[7]: Απολογισμός του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας 2016

Οι 22ες Νύχτες Πρεμιέρας 2016 -και μια από τις καλύτερες και πιο ιδιαίτερες διοργανώσεις που μπορώ να θυμηθώ τα τελευταία χρόνια-  έριξαν αυλαία την Κυριακή 2 Οκτωβρίου με μια τελευταία προβολή που όσοι από εμάς βρέθηκαν στον κινηματογράφο Δαναό δεν θα ξεχάσουν εύκολα, την αψεγάδιαστη 4k high definition προβολή του "Blue Velvet" στη μνήμη του Γιώργου Τζιώτζιου, ιδρυτή του περιοδικού "Σινεμά", των Νυxτών Πρεμιέρας και διανομέας (Προοπτική, Οντεόν κτλ) ο οποίος έφυγε νωρίς και άδικα, τον Οκτώβριο του 2010.

Εν συντομία, οι μεγάλοι νικητές:

Βραβείο Χρυσή Αθηνά Καλύτερης ταινίας: "Inhebek Hedi" -  Μοχάμεντ Μπεν Aτια
Βραβείο Σκηνοθεσίας της Πόλης των Αθηνών: "Operation Avalanche" - Ματ Τζόνσον
Βραβείο Σεναρίου: "Under the Shadow" - Μπαμπάκ Ανβάρι
Ειδική Μνεία της Επιτροπής: "La Tortue Rouge" - Μίκαελ Ντουντόκ ντε Βιτ
Βραβείο Κοινού: "La Tortue Rouge" - Μίκαελ Ντουντόκ ντε Βιτ
Βραβείο Χρυσή Αθηνά Τμήματος Μουσική & Φιλμ: "Eat that Question: Frank Zappa in his Own Words" - Θόρστεν Σέτε

Και φυσικά οι νικητές των μικρού μήκους ταινιών του φεστιβάλ:

Καλύτερη Ταινία: "Limbo" - Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη
Β' Καλύτερη Ταινία: "Αλεπού" - Ζακλίν Λέντζου
Καλύτερη Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη - "Limbo"
Καλύτερου Σεναρίου: Αλέξανδρος Σκούρας - "Κύβος"
Καλύτερη Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Καρβέλας - "Limbo"
Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας: Νίκος Ζεγκίνογλου - "Αλεπού"
Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας: Eλενα Τοπαλίδου - "Helga ar I Lund" 
Ειδικό Βραβείο Επιτροπής: "Aurelia" - Χρήστου Μπουραντά & Κρέοντα Κρυωνά

Με μια φετινή τεράστια γκάμα ταινιών για κάθε είδους κοινό και κάθε γούστο, από βραβευμένα ντοκιμαντέρ και πρώιμα οσκαρικά στοιχήματα μέχρι ευρωπαικά animations, ταινίες που συγκέντρωσαν τα φώτα σε πρόσφατα φεστιβάλ του εξωτερικού, μια μεγάλη μερίδα μουσικών ταινιών, ένα καταπληκτικό και πλήρες αφιέρωμα στην καριέρα του σπουδαίου Luis Malle και μια εξαιρετική σειρά επανεκδόσεων μερικών κλασσικών ταινιών του παγκόσμιου σινεμά, κρατάμε επτά στιγμές που αγαπήσαμε στις φετινές 22ες Νύκτες Πρεμιέρας 2016 και ευχόμαστε σε έναν χρόνο από τώρα να επαναληφθεί η φετινή εξαιρετική διοργάνωση + 1 παραπάνω!

1. The Rolling Stones: Havana Moon -2016-

Να πω το κρίμα μου, δεν είναι ότι δεν είμαι φαν των Stones -μου αρέσουν πάρα πολύ- απλά ποτέ δεν ασχολήθηκα σε βάθος με την πάρτη τους. Ένα "Bridges of Babylon" -το οποίο το πήρα στο γυμνάσιο όταν κυκλοφόρησε, λόγω εξωφύλλου και μόνο - που έμοιαζε τόσο παράταιρο ανάμεσα στα CD και κασσέτες των Tρυπών, Σπαθιών, Μωρών στη Φωτιά, Χάσμα, Γενιά του Χάους, Bauhaus κτλ που άκουγα τότε- και το "Forty Licks" το οποίο πήρα στο πρώτο έτος και έλιωσα για κανένα εξάμηνο, είναι η μοναδική Stones προσθήκη στη δισκοθήκη μου μέχρι σήμερα... από εκεί και πέρα, δυστυχώς, καθώς τα ακούσματά μου εξελίχθηκαν, οι Stones παρέμειναν στο μυαλό μου σαν εκείνη την κλασσική μπάντα που θα έχω ένα best της και τίποτα άλλο... Οπότε, μάλλον δεν είμαι και ο κατάλληλος για να μιλήσω για το "Havana Moon", σε σχέση με κάποιον hardcore fan της μπάντας, σαν και αυτούς που κατέκλυσαν τον Δαναό την Παρασκευή βράδυ που προβλήθηκε η ταινία, με μπλουζάκια με το διάσημο logo του συγκροτήματος και το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Παραταύτα, η ιστορική πρώτη rock συγκροτήματος στην Κούβα τον Μάρτιο του 2015 -και με δωρεάν είσοδο-, δεν άφησε ακόμα και τον πιο ουδέτερο θεατή σαν και μένα ασυγκίνητο! Η παρέα των Τζάγκερ, Ρίσταρντς, Γουότς και Γούντ, απέναντι σε μια λαοθάλασσα θαυμαστών αλλά και ανθρώπων που έσπευσαν να δώσουν το «παρών» για ιστορικούς λόγους, παρέδωσαν ένα best of setlist με εκείνη την ηλεκτρισμένη ενέργεια που χαρακτηρίζει τις εμφανίσεις την μπάντας από τις αρχές τις στα '60s μέχρι σήμερα και δεν άφησαν κανέναν ανικανοποίητο με τις εκτελέσεις των κομματιών αλλά και την εκρηκτική τους σκηνική παρουσία! Από το εναρκτήριο Jumpin' Jack Flash μέχρι τα χιλιοπαιγμένα αλλά διαχρονικά υπέροχα Gimme Shelter, Paint it Black, Honky Tonk Women, You can’t always get what you want μέχρι την παραισθησιογόνα εκτέλεση του Sympathy for the devil και το κλείσιμο με το Satisfaction -όπου ο κόσμος κυριολεκτικά εκστασιάστηκε-, με μια εξαιρετική ομάδα session μουσικών, έναν αψεγάδιαστο ήχο και μια πλήρη επαγγελματική υπερπαραγωγή, οι Stones φάνηκαν να καταδιασκεδάζουν την όλη συναυλία δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό! Σίγουρα μετά από αυτήν την εμπειρία, οι σκληροπυρηνικοί φίλοι του συγκροτήματος θα έχουν έναν σοβαρό λόγο να προσθέσουν και αυτό το live στην μελλοντική τους συλλογή -και εγώ μάλλον να διορθώσω αμαρτίες του παρελθόντος και να παραγγείλω το πρώτο μου βινύλιο της μπάντας!

Ιmdb
Trailer

2. Life, Animated -2016-

Ένα coming of age story, πολύ πιο ασυνήθιστο από εκείνα που έχουμε δει ως τώρα, το ντοκιμαντέρ του Roger Ross William περιγράφει μέσα από έναν εξαιρετικό συνδυασμό actual footage και animation τη ζωή του Όουεν Σασκιν, ενός παιδιού που διαγνώστηκε στα τρία του χρόνια με αυτισμό και έκοψε την επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο, όμως κατάφερε στην πορεία, μέσω ταινιών της Disney, να μπορέσει να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του και τελικά να ξεκινήσει την επικοινωνία σιγά σιγά με τον περίγυρό του. Το βραβευμένο στο πρόσφατο φεστιβάλ του Sundance ντοκιμαντέρ, καταφέρνει χωρίς να κάνει επίκληση στο συναίσθημα -ή να παρασυρθεί από τα γνωστά κλισέ που θα μπορούσαν να βουλιάξουν μια τέτοια ταινία στον βούρκο των εκατοντάδων ταινιών αναφορικά με άτομα με ειδικές ανάγκες που καταλήγουν ένα φτηνό human disorder porn- να διασκεδάσει τον θεατή -κάτι που δεν το περιμένει κανείς λόγω θεματολογίας- και να παρουσιάσει με μοναδικό ρυθμό και ενδιαφέρον ένα πραγματικό success story βγαλμένο μέσα από από τη μεγαλύτερη φαντασία κάποιου animator των στούντιο Disney! Με τις animated σκηνές να προσφέρουν μια εξαιρετική και αφοπλιστικά ειλικρινή ματιά στον ψυχισμό ενός ατόμου χαμένου στον ίδιο του τον εαυτό και το real footage να προσθέτει την απαραίτητη ισσοροπία ανάμεσα στο πραγματικό και την πλάνη του νου, το "Life, animated", μπορεί να χάνει στο γεγονός ότι περιορίζει τη δυναμική του στα όρια ενός ευχάριστου "success story coming of age" και δεν εμβαθύνει στα πρακτικά καθημερινά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει το άτομο αλλά και στις, σίγουρα, πιο δύσκολες παιδικές του εμπειρίες -όπως και λίγο πιο επιδερμικά εμβαθύνει στους ήρωές του-, αλλά από την άλλη καταφέρνει να συγκινήσει, διασκεδάσει, ενθουσιάσει και αγγίξει το κοινό που ψάχνει μια διαφορετική προσέγγιση ενός τέτοιου ιδιαίτερου θέματος!

Ιmdb
Trailer

3. Sid and Nancy -1986-

Οι τίτλοι τέλους πέφτουν και το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στον νου μετά την προβολή της θρυλικής cult δημιουργίας του σπουδαίου Βρετανού Alex Cox -"Repo Man"- είναι ότι ακόμα και ένα κρύο μπάνιο δεν θα σε κάνει να ξεμουδιάσεις και να συνέλθεις από αυτό που μόλις είδες! Όταν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα συνάντησαν την ηρωίνη και το punk, όταν οι Mπόνυ και Κλάηντ ξεκίνησαν την κοκαίνη και τα παραισθησιογόνα ναρκωτικά υπό τους ήχους των ψυχεδελικών συνθέσεων του Τζο Στράμερ των "Clash" -που επιμελήθηκε την απίστευτη μουσική της ταινίας η οποία δεν περιέχει ούτε ένα κομμάτι των Pistols-, τότε γεννήθηκε μια από τις πιο αυθεντικές, βρώμικες, σοκαριστικές, ηλεκτροφόρες, τριπαρισμένες κινηματογραφικές εμπειρίες που βίωσε το σύγχρονο σινεμά! Ο Sid Vicious ερωτεύεται τη Nancy Spungen, καταστρέφει την όποια καριέρα προσπάθησε να ξεκινήσει σαν «μουσικός» στους Sex Pistols και μαζί ξεκινούν μια κατάβαση κατευθείαν στην κόλαση γεμάτη ναρκωτικά, αλκοόλ και rock 'n' roll, κόντρα σε κάθε τι πολιτικά ορθό, κάθε νόρμα και κάθε φραγμό, σπάζοντας τοίχους με τα κεφάλια τους και φτύνοντας οξύ σε οποιονδήποτε μπει ανάμεσά τους, ακόμα και ο ένας στον άλλο! Πολύ μακριά από αυτό που περιμένει κάποιος να δεί σαν μια τυπική βιογραφία ενός έκπτωτου μουσικού αγγέλου -ο Sid Vicious δεν ήταν ούτε άγγελος ούτε μουσικός-, η ταινία αποτυπώνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο την πιο επικίνδυνη σχέση αγάπης - μίσους που πέρασε ποτέ από το σελόιντ, σε ένα cult αριστούργημα των '80s, μια ταινία από αυτές που πλέον δεν γυρίζονται σήμερα, δίνοντας στο πρωταγωνιστικό δίδυμο των Gary Oldman και Chloe Webb την ευκαιρία για δύο ερμηνείες που άφησαν εποχή!

Ιmdb
Trailer

4. The Reds -1981-

Από τις πιο σημαντικές επαναπροβολές του φετινού φεστιβάλ, το σοσιαλιστικό έπος του Warren Beatty αναφορικά με τη ζωή του διάσημου συγγραφέα-πολιτικού-δημοσιογράφου John Reed, εντυπωσιάζει με τη βαθιά μαρξιστική καρδιά που κουβαλάει και σήμερα φαντάζει ακόμα αδιανόητο, πως κατάφερε να γυριστεί μια τόσο «αριστερή» ταινία σε μια περίοδο ακραίου Ρηγκανισμού στις ΗΠΑ. Η ταινία ακολουθεί την πορεία του John Reed, κομμουνιστή δημοσιογράφου των αρχών του αιώνα στις ΗΠΑ, τον έρωτά του με την Louise Bryant -μια σταθερά εξαιρετική Diane Keaton-, τις φιλίες του με διάφορους αριστερούς διανοούμενους της εποχής -ανάμεσά τους και ο Jack Nicholson στο ρόλο του Ευγένιου Ο' Νηλ και η αναρχική Eμμα Γκόλντμαν της Μaureen Stapleton που τιμήθηκε και με Oscar για την ερμηνεία της-, τον αγώνα του υπέρ των εργατικών συνδικάτων και τη συσπείρωσή τους μέχρι την καθοριστικής σημασίας συμμετοχή του στην Οκτωβριανή Επανάσταση και την ενεργή εμπλοκή του στην ανοικοδόμηση του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος μέσω της παραμονής του στη Ρωσία και τη συγγραφή του διάσημου σήμερα βιβλίου του "Ten days that shook the world" σχετικά με την Επανάσταση του 1917. Στις σχεδόν τέσσερεις ώρες του, το αριστούργημα του Beatty συνδυάζει με άψογο τρόπο τον θυελλώδη έρωτά του με την Lousie και τα πολιτικά γεγονότα της περιόδου ενώ σε σύγκριση με παρόμοιες αμερικανικές απόπειρες, ο πολιτικός του λόγος είναι βαθύς, ειλικρινής και ιδιαίτερα περιεκτικός, αυτομάτως κάνοντας το κοινό να μην είναι σίγουρο αν αυτό που βλέπει είναι όντως αμερικανική παραγωγή και όχι μια ευρωπαική... οι «Κόκκινοι», με το απίστευτα καλογραμμένο σενάριο και τον εξαιρετικό κινηματογραφικό ρυθμό που τους διακρίνει, είναι ένα από τα τελευταία μεγάλα αριστουργήματα του παλιού αμερικανικού κινηματογράφου των μέσων των '80s -όπου σπουδαίοι Δημιουργοί είχαν τον πρώτο λόγο στα έργα τους και όχι τα στούντιο-, μια απροκάλυπτα στοχευμένη ταινία υπέρ του σοσιαλιστικού ιδεώδες, μια γνήσια πολιτική ταινία που δεν προδίδει ούτε μια στιγμή τις ρίζες του Μαρξισμού που πάνω σε αυτές δομήθηκε αλλά και μια σπουδαία βιογραφία μιας θυελλώδους ερωτικής ιστορίας δύο δυναμικών χαρακτήρων σε μια εποχή μεγάλων αλλαγών και αναταράξεων!

Ιmdb
Trailer

5. Blue Velvet -1986-

Μια φαινομενικά ειδυλλιακή κωμόπολη των ΗΠΑ στα τέλη των '70s, ένας νεαρός με μια μυστηριώδη έλξη στο ανεξήγητο, μια τραγουδίστρια β’ διαλογής, ένα κομμένο αυτί και μια πλειάδα απόκοσμων χαρακτήρων συνθέτουν το παζλ του διαμαντιού του David Lynch που τριάντα χρόνια πριν καθήλωσε κοινό και κριτικούς και σκόρπισε τον τρόμο στον μέσο Αμερικανό θεατή! Η γεμάτη συμβολισμούς και φροϋδικές αλληγορίες ταινία του Lynch, περνάει από αλωνιστική μηχανή την καρδιά του αμερικάνικου ονείρου και μετατρέπει μια χιτσκοκικών εμμονών και αναφορών πολύπλοκη ιστορία μυστηρίου σε ένα αδυσώπητο σφυροκόπημα των πιο ενδόμυχων εμμονών και φαντασιώσεων του ανθρωπίνου νου. H ακαταμάχητα κρυφή γοητεία της πορείας του κεντρικού ήρωα, από το American dream της αρχής μέχρι το ασυνείδητο της ανθρώπινης φύσης και η κατάβασή του στο σκοτεινό υπόγειο του μυαλού, σε ένα σύμπαν χαρακτήρων βγαλμένων από έναν Americana εφιάλτη, προκαλεί μέχρι και σήμερα τις ίδιες ανατριχίλες, την ίδια αποστροφή και το ίδιο μούδιασμα των αισθήσεων του θεατή και τον προκαλεί να αποδομήσει κάθε τι που είχε δεδομένο ή πλαισιωμένο με συνειδησιακά καλούπια μέχρι εκείνη τη στιγμή στο κεφάλι του. Μια εξαιρετική προβολή σε μια εξαιρετικά οργανωμένη και συναισθηματικά φορτισμένη βραδιά, που έκλεισε το φεστιβάλ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!

Ιmdb
Trailer

6. Au Revoir Les Enfants -1987-

Η πιο προσωπική ταινία του σπουδαίου Γάλλου auteur Luis Malle είναι η επιστροφή στην παιδική του ηλικία και η ιστορία δύο 12χρονων φίλων, ενός πλούσιου Γάλλου και ενός φτωχού Εβραίου σε ένα οικοτροφείο εν ετη 1943, στην κατεχόμενη Γαλλία. Μια ξεχωριστή ματιά στην παιδική αθωότητα και ψυχολογία από έναν μεγάλο σκηνοθέτη στη δύση της καριέρας του, το "Au Revoir Les Enfants" με τους αργούς υπνωτικούς του ρυθμούς και την ειλικρινή του διάθεση απέναντι στην παιδική ψυχοσύνθεση, τη μοναξιά και την αγνότητα που κουβαλούν οι νεαροί πρωταγωνιστές, κερδίζει το στοίχημα με τον χρόνο και αποτελεί μέχρι και σήμερα μια υποδειγματική ματιά πάνω σε μια σκοτεινή περίοδο της Ιστορίας και την ενηλικίωση μέσα σε αυτήν των δύο νεαρών πρωταγωνιστών. Χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα σε απολύτως καμία στιγμή του, το σενάριο του ίδιου του Malle ξεδιπλώνει υποδειγματικά την ιστορία που αφηγείται και φέρνει δάκρυα στα μάτια αβίαστα και αληθινά, με την απλότητα και και ειλικρίνεια που τη διακρίνει! Σίγουρα μια ξεχωριστή εμπειρία, αν και αντιδιαμετρικά αντίθετη με παρόμοιες ιστορίες παιδικής αθωότητας του παγκόσμιου σινεμά (όπως ο "ET" ή το "Stand by Me") αλλά με τις ρίζες του σε ταινίες όπως τα "400 χτυπήματα" του Τρυφώ, που αξίζει να ανακαλυφθεί από τους φίλους του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη! Μεγάλος νικητής του Φεστιβάλ Βενετίας το 1987!

Ιmdb
Trailer

7. Screamin' Jay Hawkins - Ι put a Spell on Me -2001-

Στο πλαίσιο του αφιερώματος σε έναν ακόμα νέο και αδικοχαμένο σκηνοθέτη, τον «αισθηματία» Νίκο Τριανταφυλλίδη, το "Screamin' Jay Hawkins - Ι put a Spell on Me" του 2001 ακολουθεί τον αμερικανό cult μεγάλο μουσικό στην περιοδεία του στην Ελλάδα, λίγο πριν το θάνατό του. Μέσα από μαρτυρίες στενών συνεργατών του, άλλων μουσικών αλλά και ανθρώπων της τέχνης που εκτιμούσαν και αγαπούσαν το σπουδαίο έργο του, όπως ο Jim Jarmusch που τον χρησιμοποίησε και σαν ηθοποιό, το βραβευμένο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ντοκιμαντέρ είναι μια εξαιρετικά διεισδυτική ματιά στον κόσμο του Hawkins, στις επιρροές του, την ιδιαίτερη σκηνική του παρουσία και γενικότερα την πολυτάραχη και δαιδαλώδη ζωή του. Περισσότερο σαν μια ανασκόπηση της ίδιας της ουσίας του Hawkins και της εσωτερικής του διαδρομής προς τη σκηνή παρά μια ανασκόπηση του έργου του και η αποθέωσή του, το "Screamin’ Jay Hawkins - I put a Spell on Me" είναι ένα συγκινητικό, ειλικρινές, εκκεντρικό, αλλοπρόσαλο και ουσιαστικό πορτρέτο της σπουδαίας αφύσικα larger than life προσωπικότητας του μεγάλου Αμερικανού δημιουργού!

Ιmdb
Trailer