Rocking Raccoon - Walt Del Division

Αποψάρα 38

Τρίτη σήμερα ε; Αυτά παθαίνεις όταν εναποθέτεις τις ελπίδες σου στην καθυστέρηση των σκωτσέζικων λεωφορείων, πράγμα που δε συνέβη ποτέ, και έμεινα εγκλωβισμένος στους γραφικούς μεν, γεμάτους μεθύστακες δε, δρόμους της Γλασκώβης. Δε βαριέσαι, μια μέρα παραπάνω να σας λείψω.

Λοιπόν, το πρώτο θέμα που ήθελα να πιάσω είναι απολύτως σοβαρό και αφορά ένα μπλουζάκι. Εδώ θα ήθελα να ανοίξω μία παρένθεση και να δηλώσω ανοιχτά ότι με λένε Ιάσονα και είμαι τσερτομανής. Είναι πράγματι αρρώστια, όχι σαν τον αλκοολισμό ή τη σεξομανία, αλλά κάτι που στο παρελθόν με έχει οδηγήσει στο να τρώω τεσκοβάλιου -η βρετανική αντιστοιχία στα 365 του Βασιλόπουλου- σκέτα μακαρόνια για δυόμιση βδομάδες επειδή έπρεπε να πάρω δύο πολύ συγκεκριμένα μπλουζάκια Star Wars, ένα με τον Master Yoda να φορά κάτι ρέημπαν και το άλλο με τον Darth Vader να παίζει μία Gibson Explorer. Αρρώστια σας λέω. Πρέπει όμως να τα βρίσκω έξυπνα ή τελοσπάντων να ταιριάζουν κάπως με την πειραγμένη μου αισθητική. Γραφικές αηδίες κυκλοφορούν μπόλικες, τύπου "The Man, The Legend", "I'm With Stupid", "My τάδε went to τάδε and all I got was this lame t-shirt" και λοιπά εμετικά που μπορεί να προμηθευτεί κανείς από το νησί της επιλογής του. Τα μπλουζάκια τριήμερης λυκείου και άλλα ψιλοκυριλέ που γράφουν πάνω μια ράντομ αηδία, πχ. Καλιφόρνια Σέρφ - 1977, δεν τα αναφέρω καν ε. Φωτιά.

Τελοσπάντων, την εβδομάδα που μας πέρασε λοιπόν, ένα πολύ συγκεκριμένο μπλουζάκι έκανε σαματά στα Ίντερνετς και δεν ξέρω και 'γω που αλλού, και δεν είναι άλλο από το Mickey Mouse vs. Joy Division κροσόβερ μπλουζάκι. Ανοίγω μία δεύτερη παρένθεση και να πω πως αυτό το φαινόμενο, για το οποίο μιλάω παρακάτω ντε, είναι ίσως από τα μοναδικά πράγματα που με ενοχλούν με τα Ίντερνετς. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Η Disney λανσάρει μια νέα κολεξιόν για ενήλικες, και μέσα στην κολεξιόν αυτή βρίσκεται το μπλουζάκι που έκανε σάλο. Όλα αυτά έγιναν βέβαια αφού το πήρε χαμπάρι το Pitchfork και το έκανε νέο, γιατί από τις 7 Δεκεμβρίου που το 'χω κάνει μπούκμαρκ κάτω από τον φάκελο "Things I Need to Buy", δεν έδινε, πρότινος, κανείς δεκάρα. Το λιμπίστικε λοιπόν το Pitchfork, το 'κανε νέο, το χαμπάριασαν και τα υπόλοιπα αμάντρωτα ζωντανά που εκτυπώνουν ό,τι δημοσιεύει και το κάνουν κορνίζα, και να σου το αποσύρανε το μπλουζάκι.



Όλα αυτά για ένα μπλουζάκι. Η προσωπική μου στάση είναι αρνητική. Όχι προς τη μπλούζα, αλλά προς το χαμό που έγινε. Τώρα δηλαδή μας έπιασε ο πόνος για τη μουσική μας κληρονομιά; Τόσο πολύ προσβάλλει τη μνήμη του Curtis; Τόσα χρόνια που το εξώφυλλο του "Dark Side Of The Moon" μόνο για κωλόχαρτο δεν έχει χρησιμοποιηθεί και το λόγκο των Rolling Stones να κοτσάρεται πάνω σε κάθε είδους άχρηστο αξεσουαροψιψιψόνι, γιατί δεν έχει γίνει τόσο ντόρος; Τι; Είναι επειδή είναι ιδέα της Disney; Που θα βγάλει λίγο χρήμα παραπάνω; Και τι χρήμα δηλαδή, άμα αναλογιστεί κανείς το κοινό στο οποίο απευθύνεται γενικότερα η Disney, και το ποσοστό αυτού που ακούει Joy Division,  την υποδιαστολή θα τη συναντήσεις καμιά δεκαριά ψηφία μετά το μηδέν. Κατά την ταπεινή μου αποψάρα λοιπόν, όταν έχεις να κάνεις με τεράστια icons της ποπ κουλτούρας, είτε είναι το λόγκο της κοακόλας, το κεφάλι της χελόου κίττυ, η wasted φάτσα των Νιρβάνα ή το εξώφυλλο του "Unknown Pleasures", παύουν πλέον να αντιπροσωπεύουν εκατό τοις εκατό αυτό που αγαπάς/σέβεσαι, και περνάει στα χέρια του «λαού». Το κάνει ό,τι θέλει. Και ναι, δεν κατηγορώ οποιονδήποτε που μπορεί να ενοχλείται, αλλά δίκοπο μαχαίρι φίλε μου η παγκόσμια αναγνώριση. Με ρώτας λοιπόν πώς θα ένιωθα αν μία μπάντα με την οποία είχα μεγαλώσει, αγαπήσει, κλάψει και γενικώς ζήσει μαζί της, «βεβηλωνόταν» από έναν τεράστιο κολοσσό, όπως η Ντίζνεη. Και θα σου πω πως δόξα τω Θεώ καμία από τις μπάντες που αγαπώ δεν έχει τα φόντα να φτάσει σε τέτοια επίπεδα καλτ στάτους και παγκόσμιας αποδοχής, ειδικά στις μέρες μας, οπότε όλα καλά. Δε σε κατήγορώ όμως που τσαντίζεσαι, λίγο λάσκα όμως, σκέψου και μένανε που είμαι άρρωστος και θέλω το μπλουζάκι.

Τελοσπάντων, τα αυθεντικά μπλουζάκια που είχαν ήδη πουληθεί, αφού σας λέω από το Δεκέμβρη τουλάχιστον υπήρχαν στην αγορά, πουλήθηκαν για τρελά ποσά στο ημπέη μετά την απόσυρση της μπλούζας, και σειρά έχουν οι μαϊμούδες να βγουν στη φόρα και να την πουλήσουν έτσι κι αλλιώς. Δεν μπορεί να κάνει και κανείς τίποτα με τα τρέηντμαρκ έτσι κι αλλιώς. Ούτε το κεφάλι του Μίκυ είναι εκατό τοις εκατό, ούτε το εξώφυλλο των Joy Division. Άσε που είναι φυσικό φαινόμενο, πώς κάνεις κόπηραητ ένα φυσικό φαινόμενο;



Σε άλλα νέα, θα 'θελα να μιλήσω λιγάκι για το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Lana Del Rey. Ιδέα μου είναι ή με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια κάθε χρόνο εμφανίζεται ένα νέο γυναικείο μουτράκι που «έρχεται να αλλάξει τα πάντα στην ποπ σκηνή»; Πόσες πια αλλαγές αυτή η σκηνή; Πόσες περσόνες χρειάζεται; Από πού τις βγάζει; Τελοσπάντων, Lana Del Rey λοιπόν, κατά κόσμον Elizabeth Grant, είναι το εικοσιπεντάχρονο φαινόμενο που αναμένεται λέει να μας συγκλονίσει το 2012. Σερφάροντας στο υψηλότερο κύμα του χάηπ, αγαπημένη ήδη του ΝΜΕ και λοιπών εντύπων, έκανε ένα μεγάλο μπαμ πέρυσι με το σινγκλάκι της "Video Games". Χιτάκι με τα όλα του. Μελώ μπαρόκ-ποπ κομμάτι, παλιακή αναβίωση με «έπικ» έγχορδα και παραγωγάρα μεγατόνων, σε συνδυασμό με τη ρετρό αισθητική α λα ντίβα και Νάνσυ Σινάτρα. Μ' αυτά και μ' αυτά, με τη ρετρολαγνεία να εξακολουθεί να είναι της μοδός, κατάφερε και έγινε και αγαπημένη των Ίντερνετς, και όταν αγαπάνε κάτι τα Ίντερνετς, κάνει επιτυχία.

Βγαίνει; Βγήκε; Δεν ξέρω, βαριέμαι να ψάξω, το νέο της CD λοιπόν, εκείνο που θα μας καταπλήξει. Είναι ο δεύτερος της δίσκος αυτός όμως ε. Πρώτος βέβαια με τη νέα της περσόνα ως Lana Del Rey, καθώς το ντεμπούτο ήταν "Lana Del Ray, aka Lizzy Grant", του οποίου το εξώφυλλο έχω κοτσάρει παραδίπλα. Τι σου κάνει αδερφάκι μου ένα μεηκόβερ και ένα έψιλον στο όνομα, μπίζνα και σταριλίκι. Εκεί που τελικά θέλω να καταλήξω, γιατί αλλού το πήγαινα, είναι στην κριτική την οποία ακούει τώρα η δεσποινίδα. Πριν λίγους μήνες λοιπόν ήταν το νέο αστέρι της μισό-ίντι, μισό-ποπ σκηνής, με την νταλικέρικη φωνή και το ίματζ της σκληρής γκόμενας που την φάγανε τα ποτά και τα ξενύχτια, καθώς και όλες οι λάθος γκομενικές επιλογές, ρεμπέτισσα σκέτη. Πέρασε βέβαια λίγος καιρός, ανακαλύψανε οι φωστήρες πως έχει στις πλάτες της ολάκερη τη Universal και εκεί που νόμιζαν πως είχαν το Ίντερνετ, το μέσο που είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι γουστάρουν, να αγαπήσουν κάποιο καλλιτέχνη τον οποίο βρήκανε οι ίδιοι και λοιπά, κατάλαβαν το πόσο στρατευμένη ήταν η προβολή της Λάνας και τώρα έχουν ψιλοανέβει στο hate train. Oh well. Τα χιτάκια είναι χιτάκια όπως και να 'χει, και αφού το Λανάκι έχει ξεπεράσει πλέον τα μεγέθη του Ίντερνετ και έχει γίνει μία ποπ ντίβα με τα όλα της, δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα. Το θέμα είναι ότι δεν πιστεύω πως ήρθε για να μείνει, πόσο να αντέξει αυτή η εμμονή στο ρετρό, και τι τρέχει με το στόμα της; Άμα την κρίνει και κανείς από το πώς αποδίδει ζωντανά τα κομμάτια της, είναι σχεδόν όσο ανυπόφορο ήταν το Saturday Night Live με γκέστ των Daniel Radcliffe.



Αυτά.
Until next week,
-godspeed

I.T.  The Rocking Raccoon

ps,