Αντώνης Λιβιεράτος

Είναι δύσκολο να ακούσεις το όνομα του Αντώνη Λιβιεράτου και να μη σου έρθει αυτομάτως στο μυαλό το ντεμπούτο του, το, πλέον, καταξιωμένο "Το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα", το οποίο πρόσφατα εκτιμήθηκε από τη συντακτική ομάδα μας και ως ένας από τους 100 καλύτερους δίσκους ελληνόφωνου rock. Κι όμως μέσα στα χρόνια έχει μία αραιή μεν αλλά σταθερή παρουσία είτε με προσωπικούς δίσκους είτε ως μέλος άλλων σχημάτων.

Η φετινή του δουλειά ονομάζεται "Registry of Inadequate Self-Healing Attempts" και ομολογώ ότι ο τίτλος της φαίνεται εξίσου κομβικός για την ερμηνεία της όσο και η μουσική της. Η ενδοσκοπική επίγευση των πέντε συνθέσεων που την αποτελούν συναγωνίζεται απόλυτα σε σημασία αυτό που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε κινηματογραφική μουσική. Και παρότι ο ακροατής μάλλον κάπως αποστασιοποιημένα παρακολουθεί κάποια απροσδιόριστη συναισθηματική εξέλιξη που ξετυλίγεται μπροστά του, παρόλα αυτά κάπου ανάμεσα σε δυστοπία και τη σημερινή αστική πραγματικότητα, είναι σίγουρος ότι κάποια ιστορία αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια των 40 λεπτών του.

Είναι αρκετά δύσκολο να περιγράψεις τι ακριβώς συμβαίνει στο άλμπουμ αυτό χωρίς είτε να χάσεις τελείως την ουσία του ή να καταφύγεις σε πολυχρησιμοποιημένα κλισέ. Προσωπικά θα έλεγα ότι το αποτέλεσμα είναι σαν ο Barry Adamson να έντυνε μουσικά την Πρωινή Περίπολο του Νίκου Νικολαΐδη. Οι ήχοι που ξεπετάγονται από τις απόλυτα ορχηστρικές συνθέσεις έχουν την ικανότητα να σου δημιουργούν μία μόνιμη ανησυχία. Ο συνδυασμός του ηλεκτρικού θορύβου που δεν έχει ρυθμό ο ίδιος αλλά έχει η παρουσία του (ή ακόμα ακόμα και η απουσία του) με την ύπαρξη μίας κάπως απροσδιόριστης συνθετικής δομής διατρέχει όλο το άλμπουμ. Μία διαρκής αίσθηση είναι ότι λαμβάνει χώρα μπροστά στα αυτιά μας μία αποδόμηση των blues στα πολύ βασικά συστατικά τους, τα οποία στη συνέχεια παρουσιάζονται σε δραστικά μειωμένη ταχύτητα.

Εν τέλει, παρότι σίγουρα απαιτητικό άκουσμα, είναι πολύ περισσότερο ελκυστικό από όσο η περιγραφή του μπορεί να αφήνει να εννοηθεί. Δρα υποδόρια και εξαιρετικά διεισδυτικά και παίζει με το μυαλό σου τόσο ώστε να θες να το ξανακούσεις αρκετές φορές μέχρι να το δαμάσεις ή να σε καταβάλει.