Μανώλης Αγγελάκης

Εμείς Αποστάσαμε

Inner Ear (2021)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 27/12/2021
Ως δίσκος καραντίνας είναι από τους πιο ειλικρινείς, συναισθηματικούς και αντιπροσωπευτικούς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Επιστροφή του Μανώλη Αγγελάκη στους δίσκους με στίχους μετά το ορχηστρικό "The Stone We Had In Our Mouth" του 2020. Και αναφέρω το περιφραστικό «με στίχους» αντί για «τραγούδι» αφού στο γνώριμο ύφος του πλέον, ο Αγγελάκης δεν τραγουδάει ακριβώς. Στη συμβατικότερη περίπτωση υπάρχει μία μελωδία η οποία αποδομείται στον ύψιστο βαθμό συχνά όμως δεν καθοδηγείται ούτε καν από κάτι ανάλογο η φωνή, παρά απαγγέλει, ερμηνεύει, εκφράζει, σίγουρα όμως δεν τραγουδάει.

Σε απόλυτη αναλογία με τα παραπάνω, η ενορχήστρωση δεν προσπαθεί να αποδώσει κάποια έντονη μελωδία ή έστω ρυθμό. Αντίθετα αφήνει να σέρνεται ένα πλέγμα white noise και ήχων που ενίοτε αποτελούνται από φράσεις, ιδίως κιθάρας, με σκοπό να δημιουργήσουν αυτή την περιβόητη και λίγο αφηρημένη «ατμόσφαιρα» που συχνά αναφέρουμε ή ίσως ως ορθότερη ερμηνεία να λέγαμε μία «συναισθηματική αποτύπωση». Και εδώ είναι που οι στίχοι, κατά κύριο λόγο του ίδιου του Αγγελάκη, έρχονται να παίξουν ρόλο και να συμπληρώσουν την εικόνα.

Για παράδειγμα το εναρκτήριο "Γενέθλια" πατάει πάνω στη γνωστή μελωδία του «να ζήσεις και χρόνια πολλά» αλλά οι στίχοι δίνουν υπόσταση σε αυτό που η μουσική υπονοεί και είναι ένα πολύ φορτισμένο τραγούδι πάνω στο πως βιώνει ένας ενήλικάς την απουσία του γονιού. "Ο Δρόμος", ένα τραγούδι υπό την οπτική ενός άστεγου, επίσης θα μπορούσε να έχει μία άλλη ζωή ως ζεϊμπέκικο, πριν ρίξει τις ταχύτητές του στο ένα δέκατο και αποκτήσει μία δυσοίωνη υπόκρουση. Τελευταίο παράδειγμα "H Πολις", που χρησιμοποιεί την ποίηση του Καβάφη και την industrial, μονότονη μουσική υπόκρουση για να εκφράσει την αστική ανία και σύγχυση που είναι σε μεγάλο βαθμό η αίσθηση της καραντίνας, περίοδο κατά την οποία ηχογραφήθηκε ο δίσκος.

Επ’ αυτού, και ο τίτλος είναι πολύ εύστοχος και το λογοπαίγνιο προφανές. Η απόσταση (social distancing σε όρους καραντίνας) και η απομόνωση φαίνεται να είναι κεντρικός θεματικός άξονας και στις έξι συνθέσεις, ενώ ταυτόχρονα η κυριολεκτική σημασία της λέξη, η κούραση, η εξάντληση είναι μία αντιπροσωπευτική δήλωση, όχι μόνο για τον δημιουργό του δίσκου και τους συνεργάτες τους, αλλά μάλλον για ολόκληρη την κοινωνία. Είναι δύσκολο να αφαιρέσω την εποχή που ηχογραφήθηκε ο δίσκος και που εν τέλει ακόμα βιώνουμε, από το τελικό μουσικό αποτέλεσμα. Ως δίσκος καραντίνας πάντως είναι από τους πιο ειλικρινείς, συναισθηματικούς και αντιπροσωπευτικούς που μπορώ να σκεφτώ. Κι αν στο αυτί μπορεί να είναι πιο δύσκολος για να συνδεθεί ο ακροατής, ακούστε με την καρδιά και τα πάντα ξεκαθαρίζουν αμέσως.

  • SHARE
  • TWEET