Randy

Υπό την παραδοχή ότι η δεκαετία του '80 υπήρξε η χρυσή εποχή του heavy metal, όπως σε αντιστοιχία υπήρξε η δεκαετία του '70 για το rock όλων των εκφάνσεων, είναι αναπόφευκτο να κατευθυνθεί κανείς σε αχαρτογράφητα μονοπάτια, πέρα από τα περισσότερο ή λιγότερο γνωστά συγκροτήματα. Αν και τις περισσότερες φορές λειτουργεί στην πραγματικότητα η λογική του συλλέκτη και η δίψα για μια εποχή που δεν ζήσαμε, υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που νιώθεις ότι ανακαλύπτεις χρυσό και αναρωτιέσαι πως στο διάολο γίνεται και το εκάστοτε σχήμα δεν κατάφερε κάτι περισσότερο όσο ήταν ενεργό.

Για να μην είμαστε άδικοι με την κακούργα κοινωνία, πολλές φορές υπεύθυνο είναι το ίδιο το συγκρότημα, που είτε προχώρησε σε λάθος επιλογές, είτε εμπιστεύτηκε τους λάθος ανθρώπους. Μερικοί δεν είχαν απλά άλλο κουράγιο μετά από αρκετά χρόνια άκαρπων προσπαθειών ενώ έπρεπε να προχωρήσουν με την κανονική τους ζωή, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σχεδόν πάντα, οι πιο πλατιές μάζες έχουν διαφορετικό κριτήριο από τους μουσικόφιλους.

Στην κατηγορία του χρυσού ανήκουν κατά την γνώμη μου οι Δανοί Randy, με ένα επτάιντσο το 1986 και δύο demo, το '87 και το '92, πριν αλλάξουν το όνομά τους σε Slip 'Ν' Slide, και περάσουν σιγά-σιγά στις σελίδες της ιστορίας. To 2010, η No Remorse Records συγκέντρωσε το '80s υλικό σε μια συλλογή, και πριν από λίγο καιρό επανήλθε με το σαφώς πληρέστερο "The Complete Anthology". Η έκδοση του βινυλίου με τίτλο "Studio Anthology" περιλαμβάνει συνολικά δέκα κομμάτια, επτά από το demo του '87 και τρία από το demo του '92, ενώ συνοδεύεται από το περίφημο επτάιντσο σε ξεχωριστή, περιποιημένη κόπια. Στο διπλό CD υπό τον τίτλο "The Complete Anthology", o πρώτος δίσκος περιλαμβάνει συνολικά δεκατρία κομμάτια, τα δώδεκα προαναφερθέντα και μια όμορφη εκδοχή του "Temple Of The King" των Rainbow.

Ο δεύτερος δίσκος περιλαμβάνει δεκατρία ζωντανά ηχογραφημένα κομμάτια, με τα περισσότερα να διατίθενται για πρώτη φορά, συμπεριλαμβανομένων των διασκευών στο "Natural Thing" των UFO και το "Black 'Ν Blue" των Whitesnake. Καθώς έχουμε στην διάθεσή μας την έκδοση του βινυλίου, η παρουσίαση θα περιοριστεί στο αντίστοιχο περιεχόμενο, με την βεβαιότητα σχεδόν ότι η έκδοση του διπλού CD αποτελεί μια επίσης πολύ καλή επιλογή. Κομμάτια όπως το καταπληκτικό "In Τhe Still Οf Τhe Night" εξάλλου επιβεβαιώνουν με το πλέον πανηγυρικό τρόπο τον παραπάνω ισχυρισμό.

Παρότι ο ήχος από τις διαφορετικές πηγές δεν είναι ο καλύτερος δυνατός, σίγουρα δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για να απολαύσει πραγματικά κανείς τα σπουδαία τραγούδια που συνέθεσαν και ηχογράφησαν οι Δανοί, εκμηδενίζοντας την απόστασταση από τους AC/DC μέχρι το europower. Κινούμενοι στον βασικό άξονα του μελωδικού heavy metal, με κατά τόπους hard rock ή περισσότερο metal αναφορές, τρεις μουσικοί όλοι κι όλοι στέκονται παραπάνω από αξιοπρεπώς σε εκτελεστικό και ερμηνευτικό επίπεδο, με σολάρες και απαράμιλλο groove, ενώ στον συνθετικό τομέα χωρίς υπερβολή αριστεύουν, με απλά, αλλά απίστευτα αξιομνημόνευτα τραγούδια και καταπληκτικές φωνητικές γραμμές, πράγμα που σπανίζει ιδιαιτέρως στις μέρες μας.

Για τα δύο τραγούδια του θρυλικού επτάιντσου, "Shadows Are Falling" και "The Beast" δεν χρειάζονται πολλά λόγια, μισή ακρόαση είναι παραπάνω από αρκετή για να αντιληφθεί κανείς την αξία τους. Δύσκολα θα μπορούσε να πει κανείς ότι υστερούν τα τρία τραγούδια του 1992 που ανοίγουν τον μεγάλο δίσκο. Σαρωτικό το "End Of The Rainbow", ομοίως το "Rock ´Ν´ Roll Symphony" σε πιο ροκάδικες φόρμες, και απλά τρομερό από κάθε άποψη το Hideaway". Επιστρέφοντας στα '80s, το "C'mon Let's Rock" παραείναι Whitesnake με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον καθένα, για να κλείσει η πρώτη πλευρά με τις καταπληκτικές οι μελωδίες του κατηφορικού "Nightmare".

Στο γύρισμα της πλευράς και το "The Razor's Edge", δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στο πόσο άψογα δένουν οι κιθάρες με τη φωνή, ενώ το "It's Got to Be Loved" αποδεικνύει πόσο κοντά βρίσκεται μια μπαλάντα με έναν hard rock δυναμίτη. Παραπάνω από καλοδεχούμενη είναι η γκρούβα του "Victim Οf Τhe Night" με ένα μαγικό σόλο που αλλάζει εντελώς το κλίμα, όπως περίπου συμβαίνει και στο "Who's Got Τhe Power", για να μας κλείσει πονηρά το μάτι ο Rory στο φινάλε με το "Don't Look Back".

Όσο εύστοχα και αν περιγράψει κανείς όμως ένα σύνολο τραγουδιών, υπάρχουν φορές που τα λόγια φαίνεται πως δεν θα είναι ποτέ αρκετά για να περιγράψουν την μαγεία της μουσικής, και το τρίο από την Δανία αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Τουλάχιστον οι φίλοι του παλιού, καλού hard rock και heavy metal οφείλουν να έρθουν εχθές σε επαφή με το υλικό των Randy, και πιστέψτε με, μόνο κερδισμένοι μπορούν να βγουν.