Dalek

Η σχέση μου με αυτήν την μπάντα ξεκίνησε προ δεκαετίας, για τον απλούστατο λόγο ότι έγραφε δίσκους στην εταιρεία του Mike Patton (Faith No More, Fantomas, Mr Bungle). Περιέργεια. Επιπλέον έχουν περιοδέψει με ονόματα πιο κοντά στα γούστα μου, όπως The Melvins, Grandmaster Flash, Isis, Tomahawk, The Dillinger Escape Plan, The Roots, Techno Animal. Σχέση. Ποιος να το πίστευε ότι φέτος θα δισκογραφούσαν μέσω της Profound Lore! Κι όμως, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια (ακόμα) hip hop μπάντα. Ο ήχος τους είναι τόσο ειδικός και ιδιαίτερος που δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε φίλους του είδους. Κάθε άλλο, οι ακροατές τους μάλλον είναι μουσικόφιλοι και ακολουθητές πιο σκοτεινών, πειραματικών και ακραίων ειδών.

Όσο κι αν έχει γίνει μόδα, δεν έχω ακούσει ούτε λέξη από Kendrick Lamar. Μετά βίας έχω ακούσει Death Grips κι αυτό γιατί διαπίστωσα ότι μοιάζουν πολύ με αυτούς εδώ (σίγουρα έχουν επηρεαστεί) και παίζει σ' αυτους ο Zach Hill. Μικρός έριχνα που και που μια ματιά προς τους Public Enemy καθώς ακούγονταν industrial στ' αυτιά μου, όπως το "Control" που άκουσα εδώ. Επίσης μ' άρεσε ο DJ Shadow αφού ήταν ο πιο πειραματικός στον χώρο, όσο και το οργανικό "6db" στο "Asphalt For Eden". Αυτό, όμως, που είχα ζήσει ακούγοντας τους δίσκους "Absence" και "Abandoned Language" των Dalek, ήταν το κάτι άλλο. Drone, σκοτεινή και τρομακτική ambient, noise και ένα ακραίο και τόσο βρώμικο industrial που θα ταίριαζε περισσότερο σε ήχους των Godflesh, Einsturzende Neubauten και Nine Inch Nails. Όλα τα παραπάνω υπό τους καυστικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, δυσοίωνους αλλά τόσο συνειδητοποιημένους και μελαγχολικούς στίχους του MC Dalek. 

Η φετινή επιστροφή φέρνει πίσω ένα σκληρό noise rap. Εδώ έχουμε να κάνουμε με θορυβώδες, αποκρουστικό και μοντέρνο hip hop. Χωρίς τον Oktopus φέτος. Με επιστροφή του rEk όμως, του πρώτου Dj που είχε δίπλα του ο Will Brooks. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με άλλους καλλιτέχνες του χώρου, αφού δεν έχω ιδιαίτερη επαφή, αλλά τα κύματα των πλήκτρων, η παραγωγή και το συνεχές feedback κάνουν καλή δουλειά. Οι παραμορφώσεις, τα σάπια samples, οι πειραγμένες φωνές, ο θόρυβος και η κακοτράχαλη παράγωγη κάνουν τα πάντα υποχθόνια, άβατα, αποκρουστικά και ακραία. Ο τρόπος που μιλάει, που φτύνει, που χώνει τελοσπάντων είναι αρκετά πορωτικός. Μονολιθικά beats και βαρύ μπάσο.

Απολαυστικό rap στα "Shattered" και "Critical". Φοβερή dub ατμόσφαιρα στο "Guaranteed Struggle" και τρομερά πειραματική electronica στο "Masked Laughter (Nothing’s Left)". Ό,τι πιο σκοτεινό για κλείσιμο στο κινηματογραφικό "It Just Is". Σαράντα μόλις λεπτά μια μοντέρνας hip hop που έχει μπλεχτεί με μια ηλεκτρονική θορυβώδη υποχθόνια και βιομηχανική μουσική.

Bandcamp