Yes

Μαντεύοντας το ερώτημα «τι εξυπηρετεί μία ακόμα live κυκλοφορία των Yes», το ίδιο το συγκρότημα φρόντισε να ενσωματώσει την απάντηση στον τίτλο του άλμπουμ (ήταν και ο τίτλος της περιοδίας). "In The Present", λοιπόν, αν και από τις παραστάσεις αυτές στη Γαλλία έχει μεσολαβήσει ένας νέος στούντιο δίσκος που σαφέστατα αποτυπώνει πολύ καλύτερα το «παρόν» από τις όποιες επανεκτελέσεις κλασικών τους τραγουδιών.

Όταν μιλάμε σε ενεστώτα χρόνο για τους Yes, φυσικά αυτό που πρώτο έρχεται στο νου είναι η παρουσία του Benoit David πίσω από το μικρόφωνο. Αναγκαστικά όλα τα αυτιά είναι στραμμένα προς αυτόν κατά την ακρόαση του διπλού αυτού άλμπουμ. Αν το δούμε ψυχρά, ο τύπος κάνει εξαιρετική δουλειά. Αποδίδει τα τραγούδια τόσο πιστά όσο και ο ίδιος ο Anderson δεν ειναι σίγουρο αν θα μπορούσε πλέον. Πατάει άψογα πάνω στις κλασικές ερμηνείες και «βγάζει» με σχετική άνεση και τα πιο δύσκολα σημεία. Αυτό που ενοχλεί, όμως, και δεν είναι σίγουρο αν τελικά είναι ψυχολογικό και μόνο, είναι ότι δεν έχει περάσει πουθενά κάποια δική του σφραγίδα. Δίνει εξαρχής ότι πρόκειται για έναν υπάλληλο και όχι μπροστάρη και τελικά ότι αν οι Yes έπαιζαν μπροστά από μία κασέτα για τα φωνητικά, το ίδιο «ζεστό» θα ήταν το αποτέλεσμα. Ενοχλεί αρχικά, διότι στην πορεία της ακρόασης αυτό ξεχνιέται μέσα στην οικειότητα των ερμηνειών.

Αυτό λοιπόν που αρχικά περνιέται για δευτερεύον, τελικά αναδεικνύεται ως κύριο στην πορεία. Και δεν είναι άλλο από την εξαιρετική απόδοση του συγκροτήματος, ή αν θέλετε των παλιοσειρών αυτού. Οι τρεις βετεράνοι Howe, Squire και White είναι κεντρικοί για το δέσιμο του συγκροτήματος ενώ ο υιός Wakeman, αναγκαστικά παίρνει το χρόνο που δικαιούται αλλά τίποτα παραπάνω. Χωρίς να μπορούμε να πούμε ότι πειραματίζονται ή ότι έχουν αλλάξει τον χαρακτήρα των τραγουδιών, συχνά κάνει την εμφάνισή της κάποια μουσική «τσαχπινιά» που συνήθως είναι έμπνευση του Steve Howe.

Δεύτερο σημαντικό χαρακτηριστικό είναι ότι επιλέγουν να ασχοληθούν με μεγάλο εύρος της δισκογραφίας τους, συμπεριλαμβάνοντας έτσι δίπλα από τις κλασικές τους στιγμές λιγότερο προβεβλημένα τραγούδια, όπως τα "Tempus Fugit", "Onward" ή ακόμα και τα "Machine Messiah και "South Side Of The Sky" που δεν είναι τόσο συχνά στα ζωντανά ηχογραφημένα cd τους.

Ενδείκνυται ως κυκλοφορία για όσους θέλους να επιχειρηματολογήσουν για την ποιότητα ακόμα και αυτού του μορφώματος των Yes, όσους είναι ακόλουθοι της κιθαριστικής ιδιοφυίας του Howe και φυσικά όσους δεν αντέχουν να μην έχουν μία νέα κυκλοφορία τους. Αντεδείκνυται για όσους, λογικά σκεπτόμενοι, θεωρούν ότι στη μάζα των live κυκλοφοριών των Yes, θέλουν να είναι επιλεκτικοί και να αποκτήσουν κάτι πραγματικά εντυπωσιακό. Για αυτούς υπάρχουν στην αγορά άλμπουμ με μεγαλύτερη προτεραιότητα.