Satyricon

Ο μακρινός ήχος ενός εμβατηριακού ρυθμού ολοένα και δυναμώνει. Πλησιάζει... Δεν είναι όμως ικανός να καλύψει το ανεβοκατέβασμα του μαστιγίου. Η εποχή του Νέρωνα είναι πλέον προ των πυλών, ένας νέος κόσμος αναδύεται μέσα από τις φλόγες. Οι σάτυροι βλέπουν την αλλαγή και αγαλλιάζουν, χορεύοντας εν μέσω διονυσιακής μέθης. Δεν τους περιβάλλουν όμως δάση και τρεχούμενα νερά, ούτε τους συνοδεύουν νύμφες. Έχουν εγκαταλείψει την παγανιστική λατρεία εδώ και καιρό. Ακόμα και η μητέρα του βορρά μοιάζει μία μακρινή ανάμνηση.

Η εποχή του Νέρωνα μυρίζει θειάφι και αναθυμιάσεις από την καμένη γη. Οι σάτυροι στήνουν τον ανίερο κύκλο τους, εν μέσω απελπιστικής εγκατάλειψης, σε ένα βιομηχανικό τοπίο, όπου ο ουρανός είναι βαμμένος κόκκινος με στίγματα μαύρου. Ένα μαύρο κοράκι στέκεται πάνω στην ταφόπλακα ενός εγκαταλελειμμένου νεκροταφείου. Ο προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει πάνω της σκαλισμένη τη φράση "Now, Diabolical"... Δύο χρόνια έχουν περάσει από τη χάραξη της επιγραφής. Ευτυχώς ξεθώριασε γρήγορα. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί μπορεί να είναι ακόμα η ίδια, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ πιο δυνατό.

Το "Now, Diabolical" ήταν απλά το πρώτο, αβέβαιο βήμα. Με το "The Age Of Nero" έχουμε την εδραίωση του ύφους των μοντέρνων Satyricon. H μουντή, industrial αισθητική είναι διάχυτη καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου. Ο βομβαρδισμός του Frost ανελέητος, σε κατακλύζει σα να βρέχει καυτή λάβα ο ουρανός. Οι κιθάρες παγωμένες, κοφτερές σαν ξυράφι. Η ξερή χροιά του κυρίου Wongraven συνεχίζει να υμνεί το σημάδι του Εωσφόρου. Το δίδυμο από τη Νορβηγία κάθεται και πάλι ψηλά στο σκοτεινό του θρόνο και επιβλέπει το βασίλειο του. Μπορεί πλέον να έχουν απομακρυνθεί από τις ρίζες τους, αλλά η μαύρη αισθητική είναι πανταχού παρούσα. Η επιβλητική γραφή τους, οι μελαγχολικές μελωδίες που συνοδεύουν το κάθε τραγούδι καθιστούν το "The Age Of Nero" ακόμα μία μεγάλη στιγμή στη δισκογραφία τους.

Ο μακρινός ήχος του εμβατηρίου έχει πλέον μετατραπεί σε ανυπόφορο βασανιστήριο. Η εποχή του Νέρωνα βαδίζει ακάθεκτη και εσύ που θα βρεθείς στο διάβα της φέρσου συνετά. Υποκλίσου στο μεγαλείο και τη δύναμη της αλλαγής που φέρει ή αντιμετώπισε τον αφανισμό στην πυρά. Και το μαστίγιο συνεχίζει να πληγιάζει βάναυσα το κρύο δέρμα...