Popi's Orchestra

Όταν η βελόνα έπεσε στο πρώτο αυλάκι του ομότιτλου debut άλμπουμ των Popi's Orchestra, αναρωτήθηκα, πόσο εύκολο είναι, ν' ακούς κάτι, που βγαίνει από το ηχείο ενός μουσικού οργάνου, καταλαβαίνοντας ωστόσο την ιστορία που διηγείται, αυστηρά και μόνον, πίσω από τις νότες;

Η κλασική μουσική, και εννοώ όλο το φάσμα της, μέχρι και τον 20ο αιώνα, είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, τότε που οι συνθέτες επικοινωνούσαν με το κοινό, σχεδόν μόνον μέσω των μελωδιών, που εκπήγαζαν απ' το όργανό τους, βλ. "Egmont" overture του L.W. Beethoven (1810), η οποία διηγείται την ιστορία του Κόμη του Έγκμοντ, από το ομότιτλο θεατρικό έργο του Γκαίτε. Η classic electro των αρχών της δεκαετίας του '80, που ακροβολίστηκε στην ηχητική-μελωδική παρουσίαση του οράματός της, χωρίς τη χρήση συμπαγούς και εκτεταμένου στίχου, βλ. Kraftwerk "Spacelab" (1978), αποτελεί ένα άλλο δείγμα. Το dance electro, house, beat ή όπως αλλιώς ονομάζεται μέσα στα χρόνια, της δεκαετίας του '90, δεν το λαμβάνω υπ' όψιν -παρ' ότι ως επί το πλείστον μελωδικό- γιατί υποπτεύομαι πως, μόνο στόχο έχει την τέρψη του σώματος και ουχί της ψυχής. Ενώ, η jazz και οι παραπόταμοί της, συνταυτισμένοι με την μελωδία, εξιστορούσαν την καθημερινότητα, τις χαρές, τους θρήνους, και εν γένει τα δεινά, των «μαύρων» της αμερικάνικης κοινωνίας, αυτοσχεδιάζοντας σε πεντατονικές κλίμακες, βλ. Thelonious Monk "Blue Monk" (1958).

Κατέληξα έτσι στο συμπέρασμα, πως όντως καθίσταται ιδιαιτέρως επίπονη η διαδικασία προσφοράς της μουσικής, άνευ στίχου και φωνής, στον αφιλόξενο κόσμο της τραγουδοποιίας. Τούτω τω λόγω, τα περισσότερα μουσικά είδη χρησιμοποιούν και τα δύο μέσα, το στίχο και τη μουσική, εξ ου και οι περισσότεροι ακροατές τους, συνήθως επικεντρώνουμε την προσοχή μας στον τραγουδιστή τους.

Οι Popi's Orchesrta, πάραυτα, μας συστήνουν την ελίτ κουλτούρα τους με τις τρομπέτες, τα πλήκτρα, τις κιθάρες, το φλάουτο, το μπάσο, τα τύμπανα, το jen, ως το εφηβικό όνειρο κάθε οξυδερκούς πειραματιστή και ερωμένου της μουσικής. Μέσα από την αφέλεια της απειρίας, το ασύγχρονο των παιξιμάτων τους, αλλά και την σύζευξη των αυτοσχεδιασμών, δημιουργούν το πλέον avant-garde έργο της εγχώριας παραγωγής μας.

Η δέσμη ήχων, που απλώνουν την θερμότητά τους στο μονοπάτι της ψυχεδέλειας υπερκερά την μονοτονία της κλασικής συνθετικής μεθόδου, couplet-refrain-couplet, εισάγοντάς μας στο άσυλο της ομαδικής ποικιλίας και πολυμορφίας. Οι μουσικοί, αποκομμένοι από το πραγματικό σύμπαν, ο καθ' ένας μόνος του και όλοι μαζί, εναγωνίως υφαίνουν τον υμένα της μουσικής απόσταξης της experimental free jazz.

Ο πειραματισμός ατονικών μελωδικών περασμάτων αποτελεί το σώμα μιας ολοκληρωμένης cadenza, που βρίθει μουσικότητας, αναδύοντας ένα άρωμα μεθυστικό. Η σκηνή της Recommended Records, οι Faust, οι Art Zoyd συνοικούν στο υπέροχο ντελίριο του "Trapped Inside The Equation" της β' πλευράς του δίσκου, αλλά και στα "Kiss The Witch", "Once Again, The Dream In The Garden", "Reflection Reaction", αφήνοντάς μας εκστατικούς στο άκουσμά τους.

Ο ηχητικός-μουσικός λαβύρινθος των Popi's Orchestra, που αποτυπώνεται αυστηρά και μόνον σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων, περιβάλλεται από ένα εντελώς exotic artwork, τυπωμένο σε χαρτί που θυμίζει μουσαμά του '60. Την εικόνα αυτή έχει στην κατοχή του ο ιθύνων νους του αποτελέσματος, Θανάσης Ξανθάκος (synth), τον οποίο γνωρίσαμε μέσα από το soundtrack της ταινίας του Γιώργου Μπακόλα, "Ο Μοναχικός Αστακός".

Αφού η τέχνη αποτελεί το ανοιχτό «παράθυρο στο χάος» της καθημερινότητας, τότε ας συνηχήσουμε με την μουσική των Popi's Orchestra, που ανοίγουν αυτό το παράθυρο. Ίσως έτσι, μέσω του αυτοσχεδιασμού και του πειραματισμού, μπορέσουμε ν' «ανοίξουμε» την ύπαρξή μας μπροστά στο αδοκίμαστο, γινόμενοι «το έμβολο σε κίνηση» (Σύλβια Πλαθ, "Χρόνια")!

Popisorchestra.bandcamp.com
Plan59.wordpress.com/popis-orchestra