Mark Lanegan - Methamphetamine Blues

Mε αφορμή τη συναυλία του Mark Lanegan και της Isobel Campbell στις 12 Δεκεμβρίου, το Rocking.gr πραγματοποιεί μια μικρή αναδρομή σε 10+1 albums στα οποία ο Mark Lanegan άφησε το στίγμα του, είτε ως solo καλλιτέχνης, είτε ως μέλος συγκροτήματος, είτε ως guest. Ένα ταξίδι στις χαρακτηριστικές στιγμές του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη, από τις grunge μέρες του Seattle, τη solo καριέρα του, έως τη συνεργασία του με την Campbell και τους Soulsavers.



Mark Lanegan

"The Winding Sheet" (1990)

Το πρώτο solo album του Mark Lanegan. Το "The Winding Sheet" κυκλοφόρησε το 1990, όταν και η grunge σκηνή άρχισε να παίρνει τα πάνω της. Συνθετικές ιδέες που δεν ταίριαζαν με το στυλ των Screaming Trees βρήκαν τη θέση τους στο συγκεκριμένο δίσκο, που αν και λιτός στην παραγωγή, ανέδειξε άλλες συνθετικές πτυχές και τις φωνητικές ικανότητες του Mark Lanegan. Δεν είναι ο καλύτερος του solo δίσκος, αλλά έχει την τιμή να φιλοξενεί στα credits τα ονόματα των -τότε όχι τόσο γνωστών- Kurt Cobain και Christ Novoselic. Ο μακαρίτης Cobain συμμετέχει με τα φωνητικά του στο "Down In The Dark", ενώ μαζί με τον Novoselic συνοδεύουν τον Lanegan στη διασκευή του "Where Did You Sleep Last Night" του Leadbelly, που οι ίδιοι αργότερα έκαναν πασίγνωστη στο θρυλικό unplugged album των Nirvana.

"Whiskey For The Holy Ghost" (1994)

Εάν το "The Winding Sheet" ήταν η πρώτη πετυχημένη απόπειρα του Lanegan ως τραγουδοποιός, το "Whiskey For The Holy Ghost" που ακολούθησε το 1994 ήταν η πιστοποίηση ότι ο Lanegan είναι από τους πιο χαρισματικούς μουσικούς της γενιάς του. «Ποτισμένο» με τσιγάρο και αλκοόλ (όπως δείχνει άλλωστε και το εξώφυλλο), το συγκεκριμένο album έχει να επιδείξει τους πιο εύθραυστους, τους πιο ανατριχιαστικούς στίχους που ο Lanegan έχει γράψει ποτέ. Κομμάτια όπως το "Borracho" με τις «βρώμικες» κιθάρες, το "The River Side", το "House A Home" και το "Riding The Nightingale" πάντοτε θα συγκινούν στο άκουσμά τους, χάρις στην ειλικρινή ερμηνεία του Lanegan.

"Bubblegum" (2004)

Κάθε άλλο παρά «τσιχλόφουσκα» ήταν το "Bubblegum". Η καλύτερη δουλειά του Lanegan στα zeros άφηνε φανταστική γεύση στο πρώτο άκουσμα, αλλά, σε αντίθεση με μια τσιχλόφουσκα, το κάθε «μάσημά» της ήταν και πιο απολαυστικό. Ίσως ο πιο rock solo δίσκος του Lanegan και με all-star συμμετοχές, όπως αυτές της PJ Harvey, τoυ Josh Homme και των Izzy Stradlin και Duff McKagan. Τα "Hit The City", "Metamphetamine Blues" και "One Hundred Days" δε θα βαρεθούμε ποτέ να τα ακούμε, περιμένοντας ένα album - άξιο διάδοχο του "Bubblegum", καθώς το συγκεκριμένο είναι και η τελευταία, μέχρι στιγμής, solo δουλειά του Lanegan.

Screaming Trees

"Uncle Anesthesia" (1991)

Το "Uncle Anesthesia", το πέμπτο album των Screaming Trees, ήταν και το πρώτο που τους έβγαλε από την αφάνεια. Ήταν εξάλλου και το πρώτο σε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Χτισμένο στο garage, ψυχεδελικό μοτίβο που κινούταν η μπάντα, το "Uncle Anesthesia" (στο οποίο είχε βάλει το χέρι του στην παραγωγή και ο Chris Cornell) δεν εκτιμήθηκε δεόντως την εποχή που κυκλοφόρησε και χρειάστηκε και η βοήθεια του επόμενου album της μπάντας, του "Sweet Oblivion", για να στρέψει μεγάλο μέρος του κοινού τα βλέμματα του στο συγκεκριμένο album. Πλέον, κομμάτια όπως τα "Something About Today", "Ocean Of Confusion" και "Bed Of Roses" (καμία σχέση με την «σιροπιαστή» μπαλάντα γνωστού συγκροτήματος) θεωρούνται από τις καλύτερες στιγμές της μπάντας.

"Sweet Oblivion" (1992)

Λίγο η υπογραφή σε πολυεθνική δισκογραφική, λίγο το grunge που είχε γίνει η μουσική μόδα της εποχής, δεν ήθελαν και πολύ οι Screaming Trees να παρασυρθούν και αυτοί σε έναν ήχο πιο εμπορικό μεν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η ποιότητα πήγε περίπατο. Το "Sweet Oblivion" είναι η πιο φωτεινή δουλειά του Lanegan, η πιο ανέμελη, ηχητικά μιλώντας πάντα, γιατί όσον αφορά τις σχέσεις της μπάντας, αυτές πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, με τους καβγάδες των ...εύσωμων αδερφών Conner και του Lanegan να έχουν αποκτήσει μυθικές διαστάσεις. Το "Sweet Oblivion", αν και δέχθηκε πυρά «ξεπουλήματος» από τους fans των πρώτων album, εν τέλει αγαπήθηκε και αποτελεί μια από τις χαρακτηριστικές στιγμές της grunge εποχής, με το πιασάρικο "Nearly Lost You" να είναι το πιο χιλιοακουσμένο κομμάτι της μπάντας.

"Dust" (1996)

Aν το "Sweet Oblivion" ήταν η φωτεινή πλευρά των Screaming Trees, τότε το τελευταίο, όπως αποδείχθηκε, album της μπάντας θα ήταν το σκοτεινότερο και το πιο απαισιόδοξο, αλλά ταυτοχρόνως και το καλύτερο. 1996, το grunge είχε αρχίσει να «πνέει τα λοίσθια» και, πέρα από τον έτσι και αλλιώς μουντό ουρανό του Seattle, την ατμόσφαιρα βάραινε και ο «κρότος» της αυτοκτονίας του Kurt Cobain. Οι Screaming Trees δεν έμειναν ανεπηρέαστοι και στο "Dust" φίλτραραν την απογοήτευση και την κατάθλιψη τους μέσα από κομμάτια όπως το "Dying Days" και το "Sworn And Broken", σε ένα γκρίζο δίσκο σε όλο του φάσμα, από το εξώφυλλο έως την «ασήκωτη» φωνή του Lanegan, επιβεβαιώνοντας απόψεις πως «άμα είσαι ευτυχισμένος, δε γράφεις καλή, αληθινή μουσική...».

Mad Season

"Above" (1996)

Ένα album ευτύχησε να βγάλει το συγκεκριμένο supergroup. Οι Mad Season αποτελούνταν από τους Layne Staley (Alice In Chains), Mike McCready (Pearl Jam), John Baker Saunders (The Walkabouts) και Barrett Martin (Screaming Trees). Κοινός παρανομαστής όλων των μουσικών: η εξάρτησή τους από τα ναρκωτικά και η προσπάθειά τους να απεγκλωβιστούν από αυτή την κατάσταση. Αποτέλεσμα ένα άκρως ενδοσκοπικό και μελαγχολικό album, με γερά μουσικά πατήματα στα '70s. Στο αριστουργηματικό "Above" ο Lanegan, όντας φίλος των τεσσάρων μουσικών, κάνει την guest εμφάνιση του και στη σύνθεση δύο κομματιών και με τα φωνητικά του στο ανατριχιαστικό "Long Gone Day", που ίσως είναι και από τις κορυφαίες στιγμές του album. Για την ιστορία, τόσο ο Staley, όσο και ο Saunders λίγα χρόνια αργότερα θα άφηναν την τελευταία τους πνοή λόγω χρήσης ναρκωτικών.

Queens Of The Stone Age

"Songs For The Deaf" (2002)

Josh Homme, Nick Oliveri, Dave Grohl και Mark Lanegan. Δε μιλάμε πλέον για συγκρότημα, αλλά για μια dream team. Ομάδα - όνειρο, όχι μόνο στα χαρτιά, αλλά κυρίως στις πράξεις, αφού με το "Songs For The Deaf" άφησε παρακαταθήκη ένα από τα καλύτερα album της προηγούμενης δεκαετίας. Ο Lanegan στο συγκεκριμένο album δεν είχε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, καθότι ο Homme ηγείται των Queens Of The Stone Age, αλλά κουβαλούσε τη σοφία του βετεράνου άσσου, που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι και ήξερε να δημιουργήσει φάσεις ("No One Knows"), και φυσικά τη φωνάρα του, η οποία «στοίχειωσε» τα "A Song For The Dead", "Hangin' Tree", "God Is On The Radio" και "A Song For The Deaf". Ο Lanegan συμμετείχε σε όλα τα albums των Queens Of The Stone Age, εκτός από το πρώτο.

Isobel Campbell & Mark Lanegan

"Ballad Of The Broken Seas" (2006)

Ένα από τα πιο αναπάντεχα, μα και ένα από τα πιο όμορφα και ταιριαστά ντουέτα συγχρόνως. Η Σκωτσέζα πάλαι ποτέ frontwoman των Belle & Sebastian, Isobel Campbell, κατάφερε και συνδύασε απολαυστικά την ευαίσθητη της ερμηνεία με τη βαριά ερμηνεία του Lanegan, σε ένα album που φέρει τη συνθετική υπογραφή του μόνο σε ένα κομμάτι, καθότι η Campbell έγραψε την πλειοψηφία των τραγουδιών. Μελαγχολικά όμορφο, το "Ballad Of The Broken Seas" είναι η καλύτερη δουλειά από τις τρεις που έχει επιχειρήσει το ντουέτο και, παρότι ο Lanegan δανείζει μόνο τη φωνή του και τη σύνθεση του "Revolver", επιτρέψτε μου να θεωρώ την εν λόγω συνεργασία ως μια από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του Αμερικανού, με απίστευτες ερμηνείες σε κομμάτια όπως το "The Circus Is Leaving Town" και το "The False Husband".

Soulsavers

"It's Not How Far You Fall, It's Τhe Way You Land" (2007)

To 2007 βρίσκει τον Mark Lanegan να ηχογραφεί με τους Soulsavers, ένα alternative αγγλικό συγκρότημα με στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής. To "It's Not How Far You Fall, It's Τhe Way You Land" είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες συνεργασίες του Lanegan, o οποίος συνυπογράφει και αρκετά κομμάτια του album. Aν και θεωρητικά το project απέχει από το στυλ του Lanegan, η φωνή του ταιριάζει υπέροχα με τις σκοτεινές συνθέσεις των Soulsavers και μας προσφέρει πολύ καλά τραγούδια, όπως το "Revival" και το "Kingdoms Of Rain", και καλοδουλεμένες διασκευές σε Neil Young και Rolling Stones. Εξίσου ενδιαφέρον ήταν και το επόμενο album των Soulsavers με τον Lanegan, το "Broken", κάτι που απέδειξε την πολυδιάστατη ικανότητα του καλλιτέχνη να κινείται σε διαφορετικά στυλ κατά τη διάρκεια της πλούσιας καριέρας του.

The Gutter Twins

"Saturnalia" (2008)

Όταν ενώνουν τις δυνάμεις τους μορφές που σημάδεψαν το αμερικανικό rock την προηγούμενη 25ετία, όπως ο Greg Dulli και ο Mark Lanegan, δύσκολα το αποτέλεσμα θα είναι απογοητευτικό. H εμπειρία τους και τα βιώματα τους μετουσιώνονται στους Gutter Twins και στο μοναδικό μέχρι στιγμής album τους, "Saturnalia". Το "Saturnalia" δεν περιέχει κάτι το καινοτομικό, αντιθέτως μουσικά θυμίζει πολύ, με την καλή έννοια, τις δουλειές του Dulli είτε με τους Afghan Wings, είτε με τους Twilight Singers. Παρ' όλα αυτά, με τη συνοδεία του Lanegan το συγκεκριμένο album αποκτά μια ιδιαίτερη υφή και χαρίζει στιγμές κορυφαίων ερμηνειών στο "Who Will Lead Us?", το "All Misery/Flowers" και την διφωνία Dulli/Lanegan στο "The Stations".

Γιάννης Κοτζιάς