Warrior Soul

Όποιος ασχοληθεί με αυτό εδώ το γκρουπ, με την ιστορία τους, τις κυκλοφορίες τους, την ποιότητα τους και με την πολιτική τους στάση θα οδηγηθεί πολύ εύκολα σε ένα επαγωγικό συμπέρασμα : ότι δεν υπάρχει θεός, τουλάχιστον όχι κάποιος που να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τον σκληρό ήχο και για την απονομή δικαιοσύνης στο θεσμικό πλαίσιο που περιλαμβάνει την δόξα, τις πωλήσεις και την εδραίωση στα υψηλότερα επίπεδα στις συνειδήσεις των οπαδών.

Κινητήριος μοχλός πίσω από το γκρουπ είναι ο τραγουδιστής - κύριος συνθέτης – ποιητής Kory Clarke ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του από την σκηνή του Detroit συμμετέχοντας σε τοπικά σχήματα τα οποία όμως δεν μπορούσαν να χωρέσουν τις φιλοδοξίες του αναγκάζοντάς τον να μετακομίσει στο Los Angeles. Εκεί περνώντας από αρκετά γκρουπ με πιο γνωστούς τους Raging Slab, όπου εκεί είχε αναλάβει τα τύμπανα και οι οποίοι αναγκάστηκαν να τον διώξουν καθώς δεν τον άντεχαν να φωνάζει σε κάθε live τις μπάντας διάφορα στα μικρόφωνα των τυμπάνων, κατέληξε στο Manhattan να διαβάζει ποιήματά του σε διάφορα μπαρ. Εκεί ήταν που συνέλαβε την ιδέα τις δημιουργίας των Warrior Soul…

Μετά από κάποια gigs που κράτησαν πέντε μέρες, το γκρουπ υπό την μορφή κουαρτέτου ήταν έτοιμο. Η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Kory Clarke και το υλικό που είχε στα χέρια του κάνουν θαύματα και έτσι το νεοσυσταθέν γκρουπ υπογράφει συμβόλαιο με την Geffen και με το management της Q-Prime (Metallica, Queensryche, Def Leppard), οι οποίοι θέλοντας να εξασφαλίσουν την σίγουρη επιτυχία του γκρουπ παρεμβαίνουν στην σύνθεση του δίνοντάς μας την μορφή που ηχογράφησε το ντεμπούτο του : Kory Clarke – φωνητικά, John Ricco – κιθάρες, Pete McClanahan – μπάσο και Paul Ferguson – τύμπανα.

Το "Last Decade, Dead Century" κύριοι με ημερομηνία κυκλοφορίας το 1990 συνιστά για τον γράφοντα ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών. Ξεκινώντας από την μουσική εδώ η μπάντα παίζει ένα ιβρύδιο rock και metal με μια punk νοοτροπία χωρίς φανταχτερά κόλπα, στηριζόμενοι σε ένα στιβαρό μονολιθικό rhythm-section πάνω στο οποίο η κιθάρα του John Ricco ξερνάει τα riffs και τις μελωδίες την μια καλύτερη από την άλλη και ο Kory Clarke άλλοτε τραγουδάει, άλλοτε ειρωνεύεται και άλλοτε ουρλιάζει τους στίχους του που είναι κάτι ανάμεσα σε ποιήματα και διακυρήξεις του ξεπεσμού της υποκρισίας και της κατάντιας της σύγχρονης ζωής του τότε (και του τώρα δυστυχώς).

Τούτος εδώ ο δίσκος συνδυάζει δύο αρετές. Μπορείτε να τον αντιμετωπίσετε σαν ένα απλό rock δίσκο να τον ευχαριστηθείτε και να τα σπάσετε ακούγοντάς τον καθώς όλα τα τραγούδια είναι σκέτη πώρωση, άλλα μπορείτε και να ψάξετε πιο βαθειά στα νοήματα που κρύβει αυτό το διαμάντι, να κάνετε κτήμα σας το μανιφέστο των στίχων και να φωνάξετε μαζί με τον τραγουδιστή για όλα αυτά που φορτώνουν στην πλάτη μας όλοι αυτοί οι δήθεν οι οποίοι ασχολούνται με το καλό μας και τους οποίους η οκνηρία της καθημερινής ζωής μας έχει μάθει να ανεχόμαστε και να μην αντιδρούμε.

Δεν θα ήθελα να μιλήσω για καλύτερες στιγμές του δίσκου γιατί ολόκληρος είναι ένα highlight όμως για μένα εδώ υπάρχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών. Είναι το τρίτο του δίσκου και λέγεται "The Losers", αναφέρεται σε όλους όσους σε κάποια στιγμή της ζωής τους ένιωσαν αδύναμοι και δέσμιοι των καταστάσεων, σε αυτούς που ενώ προσπάθησαν δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τους προσωπικούς τους δαίμονες, όπου πάνω σε ένα σχεδόν εμβατηριακό ρυθμό ο Kory Clarke στο 4:47 μας χαρίζει την απόλυτη μουσική ανατριχίλα.

Αγοράστε το, κλέψτε το, αντιγράψτε το δεν έχει σημασία μόνο δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να ακούσει αυτό το αριστούργημα, και να σκεφτεί κάνεις ότι τον τελευταίο καιρό το βλέπω σε γνωστό δισκάδικο του κέντρου να σαπίζει στις προσφορές για 8 euro παρακαλώ. Ακούστε το, διασκεδάστε και αφήστε τους άλλους να νομίζουν ότι οι Velvet Revolver είναι επικίνδυνοι.

Υ.Γ.: Κάθε φορά που ακούω τον επαναλαμβανόμενο στίχο : “Can You Believe How Little You Care” με την γεμάτη ειρωνεία φωνή του τραγουδιστή δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με την ζωή την οποία ζούμε.