Audrey Horne: «Πώς στο διάολο ξέρει ο Gene Simmons αν έχει πεθάνει το rock;»

Μιλήσαμε με τον Toschie για το πότε να αναμένουμε τον καινούργιο δίσκο, την αλλαγή στη μουσική κατεύθυνση και το melodic/cross/death/black/core/groove metal

Από τους Χρήστο Καραδημήτρη, Κώστα Πολύζο, 10/04/2017 @ 14:46

Η προγραμματισμένη συνέντευξη με τον Toschie στο BeatPol club στη Δρέσδη έλαβε χώρα δύο ώρες πριν οι Audrey Horne βγουν στη σκηνή ως επίτιμοι καλεσμένοι των Danko Jones. Απολάμβανε μια κούπα καφέ και ήταν χαλαρός όση ώρα καθίσαμε να συζητήσουμε για τα νέα της μπάντας του. Οι βασιλιάδες του «πραγματικού Νορβηγικού soft rock» [έτσι, αυτοσαρκαζόμενοι αποκαλούν τη μουσική που παίζουν], δεν έχουν βγάλει ακόμα τον καινούργιο δίσκο από τον φούρνο, οπότε μας δόθηκε η δυνατότητα να συζητήσουμε κάποια ενδιαφέροντα θέματα σχετικά με τη δημιουργία των νέων τραγουδιών, την αλλαγή στο μουσικό στυλ, αν το Rock n' Roll έχει πεθάνει, το πόσο πίνουν πλέον οι κιθαρίστες της μπάντας, αλλά και φυσικά για την επερχόμενη συνέχεια του Twin Peaks.

Κώστας Πολύζος: Λοιπόν, να ξεκινήσουμε με τα βασικά. Πότε θα κυκλοφορήσετε καινούργιο δίσκο;

Η δισκογραφική εταιρεία μας έλεγε «δεν μπορείτε να τον κυκλοφορήσετε τον τάδε μήνα, πρέπει να τον κυκλοφορήσετε τον δείνα μήνα». Υπάρχουν ένα σωρό κανόνες, οπότε εμείς καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ο δίσκος θα κυκλοφορήσει όταν τον τελειώσουμε και θέλουμε να τον κυκλοφορήσουμε [γέλια]. Αυτό, μάλλον, θα γίνει στις αρχές του νέου έτους, γιατί θα μπούμε να τον ηχογραφήσουμε φέτος, το καλοκαίρι...

Κ.Π.: Έχετε έτοιμα δηλαδή τα τραγούδια;

Ναι, έχουμε έτοιμα κάποια τραγούδια, αλλά όχι όλα. Θα πρέπει να δουλέψουμε πάνω σε αυτό όταν γυρίσουμε σπίτια μας μετά από αυτήν την περιοδεία.  

Κ.Π.: Και πού το βλέπεις να πηγαίνει το πράγμα αναφορικά με τη μουσική κατεύθυνση; Θα συνεχίσετε από εκεί που το αφήσατε με το "Pure Heavy";

Ναι, μάλλον είναι πολύ κοντά με αυτό που κάναμε στον προηγούμενο δίσκο, υποθέτω. Δεν ξέρουμε ακριβώς πού θα πάει το πράγμα από άποψη ήχου, αν θα πάμε προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Θα δούμε...

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, επειδή κάποιοι άνθρωποι το θέλουν. Πρέπει να κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς

Χρήστος Καραδημήτρης: Οι δύο τελευταίοι σας δίσκοι, "Youngblood" και "Pure Heavy", σημάδεψαν την αλλαγή στον ήχο σας. Το διάστημα που μεσολάβησε φαντάζομαι πως είναι αρκετό για να έχετε αποκτήσει μια ιδέα για το κατά πόσο οι οπαδοί σας αποδέχτηκαν αυτήν την αλλαγή... 

Πιστεύω πως στους περισσότερους άρεσε. Φυσικά, συναντάμε πού και πού ανθρώπους που λένε «αγαπάμε όλους τους δίσκους σας, αλλά τα τελευταία όχι τόσο». Το οποίο είναι τίμιο, γιατί δεν μπορείς να περιμένεις από όλους να τους αρέσει αυτό που κάνεις, αλλά πάντα θα ακολουθούμε την κατεύθυνση που ΕΜΕΙΣ θέλουμε. Αν δεν αρέσει στους ανθρώπους, αν έρχονται άτομα και μου λένε «μου άρεσαν τα δύο-τρία πρώτα σας άλμπουμ πολύ περισσότερο», τότε είμαι σε φάση «καταλαβαίνω, αλλά δεν πρόκειται να γυρίσουμε πίσω σε αυτό, επειδή κάποιοι άνθρωποι θέλουν να το κάνουμε. Πρέπει να κάνουμε αυτό που θέλουμε».

Χ.Κ.: Μια συζήτηση σχετικά με μπάντες που άλλαξαν δραστικά τον ήχο τους είναι «τι μπορείς να κάνεις σχετικά με αυτό;». Συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπάρχουν τα παλιά τραγούδια ή προσπαθείς να συνδυάσεις τον παλιό με τον νέο ήχο; Ποια είναι η δική σας περίπτωση;

Πάντα προχωρούσαμε μπροστά. Αλλά, φυσικά, πάντα κοιτάμε πίσω για να δούμε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, τι θα κάνουμε μετά. Πάντα κοιτάμε τι δούλεψε καλά και τι όχι. Αυτό συμβαίνει γιατί για κάθε δίσκο που κάναμε, ήμασταν αρχικά πάντα ενθουσιασμένοι με το πώς ακούγονταν, αλλά στην πορεία και παίζοντας τα τραγούδια ζωντανά, κάποια έπεφταν από το βαγόνι και εμείς απλά συνεχίζαμε.

Όταν φτιάχνουμε έναν δίσκο, πάντα προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καινούργιο. Δεν είναι απαραίτητο να πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή... δεν υπάρχει λόγος ξαφνικά να το γυρίσουμε σε polka ή να γράψουμε έναν δίσκο με disco μουσική ή οτιδήποτε, αλλά να κάνουμε κάτι το οποίο θα αισθανόμαστε καινούργιο σε σχέση με ό,τι κάναμε στο παρελθόν.

Πάντα, λοιπόν, προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καινούργιο και δεν γνωρίζουμε αν αυτό δουλεύει ή όχι αν δεν περάσει κάποιο διάστημα. Αυτό συμβαίνει γιατί πρέπει να ζήσουμε λίγο με την καινούργια μουσική για να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα.

Έχουμε αλλάξει τόσο πολύ που νιώθω πως ήμασταν μια διαφορετική μπάντα από πολλές απόψεις

Κ.Π.: Την προηγούμενη φορά που σας είχαμε δει στο Μάντσεστερ, είχατε παίξει μόνο ένα τραγούδι από τους τρεις πρώτους δίσκους. Δεν είναι κάπως άδικο για κάποιον που έρχεται στις συναυλίες σας και θέλει να ακούσει και κάποιο παλιότερο υλικό;

Ναι σίγουρα... πάντα κάποιος έρχεται και μας λέει πως θα ήθελε να ακούσει κάτι από τους πρώτους δίσκους, αλλά έχουμε αλλάξει τόσο πολύ σε σχέση με τότε που κάποια τραγούδια μοιάζουν σαν να βγήκαν από διαφορετική σε πολλούς τομείς μπάντα. Είχαμε πλήκτρα εκείνες τις μέρες... Πού και πού παίζουμε κάποια από εκείνα τα τραγούδια, αλλά σχεδόν πάντα νιώθουμε πως πρόκειται για μια εντελώς άλλη μπάντα γι' αυτό και τείνουμε να παίζουμε τραγούδια από τους τρεις τελευταίους δίσκους.

Άντε γαμηθείτε! Πλήρωσα το ίδιο εισιτήριο όπως όλοι οι υπόλοιποι που ήρθαν να δουν το χθεσινό show, οπότε πρέπει να μου δώσεις ακριβώς το ίδιο show

Κ.Π.: Μιας και αναφέρθηκα σε εκείνη τη συναυλία στο Μάντσεστερ, θέλω να σου πω πως μας είχατε δώσει τα μυαλά στα χέρια με την απόδοσή σας, αν και παίξατε μπροστά σε συνολικά πενήντα άτομα. Παρ' όλα αυτά εσείς παίζατε λες και είχατε από κάτω 20.000 κόσμο... Τα δώσατε όλα!

Πάντα έτσι κάνουμε, ό,τι κι αν συμβαίνει! Το κάνουμε αυτό γιατί όταν ξεκινάμε να παίζουμε διασκεδάζουμε! Όταν παίζουμε σε μέρη με λίγο κόσμο που δείχνουν να μην πολύ-γουστάρουν, απλά μπαίνουμε σε φάση «ΟΚ, ας παίξουμε για πάρτι μας». Ξέρεις, όπως όταν κάνουμε πρόβα. Μερικές φορές βλέπεις μια μπάντα να παίζει μπροστά σε μικρό κοινό και είναι απογοητευμένοι. Σκέφτονται «χθες παίξαμε για 2.000 άτομα και σήμερα για πενήντα» και απογοητεύονται και το δείχνουν. Αν τους ήμουν εγώ στο κοινό θα τους έλεγα «Άντε γαμηθείτε! Πλήρωσα το ίδιο εισιτήριο όπως όλοι οι υπόλοιποι που ήρθαν να δουν το χθεσινό show, οπότε πρέπει να μου δώσεις ακριβώς το ίδιο show». Οπότε, σε ό,τι έχει να κάνει με εμάς, οι άνθρωποι που πλήρωσαν εισιτήριο θα δουν ένα καλό show άσχετα αν έχει ή δεν έχει κόσμο. Πραγματικά δεν έχει σημασία για εμάς.

Είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο να φύγουν άτομα από το show μας και να πουν «ήταν βαρετοί

Χ.Κ.: Λοιπόν, υπάρχει λόγος που ακόμα συζητάμε με τον Κώστα σχετικά με εκείνο το live στο Μάντσεστερ, γιατί λένε πως μια πραγματικά καλή rock μπάντα δείχνει την αξία της πάνω στο σανίδι, και εσείς όχι μόνο ήσασταν δέκα φορές καλύτεροι πάνω στη σκηνή, αλλά παίξατε για πενήντα άτομα λες και ήσασταν οι headliners στο Donington. Αναρωτιέμαι αν πιστεύεις πως αυτό το εξαργυρώνετε με κάποιο τρόπο...

Ναι, φυσικά και αποδίδει, γιατί κάθε φορά που παίζουμε ο κόσμος περνάει πολύ καλά. Μπορεί να πας να δεις ένα συγκρότημα και να γυρίσεις σπίτι σου και αν κάποιος σε ρωτήσει πώς ήταν να του πεις «Α, ήταν καλά! Η μπάντα ήταν πολύ καλή!». Φυσικά είναι καλύτερο να πει κάποιος «Η μπάντα ήταν πολύ καλή και περάσαμε τέλεια!». Το κοινό περνάει καλύτερα αν παρτάρεις μαζί του και αυτό ισχύει και αντίστροφα. Και εμείς περνάμε καλύτερα όταν αλληλοεπιδρούμε με τον κόσμο. Δεν θέλω να ακουστώ υπερόπτης, αλλά νομίζω πως είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο να φύγουν άτομα από το show μας και να πουν «ήταν βαρετοί». Φυσικά και μπορεί να συμβεί... Κάποιοι άνθρωποι απλά δεν γουστάρουν αυτό που κάνουμε [γέλια], αλλά γενικά πιστεύω πως ο κόσμος μας εκτιμά γιατί και εμείς τους εκτιμάμε. Είναι μια δούναι και λαβείν κατάσταση.

Είναι δύσκολο να παίζεις παραδοσιακό hard rock και να το κάνεις να ακούγεται ενδιαφέρον πλέον

Χ.Κ.: Μέχρι και τον ομώνυμο δίσκο, οι Audrey Horne ήταν μια μπάντα που δοκίμαζε νέα πράγματα, προσπαθούσε να συνδυάσει στοιχεία και να φτιάξει ένα αποτέλεσμα που με δυσκόλευε να το συσχετίσω με κάποιο άλλο συγκρότημα. Με τους δυο τελευταίους δίσκους, δεν είναι πως δεν έχετε προσωπικότητα, αλλά φαίνεται πως επικεντρώνεστε περισσότερο σε έναν πιο παραδοσιακό rock ήχο. Ποια προσέγγιση είναι πιο εύκολη ή δύσκολη; Το να προσπαθείς να ακουστείς μοναδικός ή να μένεις πιστός σε πιο τυπικές rock φόρμες;

Το να γράφεις μουσική είναι δύσκολο από μόνο του, αλλά αυτές τις μέρες το πιο δύσκολο είναι να κάνεις το απλό. Το να γράψεις ένα τραγούδι το οποίο πατάει στα βασικά και είναι απλό είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Κι αυτό γιατί κάποια τέτοια τραγούδια είναι βαρετά τα γαμημένα! Οπότε, είναι δύσκολο το να φτιάξεις παραδοσιακό hard rock και ταυτόχρονα να το κάνεις να ακούγεται ενδιαφέρον. Είναι πιο εύκολο όταν κάνεις κάτι σαν αυτό που κάναμε στον πρώτο δίσκο επειδή μπορείς να βάλεις τόσο πολύ μουσική στη μουσική σου.

Πλέον, κάνουμε περισσότερο το αντίθετο. Τώρα όταν δουλεύουμε σε κάποιο τραγούδι σκεφτόμαστε μόνιμα «Χμ, το χρειαζόμαστε αυτό το μέρος; Το τραγούδι χρειάζεται πραγματικά αυτό το μέρος;». Έτσι στη συνέχεια καταλήγουμε να αφαιρούμε συνεχώς πράγματα και αντί να έχουμε ένα κάρο κιθάρες, προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο πιο λίγες γίνεται και να της κάνουμε να ακούγονται όσο το δυνατόν πιο ενδιαφέρουσες. Αυτό είναι πιο δύσκολο πιστεύω, γιατί κάθε φορά πρέπει να σκεφτείς αν αυτό που κάνεις είναι καλή ή όχι ιδέα.

Στον πρώτο δίσκο ήμασταν σε φάση «Χρειάζεται κάτι ακόμα. ΟΚ, ας βάλουμε και αυτό και αυτό και αυτό!» Ήταν λες και έφτιαχνες στιφάδο [σ.σ.: ο Toschie προσποιείται πως ανακατεύει την κατσαρόλα με την κουτάλα και πως δοκιμάζει το φαγητό]. Αν η γεύση του δεν είναι καλή απλά πρόσθεσε κι άλλα συστατικά εκεί μέσα και τελικά καταλήγεις με κάτι νόστιμο που δεν έχεις ξαναδοκιμάσει, αλλά που ουσιαστικά δεν θυμάσαι τι έχεις βάλει μέσα...

Όταν ακούω τους τελευταίους δίσκους μας, ακούω τα πάντα που υπάρχουν εκεί μέσα. Στον πρώτο μας δίσκο έχει τόσα πολλά πράγματα που δεν τα θυμάμαι. Αν απομονώσουμε το κάθε τραγούδι και το αναλύσουμε πιθανόν να σου πω «Κάναμε αυτό; Wow! Δεν το ήξερα». Τελικά, ίσως το ένα να μην είναι πιο δύσκολο από το άλλο, απλά είναι διαφορετικοί τύποι δυσκολίας. Το να γράφεις τραγούδια είναι δύσκολο γενικά.

Για τον καινούργιο δίσκο που έχουμε τώρα στα σκαριά, βγάλαμε όλες τις ιδέες που είχαμε για τραγούδια και τις ηχογραφήσαμε πρόχειρα και καταλήξαμε με εβδομήντα ιδέες και στη συνέχεια κόψαμε κάποιες και μείναμε με τριάντα, αλλά δεν πρόκειται να ηχογραφήσουμε τριάντα τραγούδια. Ίσως τα μισά από αυτά να μην φτάσουν στο στούντιο. Οπότε, το κάνουμε αυτό για πολύ καιρό και πάντα νιώθουμε πως κάτι μας διαφεύγει. Πάντα λέμε «έχουμε αρκετά τραγούδια εκείνου και του άλλου τύπου; Χρειαζόμαστε περισσότερο από εκείνο ή το άλλο;». Πάντα έτσι έχει η κατάσταση. Πάντα υπάρχει αυτό το αίσθημα πως κάτι δεν έχεις επιτύχει ακόμα.

Audrey Horne

Κ.Π.: Αν το σκεφτείς μακροπρόθεσμα. Από την αρχή έως σήμερα, αυτή η αλλαγή κατεύθυνσης είχε να κάνει με το τι μουσική θέλετε πλέον να ακούτε ή σχετικά με το πώς έχετε εξελιχτεί ως μουσικοί;

Έχει να κάνει με αυτό. Βασικά όλα έχουν να κάνουν με αυτό. Εξελισσόμαστε ως μουσικοί και εξελισσόμαστε και μεγαλώνουμε ως άνθρωποι. Το ξέρεις αυτό και από τις δικές σου εμπειρίες αν ανατρέξεις δεκαπέντε χρόνια πίσω και σκεφτείς τι σου άρεσε και τι όχι, πώς ντυνόσουν, τι μουσική άκουγες περισσότερο. Οι άνθρωποι αλλάζουν και φυσικά αλλάζουμε και εμείς. Δεν καθόμαστε ποτέ να πούμε πρέπει να κάνουμε αυτό και εκείνο. Απλά γράφουμε μουσική και αυτή κάποια στιγμή αλλάζει.

Ο Gene Simmons είναι ένας γερασμένος, χοντρός τύπος που ζει σε ένα τεράστιο σπίτι και δεν νομίζω πως αράζει στα rock clubs για να τσεκάρει τις καινούργιες μπάντες. Οπότε πώς στο διάολο ξέρει αν είναι το rock n' roll είναι νεκρό ή όχι;

Χ.Κ.: Διάβασα τις προάλλες μια δήλωση των Kasabian που έλεγαν πως με τον καινούργιο δίσκο θα σώσουν το κιθαριστικό rock και η πρώτη μου σκέψη ήταν «μα τι λένε; Έχουν ακούσει ποτέ κάποια μπάντα σαν τους Audrey Horne;» Αυτό είναι κιθαριστικό rock...

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τέτοιους ισχυρισμούς ανά διαστήματα. Και ξέρεις, στα περιοδικά τους αρέσει να δημιουργούν hype και μόδες από τέτοια πράγματα, οπότε πάντα κυκλοφορεί το «αυτή η μπάντα θα σώσει το rock n' roll» και μπλα μπλα μπλα... Και βέβαια πάντα υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν πως το rock έχει πεθάνει. Είμαι τεράστιος οπαδός των Kiss, αλλά ας το πάρουμε απόφαση: «Ο Gene Simmons είναι ένας γερασμένος, μεγάλος, χοντρός τύπος, που ζει σε ένα τεράστιο σπίτι και δεν νομίζω πως αράζει στα rock clubs για να τσεκάρει τις καινούργιες μπάντες. Οπότε πώς στο διάολο ξέρει αν είναι το rock n' roll είναι νεκρό ή όχι;» Το rock n' roll δεν χρειάζεται να σωθεί, είναι μια χαρά. Αν βγεις και πας σε κάποιο club σίγουρα θα πέσεις πάνω σε κάποια καλή μπάντα. Πάντα θα υπάρχουν τέτοιες μπάντες.

Audrey Horne

Χ.Κ.: Αυτό που θέλω να πω είναι πως έχετε ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά δίδυμα που έχω δει live. Δεν κάνουν αυτοί οι τύποι τη διαφορά; Ως οπαδός της μουσικής και του λόγου σου δεν το πιστεύεις και εσύ;

Ναι, φυσικά και το πιστεύω. Είναι καταπληκτικοί κιθαρίστες. Ακόμα καλύτεροι σε αυτήν την περιοδεία γιατί δεν πίνουν τόσο πολύ! [γέλια]

Χ.Κ.: Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Πάντα υπάρχει αυτή η συζήτηση αν κάποιοι παίζουν καλύτερα πριν ή αφότου κόψουνε τα πιόματα...

Α, όχι ακόμα πίνουν, μην ανησυχείς... απλά δεν πίνουν τόσο πολύ πριν το show, και αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα! [γέλια] Νομίζω πως όλα τα παιδιά με τα οποία παίζω μαζί είναι φοβερά. Κάποιες φορές απλά σταματάω να κάνω οτιδήποτε και τους παρακολουθώ και σκέφτομαι «Ω να σου γαμήσω! Είναι πραγματικά καλοί». Όλοι τους, αλήθεια! Το βλέπω και εγώ, γιατί δεν είμαι τόσο πολύ συνηθισμένος από αυτό ώστε να μην το παρατηρώ...

Στο hard rock υπάρχουν πολλοί τραγουδιστές που είτε ουρλιάζουν πολύ, είτε πιάνουν τόσο ψιλές νότες που ακόμα και τα σκυλιά δυσκολεύονται να ακούσουν

Χ.Κ.: Λοιπόν, αν κάτι ξεχωρίζει επίσης στους Audrey Horne αυτό είναι τα φωνητικά σου. Έχουν κάτι το ασυνήθιστο. Αλλά όταν κάποιος με ρωτάει πώς ακούγονται, δυσκολεύομαι να πω αν ακούγονται συγκεκριμένα σαν κάποιον. Ακούγεσαι σαν... Toschie. Πώς θα περιέγραφες εσύ το στυλ που τραγουδάς; Από ποιους έχεις επηρεαστεί;

Δεν ξέρω. Ποτέ δεν με θεωρούσα ως κάποιον πολύ ταλαντούχο. Κάποιοι έχουν απλά φοβερή φωνή, δεν έχω μια μοναδική φωνή ειδικά συγκρίνοντάς την με εκείνες τις φωνές που θαυμάζω, όπως εκείνες των Freddie Mercury, Ronnie James Dio, Eddie Veder -νομίζω πως είναι καταπληκτικός τραγουδιστής- ή του Tom Waits. Ποτέ δεν με θεωρούσα τέτοιο τραγουδιστή. Αλλά νομίζω πως είμαι πολύ καλός στο να δουλεύω με αυτό που έχω. Ειδικά στο hard rock υπάρχουν πολλοί τραγουδιστές που είτε ουρλιάζουν πολύ, είτε πιάνουν τόσο ψιλές νότες που ακόμα και τα σκυλιά δυσκολεύονται να ακούσουν [γέλια]. Η φωνή μου μοιάζει σαν να βάλεις τον George Michael να τραγουδήσει σε μια rock και αυτό νομίζω είναι που με κάνει να διαφέρω από τον τυπικό hard rock τραγουδιστή.

Κ.Π.: Ναι, αλλά παίζει ρόλο το ότι γράφεις σπουδαίες φωνητικές μελωδίες...

Νομίζω πως πάντα ήμασταν επικεντρωμένοι σε αυτό. Τα φωνητικά πρέπει να «κουβαλάνε» το τραγούδι. Αν έχεις ένα πραγματικά γαμάτο riff, αλλά με κάποιον τρόπο δεν μπορέσεις να γράψεις μια καλή φωνητική μελωδία από πάνω, τότε μάλλον καταλήγεις να πεις «δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το riff». Αν δεν μπορούμε να το ταιριάξουμε καλά φωνητικά τότε πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να το συμπεριλάβουμε. Μπορούμε μόνο να το χρησιμοποιήσουμε σε κάποιο μέρος που δεν τραγουδάω.

Έχεις μια μπάντα που παίζει melodic/cross/death/black/core/groove metal. Τι στο διάολο σημαίνει αυτό πραγματικά;

Χ.Κ.: Παίζετε hard rock μουσική, αλλά για κάποιον λόγο έχετε πέραση στους μεταλάδες. Δεν ξέρω αν θεωρούσασταν metal στους πρώτους δίσκους σας -η γραμμή είναι πολύ λεπτή-, οπότε πού στέκεστε εσείς μουσικά;

Αυτές τις μέρες είμαστε περισσότερο hard rock από παλιά. Θέλω να πω πως στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία, είναι απλά μια ταμπέλα. Και οι άνθρωποι γουστάρουν να κατηγοριοποιούν τα πράγματα. Όπως για παράδειγμα το metal που χωρίστηκε σε υποκατηγορίες, οι οποίες χωρίστηκαν σε υποκατηγορίες και τελικά καταλήγεις να έχεις μια μπάντα που παίζε melodic/cross/death/black/core/groove metal. Τι στο διάολο σημαίνει όλο αυτό το πράγμα; Και τους ακούς και λες «παίζουν metal» ή death metal ή οτιδήποτε... Νομίζω πως ανήκουμε στην κατηγορία του σκέτου hard rock...

Το να περιοδεύω με τους Danko Jones είναι σαν ένα καθημερινό σχολείο, γιατί όταν ο Danko ανοίγει το στόμα τους είναι απλά εξαιρετικός

Κ.Π.: Πώς πηγαίνει η περιοδεία με τους Danko Lones;

Ω είναι φανταστικά! Νομίζω πως είμαστε ένα πολύ καλό πακέτο επειδή γουστάρουμε πολύ ο ένας τη μουσική του άλλου και είναι πολύ ωραίοι τύποι, πραγματικά πολύ ωραίοι τύποι να αράζεις μαζί τους. Επίσης, είναι πολύ επαγγελματίες όπως και εμείς άλλωστε. Και οι δύο μπάντες έχουν περισσότερο να κάνουν με το να διασκεδάζουν το κοινό, κάτι που είναι γαμάτο γιατί θα ήταν περίεργο να βλέπεις μια μπάντα σαν εμάς που θέλουμε να διασκεδάσουμε τον κόσμο και οι επόμενοι να μην λένε κουβέντα στο κοινό. Το να περιοδεύω με τους Danko Jones είναι σαν ένα καθημερινό σχολείο, γιατί όταν ο Danko ανοίγει το στόμα τους είναι απλά εξαιρετικός. [γέλια]

Πώς σκέφτεται ο άτιμος όλα αυτά τα φανταστικά που ξεστομίζει; Ο τρόπος του είναι... κάπως υπεροπτικός...

Κ.Π.: Σαν παγώνι...

Ναι... όταν ανεβαίνει στη σκηνή είναι τόσο αγνός και τόσο ο εαυτός του. Μαθαίνεις πολλά με το να τον παρακολουθείς πίσω από τους ενισχυτές. Πάντα καταλήγουμε να λέμε, «πρέπει να κάνουμε και εμείς αυτά τα πράγματα». Ο μπασίστας μας πάντα μου λέει «παρακολούθα και μάθαινε»! [γέλια]

Audrey Horne

Χ.Κ.: Πιστεύεις πως έχετε αρκετό χρόνο στη διάθεσή σας για να παρουσιάσετε τη μουσική σας σε αυτήν την περιοδεία ως επίτιμοι καλεσμένοι;

Ναι, έτσι νομίζω. Φυσικά και θα θέλαμε να παίζουμε μεγαλύτερο set, αλλά είμαστε η support μπάντα.

Χ.Κ.: Πιστεύω πως το κοινό των Danko Jones θα γουστάρουν τη μουσική σας, αν δεν σας έχουν ξανακούσει...

Έχουμε πολύ καλή ανταπόκριση από το κοινό μετά το show στον χώρο του merchandise. Πάντα έρχονται άνθρωποι που λένε «δεν σας ήξερα μέχρι σήμερα, αλλά παίξατε φανταστικά». Είναι πάντα πολύ όμορφο να έρχεται νέος κόσμος και να είναι σε φάση «wow!».

Δεν νομίζω πως ο David Lynch θα συμφωνούσε να κάνει μια καινούργια σεζόν του Twin Peaks, αν δεν πίστευε πως έχει κάτι φανταστικό να προσφέρει στο κοινό

Χ.Κ.: Πριν κλείσουμε θα ήθελα να σε ρωτήσω αν ανυπομονείς για την καινούργια σεζόν του Twin Peaks ή δεν θα μπεις καν στη διαδικασία να την παρακολουθήσεις;

Εννοείται πως θα τη δω! Το έχω ήδη συζητήσει αυτό γιατί κάποιος από την μπάντα με ρώτησε αν θα τη δω και εγώ ήμουν σε φάση «Μα φυσικά και θα τη δω!». Νομίζω πρέπει να ήταν ο Ice Dale που είπε «Δεν πρόκειται να τη δω γιατί θα είναι σκατά!». Είναι ο David Lynch και ο David Lynch δεν κάνει τίποτα για τα λεφτά ή τη δόξα. Ήταν πάντα ειλικρινής απέναντι στην τέχνη του, οπότε δεν νομίζω πως θα συμφωνούσε να κάνει μια καινούργια σεζόν του Twin Peaks, αν δεν πίστευε πως έχει κάτι φανταστικό να προσφέρει στο κοινό.

Είναι ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης. Λατρεύω τις ταινίες του και λατρεύω τον τρόπο που σκέφτεται. Έχω διαβάσει κάποια βιβλία γι' αυτόν. Οπότε, δεν φοβάμαι καθόλου και πιστεύω πως θα είναι καλή η νέα σεζόν, γιατί πάντα είναι καλός. Ποτέ δεν έχω δει ταινία του που να την θεωρήσω εντελώς σκατά. Στη δεύτερη σεζόν του Twin Peaks δεν είχε συμμετάσχει αν θυμάστε. Είχε αφήσει κάποιον άλλον να την κάνει και μόλις είδε τι γινόταν τη σταμάτησε και τώρα ξαναδουλεύει πάνω σε αυτό. Έχω μεγάλες προσδοκίες και αν με απογοητεύσει, τουλάχιστον θα είναι η πρώτη φορά που θα το κάνει.

Χ.Κ.: Ας το θέσουμε διαφορετικά, όλοι μας έχουμε μεγάλες προσδοκίες από τους Audrey Horne... [σ.σ.: λογοπαίγνιο με τον χαρακτήρα της σειράς από τον οποίο πήραν το όνομά τους οι Νορβηγοί]

[Γέλια] Αυτό είναι καλό...

  • SHARE
  • TWEET