Xoan

Η νοσταλγία φοριέται πολύ τα τελευταία χρόνια. Όταν χρησιμοποιείται ως ταμπέλα για να συνοδεύσει το οτιδήποτε, λίγο παραπέρα πάντα πλανάται ένα ερωτηματικό. Υπάρχουν περιπτώσεις που η παρουσία της προσδίδει κάτι ουσιώδες ή/και απαραίτητο στο αποτέλεσμα. Σε κάποιες άλλες απλά είναι εκεί για να γεμίζει τον χώρο και να δίνει έναν διαφορετικό, ευκολότερο τόνο. Κι επειδή η λέξη εμφανίζεται στον υπότιτλο παραπάνω, καλό είναι να ξεκαθαριστεί από νωρίς ότι, αν έπρεπε να τοποθετηθεί σε μία από τις δύο κατηγορίες το ντεμπούτο των Xoan, θα πήγαινε χωρίς πολλά-πολλά στην πρώτη.

Ο ήχος της τετράδας πατάει χωρίς ντροπές στα τέλη της τιμημένης δεκαετίας του '90 και τις αρχές του 2000. Δεν έχει σχεδόν τίποτα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μοντέρνο με τα σημερινά δεδομένα. Από την άλλη η υφή του μοιάζει κάθε άλλο παρά αναχρονιστική. Κουβαλάει κάμποσο από τον αέρα της τότε indie σκηνής, με όλους τους αναμενόμενα ανεβαστικούς ρυθμούς και τις προσωπικές θεματολογίες, αλλά με μία προσεγμένα σύγχρονη αίσθηση. Η καλησπέρα με τα "Yellow Fever" και "Saw The Sun" είναι ενδεικτική του όλου κλίματος. Εδώ μέσα δεν υπάρχει χώρος για σκοτάδια ή σκληρούς προβληματισμούς.

Στα οκτώ κομμάτια του δίσκου, οι ταχύτητες ποτέ δεν πέφτουν ποτέ κάτω από τη μέση. Τα riff και οι φωνητικές γραμμές έχουν όλη την απαραίτητη αμεσότητα. Αν ρωτάτε εμένα, ο κρυμμένος άσσος βρίσκεται στο σχεδόν χορευτικό rhythm section. Ο τρόπος που γεμίζει τις συνθέσεις, χωρίς να βγαίνει πρακτικά στο προσκήνιο, είναι πανέξυπνος και δίνει το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις. Ακούστε το πιο-καλοκαιρινό-πεθαίνεις "Subliminal Interactions Between Underwater Species", το σκονισμένο "Line" ή το "Dirt" που ρίχνει κάτι λίγο από Seattle στο μίγμα (με τέτοιον τίτλο δεν θα μπορούσε διαφορετικά), και θα πιάσετε το νόημα.

Σε μια εποχή που το παρελθόν χρησιμοποιείται εύκολα ως φθηνή πρόφαση, η προσέγγιση των Xoan είναι ειλικρινής και άκρως διασκεδαστική. Η παραγωγή του Άλεξ Μπόλπαση και της μπάντας είναι όσο καθαρή πρέπει, χωρίς υπερβολικά γυαλίσματα. Το εξώφυλλο, δια χειρός Αντωνάκη Χριστοδούλου, έρχεται ως μία ταιριαστή οπτικοποίηση του λιτού, χρωματιστού περιεχομένου του άλμπουμ. Σε ένα δίκαιο σύμπαν, το "Greenhorn" θα έντυνε κάποια ανεξάρτητη ταινία με φόντο την καλοκαιρινή μεσόγειο. Μέχρι να συμβεί αυτό, μπορείτε απλά να το βάλετε σε κάποιο road trip, να πετάξετε τον χάρτη και να αφεθείτε στον κόσμο του.