Από την πιο συγκινητική μελωδία έως τον πιο ενοχλητικό θόρυβο, πιστεύει βαθύτατα στην θεραπευτική ιδιότητα της μουσικής ως βιωμένη εμπειρία. Έχει αφιερώσει όλο τον ελεύθερο της χρόνο στο να ανακαλύπτει...

Σκοτοδίνη
Εδώ Παραμένω
Η χάρη του post-punk να επιστρέφει ακριβώς τις στιγμές που το χρειάζεσαι
Η αγάπη μας προς άλλο ένα ελληνικό συγκρότημα που κατάφερε να δαμάσει τον ήχο του post-punk και επίσης πρόσφατα κυκλοφόρησε δίσκο έχει υπάρξει πρόδηλη. Όμως, υπάρχει άλλο ένα εγχώριο σχήμα, από τη βόρεια Ελλάδα αυτή τη φορά, που ίσως η συναισθηματική ορμή της μουσικής του που κινείται σε παρόμοιο ιδίωμα είναι ικανή να τους συναγωνιστεί. Οι Σκοτοδίνη με ανέκαθεν βάση τους τα Ιωάννινα, υπήρξαν στο σκοτάδι για λίγα χρόνια, κι έτσι είχαμε να τους συναντήσουμε από το 2018 οπότε και είχαν δημιουργήσει το δεύτερο, ομώνυμο δίσκο τους. Φέτος, ήρθε για άλλη μια φορά η στιγμή τους να λάμψουν μέσα από το πιο ζοφερό σκοτάδι.
Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο που πρέπει να σημειωθεί για τους Σκοτοδίνη είναι η αυστηρή πολιτική τους γραμμή ως μια μπάντα που βαδίζει και βάδιζε ανέκαθεν παράλληλα με την αυτοοργάνωση και το DIY, μιας που έχουν κυκλοφορήσει όλους τους τους δίσκους μόνοι τους, στεγαζόμενοι στο εμβληματικό Studio From The Down. Και είναι η ταυτότητά τους αυτή, που εμποτίζει τη μουσική τους με αυτή τη βαθιά υπαρξιακή κρίση που ούτως ή άλλως συννεφιάζει την κοινωνία μας αργά, σταθερά και μακάβρια. Ωστόσο, φέρει κι ένα παραπάνω βαρύ φορτίο σε εποχές που η αυτοοργάνωση πάσχει και πασχίζει να επιβιώσει, οι δημόσιοι χώροι αποκλείονται από τις κοινές κοινοτικές δραστηριότητες και οι καταλήψεις ως χώροι ελεύθερης έκφρασης εκκενώνονται η μία μετά την άλλη με ραγδαίους ρυθμούς, ενώ σε άλλες περιπτώσεις αυτή η πολιτική και στάση ζωής κινδυνεύει να γίνει απλά άλλος ένας τύπος φθηνής διασκέδασης χωρίς πολιτικό υπόβαθρο. Πράγματα που ίσως κάποιος μακριά από το χώρο δεν αντιλαμβάνεται και ενδεχομένως δεν επιθυμεί να αντιληφθεί, ωστόσο είναι σημαντικά για τη σύλληψη της πλήρης έκτασης της σημασίας της στιχουργίας αυτού του σχήματος.
Είναι λοιπόν οι στίχοι στην ελληνική γλώσσα που χτυπάνε σαν ακονισμένες λεπίδες ίσως το πιο συγκλονιστικό χαρακτηριστικό της νέας κυκλοφορίας των Σκοτοδίνη, "Εδώ Παραμένω". Θα ήθελα να παραθέσω τόσα πολλά σημεία όμως είναι σχεδόν κάθε δίστιχο και φράση να σε κάνουν να σκέφτεσαι μα κυρίως να νίωθεις, κάθε φορά κάτι διαφορετικό. Οι «αφόρητες αγκαλιές» από το "Τυπικά Ραντεβού", το «εγώ να εκτεθεί, να φτύσει ό,τι νιώθει» από τη "Λύτρωση", όταν «γίναν όλα εύκολα κι απλά, και τριγύρω όλα θλιβερά» μέσα στη "Σύγχρονη Πόλη", και κυρίως, όταν η ουσία συγκεντρώνεται στο «για κάθε παιδί, που νιώθει ξένο, για όσους προσπαθούν, εδώ περιμένω», από το ομώνυμο. Είναι και αυτή η ευθύτητα στην ερμηνεία της Πηνελόπης, κι ας τραγουδάει πρακτικά λίγο πολύ όλο το συγκρότημα, που σου σκίζει το δέρμα, με λόγια ειλικρινή, μη αχρείαστα εξεζητημένα μα σε καμιά περίπτωση απλοϊκά.
Επειδή όμως δεν μιλάμε για μια ποιητική συλλογή, αλλά για ένα δίσκο γεμάτο ζοφερό, αποκαλυπτικό post-punk του αστικού περιβάλλοντος, η μουσική εντός του "Εδώ παραμένω" δεν βρίσκεται πολύ πίσω από τους στίχους του. Μέσα σε είκοσι και λίγα ακόμη λεπτά, οι Σκοτοδίνη επιτυγχάνουν να χωρέσουν οκτώ ευθύτατα κομμάτια χωρίς να μοιάζει ούτε δευτερόλεπτο περιττό. Οι μελωδίες της κιθάρας χρίζονται αξιομνημόνευτες και ούτε ένα κομμάτι δεν μοιάζει να υστερεί έναντι του άλλου, συνδυασμένες με το απόλυτο ρυθμικό μέρος του συγκροτήματος που μεταμορφώνει αυτή την νοηματική κατάθλιψη σε άκρως χορευτική νύχτα, συνειρμικά. Βάλε και τη λεπτομέρεια στο ψυχοπλακωτικό μα εντυπωσιακό εξώφυλλο του δίσκου, μιλάμε για έναν από αυτά τα μικρά εγχώρια διαμάντια που δεν έχουν ψεγάδι, παρά μόνο την ικανότητά τους να σε φέρουν σε ευθεία κόντρα με έναν δυσοίωνο κοινωνικό ρεαλισμό, κι αυτό κάποιες φορές για κάποιους ανθρώπους λογίζεται ανεπιθύμητο.
Για όλους εμάς όμως που το τελευταίο τελικά χαρακτηρίζεται προσόν όταν η μουσική το φέρει, ο τελευταίος δίσκος των Σκοτοδίνη αποτελεί ανάσα. Κάποιος μας καταλαβαίνει, κάποιος νιώθει το ίδιο, κάποιος το εκφράζει με λέξεις, στη γλώσσα μας και σε ένα είδος μουσικής που από μόνο του κουβαλά αυτή την κοινωνικοπολιτική φόρτιση που τελικά θα σε κάνει να κατανοήσεις το δίσκο σε όλο του το βάθος. Η απόλυτη νίκη όμως, είναι πως το "Εδώ Παραμένω", παρά τον καταστροφικό, άκρατο ρεαλισμό του πως όλα πηγαίνουν γύρω μας εξαιρετικά λάθος και αυτή είναι η πραγματικότητα αλλά όχι μια νιχιλιστική άποψη, κλείνει στην ελπίδα. Κι αυτή δεν είναι μια ελπίδα φρούδα, από κάτι ανύπαρκτο να την προσφέρει, μα η ελπίδα που φέρει ως φυσική της ανάγκη η ανθρώπινη μας κοινωνική ύπαρξη. Δεν υπάρχει κάτι να μας κρατήσει, δεν ψάχνουμε κάτι να μας κρατήσει, αλλά θα προσπαθούμε γιατί ως πολιτικά όντα είμαστε προγραμματισμένα να ζούμε ελπιδοφόρα και δεν θα παραδώσουμε αυτή την ελπίδα σε καμίας μορφής καταπίεση. Μουσικές σαν αυτή, είναι το καμπανάκι που μας κρατά σε επαγρύπνηση, και τις χρειαζόμαστε, ειδικά σε εποχές όπως αυτή που διανύουμε.
«Δύσκολα, μα γίνεται, αν θέλουμε κι όμως αυτός ο κόσμος αλλάζει»