ξενοδοχείο μούρλια. Είναι κάτι σαν επιβράβευση για μας, γιατί κατά τη διάρκεια του τουρ έχουμε μείνει σε κάτι στάβλους. Το ξενοδοχείο στην Αθήνα έχει και πισίνα στην ταράτσα, λούσα...

Nice, treat yo' self*! Απ' ότι μαθαίνω η προπώληση έχει πάει αρκετά καλά...
Τέλεια, χαίρομαι που το ακούω. Δεν έχει πάει κανείς μας Ελλάδα ποτέ, είτε με το συγκρότημα, είτε χωρίς, οπότε είναι άψογο που μας πηγαίνει η περιοδεία προς τα εκεί.

Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, ο Έλληνας ακούσει σχεδόν αποκλειστικά metal, stoner και post-rock...
Χα, σοβαρά; Τέλεια, θα’μαστε σαν στο σπίτι μας λοιπόν.

Τι να περιμένει λοιπόν ο κόσμος από ένα live των Sleepmakeswaves;
Χμ, το πρώτο είναι ότι παίζουμε δυνατά. Δυνατά και έντονα. Δεν έχουμε φωνητικά οπότε αντικαθιστούμε το γεγονός με ένα έντονα ενεργητικό και παθιασμένο show. Κάθε βράδυ δίνουμε το εκατό τοις εκατό και βγαίνει κάτι ωμό και άμεσο.

Άμα σας αρέσουν οι μπάντες τύπου Converge ή hardcore ονόματα όπως οι Defeater (
Αρκεί να μην μας πετάξετε τίποτα κατσαρόλια με βραστό νερό...
Γαμώτο, ναι. Τι σκατά ήταν αυτό; Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράματα. Άραζα με τον drummer της μπάντες στην ίδια περιοδεία πριν γίνει αυτό το πράγμα, αυτός φαινόταν νορμάλ...

Σε ευχαριστώ λοιπόν πολύ για τον χρόνο σου και ανυπομονώ για το show.
Eγώ ευχαριστώ, να προσέχεις.

*Δεύτερη συνεχόμενη συνέντευξη που χώνω Parks & Rec reference. Deal with it.
  • SHARE
  • TWEET