Motivo 4

Το Κλειδί

Καθρέπτης (2010)
08/03/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ας πούμε μια ιστορία. Κάποτε υπήρχε μια goth rock pop whatever σκηνή, την οποία άκουγαν οι emo της εποχής, προτού εμφανιστούν οι κανονικοί emo και «χαλάσουν τη φάση». Οι κοπέλες άκουγαν Evanescence και HIM, οι άντρες που ήθελαν να τις πλησιάσουν τα ίδια, άντε και λίγο συμφωνικό metal για να τονίσουν τη machoσύνη, ο Ville Valo ήταν αφίσα σε κάθε εφηβικό δωμάτιο και έπαιζε unplugged στο Mad, ανάμεσα σε διαφημίσεις της Lacta και της Bίσση. Οι εποχές άλλαξαν, οι Nightwish έπεσαν σε μια περίεργη εσωστρέφεια, οι HIM αγνοούνται ακόμα και από τα εφηβικά chat και οι Evanescence αν δεν κάνουν κάτι σύντομα θα απουσιάζουν ακόμη και από τη Wikipedia του μέλλοντος. Στα τελευταία της, η εγχώρια σκηνή έβγαλε το μουσικό έκτρωμα των Ευρυδίκη/Κοργιαλά, οι οποίοι προσπάθησαν να αφήσουν ένα μουσικό και στιλιστικό στίγμα του gothic των φτωχών, αλλά πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Οι Motivo 4, για τους οποίους θα μιλήσουμε παρακάτω, βγάζουν το 2010 τον τρίτο τους δίσκο, μετά από δέκα χρόνια μουσικής παρουσίας και προσωπικής τους ταλαιπωρίας, και εκπροσωπούν τον παραπάνω ήχο, ευτυχώς αξιοσέβαστα. Για πάμε να δούμε τι ξεκλειδώνει το «κλειδί» τους.

Δεδομένης της εποχής που εκπροσωπούν, ναι, οι Motivo 4 είναι το χαμένο ελληνικό παιδί των Evanescence και των HIM, καθώς παίζουν ένα σύγχρονο nu gothic rock, με πειραγμένη πεντακάθαρη παραγωγή (ασφαλή για να μη χαρακτηριστεί metal), σε μια εποχή που ρίχνει το μπαλάκι στους οπαδούς της σκηνής, για να αποδείξουν αν ήταν όντως true ή poser, όπως τους κατηγορούσαν τότε οι αλλόθρησκοι. Παράλληλα, πιάνουν και ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης post grunge σκηνής, αλλά επιδαψιλεύουν λίγο και τη nu, καθώς παίζουν όμορφα με sing along διφωνίες ("Το Κλειδί"), γράφουν πειραγμένα nu riff ("+ουσία") και όμορφες power metal μπαλάντες ("To Ψυγείο", σε στίχους Νικήτα Κλιντ, από τα highlight του δίσκου). Το "Tώρα Ή Ποτέ" θα μπορούσε να είναι διασκευή Evanescence στα ελληνικά και το "Καλημέρα" είναι ένα ραδιοφωνικό post grunge λουκούμι. Με λίγα λόγια, οι Motivo 4 ακούνε πολύ αμερικανικό ραδιόφωνο και, δεδομένης της εποχής που ωρίμασαν και σταδιοδρόμησαν μουσικά, το αναπαράγουν επιτυχημένα, προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα και γλώσσα.

Βλέποντας το εξαίσιο artwork και μένοντας άφωνοι με τη φωνάρα της Άννας Καρλαύτη, το μόνο που μπορείς να αναρωτηθείς για τους Motivo 4 είναι γιατί βγάζουν το "Κλειδί" και όχι το "The Key", προσπαθώντας να στοχεύσουν σε ένα άλλο κοινό. Κακά τα ψέματα, όσο καλός και να είναι ο δίσκος τους, πραγματικά όταν φαίνεται στην Ελλάδα πως η συγκεκριμένη σκηνή έχει πεθάνει, ίσως η προσπάθεια των παιδιών να περάσει απαρατήρητη. Το θέμα είναι πως "To Κλειδί", παρ' όλη ίσως την αφέλεια κάποιων στίχων του και τη διστακτικότητα στην παραγωγή, είναι ένα εξαίσιο δείγμα του ήχου που εκπροσωπεί, που αν βγει στην επιφάνεια και τα ραδιόφωνα θα έπρεπε να αγκαλιαστεί από τον κάθε fan του ήχου. Αν υπάρχει ακόμα κανείς εκεί έξω φυσικά...
  • SHARE
  • TWEET