Steven Wilson: «Μπορώ να γράφω μουσική μόνο για τον εαυτό μου»

Με την πρώτη εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους με τη solo μπάντα του ως αφορμή, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Steven Wilson για τις επιρροές του, τι θεωρεί ως πρόοδο στη μουσική, τον τρόπο που συνθέτει όπως και τη δύσκολη σύχρονη πραγματικότητα για τους επαγγελματίες μουσικούς.

Γεια σου Steven, πώς είσαι;

Γεια σου Νίκο, είμαι πολύ καλά, εσύ;

Πολύ καλά κι εγώ, χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου. Πώς πάει η περιοδεία μέχρι τώρα;

Εξαιρετικά, είμαι στη Φλωρεντία, στην Ιταλία, τώρα, και χαίρομαι γιατί είναι τόσο όμορφο μέρος.

Είχες χρόνο να κάνεις καμιά βόλτα να δεις τα αξιοθέατα;

Περπάτησα λίγο στην πόλη, ήταν πολύ όμορφα.

Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεσαι τη Βουλγαρία και την Τουρκία σε αυτήν την περιοδεία, φαίνεται πως υπάρχει ολοένα και μεγαλύτερη ζήτηση για την μπάντα σου σε διάφορες χώρες. Καλλιτέχνες που κάνουν sold out σε μέρη όπως το Royal Albert Hall και μια γεμάτη headline περιοδεία στις Η.Π.Α., συνήθως δεν μπαίνουν στον κόπο να παίξουν σε μέρη όπως η Ελλάδα και η Βουλγαρία. Υπάρχουν άλλα μεγάλα εμπόδια πέρα από τα μεγαλύτερα έξοδα για ένα τέτοιο ταξίδι;

Για μένα προσωπικά είναι θέμα ενθουσιασμού, και προτιμώ πολύ περισσότερο να παίξω οπουδήποτε εκτός της Αμερικής, ξέρεις οτι αγαπώ την Ελλάδα και είμαι και άνθρωπος με περιέργεια, θέλω να παίζω σε καινούρια μέρη, να γνωρίζω κόσμο, να βλέπω τις διαφορετικές κουλτούρες. Πάει πολύς καιρός από τότε που ήρθα στην Ελλάδα, δεν νομίζω να έχω παίξει ποτέ εκεί με τη solo μπάντα μου. Όπως είπες κι εσύ, δεν έχω πάει στη Βουλγαρία και την Τουρκία ξανά, οπότε για πολλούς λόγους αυτές είναι και οι συναυλίες που προσδοκώ περισσότερο! Είναι ένα πολύ συναρπαστικό κομμάτι της περιοδείας που έρχεται τις επόμενες εβδομάδες.

Σε ένα κομμάτι της αμερικανικής περιοδείας έχασες προσωρινά τη φωνή σου λόγω ασθένειας, ωστόσο η εμφάνιση στη Νέα Υόρκη πραγματοποιήθηκε. Πώς ένιωσες να βρίσκεσαι στη σκηνή και να μην μπορείς να τραγουδήσεις καθόλου;

Θα έπρεπε να είναι αρκετά δύσκολο και ήταν σε ένα βαθμό, αλλά νομίζω πως το κοινό στήριξε την κατάσταση και κατάλαβε πως αποφασίσαμε να συνεχίσουμε παρόλο που ήμουν πολύ άρρωστος, ήμουν πολύ τυχερός να έχω την Ninet (Tayeb) να τραγουδήσει αρκετά από τα κομμάτια. Λόγω των συνθηκών, εντέλει έγινε ένα μοναδικό show και ο κόσμος κατάλαβε πως έβλεπε κάτι ασυνήθιστο και υπό μια έννοια αρκετά ιδιαίτερο και σπάνιο, κάτι που δεν θα επαναλαμβανόταν ποτέ ξανά. Φυσικά και για μένα ήταν δύσκολο, γιατί θέλω πάντοτε να δίνω το 100% και δεν μπορούσα να το κάνω, αλλά το κοινό φάνηκε να εκτιμά την εμφάνιση αυτή, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, δεν θα ήθελα να το επαναλάβω, αλλά είχε κάτι το ενθουσιώδες παρόλο που ένιωθα τόσο άρρωστος εκείνη τη στιγμή.

Ξέρω πως όλες σου οι εμφανίσεις ηχογραφούνται, οπότε το ενδεχόμενο μιας live κυκλοφορίας υπάρχει στο μυαλό σου;

Δεν ξέρω, με ρωτάνε συχνά γι' αυτό τα τελευταία δυο χρόνια, αν θα κάνω ένα live DVD αλλά είμαι επιφυλακτικός, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση το DVD ή ένα live άλμπουμ να μπορεί να μεταφέρει σωστά την εμπειρία της συναυλίας. Είναι μια εμπειρία γεμάτη πολυμέσα, με τις οθόνες και τον quadraphonic ήχο, αισθάνομαι πως θα προτιμούσα απλά να συνεχίσουμε την περιοδεία για τώρα και να πάμε σε όσο περισσότερες περιοχές γίνεται, οπότε να δώσουμε και στον κόσμο την ευκαιρία να δει αυτοπροσώπως το show και να το ζήσει πραγματικά. Υπάρχει πάντα βέβαια το επιχείρημα πως μια live κυκλοφορία χρειάζεται γιατί δεν μπορούν όλοι να παρευρεθούν σε μια συναυλία, αλλά δεν έχω φτάσει στο σημείο να νιώσω πως θέλω να κυκλοφορήσω κάτι τέτοιο, προτιμώ να συνεχίσω την περιοδεία και να δώσω σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο την ευκαιρία να μας δει από κοντά.

Το "4 1/2" ήταν μια συλλογή κομματιών γραμμένα σε διαφορετικές περιόδους της καριέρας σου, αλλά δείχνει πως πλέον δεν σε περιορίζει ένας συγκεκριμένος ήχος, υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία και διαφορετικά στυλ που δοκιμάζεις. Οπότε ποιο είναι το επόμενο βήμα για τη μουσική σου; Έχεις στο μυαλό σου κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση που θες να ακολουθήσεις για την επόμενη δουλειά σου;

Μόλις έχω ξεκινήσει να γράφω μουσική για τον επόμενο δίσκο, θα είναι αρκετά διαφορετικός. Υπάρχει ένα κομμάτι στο "4 1/2" που τελείωσε σχετικά πρόσφατα, το "Vermillioncore", που είναι λίγο πιο ηλεκτρονικό, λίγο πιο rocking σε ένα βαθμό, έχει και ογκώδεις κιθάρες, ίσως λίγο πιο πειραματικό. Νομίζω πως δεν αποτελεί κακή ένδειξη του πού μπορεί να πάω με τον επόμενο δίσκο. Αυτό που νιώθω πως δεν θέλω να κάνω είναι ένα ακόμη άλμπουμ με κλασσικό rock ήχο, θα ήθελα κάτι πιο μοντέρνο, λίγο πιο ακραίο, και περισσότερο βασισμένο σε συμπαγή κομμάτια. Βέβαια, το λέω αυτό και ξέρω πως πολλοί άνθρωποι όταν ακούν τους μουσικούς να το λένε αυτό φοβούνται ότι θα προσπαθήσουν να κάνουν έναν εμπορικό, pop δίσκο, επίτρεψέ μου να σου πω ότι αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω! (γέλια) Αλλά μου αρέσει η ιδέα του να κάνω κάτι πιο ηλεκτρονικό, περισσότερο song-oriented, αλλά εξίσου πειραματικό. Ξέρεις όμως κάτι; Κι αυτό θα μπορούσε να αλλάξει, είμαι ακόμη στο ξεκίνημα της διαδικασίας, η μόνη μου δέσμευση στον εαυτό μου είναι να μην επαναλάβω αυτά που έχω ήδη κάνει.

Ποια ακριβώς είναι η διαδικασία αυτή, αναρωτιέμαι εδώ και καιρό. Γράφεις τα μέρη για όλα τα όργανα μόνος σου; Προγραμματίζεις, για παράδειγμα, τα τύμπανα, παίζεις τα πλήκτρα τουλάχιστον σε κάποια βασική μορφή και τα στέλνεις στους άλλους για να παίξουν με τον τρόπο που θέλουν ή και να τα αλλάξουν λίγο, ή είναι μια πιο συνεργατική διεργασία όπου όλοι δίνουν τις ιδέες τους κατά τη διάρκεια της σύνθεσης;

H σύνθεση είναι μια πολύ μοναχική διεργασία για μένα, κατάλαβα τι ενννοείς και αυτό το στάδιο είναι η φάση της ενορχήστρωσης περισσότερο, όπου στέλνω τα κομμάτια στους υπόλοιπους. Η σύνθεση είναι πολύ μοναχική και πάντα ήταν, επειδή έχω όλα αυτά τα πράγματα στο κεφάλι μου και δεν μπορώ να σταματάω και να τα εξηγώ σε κάποιον άλλο. Ακούγεται κάπως εγωιστικό κι όντως είναι, αλλά όταν έχω όλες τις ιδέες να πετάνε στο μυαλό μου ο μόνος αληθινός τρόπος να τις εξωτερικεύσω είναι με το να κάνω τα πάντα μόνος μου. Όπως είπες, προγραμματίζω τα τύμπανα, παίζω μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, τραγουδάω, κάνω την ενορχήστρωση και μόνο όταν νιώθω ικανοποιημένος το παρουσιάζω στους μουσικούς που νομίζω πως μάλλον θα παίξουν στο κάθε κομμάτι. Φυσικά μπορούν να έχουν τις ιδέες και τις προτάσεις τους, αλλά μετά μπαίνει σε μια φάση που έχει να κάνει περισσότερο με την ενορχήστρωση.

Είναι γνωστό πως είσαι μεγάλος fan των David Bowie και Prince, αλήθεια τι επίπτωση είχε η απώλειά τους σε σένα, τόσο σε προσωπικό όσο και σε δημιουργικό επίπεδο;

Σοκαρίστηκα πολύ και με τους δυο και ρωτάω τον εαυτό μου αυτό που με ρώτησες κι εσύ, επειδή μερικές φορές πρέπει να αναρωτηθείς «γιατί σοκάρομαι τόσο από το θάνατο κάποιου που δεν ήξερα καν», αλλά φυσικά τους ξέρεις, μέσω της μουσικής τους. Για παράδειγμα, o Prince είναι κάποιος με τον οποίο μεγάλωσα τη δεκαετία του '80 και ήταν υπό μια έννοια για τα '80s ότι ήταν και ο Bowie για τα '70s και οι Beatles για τα '60s, ήταν κάποιος που δούλεψε κατεξοχήν σε mainstream πλαίσια, ήταν pop star με την πραγματική έννοια, πρωταγωνιστούσε στα mainstream media, στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση αλλά και πάλι στα πλαίσια της pop, έκανε πολύ πειραματική μουσική. Για να γυρίσω και σε αυτό που συζητούσαμε πριν, όχι μόνον ο Prince αλλά και ο Bowie ήταν καλλιτέχνες που δεν κοίταξαν ποτέ πίσω, πάντοτε τους ενδιέφερε να προχωρούν μπροστά.

Αυτό είναι κάτι αρκετά ασυνήθιστο στη μουσική βιομηχανία, η οποία βασίζεται αρκετά πάνω στην ιδέα ότι θα βρεις κάτι που θα αρέσει στον κόσμο, θα κάνεις επιτυχία και θα επαναλαμβάνεις αυτήν τη φόρμουλα ξανά και ξανά. Ειδικά ο Bowie ήταν πολύ καλός στο να γυρίζει την πλάτη του σε έναν επιτυχημένο ήχο ή συνταγή, είτε ήταν το "Ziggy Stardust" ή η "Young Americans" μπάντα ή το "Heroes", όλες αυτές οι δουλειές ήταν φοβερά επιτυχημένες, αλλά δεν ήθελε να επαναλαμβάνεται, πάντοτε προχωρούσε στο επόμενο βήμα, και το επόμενο μετά από αυτό, κάτι το οποίο είναι μεγάλη έμπνευση για μένα. Καλλιτέχνες σαν αυτούς, που κατά κάποιον τρόπο κάνουν την καριέρα τους με έναν εγωϊστικό τρόπο, χωρίς να προσπαθούν να ευχαριστήσουν άλλους ανθρώπους.

Το έχω πει και σε άλλες συνεντέυξεις και θα το πω ξανά, για μένα η διαφορά μεταξύ ενός σπουδαίου καλλιτέχνη με έναν απλά καλό καλλιτέχνη ή διασκεδαστή, είναι ότι o σπουδαίος καλλιτέχνης δεν προσπαθεί ποτέ να ευχαριστήσει το κοινό του, αλλά μόνο τον εαυτό του. Ένας διασκεδαστής πάντα προβληματίζεται για το τι θα σκεφτούν οι οπαδοί του, τι θέλει ο manager και η δισκογραφική. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Μπορώ να γράφω μουσική μόνο για τον εαυτό μου και ένας από τους λόγους είναι πως μεγάλωσα ακούγοντας τη μουσική των Bowie, Prince, Frank Zappa, Miles Davis, αυτοί οι άνθρωποι φαινόταν να είναι σε μια διαρκή εξέλιξη και πάντοτε προχωρούσαν μπροστά.

Όπως είπες, πάντοτε αψηφούσαν τις προσδοκίες και ξεπερνούσαν τα όρια. Θεωρείς πως υπάρχει στις μέρες μας κάποιος καλλιτέχνης ή μπάντα που προκαλεί τη δημιουργικότητά του με τον ίδιο τρόπο, και πιστεύεις πως είναι δυνατό να φτάσουν στο ίδιο μέγεθος όσον αφορά στη δημοφιλία τους;

Νομίζω πως δεν υπάρχει πολύ αυτή η νοοτροπία, υπάρχουν πολλοί μουσικοί που θαυμάζω ακόμη, δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάποιον τώρα που να μπορώ ειλικρινά να πω πως βρίσκεται σε μια διαρκή εξέλιξη. Ίσως μια μπάντα σαν τους Sunn o))), αν και ο τελευταίος τους δίσκος δεν ήταν ένα βήμα μπροστά, αλλά υπήρξε μια περίοδος όπου ένιωσα πως πραγματικά έφτιαχναν τον ήχο τους, αλήθεια τους ξέρεις;

Ναι φυσικά, έχουν έναν ιδιαίτερο ήχο, δύσκολο και πολύ πειραματικό...

Ακριβώς, δεν ξέρω αν συμφωνείς μαζί μου, αλλά μέχρι και το "Monoliths & Dimensions" πραγματικά εξέλισσαν τον ήχο τους. Είναι δύσκολο να σκεφτώ άλλα παραδείγματα, ειλικρινά, όπως είπα νομίζω πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν ένα συγκεκριμένο ήχο και τον επαναλαμβάνουν διαρκώς. Μερικές φορές αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αγαπώ πολλούς καλλιτέχνες ακόμη και μου αρέσει να τους ακούω να κάνουν αυτό που ξέρουν, αλλά κάποιες φορές είναι ωραίο να νιώθεις πως οι μουσικοί που ακούς μπορούν να προκαλέσουν τις προσδοκίες σου και να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, δεν το βλέπω να γίνεται συχνά, σίγουρα δεν υπάρχει αυτή η νοοτροπία στον κόσμο σήμερα.

Μήπως έχει να κάνει και με τις αλλαγές της μουσικής βιομηχανίας; Θέλω να πω πως πλέον και ο τρόπος διανομής έχει αλλάξει με τις streaming υπηρεσίες, αλλά και το κοινό έχει πιο περιορισμένη προσοχή, δεν ξοδεύει τον ίδιο χρόνο και με την ίδια συγκέντρωση για να ακούσει μουσική...

Σίγουρα παίζει ρόλο και αυτό, ένα από τα προβλήματα βεβαίως είναι πως πλέον είναι πολύ πιο δύσκολο να επιβιώσεις ως επαγγελματίας μουσικός, οπότε αναρωτιέμαι μήπως αυτός είναι ο λόγος που κάνει τον κόσμο πολύ πιο επιφυλακτικό στην εξέλιξη και τις αλλαγές. Είναι ενδιαφέρον και υπό μια έννοια επικίνδυνο, γιατί ρισκάρεις την καριέρα σου αν πας σε μια πολύ διαφορετική κατεύθυνση. Μόλις σκέφτηκα ένα παράδειγμα, το οποίο είναι κι αυτό που έπρεπε να έχω σκεφτεί εξ' αρχής, που είναι οι Opeth. Για πολλούς οι Opeth είναι μια progressive death metal μπάντα κι όμως γύρισαν την πλάτη τους σε αυτό το στυλ γιατί ο Michael θέλει να εξελιχθεί σαν καλλιτέχνης. Όπως είπα, δεν συναντάται συχνά αυτή η νοοτροπία και ξέρεις, οι Opeth έχουν χάσει πολλούς οπαδούς, δεν πουλάνε τόσους δίσκους όσο παλιότερα, καταλαβαίνεις λοιπόν πως παίρνοντας αυτές τις δημιουργικές αποφάσεις ρισκάρεις την επιβίωσή σου. Αυτή είναι μια από τις πιέσεις που υφίστανται οι μουσικοί σήμερα και πρέπει να ζουν με αυτό, να μην αλλάζουν και πολύ μια πετυχημένη φόρμουλα. Αναρωτιέμαι μήπως έχει αρχίσει να γίνεται εμπόδιο στο να προχωρήσει η μουσική και να εξελιχθεί.

Πολλές φορές έχεις εκφράσει την απέχθειά σου σε μέσα χαμηλής ποιότητας, όπως τα mp3 ή οι πλατφόρμες streaming, πώς βλέπεις όμως την αύξηση στις πωλήσεις βινυλίου; Είναι επειδή ο κόσμος επιζητά κάτι πιο χειροπιαστό και ποιοτικό, ή λόγω και της vintage κουλτούρας που υπάρχει στις μέρες μας;

Ναι, νομίζω πως είναι λίγο και τα δυο, σίγουρα υπάρχει αυτή η hipster πλευρά στην αύξηση των πωλήσεων, πολλοί αγοράζουν βινύλια και δεν τα ακούνε ποτέ, επειδή τους κάνει να αισθάνονται hip. (γέλια) Αλλά υπάρχουν και πολλά νέα παιδιά, μια μειονότητα που όμως μεγαλώνει, που επαναστατεί ενάντια στην ιδέα του streaming και της χαμηλής ποιότητας μουσικής, χωρίς αυτή τη φυσική αίσθηση που παίρνεις από ένα βινύλιο ή ένα καλά συσκευασμένο CD. H ιδέα πως η μουσική χάνει τη φυσική της υπόσταση είναι πολύ άσχημη, είναι σαν να κοιτάς έναν πίνακα μέσα από μια εικόνα στο κινητό σου και δεν νιώθεις την ανάγκη να δεις τον πίνακα σε μια έκθεση, να δεις την υφή των χρωμάτων και τον τρόπο που το φως αντανακλάται στον καμβά, όλα αυτά τα μικρά πράγματα που εμπλουτίζουν την ποιότητα της εμπειρίας. Πιστεύω πως μερικά νέα παιδιά έχουν ξεκινήσει να καταλαβαίνουν και να εκτιμούν τη μουσική ως τέχνη και το ότι θα πρέπει να παρουσιάζεται σαν μια εμπειρία στην καλύτερη δυνατή ποιότητα, είναι μια μόδα που μεγαλώνει, ακόμη βέβαια είναι λίγος ο κόσμος που σκέφτεται έτσι, αλλά μεγαλώνει και όσο γίνεται αυτό πιστεύω πως ακόμη υπάρχει ελπίδα.

Πρόσφατα απέκτησες λογαριασμό και στο Instagram και ήθελα να μάθω τη γνώμη σου για τη μετάβαση από τις παραδοσιακές μεθόδους προώθησης στη διαδικτυακή, πιο προσωπική αλληλεπίδραση με το κοινό. Το βρίσκεις αναγκαίο πλέον, το διασκεδάζεις, ή μήπως καταντάει λίγο καταπιεστικό για την ιδιωτικότητα ενός καλλιτέχνη;

Είναι όλα όσα είπες. Έτσι είναι, όλα αυτά, ναι ειναι αναγκαιότητα, το Instagram ξεκίνησε γιατί ο υπεύθυνος για τα διαδικτυακά συνεχώς μου έλεγε να το κάνω. Τώρα που έκανα λογαριασμό, έχει λίγη πλάκα, όντως, αλλά επίσης δυστυχώς αφαιρεί και λίγο τη μαγεία του μυστηρίου. Υπάρχει κάτι στον τρόπο που συνηθίσαμε να ακούμε μουσική, και μιλάω για άτομα σαν κι εμένα που μεγάλωσαν στα '80s ή τα '90s, μαθαίναμε λίγα πράγματα για τους μουσικούς που ακούγαμε και υπήρχε κάτι το μαγικό και το αινιγματικό σε αυτό, νομίζω κάποιες φορές ενίσχυε κιόλας τη δύναμη της μουσικής. Θα σου πω κάτι, σίγουρα ήταν καλύτερα να μην ξέρω και πολλά για τον Ozzy Osbourne! (γέλια) Ήταν καλύτερα να ακούς τους Black Sabbath και να μην ξέρεις τίποτα για τον Ozzy, τώρα που ξέρω, είναι λίγο δύσκολο για μένα να ακούσω τη μουσική τους με τον ίδιο τρόπο που έκανα όταν ήμουν έφηβος, γιατί τώρα ξέρω πως είναι πραγματικά...

Σου χαλάει λίγο αυτή την ιδέα που έχεις δημιουργήσει στο κεφάλι σου;

Ναι, και είναι σαν κλόουν, ακούω το "War Pigs" και δεν είναι το ίδιο όπως παλιά. Αυτό είναι ένα ακραίο παράδειγμα αλλά μερικές φορές με προβληματίζει λίγο αυτή η απομυθοποίηση της μουσικής. Κάποιοι θα πουν πως αυτά είναι βλακείες, και δίκιο έχουν, είναι βλακείες, αλλά είναι και μέρος της μαγείας που έκανε το Rock 'n' Roll τόσο ξεχωριστό. Η άνοδος των social media έχει εξαφανίσει λίγο αυτό το μυστήριο.

Φοβάσαι μήπως δώσεις τις λάθος εντυπώσεις ή κάτι παρερμηνευτεί;

Φυσικά! Οτιδήποτε κάνω στο ίντερνετ με κάνει παρανοϊκό για το εάν δίνει τη λάθος εντύπωση! (γέλια) Είναι τόσο εύκολο να παρερμηνευτεί κάτι και φυσικά αν ανεβάσεις κάτι δεν μπορείς να το εξαφανίσεις μετά, αν κυκλοφορήσει δεν χάνεται ποτέ. Κάθε φορά σκέφτομαι αν είναι το σωστό, αν θα έπρεπε να το ποστάρω και ο υπεύθυνος για τα ιντερνετικά συνεχώς με ενθαρρύνει και μου λέει «ανέβασε περισσότερο προσωπικό υλικό, αυτό θέλουν οι οπαδοί, αυτά που γίνονται στα παρασκήνια» κι εγώ απαντάω αν είναι όντως απαραίτητο και σημαντικό να τα ξέρουν αυτά. Οπότε για να απαντήσω στην ερώτησή σου, βρίσκομαι σε μια διαμάχη με τον εαυτό μου για όλο αυτόν τον κόσμο των social media, από τη μια αντιλαμβάνομαι πως είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αν όχι απαραίτητο, για έναν μουσικό του 21ου αιώνα να αξιοποιεί όλα αυτά τα μέσα, αλλά την ίδια στιγμή νιώθω και λίγο άβολα με αυτό, ίσως επειδή είμαι μεγαλύτερος και δεν είναι ο κόσμος μου αυτός. Βέβαια, έχει και την πλάκα του, οπότε έχω συνεχώς αντικρουόμενα συναισθήματα γι' αυτό το ζήτημα.

Όπως ξέρεις, τα τελευταία δύο άλμπουμ σου βγήκαν στην πρώτη θέση στην εκάστοτε ετήσια λίστα με τα καλύτερα κάθε χρονιάς, με βάση τις επιλογές των συντακτών του Rocking. Πως νιώθεις γι' αυτές τις λίστες, ειδικά αν σκεφτείς οτι οι δουλειές σου ξεχωρίζουν μεταξύ ενός μεγάλου ηχητικού φάσματος; Σημαίνει κάτι για σένα αυτό, θεωρείς πως παίζει ρόλο στη σημερινή μουσική βιομηχανία;

Κοίτα, θα έλεγα ψέμματα αν σου έλεγα πως δεν χαίρομαι πολύ, νιώθω κολακευμένος, φυσικά και είμαι χαρούμενος, είναι κάτι φοβερό! Την ίδια στιγμή, φυσικά, η μουσική δεν είναι άθλημα, δεν μπορείς να είσαι κερδισμένος ή χαμένος, λέω κάτι προφανές αλλά είναι αλήθεια, η μουσική είναι κάτι το υποκειμενικό. Χαίρομαι που υπάρχει αρκετός κόσμος που πιστεύει πως η μουσική μου είναι ξεχωριστή, το να βρίσκονται οι δουλειές μου σε τέτοιες λίστες είναι φανταστικό. Είναι επίσης σημαντικό για μένα, καθώς προκαλεί περιέργεια και σε άτομα που δεν ξέρουν τη μουσική μου, αλλά όταν βλέπουν πως βάλατε το "Hand.Cannot.Erase" ως το δίσκο της χρονιάς, θα πουν «ωπ, πρέπει να το τσεκάρω αυτό!», είναι φυσικά φανταστική προώθηση για τη δουλειά μου.

Είμαι πολύ κολακευμένος, νομίζω πως όποιος σου πει πως δεν νοιάζεται γι' αυτά τα πράγματα πιθανότατα λέει ψέματα, είναι φανταστικό αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνομαι πως είναι και κάτι αρκετά επιπόλαιο, δεν μπορείς να έχεις το καλύτερο, το χειρότερο, ή το δεύτερο καλύτερο στη μουσική, είναι κάτι πολύ υποκειμενικό.

Σε λίγες μέρες θα σε δούμε με την μπάντα σου στην Αθήνα, και πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έπαιξες στην Ελλάδα. Να φανταστώ πως το setlist παραμένει ανέπαφο εφόσον το show συνοδεύεται από το οπτικό κομμάτι;

Νομίζω πως το show που έχουμε τώρα δουλεύει πολύ καλά, οπότε να περιμένετε κάτι παρόμοιο με αυτό που κάνουμε τώρα, ελπίζω πως αρκετοί στο κοινό δεν ξέρουν τι ακριβώς κάνουμε οπότε θα είναι λίγο έκπληξη. Με απλά λόγια, το πρώτο μέρος είναι το "Hand.Cannot.Erase" από την αρχή ως το τέλος και το δεύτερο μέρος είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν μέχρι το σήμερα και το "4 1/2", αλλά πάμε και πισω στα '90s, ίσως κάποιοι να με είδαν να παίζω μερικά από τα κομμάτια με την προηγούμενη μπάντα μου τους Porcupine Tree, αλλά το show είναι πολύ καθηλωτικό, με πολυμέσα, οθόνες, quadraphonic ήχο, οπότε ελπίζω πως θα είναι μια φανταστική εμπειρία που κανείς δεν πρέπει να χάσει.

Είμαι σίγουρος πως πολύς κόσμος περιμένει να το ζήσει. Σ'ευχαριστώ για το χρόνο σου και τα λέμε σύντομα στην Αθήνα!

Αυτό θα είναι φανταστικό, χάρηκα που μίλησα μαζί σου, τα λέμε σε μερικές μέρες!