Oceans Of Slumber: «Δεν υπάρχουν αληθινά σύνορα μεταξύ των μουσικών ειδών»

Η Cammie Gilbert μας μιλά για τη συνθετική τους αντίληψη, για διασκευές και εκφράζει τη λατρεία της για το ελληνικό extreme metal

Από τον Σπύρο Κούκα, 12/10/2016 @ 13:00

Οι Αμερικάνοι progressive metallers αποτελούν μια από τις αποκαλύψεις για φέτος, κυκλοφορώντας στην αρχή της χρονιάς, έναν εξαίσιο δίσκο προοδευτικής, συναισθηματικής μουσικής. Έτσι, και με αφορμή την επερχόμενη εμφάνιση τους στη χώρα μας, μιλήσαμε στην τραγουδίστρια τους, Cammie Gilbert, για όλα όσα αφορούν τη μέχρι τώρα ύπαρξη τους στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας.

Cammie Gilbert

Γεια σου Cammie! Καταρχάς, συγχαρητήρια για τον τελευταίο σας δίσκο! Αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου ακούσματα για το 2016 και, σίγουρα, ένα υπέροχο άλμπουμ για να ακούσει κανείς, στο σύνολο του.

Σε ευχαριστούμε πολύ! Είναι ξεκάθαρα ένα έργο αγάπης και ένας δίσκος που πηγάζει και βρίσκεται μέσα στις καρδιές μας.

Λοιπόν, το "Winter" είναι ουσιαστικά ένας εξαιρετικός progressive rock δίσκος, με κάποιες jazz, blues και extreme metal επιρροές. Συμφωνείς με αυτόν τον χαρακτηρισμό; Μπορείς να μας πεις κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με το άλμπουμ;

Εκτός από το χαρακτηρισμό του ως progressive rock, θα συμφωνούσα πως, στο σύνολο του, το "Winter" εμφανίζει έντονα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά. Είμαστε μια metal μπάντα, τόσο στη σκέψη όσο και στην εκτέλεση, αν και προσεγγίζουμε σε κάποια σημεία μας ορισμένα παλαιότερα παρακλάδια του προοδευτικού rock ήχου. Φαντάσου τον ήχο μας ως ένα southern sludge υβρίδιο, που ανά στιγμές ακροβατεί μεταξύ του βίαιου black/death metal και των ατμοσφαιρικών δυναμικών των Pink Floyd και των Anathema.

Είναι μια κατάσταση όπου τα διάφορα είδη και τέμπο, οι διαφορετικές δυναμικές, αν θες, χρησιμοποιούνται σαν πινέλα για να ζωγραφίσουμε το σκηνικό της ιστορίας που εξιστορούμε στο ακροατήριο μας, αν και πάνω απ’ όλα το κάνουμε για εμάς. Η ιδέα πίσω από το "Winter" ήταν να σχεδιάσουμε μια εικόνα που να αντικατοπτρίζει την εσωτερική θλίψη και τη σφυρηλάτηση του χαρακτήρα ενός ατόμου, όπως αυτή συμβαίνει μέσω των πολύπλοκων διαπροσωπικών σχέσεων και των συνολικών δυναμικών της ζωής. Είναι ξεκάθαρα ένα ταξίδι, από τις θλιβερές αποτυχίες και την αυτοκαταστροφή μέχρι την ελπίδα για το μέλλον και την αφύπνιση της εσωτερικής φλόγας που κρύβεται μέσα μας.

Αναρωτιέμαι, το τζαμάρισμα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της συνθετικής σας διαδικασίας ή ο καθένας από εσάς έρχεται στο στούντιο με σχεδόν ολοκληρωμένες ιδέες; Επίσης, έχετε νιώσει ποτέ δυσκολίες στο να μπλέξετε τις προσωπικές σας επιρροές, δημιουργώντας ένα πλήρες κομμάτι, μιας κι έχετε διαφορετικό υπόβαθρο σαν μουσικοί;

Βασικά κάνουμε και τα δύο, κάποιες φορές δουλεύουμε γύρω από ένα riff και δημιουργούμε ένα κομμάτι γύρω από αυτό κι άλλες κάποιος φέρνει ένα σχεδόν έτοιμο τραγούδι, το αποδομούμε και το ανακατασκευάζουμε. Άλλωστε, όλα είναι απαραίτητα στο πλαίσιο εργασίας μας. Πρέπει να υπάρχει ένα θεμέλιο προτού προχωρήσουμε περαιτέρω, ή μια στιβαρή ιδέα σχετικά με το τι χρειάζεται το τραγούδι και που πρέπει να οδηγηθεί. Εκμεταλλευόμαστε, λοιπόν, απρόσκοπτα κάθε μουσικό είδος, διότι όλοι μας είμαστε ακροατές του ίδιου τύπου. Έτσι, οι περαιτέρω εξωτερικές επιρροές μας είναι αυτό που μας ξεχωρίζει σαν μονάδες, αλλά φέρνει και την προσωπική μας πινελιά στον χαρακτήρα της μπάντας.

Το πρώτο τραγούδι που είχα ακούσει από εσάς ήταν το "Solitude", η διασκευή σας στο θρυλικό κομμάτι των Candlemass. Πραγματικά, με συνεπήρε η σπουδαία απόδοση σας και, φυσικά, τα υπέροχα φωνητικά σου. Αλήθεια, πως αποφασίσατε σχετικά με τις διασκευές που έχετε πραγματοποιήσει και ποιο είναι το μυστικό πίσω από τις άψογες επανεκτελέσεις τους;

Το "Solitude" επιλέχθηκε λόγω της αδιαμφισβήτητης θέσης του ως ένα από τα ορόσημα του doom metal ήχου από μια από τις κορυφαίες doom metal μπάντες. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ηλικιακά στο ίδιο χρονολογικό γκρουπ ή στο ενδιάμεσο από εκείνο των νεότερων ακροατών μας. Έτσι, συνειδητοποιήσαμε πως ίσως υπάρχει μια γενιά ακροατών που θα τους άρεσε η πρόταση των Oceans Of Slumber και πιθανόν να μη γνωρίζουν ποιοι είναι οι Candlemass, κάτι πολύ λυπηρό. Καθώς, λοιπόν, πως πρώτα απ’ όλα είμαστε οπαδοί κι ακροατές, αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο μας, παίζοντας μουσική για να περάσουμε καλά και ταυτόχρονα να επαναπροσδιορίσουμε κάποια κομμάτια που καθόρισαν τον τρόπο και τον λόγο που παίζουμε μουσική.

Oceans Of Slumber

Cammie, είσαι μια μοναδική τραγουδίστρια, με μια υπέροχη, ατμοσφαιρική και blues φωνή. Είναι σχεδόν προφανές πως η μπάντα πραγματοποίησε ένα τεράστιο βήμα μπροστά, με εσένα πίσω απ' το μικρόφωνο. Αλλά ποια ήταν η ιδέα πίσω από αυτήν τη συνεργασία, πίσω στο 2015; Μοιάζει να προέρχεστε από τόσο διαφορετικούς μουσικούς κόσμους.

Ειλικρινά νιώθω πως προερχόμαστε από ακριβώς τους ίδιους χώρους, απλώς περιβαλλόμασταν από διαφορετικά ιδιώματα. Στο μυαλό μου δεν υπάρχουν σύνορα μεταξύ των μουσικών ειδών, είτε μιλάμε για jazz ή για blues και metal. Υπάρχει λόγος που η μουσική συγγένεια επιτυγχάνεται μέσω των διαφορετικών θεμάτων και διαθέσεων. Οι γραμμές που οριοθετούν τα είδη δεν χρειάζεται πάντα να υπάρχουν και αυτό δρα ευεργετικά για μια μπάντα σαν κι εμάς, στο να εκμεταλλευτεί αυτά τα διαφορετικά στοιχεία και να γεμίσει το κενό μεταξύ των ιδιωμάτων. Άλλωστε, γιατί να προσπαθήσεις να μιμηθείς κάτι όταν μπορείς να φέρεις έναν ανανεωτικό αέρα, δημιουργώντας κάτι νεωτεριστικό;

Ας πάμε πίσω στο "Winter", το οποίο αποτελεί την πρώτη σας δουλειά με τη Century Media. Πως πάνε τα πράγματα μέχρι τώρα, με το να έχετε μια ισχυρή δισκογραφική από πίσω σας; Θεωρείς πως τώρα έχετε περισσότερες ευκαιρίες για να διαδώσετε τη μουσική σας σε ένα ευρύτερο ακροατήριο;

Απολύτως, στις μέρες μας η μεγαλύτερη προβολή δεν μπορεί να επιτευχθεί δίχως τις δυνατότητες δικτύωσης που σου προσφέρει μια τόσο μεγάλη οντότητα, όπως η Century Media. Μια ισχυρή δισκογραφική σημαίνει πως έχεις πόρους διαθέσιμους που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα είχες, αλλά και την ευκαιρία να ανήκεις σε μια ομάδα μουσικών συνεργατών που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσες να έχεις επαφή. Έχουμε δουλέψει σκληρά για να φτάσουμε στο σημείο προόδου και προβολής που έχουμε τώρα και το να έχουμε την υποστήριξη της δισκογραφικής μας εταιρείας, μας επιτρέπει ένα μεγαλύτερο εύρος σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που μας κάνει πολύ χαρούμενους αλλά και πρόθυμους να συνεχίσουμε στους ίδιους ρυθμούς.

Νομίζω ότι προτιμώ περισσότερο τη δική σας εκδοχή του "Nights In White Satin" σε σχέση με το αυθεντικό, λόγω της ποικιλίας του ήχου σας και των περισσότερων μεταλλικών σημείων της διασκευής σας σε αυτό το κλασσικό κομμάτι. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποια ήταν η σκέψη πίσω από εκείνο το ξεκάθαρα black metal σημείο προς το τέλος, με τα blast beats και το έντονο riffing;

Ευχαριστούμε! Αυτό είναι από τα καλύτερα κομπλιμέντα που μας έχουν κάνει! Πάντως, η πλειονότητα της μουσικής από εκείνη την περίοδο έχει πολλή περισσότερη σύνδεση απ’ όσο νομίζουμε, με τα πιο ακραία παρακλάδια της μουσικής, με εφαρμογές τόσο στο doom και στο death, όσο και στο black metal. Οι δομές, οι ατμόσφαιρες, τα μουσικά θέματα, απ’ όπου και να το πιάσεις, ουσιαστικά συνέβαιναν τα ίδια πράγματα με τώρα, απλά με πολύ λιγότερους πόρους απ’ όσους απαιτούνταν, πόσο μάλλον συγκριτικά με σήμερα. Είναι το ίδιο μουσικό άλμα από την επανάσταση της κλασσικής μουσικής σε εκείνη του rock & roll των '60s και των '70s, από τη μια μουσική βαθμίδα στην άλλη.

Μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα σχετικά με τις μουσικές επιρροές σας;

Από το παρελθόν μέχρι το παρόν, η δημιουργία και οι επιρροές στη σμίλευση του "Winter" είχαν πολλά και διάφορα ως ακούσματα. Από τον Rachmaninoff, τους Type O Negative και τους Disincarnate, στους Evergrey, τους Anathema και τους 40 Watt Sun, η σύνθεση του "Winter" συμπεριελάμβανε μια εκλεκτική και διευρυμένη γκάμα από μεταλλικά και άλλα ατμοσφαιρικά είδη.

Oceans Of Slumber

Μέχρι στιγμής έχουμε συζητήσει κυρίως για τις διασκευές σας, κάτι εντελώς άδικο για τα δικά σας τραγούδια. Το "Suffer The Last Bridge" και το "Turpentine" είναι δύο από τα αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου και θα ήθελα να μάθω περισσότερα γι' αυτά. Εσύ έχεις κάποια αγαπημένη στιγμή από την καριέρα σας έως τώρα, κάποιο τραγούδι που απολαμβάνεις λίγο περισσότερο να παίζετε ζωντανά;

Κάθε τραγούδι έχει τη δική του μοναδική ιστορία, σαν μια στιγμή που αιχμαλωτίστηκε για τον καθένα ή και για όλους μας. Έτσι, στέκεται μοναχικά, εσωκλείοντας εκείνα τα συναισθήματα, μέχρι να βρει άνοιγμα για να τα ελευθερώσει, κατά τη διάρκεια της ζωντανής απόδοσης του, κάνοντας μας να τα βιώσουμε ξανά και ξανά. Το "Suffer The Last Bridge" και το "Turpentine" είναι δύο πολύ συναισθηματικά τραγούδια που ταιριάζουν απόλυτα στην οπτική που μόλις σου ανέφερα. Ενώ το ένα αναφέρεται στην επανάληψη της προσπάθειας να αφήσεις τα πράγματα να προχωρήσουν, το άλλο στέκεται ως η σκληρή αλήθεια σχετικά με τη μονιμότητα και τον εξαναγκασμό στο να προχωρήσεις παραπέρα. Το "Turpentine", μάλιστα, ήταν το πρώτο κομμάτι που ηχογραφήθηκε για το "Winter" και έχει αποδοθεί ζωντανά μονάχα μια φορά.

Σε ό,τι αφορά τώρα την αγαπημένη μου ερμηνευτική στιγμή, θα έλεγα το "This Road". Είναι ένα πανίσχυρο, φανταστικό κομμάτι για να το ερμηνεύει κανείς ζωντανά και δίχως αμφιβολία, αποδεικνύει κάθε φορά που το παίζουμε, το συναισθηματικό δέσιμο που έχουμε ως μπάντα. Η ατμόσφαιρα του πραγματικά σε εγκλωβίζει.

Έχετε πραγματοποιήσει μέχρι στιγμής μια εκτεταμένη περιοδεία υποστήριξης του "Winter". Ακολούθως, τι υπάρχει στα πλάνα των Oceans Of Slumber; Να περιμένουμε νέο υλικό σύντομα;

Συνθέτουμε σταθερά και συνεχώς, τόσο πολύ που ορισμένες φορές πρέπει να καθυστερούμε τους εαυτούς μας σχετικά με το γεγονός αυτό. Από εκεί προέρχεται και το ενδιαφέρον μας να κάνουμε διάφορες διασκευές σε τραγούδια που μας αρέσουν. Πάντως, είναι ξεκάθαρα μέσα στις προθέσεις μας το να μοιραστούμε σύντομα νέο υλικό μας με τους οπαδούς. Έχουμε τόσες προσωπικές αναζητήσεις και εμπειρίες που πρέπει, και αναμφίβολα θα συμβεί, να τις μετατρέψουμε σε μουσικά κομμάτια τα οποία θα μοιραστούμε με όλους πολύ σύντομα.

Έρχεστε σε μερικές μέρες για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ξέρεις, έχετε ένα διαρκώς αυξανόμενο κοινό εδώ. Συνεπώς, τι να περιμένουμε από την εμφάνιση σας;

Είμαστε υπερβολικά ενθουσιασμένοι που θα πραγματοποιήσουμε την πρώτη μας εμφάνιση στην Ελλάδα. Αναλογιζόμενοι τον πλούσιο πολιτισμό και την ιστορία της χώρας σας, είναι πραγματικά τιμή μας να έχουμε έναν τόσο συνεπή και υποστηρικτικό πυρήνα οπαδών εκεί. Επί σκηνής δίνουμε τα πάντα, σε βαθμό να καταστρέφουμε σχεδόν τους εαυτούς μας και πάντοτε προσεγγίζουμε την κάθε ζωντανή μας εμφάνιση με τη δέουσα σοβαρότητα, ώστε να αποδοθεί ο δυστοπικός κόσμος της μουσικής μας όσο το δυνατόν πληρέστερα.

Τυγχάνει να γνωρίζεις καμία ελληνική μπάντα ή μουσικούς από τη χώρα μας; Θυμάμαι πως ο προηγούμενος τραγουδιστής της μπάντας, ο Ronnie Gates, απολαμβάνει να ακούει αρκετές death metal μπάντες, όπως οι Dead Congregation και οι Nile (όπου παίζει ο Γιώργος Κόλλιας)...

Η πλειονότητα των death metal επιρροών μας προέρχονται από εμένα και τον μπασίστα μας, τον Keegan, ενώ και οι δυο μας είμαστε χωμένοι και σε πιο black metal ήχους. Προφανώς υπάρχουν οι παλιότερες σταθερές, μπάντες σαν τους Rotting Christ, τους Septic Flesh και τους Inveracity. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και κάποια πιο obscure ακούσματα μας, όπως οι Dead Congregation, τους οποίους λατρεύω,ενώ και οι Necromantia και οι Astarte είχαν επίσης μερικούς σπουδαίους δίσκους. Ακόμη, ο Γιάννης Νάκος των Mortal Torment είναι πολύ καλός μου φίλος, αλλά και καλλιτεχνικός συνεργάτης των Oceans Of Slumber, έχοντας σχεδιάσει ορισμένα σχέδια για τα μπλουζάκια μας και τις δύο πρώτες κυκλοφορίες μας, το "Aetherial" και το "Blue".

Σε ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και τον χρόνο σου.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Winter" από τον Σπύρο Κούκα.

  • SHARE
  • TWEET