Maraveyas Ilegal

Τα χρόνια που πέρασαν από το 2009 και το “Welcome To Greece”, είδαν το άστρο του Κωστή Μαραβέγια να ανατέλλει: η δημοτικότητα και η αναγνωρισημότητά του αυξήθηκαν εκθετικά, το ίδιο ίσως και οι απαιτήσεις μας για νέα μουσική, ειδικά μετά την εμπορική επιτυχία του σχετικά πρόσφατού single του “Φίλα Με Ακόμα”, κομματιού που τον έβαλε με τον Δούρειο Ίππο της τηλεπερσόνας στην οποία έχει εξελιχτεί ο Μουζουράκης, μέσα σε ακόμα περισσότερα σπίτια. Έτσι έρχεται το 2012, στο οποίο ο Μαραβέγιας κυκλοφορεί βιβλίο και cd με την ιστορία της Λόλας, με τον δίσκο να αποτελεί και το επίσημο soundtrack αυτής της ιστορίας. Κριτική για το βιβλίο δεν μπορώ να κάνω, καθώς δεν έχει πέσει στα χέρια μου ακόμα, αλλά όποιος έχει όρεξη για να διαβάσει για την μουσική, ας προχωρήσει παρακάτω.

Προσεγγίζοντας το φαινόμενο Maraveyas Ilegal καθαρά εμπορικά – commercially είναι ο όρος για τους αγγλομαθείς – θαρρείς πως ο τύπος πέτυχε διάνα, καθώς κατάφερε να βρει μια τρύπα στην σύγχρονη ελληνική μουσική, μια ολόκληρη σκηνή ανεκμετάλλευτη, χώθηκε, έγραψε ποιοτική μουσική και αναδύθηκε σε ηγετική προσωπικότητα αυτής της σκηνής σε ελάχιστα χρόνια. Έτσι, ενώ δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που έπαιζε support σε άλλους καλλιτέχνες, τον βρίσκουμε το 2012 να γεμίζει μόνος του το Fuzz. Ο λόγος; Αφενός μεν ποντάρει ολόσωστα στο ethnic/Balkan/world κοινό, το οποίο πάντα υπήρχε στην Ελλάδα, αλλά όχι και στην Ελληνική μουσική, συσπειρώνοντάς το γύρω του και αφετέρου δεν προσπαθεί να αντιγράψει την «σοβαρή» (aka στεναχωρημένη) ελληνική μπαλαντογραφία, όπως σχεδόν προσπαθούν να κάνουν πολλά νέα παιδιά που στέλνουν τις δουλειές τους κατά καιρούς στο rocking.gr, αλλά γράφει απλούς άμεσους στίχους, για το τώρα και το σήμερα, με μια νότα αισιοδοξίας και μια ακομπλεξάριστη ρομαντικότητα. Όσοι θυμούνται παλιότερες δουλειές του, θα ξέρουν πως όσο οι υπόλοιποι κλαίνε για τις αγάπες που πέρασαν, εκείνος είναι μπλεγμένος ανάμεσα σε «δύο γυναίκες», που όταν τελικά δεν καταφέρνει να τις συνδυάσει, αρχίζει τα ταξίδια για να βρει κάποια «να της μοιάζει». Ε όσο να ναι, έχοντας ως δεδομένο την χώρα και την εγχώρια ελληνική παραγωγή και αναπαραγωγή της μιζέριας σε στιχουργικό επίπεδο, του βγάζω το καπέλο.

Ίσως τελικά να βρήκε μια να της μοιάζει, καθώς με την φετινή του κοπέλα, την «Λόλα» το δηλώνει και ο ίδιος πως είναι «μια χαρά», στο πιο κεφάτο, instant hit κομμάτι του δίσκου του, όπου οι latin ρυθμοί συνδυάζονται με μια μνεία στο έρωτα και τις αναποδιές του, για να καταλήξουν σε μια ανακήρυξη αγάπης, αληθινής μα και συνάμα απλής. Η «Λόλα» προλόγισε άλλωστε και τον δίσκο λίγο καιρό πριν και έτσι την αγαπάμε ήδη, γι’ αυτό και ο Μαραβέγιας προτιμά να μας σοκάρει, ανοίγοντας τον δίσκο με το καμπαρετζίδικο και γερμανόφερτο “Diktator Des Marktes”, τραγούδι περιπαικτικά αντιμνημονιακό, αλλά παράλληλα γρήγορο και ιδιότροπο. Στο “Καλοκαίρι Έφυγε” οι λατινογενείς ρυθμοί επιστρέφουν και η στιχοποιία καταπιάνεται και πάλι με το εφήμερο των καλοκαιρινών ερώτων, σε ένα κομμάτι που ανήκει και αυτό σε ένα ευρύτερο υποσύνολο κομματιών που έχει γράψει ο Μαραβέγιας και σε κάνουν να σκέφτεσαι το camping που θα κάνεις το καλοκαίρι και τις αντίστοιχες γνωριμίες του. Στο “Τσαλαπατώ” όπως και στο “Λίγο Πριν Φύγω” που κλείνει τον δίσκο, μυρίζουμε την Αθήνα μιας άλλης εποχής, καθώς φαίνονται σαφέστατα επηρεασμένα από τον σαχλορομαντισμό εκείνων των δοξαστικών κομματιών για την πόλη που έχετε όλοι ακούσει σε κάποιες παλιές ελληνικές ταινίες, αλλά οι εξευρωπαϊσμένοι βαλς ρυθμοί τους, τους δίνουν μια άλλη γεύση. Η παρελθοντολογία συνεχίζεται στο βαθύτατα επηρεασμένο από τον Ζαμπέτα και την λατρεία του για τις γυναίκες, “Στο Καλό” όπου η ανώνυμη Αθηναία μετατρέπεται σε αντικείμενο θαυμασμού και αποθέωσης, έτσι καθώς «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». “Στην Καταιγίδα” θαρρείς πως θα βγει ο Σαββόπουλος να φωτίσει τον δρόμο του Μαραβέγια, στην σαφέστατα πιο σοβαρή και πιο βαριά σύνθεση του δίσκου, ενώ το “Δεν Νιώθω Τίποτα” ήθελε περισσότερους στίχους, καθώς καταντά μια απλή άσκηση ύφους. Ναι, πρέπει να σταθούμε όμως αρκετά στο ντουέτο με την Nalyssa Green, το Caveικό “Little Sister” που και θαυμάσιο είναι και έχει τα φόντα να ακουστεί στο εξωτερικό, αποτελώντας άλλο ένα μεγάλο κομμάτι για την δισκογραφία του Μαραβέγια και κάνοντάς με να ασχοληθώ περισσότερο στο μέλλον με την μουσική της Nalyssa, καθώς η φωνή και η ερμηνεία της είναι απλά καθηλωτικές. Στο “Αρκεί Να Είμαστε Μαζί” o Mαραβέγιας ίσως παραείναι στιχουργικά άμεσος για το γούστο μου, ρίχνοντας λίγο με τους στίχους του το κλίμα της παλιάς Αθήνας που είναι και εδώ έκδηλο, ενώ τέλος το “Tango Del Rio-Antirrio” είναι όντως ένα… ταγκό, πολύ παθιασμένο και αρκούντως εμπνευσμένο, που ίσως παρασέβεται την φόρμα που υπηρετεί.

Ο Μαραβέγιας είναι ένας τεμπέλης τροχονόμος μιας πλατείας δίχως φανάρια, στην οποία πέφτουν άναρχα πάνω η Balkan και η Ελληνική μουσική, και συγκρούονται με τις latin φόρμες, την Ταραντέλα και το world/ska, και καθώς αγαπάει πολύ όλες του τις επιρροές για να τις μαλώσει, τις αφήνει να παίρνουν εκείνες τα ηνία του κάθε κομματιού του κατά πως εκείνες θέλουν. Το “Λόλα” είναι ένα soundtrack/βόλτα σε μια καλύτερη Αθήνα (όπως ίσως θέλει να την βλέπει ο Κωστής, μπορεί και όλοι μας) μιας άλλης εποχής. Η Λόλα μπορεί να είναι σοβαρότερη από τα κορίτσια που είχε στο παρελθόν ο Μαραβέγιας,  παραμένει όμως ερωτευμένη με την ζωή και αυτές είναι οι μελωδίες που σιγοτραγουδά, καθώς κάνει ποδηλατάδα αρχές Άνοιξης σε μια Αθήνα που δεν έχει αγγίξει ακόμα η κρίση.