Scorpion Child: «Heatseekers charts; Συγχαρητήρια, αλλά σιγά το πράγμα...»

Μιλήσαμε για το νέο άλμπουμ και το ευρύ φάσμα επιρροών των Scorpion Child με τον τραγουδιστή τους Aryn Jonathan Black

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 07/06/2016 @ 12:50

Οι Scorpion Child ίσως μοιάζουν ως μια ακόμα ρετρό μπάντα σε πρώτη ανάγνωση, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μέσα από πολλές αλλαγές που έλαβαν χώρα από την κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ τους, επιστρέφουν με το "Acid Roulette" και ο τραγουδιστής τους Aryn Jonathan Black προσπαθεί να μας βάλει στον «περίεργο» δημιουργικό τους κόσμο, ενώ μας μιλάει για το μεγάλο φάσμα επιρροών του, σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα κουβέντα.

Scorpion Child

Γεια σου Aryn. Πώς είσαι;

Μια χαρά, μόλις ξύπνησα. Είναι πολύ νωρίς για το πρόγραμμα μου.

Ελπίζω να μην ήταν απότομο ξύπνημα... (γέλια)

Όχι, πάμε!

Ευτυχώς δεν σας πήρε ακόμη έξι χρόνια για να κυκλοφορήσετε τον δεύτερο σας δίσκο, παρά μόνο τρία χρόνια, στα οποία συνέβησαν πολλά. Πρέπει να ήταν μια τρελή περίοδος, σωστά;

Είναι από αυτά τα πράγματα που εξαρτώνται από το καλύτερο μισό μας. Θα μπορούσε να μας πάρει ίσως και έναν χρόνο, αλλά τέτοιες καταστάσεις δεν μπορούμε να τις χειριστούμε, είναι εκτός ελέγχου.

Ας ξεκινήσουμε από τις αλλαγές μελών. Μονάχα εσύ και ο Christopher έχετε μείνει στις θέσεις σας από τότε που κυκλοφορήσατε το ντεμπούτο άλμπουμ σας. Γιατί αυτό;

Λοιπόν, οι δύο από τους τύπους είχαν παιδιά, οπότε αυτό ήρθε σε προτεραιότητα από το να είναι σε μια μπάντα και να περιοδεύουν. Είναι απολύτως κατανοητό. Με τον άλλο τύπο υπήρχαν δημιουργικές διαφορές, υποθέτω. Ήταν πραγματικά δύσκολο να δουλεύουμε μαζί του. Αλλά, πέραν όλων αυτών, ο καθένας μας είναι μια χαρά τώρα. 

Προσθέσατε έναν πληκτρά στη σύνθεση σας και συγκεκριμένα αναφέρετε πως ο Aaron παίζει "heavy keys". Είναι ένα είδος δήλωσης από εσάς; Περιττό να πω πως παίζουν σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου του νέου δίσκου...

Ξεκάθαρα. Πάντα ήθελα να έχουμε αυτού του είδους την παλιομοδίτικη σύνθεση, με μια κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο και ντραμς, από την πρώτη μέρα. Απλά ήταν τόσο δύσκολο να βρούμε κάποιον που να είναι πραγματικά καλός παίκτης και να αποδίδει σε ένα σταθερά υψηλό επίπεδο. Οπότε, προσαρμοστήκαμε στα δεδομένα που είχαμε, με έναν ή δύο κιθαρίστες. Είχαμε κάποιους τύπους που παίζανε πλήκτρα σε συναυλίες μας εδώ κι εκεί, αλλά ποτέ δεν βρήκαμε κάποιον που να αξίζει να μείνει μαζί μας. Ο AJ ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον εύρημα. Ταιριάζει απόλυτα μαζί μας και καταλαβαίνει τι κάνουμε και πώς να γράψει μουσική με εμάς.

Πόσο διαφορετικό είναι να έχετε έναν κιθαρίστα κι έναν πληκτρά αντί για δύο κιθαρίστες, τόσο στο στούντιο όσο κι επί σκηνής;

Είναι κάπως διαφορετικό. Εννοώ, δεν μπορείς να κουβαλάς μαζί σου τα πλήκτρα σε όλο το μήκος της σκηνής, βρίσκονται σε μια σταθερή θέση. Ο AJ υποτίθεται θα καθόταν, όπως όλοι οι φυσιολογικοί παίκτες πράττουν. Ωστόσο, στην πραγματικότητα μένει όρθιος και πολλές φορές παρακάμπτει το συμβατικό παίξιμο ροκάροντας ασταμάτητα. Είναι σαν να τρελαίνεται. Είναι πολύ παραστατικός σαν παίκτης και στη σκηνή είναι πραγματικά ψυχαγωγικό να τον βλέπεις να είναι χαμένος στον κόσμο του.

Όσο για τις ηχογραφήσεις, εκείνος κι ο Chris έπαιξαν καλύτερα μαζί απ’ ότι είχε παίξει ο Chris με οποιονδήποτε άλλον κιθαρίστα, μακράν. Ταιριάξανε απόλυτα και η συνύπαρξή τους λειτούργησε άψογα. Μας πήρε αρκετό καιρό, αλλά είναι πράγματι συναρπαστικό το να έχουμε και αυτό το στοιχείο στον ήχο μας, καθώς μπορείς να γράψεις από διαφορετικό σημείο εκκίνησης έχοντας τα πλήκτρα να συμβάλουν. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις διάφορους ήχους, όπως έκαναν οι Pink Flyd για παράδειγμα. Υπάρχουν τόσες διαφορετικές διαδρομές που ανοίγονται στην μπάντα για να τις εξερευνήσει.

Scorpion Child

Καταφέρατε να μπείτε στα Heatseekers και Hard Rock charts του Billboard με τον πρώτο σας δίσκο. Το περιμένατε; Αλήθεια, σημαίνει κάτι αυτό στις μέρες μας;

Δεν ήξερα καν τι στο καλό είναι τα Heatseekers charts. Δεν το καταλάβαινα. Αλλά υποθέτω είναι μια χαρά. Δεν έκανε και μεγάλη διαφορά σε εμένα, προσωπικά. Δηλαδή, συγχαρητήρια, αλλά σιγά το πράγμα... (γέλια)

Εγώ συνεχίζω να μην ξέρω τι είναι τα Heatseekers...

Πραγματικά δεν ξέρω, ποτέ δεν πήρα μια απάντηση που να βγάζει ουσιαστικό νόημα.

Το μόνο Heatseeker που γνωρίζω είναι ένα τραγούδι των...

...AC/DC... (γέλια)

Ήσασταν υποψήφιοι στην κατηγορία καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας του βρετανικού Classic Rock Magazine. Είναι αυτοί οι τίτλοι και οι υποψηφιότητες σημαντικά εχέγγυα στο σημερινό περιβάλλον της μουσικής βιομηχανίας;

Πιθανόν, για κάποιους ανθρώπους. Άλλωστε, δεν κερδίσαμε κιόλας οπότε... (γέλια). Δεν σήμαινε πάντως κάτι για εμάς.

Αλλά πώς ένιωσες όταν σου είπαν πως θα είστε υποψήφιοι για έναν τέτοιο τίτλο;

Ένιωσα μια εσωτερική θέρμη. Ήταν ένα πολύ όμορφο συναίσθημα.

Έχω να ομολογήσω πως εντυπωσιάστηκα όταν είχα την ευκαιρία να σας δω πριν δύο χρόνια στο Hellfest. Ποιο νομίζεις πως είναι το στοιχείο που σας κάνει ξεχωριστούς επί σκηνής και μπορεί να μετατρέψει τις εμφανίσεις σας σε μια μοναδική εμπειρία;

Όλα έχουν να κάνουν με το πώς αντιλαμβάνεται ο θεατής μια καλή εμφάνιση. Όταν πηγαίνω σε μια συναυλία δεν θέλω να δω μια μπάντα που απλά μπορεί να αναπαράγει καλά το άλμπουμ της κάθε βράδυ. Προτιμώ να δω μια μπάντα που έχει την επιθυμία και την όρεξη να επεκτείνει τον ήχο της και είναι ικανή να σου παρουσιάσει κάτι που θα σου μείνει αξέχαστο.

Το Hellfest ήταν μια απίστευτη εμπειρία και εκείνη την εποχή ήμασταν τετραμελής μπάντα, οπότε έπρεπε να προσπαθήσουμε να δώσουμε ένα καλό show. Την περίοδο εκείνη αναζητούσαμε τη φόρμουλα του να είμαστε μια πρωτόλεια μπάντα, ξέρεις, με τον ελάχιστο δυνατό εξοπλισμό. Ακόμη κι εγώ σκεφτόμουν να παίζω κάποιο όργανο σε εκείνο το σημείο. Πάντοτε ήθελα αυτή η μπάντα να έχει εμένα ξεκάθαρα απλώς σαν τραγουδιστή του είδους που εκπροσωπούμε. Αλλά ένιωθα «γυμνός» ως frontman, καθώς είναι πολύ σημαντικό να μάθεις πώς να ανταποκρίνεσαι σε καταστάσεις με μεγάλο κοινό, δίχως κάτι μπροστά σου πίσω απ’ το οποίο μπορείς να κρυφτείς. Συνεπώς, ήταν μια εμπειρία που μας άλλαξε μιας και δεν είχαμε ξαναπαίξει μπροστά σε τριάντα χιλιάδες κόσμο, το μεγαλύτερο κοινό που είχαμε ποτέ. Αυτήν την οπτική έχω για τις συναυλίες.

Scorpion Child

Πώς ήταν η πρόσφατη περιοδεία με τους Monster Magnet;

Περάσαμε καταπληκτικά μαζί τους. Είσαι στην Ελλάδα;

Ναι...

Βλέπεις, δυστυχώς δεν μπορέσαμε να έρθουμε στην Ελλάδα.

Αυτή ήταν η επόμενη μου ερώτηση...

Θέλαμε πραγματικά να συνεχίσουμε και τα παιδιά από τους Monster Magnet εύχονταν να ήμασταν μαζί  τους στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς δεν γινόταν να είμαστε. Θα ήταν υπέροχα αλλά δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε το οικονομικό κόστος. Έτσι είχε η κατάσταση...

Κρίμα, επειδή περίμενα και ήλπιζα να έρθετε. Αλήθεια για ποιον λόγο η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που εξαιρέθηκε από αυτήν την περιοδεία. Ήταν επιλογή σας, του promoter ή κάποιου άλλου;

Κι εμείς λυπηθήκαμε ιδιαίτερα. Αλλά, ξέρεις, είναι πανάκριβη η ενοικίαση του μεταφορικού μας μέσου και του εξοπλισμού μας και το να περιοδεύσουμε για δύο επιπλέον μέρες, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, θα μας είχε αποτελειώσει. Βασικά, πρέπει και να πληρωθούμε κάτι για να έρθουμε σε αυτές τις χώρες, όσο μικρή κι αν είναι η αμοιβή, και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρχε διαθέσιμο budget για εμάς από τον promoter, οπότε θα μας έβαζε πολύ μέσα. Ήδη μπήκαμε πολύ μέσα δηλαδή...

Οπότε, αποφασίσαμε από κοινού με το management να μην το κάνουμε δίχως κάποια αμοιβή. Δεν είναι πως δεν μας επιτράπηκε να το κάνουμε. Απλά δεν θα μπορούσαμε να το αντέξουμε οικονομικά. Πάντως, ούτε εγώ και πιθανότατα ούτε κανένα από τα υπόλοιπα παιδιά έχουμε έρθει ποτέ στην Ελλάδα, οπότε είμαστε πολύ λυπημένοι.

Πιστεύω θα έχετε την ευκαιρία, μιας και το είδος της μουσικής που παίζετε είναι αρκετά δημοφιλές αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα, και με το νέο άλμπουμ πιθανόν να έχετε προτάσεις...

Πραγματικά το εύχομαι.

Ας πάμε τώρα στον νέο δίσκο. Πώς και αποφασίσετε να έχετε ένα concept; Είχατε την ιστορία έτοιμη πριν ξεκινήσετε να δουλεύετε στο νέο άλμπουμ;

Είναι όπως κάθε άλμπουμ που έχω γράψει. Γενικά, γράφω θεματικά. Ο τρόπος που έχω στο μυαλό μου έναν δίσκο είναι απλά αυτόματος, το θέμα και τα τραγούδια αμέσως αρχίζουν να κολλούν μεταξύ τους. Οπότε, είναι δύσκολο για μένα να δω ένα σύνολο τραγουδιών αντί για επιμέρους κομμάτια. Βλέπω την πίτα ολόκληρη...

Οπότε, συνθέτετε τη μουσική ή τους στίχους πρώτα; Και ποια ήταν η περίσταση αυτήν τη φορά, μιας και έχουμε να κάνουμε με ένα concept άλμπουμ;

Ξεκίνησα να γράφω σχετικά με κάποια επαναλαμβανόμενα όνειρα που είχα και όλο αυτό επηρέασε σαφώς τη δομή την ιστορίας συνολικά. Οι στίχοι τελειοποιήθηκαν καθώς γράφαμε και ολοκληρώναμε τα τραγούδια στο στούντιο. Ήταν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία σε σχέση με τον πρώτο δίσκο. Όλα όσα είχαν να κάνουν με τη μουσική, τους στίχους και τη σύνθεση εν γένει έγιναν πολύ διαφορετικά και αυτήν τη φορά όλα ήταν πιο αυθόρμητα, κάτι το οποίο ταιριάζει πολύ καλά στον τρόπο δημιουργίας του άλμπουμ τελικά.

Μπορείς να μας πεις μερικά λόγια σχετικά με την ιστορία του; Έχω διαβάσει μερικά πράγματα ήδη, αλλά θα εκτιμούσα κάποιες εξηγήσεις σχετικά...

Το θέμα του έχει να κάνει με έναν μποέμ τύπο που επιστρέφει σπίτι του και ανακαλύπτει πως η γυναίκα του, η πολυαγαπημένη του σύζυγος, έχει συνάψει σχέση με έναν πολύ πλούσιο και ισχυρό άντρα της περιοχής. Έτσι, ενόσω έλειπε, μαθαίνει πως δικάστηκε ερήμην του για έναν φόνο που λέει πως δεν διέπραξε. Ο άλλος άντρας, που θέλει να είναι με τη γυναίκα του, προσπαθεί να τον βγάλει απ’ τη μέση και του παίρνει τους δυο γιους, τη γυναίκα του και ζουν ευτυχισμένοι, με εκείνον να μην είναι μέρος όλου αυτού. Οπότε, τον βλέπουμε στη φυλακή με διάφορα πράγματα να περνούν απ’ το μυαλό του μέσα στη στεναχώρια του για το πώς κατάντησε η ζωή του και πώς έχασε όσα αγαπούσε.

Πραγματικά, σκέψου την πνευματική κατάπτωση ενός ανθρώπου που έχει να περάσει μια ζωή μόνος, όλες τις σκέψεις που του περνούν απ’ το μυαλό και προσπάθησε να τα ανακαλύψεις όλα αυτά στο εξώφυλλο του δίσκου. Προσπαθεί να παραμείνει θετικός, οπότε υπάρχουν πολλά χρώματα, γήινοι τόνοι, αλλά υπάρχει και αυτός ο κίνδυνος. Προσπαθεί να ανακαλύψει ξανά ποιος είναι. Είναι σαν μια μάσκα πίσω απ’ όσα είναι όμορφα, αυτά τα ψέματα και στην ιστορία, τα πράγματα αρχίζουν να βγάζουν νόημα σχετικά με το παρελθόν του, φτάνοντας σε αυτό το σημείο και μετατρέποντας τον σε έναν άνθρωπο της πίστης κατά κάποιον τρόπο. Έχει να ελέγξει τους φόβους του. Είναι μια τρομερά απαίσια κατάσταση που κάποιοι άνθρωποι πραγματικά βιώνουν και μπορούν να ταυτιστούν με αυτήν.

Scorpion Child Acid Roulette

Το ομότιτλο τραγούδι είναι ένα από τα αγαπημένα μου στο άλμπουμ. Πέραν του υπέροχου Hammond solo, τι ιδιαίτερο πιστεύεις πως έχει αυτό το τραγούδι;

Μπορώ να σου πω ξεχωριστή ιστορία σχετικά με αυτό. Είχαμε ήδη ολοκληρώσει την ηχογράφηση όλων των τραγουδιών για τον δίσκο κι ο Frenchie, ο παραγωγός, μας είπε πως υπήρχε λίγος ακόμη χώρος στην ταινία ηχογράφησης, οπότε αν θέλαμε να δοκιμάζαμε καμιά ιδέα ακόμη προτού τον ολοκληρώσουμε. Εμείς είχαμε μια ιδέα που γύριζε στο μυαλό μας και θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε τραγούδι, οπότε μας δόθηκαν τρεις προσπάθειες για να δούμε αν μπορούμε να το υλοποιήσουμε. Τίποτα παραπάνω. Έτσι, αρχίσαμε να τζαμάρουμε στο δωμάτιο και με την τρίτη φορά σταματήσαμε και αυτό ήταν. Αυτός (ο παραγωγός) είπε «το τραγούδι είναι έτοιμο, τα καταφέρατε!». Οπότε, είπαμε να το ακούσαμε κι εμείς και όντως ήταν όμορφο και ολοκληρωμένο. Ήταν κάτι σαν αυτοσχεδιασμός λίγο πολύ. Και τελικά έδωσε και τον τίτλο στο άλμπουμ. Δούλεψε έτσι απλά.

Αποτελεί και κάποιου είδους μεταφορά για το πώς φτιάχτηκε αυτός ο δίσκος. Δεν νομίζω πως τα προηγούμενα χρόνια θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι τέτοιο, διότι πολλά από τα τραγούδια ήταν απλά ιδέες που είχαμε και μέσα από αυτές προέκυψαν ολοκληρωμένα κομμάτια. Ήμασταν σε ένα δωμάτιο μαζί στο στούντιο και απλά βγήκαν. Δεν χρειάστηκε να ξοδέψουμε πολύ χρόνο για να το κάνουμε. Είχαμε πολύ λίγο χρόνο και νομίζω ότι είναι καλύτερο από το πρώτο άλμπουμ, κυρίως γιατί δεν περάσαμε μήνες και μήνες με το να σκεφτόμαστε υπερβολικά τα τραγούδια, μόνο και μόνο για να γυρίσουμε πίσω στην αρχική ιδέα που είχαμε για αυτά.

Το πρώτο άλμπουμ ήταν κυρίως κάπως έτσι. Ξοδέψαμε οχτώ μήνες για ένα τραγούδι, απλά για να έχουμε τον ήχο της πρώτης φοράς που το παίξαμε. Είναι πολύ κουραστικό και πιστεύω πως αυτή η μπάντα είναι ικανή να γράψει και να ηχογραφήσει μια αυθόρμητη ιδέα για ένα τραγούδι και απλά να το αφήσει όπως είναι.

Πρόκειται για μια αποτύπωση του τι συνέβη εκείνη τη στιγμή και είναι αρκετά καλό ώστε να ακούγεται σαν ένα ολοκληρωμένο τραγούδι.

Επίσης μου αρέσει πολύ το "Survives’". Νομίζω πρέπει να σκεφτείτε να γράφετε περισσότερα τραγούδια βασισμένα στο πιάνο. Ταιριάζουν πολύ στη φωνή σου.

Σ' ευχαριστώ. Πράγματι, έγραψα αυτό το τραγούδι καθήμενος στο πιάνο μου, στο σαλόνι του σπιτιού μου. Ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος εκείνη για μένα. Ήταν καλοκαίρι, έκανε πολλή ζέστη έξω και έμενα μόνος μου εκείνη την περίοδο και είχα και κάποια θέματα στην προσωπική μου ζωή. Αυτό, κατά κάποιο τρόπο, έβαλε τα δάχτυλά μου στα πλήκτρα και απλά άρχισα να παίζω και οι στίχοι απλά έβγαιναν. Υποθέτω ότι είχα μια περίεργη, "Freddie Mercury" στιγμή. Πρέπει να είχε περάσει και αυτός καταστάσεις όπως αυτήν και έγραψε κάποια από τα τραγούδια που έκανε με τους Queen. Είναι από τους αγαπημένους μου. Δεν σκεφτόμουν τους Queen όταν το έγραψα. Νομίζω αυτό προέκυψε όταν το προβάραμε με την μπάντα. Είναι στα αλήθεια πολύ καλό. Θέλαμε πραγματικά να δουλέψουμε αυτό το τραγούδι. Οπότε γράψαμε το δεύτερο μισό του όλοι μαζί.

Όντως βγήκε πολύ καλό...

Είναι μία από τις αγαπημένες μου συνθέσεις συνολικά.

Το "My Woman In Black" ήταν μια ξεκάθαρη επιλογή για single υποθέτω. Είναι ένα είδος τέχνης να μπορείς να γράφεις καλά και πιασάρικα τραγούδια ή απλά συμβαίνει;

Λοιπόν, ξέρεις, νομίζω ότι σαν σύνολο είμαστε ικανοί να γράφουμε τραγούδια με ρεφρέν που σου μένουν, που έχουν μια pop αισθητική. Μερικά από το verses μπορούν να είναι όσο progressive θέλουμε, μα όταν ακούς ένα ρεφρέν νομίζω είναι πολύ σημαντικό να έχει απήχηση σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Τείνεις να χάσεις ακροατές εάν δεν έχεις ένα αξιομνημόνευτο, επαναλαμβανόμενο σημείο, όπως το ρεφρέν. Οπότε, έχουμε μερικά τέτοια στοιχεία υπόψη μας όταν, κατά κάποιον τρόπο, ξεφεύγουμε και γινόμαστε περίεργοι· οι μουσικοί τείνουν να το κάνουν αυτό. Θα επιστρέψουμε σε ένα σημείο το οποίο μας βγάζει νόημα όταν δημιουργούμε ένα τραγούδι.

Υπάρχει ένα dark wave στοιχείο, περισσότερες death rock επιρροές σε αυτό το τραγούδι. Ο Alec [Caballero Pardon - μπασίστας] κι εγώ ακούγαμε Bauhaus και Sisters Of Mercy, καθώς και παλιούς Christian Death, την περίοδο όπου δημιουργούσαμε αυτό το τραγούδι και βάζαμε κάποιες τελευταίες πινελιές. Έχει ένα διαφορετικό παλμό και, προσωπικά, θα ήθελα να εξερευνήσω περισσότερο αυτές τις προοπτικές μελλοντικά. Έχει ένα gothic vibe, ξέρεις...

Έχει κάτι σκοτεινό η αλήθεια είναι...

Πολλά τραγούδια έχουν κάτι σκοτεινό, αλλά αυτό είναι το κοντινότερο σε αυτό το ύφος μουσικής. Είναι αρκετά πιο μακριά από το κλασικό rock ή όπως το αποκαλεί ο κόσμος αυτές τις μέρες.

Τώρα, η σύγκριση με τον Robert Plant είναι σχεδόν προφανής και ίσως αυτό σε έχει κουράσει να το ακούς...

Το λιγότερο μπορώ να πω (γελάει)... Είναι τιμή μου, σαφώς. Σίγουρα δεν είμαι ο Robert Plant, αυτό είναι δεδομένο.

Από τη δική σου οπτική γωνία, ποιοι τραγουδιστές σε έχουν επηρεάσει και έχουν σχηματίσει το στυλ σου σαν τραγουδιστή και performer;

Η επιρροή τους ως performers είναι πιο σημαντική για μένα παρά μονάχα φωνητικά, αυτό είναι που με εμπνέει. Νομίζω πως ο Peter Murphy από τους Bauhaus, ήταν μια τεράστια έμπνευση για μένα, ο Iggy Pop και η Siouxsie από τους Siouxsie And The Banshees.

Ως τραγουδιστής, νομίζω μου αρέσει πολύ η γυναικεία φωνή και η ευελιξία και η δύναμή της. Πάντα μου άρεσε η Patti Smith, η μοναδικότητα στη φωνή της και η ευαισθησία της. Όσον αφορά στις αντρικές φωνές, έχω μια τεράστια γκάμα. Μου αρέσει ο Steve Marriot από τους Small Faces and τους Humble Pie, ο Freddie Mercury φυσικά, και ο Prince. Ο Prince αποτελεί μια τεράστια, τεράστια επιρροή σε μένα ως performer, σαν να μπορώ να κάνω τα πάντα.

Όταν ήμουν παιδί φανταζόμουν τον εαυτό μου να είμαι σαν τον Michael Jackson, τον James Brown ή τον Prince, και να είμαι πάνω στη σκηνή. Νομίζω αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι σημαντικοί για μένα, επειδή νιώθω ότι μπορώ να έρθω σε επαφή με την καλή ισορροπία του θηλυκού και του αρσενικού όταν ερμηνεύω. Κατά κάποιον τρόπο χάνω την αίσθηση του εαυτού μου, όταν βάζω τον εαυτό μου στα μυαλά τέτοιων χαρακτήρων. Υπάρχει ένα δεδομένο στοιχείο σεξουαλικότητας στη μουσική και στην ερμηνεία. Οπότε υπάρχει μια τεράστια γκάμα από μουσικούς και performers που με έχουν επηρεάσει, με διάφορες μουσικές εκφάνσεις, όπως ο Nick Cave. Είναι πάρα πολλοί.

Scorpion Child

Η σκηνική σας παρουσία - όπως διαπίστωσα - υποδεικνύει ξεκάθαρα ότι η καρδιά σας βρίσκεται στη δεκαετία του '70. Πιστεύεις ότι αυτή ήταν η χρυσή εποχή της rock μουσικής ή οι επόμενες δεκαετίες έχουν την ίδια αξία με αυτή;

H δεκαετία του '70 ήταν μια πολύ δυνατή περίοδος. Νομίζω υπάρχουν πολλές μπάντες που δεν ακούστηκαν τη δεκαετία του '70, εξαιτίας μερικών από τις μεγαλύτερες μπάντες, όπως οι Black Sabbath, οι Led Zeppelin και οι Deep Purple. Πλέον έχουν ακουστεί τα έργα τους, κάτι που είναι πολύ ωραίο, γιατί μου αρέσει πολύ αυτό το βαθύ, ψυχεδελικό ύφος, το οποίο είναι πλέον εύκολα προσβάσιμο και έχει έρθει στο προσκήνιο λόγω του internet. Μπορούμε να ακούσουμε ακόμη και το πιο ξεχασμένο υλικό. Αλλά ήταν μια ιδιαίτερη περίοδος για τη μουσική στο σύνολό της. Ξέρεις, είχες τύπους σαν τον Brian Eno, ο οποίος έπαιζε με τους Roxy Music και επίσης είχε τη δική του σόλο καριέρα εκείνη την περίοδο. Εξερευνούσε πολλά πειραματικά ηχοτοπία και ήταν ένας πολύ εκρηκτικός χαρακτήρας. Ήταν μια μεγάλη επιρροή για μένα, όπως ο David Bowie ή ο Mark Bolan από τους T Rex. Υπήρχαν πραγματικά πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που έπαιζαν, σε αντίθεση με τη δεκαετία του '60. Ήταν πολλοί λιγότεροι αυτοί που είχαν τέτοιο χαρακτήρα τη δεκαετία του '60, ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος γι' αυτούς.

Και μετά, στη δεκαετία του '80, έγινε τόσο glam που άγγιξε τα όρια του κιτς και έφτασε σε ένα τέτοιο επίπεδο που δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Η δεκαετία του '80 είχε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα. Νομίζω προτιμώ το dark wave της δεκαετίας του '80, διότι κατά κάποιο τρόπο αποτελεί επέκταση χαρακτήρων όπως ο Brian Eno. Αυτό είναι που μου αρέσει τόσο πολύ στη δεκαετία του '80. Εννοώ ότι μου αρέσει και το cock rock και το glam rock επίσης, αλλά δεν νομίζω πως είχε κάποια ιδιαίτερη καλλιτεχνική πλευρά. Οι Poison και οι Warrant δεν ήταν απαραίτητα στην πιο καλλιτεχνική πλευρά της μουσικής. Έπαιζαν όμορφο, ευθύ και ανθεμικό pop heavy metal με στενά, δερμάτινα ρούχα, πολύ σεξ και εκμετάλλευση των γυναικών. Είναι απλά κάτι το διαφορετικό. Δεν είχε κάτι καλλιτεχνικό, κατά την κρίση μου, όπως είχαν αυτοί που επηρέασαν πολλές από αυτές τις μπάντες. Είχες τους Bowies και τους Golden Earring, τους Sweet και τους Slade και τους Status Quo, που ήταν εξαιρετικές μπάντες από τη δεκαετία του '70 και οι οποίες επηρέασαν αυτές τις hard rock, cock rock μπάντες από τη δεκαετία του '80. Θα έλεγα πως αυτές με επηρέασαν λιγότερο...

Και μετά, τη δεκαετία του '90, έπρεπε κάπως να το πούμε και το είπαμε grunge... Ήταν κάτι το φοβερό, ήταν το τελευταίο ρεύμα του πραγματικού κλασικού rock που επέστρεψε με συγκροτήματα όπως οι Soundgarden και οι Alice In Chains ή οι Nirvana. Έφεραν πίσω το punk και την επανάσταση, κάτι που είχες μόνο στο punk rock των '80s. Κι αυτή ήταν μια σπουδαία εποχή, με το punk rock στην αρχή των '80s/τέλος των '70s, η οποία κατά κάποιο περίεργο τρόπο επανήλθε με το grunge.

Νιώθουμε σαν μια τέτοια μπάντα. Σαν να έχουμε τόση πολλή μουσική πίσω μας για να αντλήσουμε επιρροές, κι όχι απλώς να ακουγόμαστε σαν τους Led Zeppelin. Δεν νομίζω ότι οι Led Zeppelin είναι η αγαπημένη μπάντα κανενός από εμάς. Είναι μια καταπληκτική μπάντα, αλλά όχι από τις αγαπημένες μας. Εμείς αντλούμε επιρροές από το punk rock, από το thrash, από το pop της δεκαετίας του '70 ή από το heavy το crowd rock, την αγγλική και γερμανική heavy μουσική. Όπως επίσης επηρεαζόμαστε και από τα παραδοσιακά Delta Blues της Αμερικής. Θεωρώ ότι οι επιρροές μας είναι από όλο το φάσμα των δεκαετιών από το '70 ως και σήμερα και το να το ακούμε όλα αυτά, αποτέλεσαν μεγάλη επιρροή στον ήχο μας.

Οπότε, τι ακούς τελευταία;

Βασικά ακούω Toad. Επίσης, πάω πίσω κι ακούω πράγματα από την εφηβεία μου, όπως Dead Can Dance και Christian Death. Ακούω soundtracks, κυρίως από θρίλερ. Ακούω και κάποιους παλιούς country καλλιτέχνες σαν τον Ray Price και τον Waylon Jennings. Γενικά, παίζουν πολλά τον τελευταίο καιρό, όπως Alien Sex Fiend και Sex Gang Children... πολύ περίεργο πράγμα. Πολλά διαφορετικά πράγματα, τίποτα συγκεκριμένο...

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Acid Roulette" από τον Χρήστο Καραδημήτρη

  • SHARE
  • TWEET