Tom Waits

Τα τέλη των '80s και οι αρχές των '90s είχαν βρει τον Waits να έχει ψιλοβαρεθεί τη μουσική. Όχι, δεν την είχε αφήσει από επίσημη αγαπημένη του, αλλά έμοιαζε να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πέραν της δισκογραφίας του, καθώς συμμετείχε σε ταινίες ("The Fisher King"), έγραψε soundtrack ("Night On Earth") και είχε να βγάλει κανονικό δίσκο από το δύσκολο "Franks Wild Years" του 1987. Ίσως να ένιωθε πως είχε αρχίσει να μεγαλώνει επικίνδυνα και να βαλτώνει, καθώς το 1992 μετρούσε ήδη σχεδόν είκοσι χρόνια στη δισκογραφία, με πάμπολλους δίσκους στο ενεργητικό του και ακόμα περισσότερους πειραματισμούς.

Έτσι, όταν μπήκε στο studio εκείνη τη χρονιά, αποφάσισε πως «το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκκαλο» και ίσως και να το κόψει, καθώς το εμβληματικό "Bone Machine" του, ε, στέκει περήφανα ανάμεσα σε μια δισκογραφία με πολλά μεγαθήρια. Ο Waits βγαίνει από το studio έχοντας ηχογραφήσει 16 (!) κομμάτια, στα οποία τα κρουστά και οι θολερές του απαγγελίες παίρνουν την πρωτοκαθεδρία από τους θεατρικούς πειραματισμούς των '80s και, σε συνδυασμό με την αναρχική χρήση της κιθάρας του, δίνουν ένα αποτέλεσμα αψεγάδιαστο. Η θεματολογία του, σε ένα δίσκο καθολικά σκοτεινό, είναι σχεδόν υπαρξιακή, με το άγχος του γήρατος αλλά και τη σχέση με τα θεία να παίρνουν τον πρώτο ρόλο, αλλά η παραγωγή του προκύπτει ίσως πιο παιχνιδιάρικη από ποτέ, καθώς στο "All Stripped Down" ανοιγοκλείνει πόρτες στο studio και φωνάζει από το βάθος στο μικρόφωνο, χαμηλοκουρδίζοντας παράλληλα την κιθάρα του, ενώ στο "Jesus Gonna Be Here" θα ακούσουμε ένα gospel κομμάτι, περασμένο από το Waits φίλτρο του. Το "Black Wings" είναι ένα ινδιάνικο έπος, του οποίου η σκόνη που σηκώνει ο αέρας θα σου μπει στο μάτι, αλλά θα αναρωτηθείς πως μάλλον εκεί θα καταλήξεις και εσύ, ακούγοντας το "Dirt In The Ground", ελεγειακό, μπαρόβιο και αληθινό μέχρι την ούγια. Όσοι αγαπούν τις πιο '70s στιγμές του θα νοσταλγήσουν γλυκά πάνω από το bοurbon ακούγοντας το "A Little Rain", ενώ στο "That Feel" το χεράκι του έχει βάλει ο Keith Richards, προσθέτοντας άλλη μια μεγάλη συνεργασία στη Waits μυθολογία. Γήρας και νεότητα, μελαγχολία και σκανδαλιά, ο Waits του "Bone Machine" παίζει με τα δίπολα και, ενώ κλαίει στο μικρόφωνο, φοράει αυτιά και παρανοϊκά γυαλιά και ποζάρει, τόσο στο booklet και το εξώφυλλο του δίσκου, όσο και στα video της εποχής - δέχεται πως μεγάλωσε μεν, αλλά παράλληλα δηλώνει πως "I Don't Wanna Grow Up", με στίχους που φέρουν μεγάλες αλήθειες, σε ένα κομμάτι που στο εξής απέκτησε ειδικό status ανάμεσα στα κομμάτια τόσο αυτού του δίσκου, όσο και της δισκογραφίας του Tom εν γένει.

Το "Bone Machine" κέρδισε την ίδια χρονιά το βραβείο Grammy για το καλύτερο «alternative» δίσκο και όχι μόνο εισήγαγε τον Waits σε ένα νέο και νεότερο κοινό, αλλά άνοιξε και τη δεκαετία με τον καλύτερο τρόπο, κρατώντας τον στην καλλιτεχνική επικαιρότητα, καθώς και το κομμάτι του "Earth Died Screaming" βρέθηκε στο soundtrack των "Twelve Monkeys" του 1995, ενώ κάποια χρόνια αργότερα «υποχρέωσε» την Scarlet Johannson να ζητήσει από τον Waits να διασκευάσει το "I Don't Wanna Grow Up" στο δίσκο διασκευών της στον Αμερικανό μουσικό, "Anywhere I Lay My Head" του 2008, πράγμα που είχαν κάνει και οι Ramones στο "¡Adios Amigos!" του 1995.

Στο νοσηρό εφιάλτη του "Bone Machine" το ίζημα των χρόνων απουσίας του Waits, αλλά και της συν-συνθέτριας και γυναίκας του, Kathleen Brennan, φαίνεται να έχει συγκεντρώσει υψηλά γράδα και αντί να γίνει τοξικό, έχει γίνει το καλύτερο malt που θα μπορούσες να απολαύσεις, σε ένα δίσκο που μπορεί να περηφανεύεται πως είναι από τους πιο συνεκτικούς στην ιστορία του μεγάλου τραγουδοποιού και θα προτεινόταν ανεπιφύλακτα σε κάποιον που θέλει να ανοίξει αυτή τη μικρή πόρτα προς το «φανταστικό κόσμο του δόκτορα Waits». Αν δεν έχετε ξαναασχοληθεί με τον τύπο ή αν η ανωμαλία των ήχων άλλων δίσκων του σας απώθησε στο παρελθόν, το πιο rock κομμάτι που έχει γράψει ποτέ και έχουν διασκευάσει μεταξύ άλλων οι Queens Of The Stone Age και οι Gov't Mule, το soundtrack της κατάληψης της Δύσης με το μεγαλειώδες παλίνδρομο riff, μπορεί να σας δείξει την πιο σκληρή πλευρά του Tom και να σας υποχρεώσει να ασχοληθείτε τουλάχιστον με το "Bone Machine", αν όχι με το σύνολο της δισκογραφίας του. Και φυσικά μιλάμε για το "Going Out West", το λόγο δηλαδή που αν είσαι ακραιφνής rock ακροατής θα σε υποχρεώσει να υποκλιθείς μπροστά στο μεγαλείο του Waits, καθώς αν δεν το κάνεις, σου έχει έτοιμη την απάντηση:

«And I'm going out west, where they'll appreciate me...»