Witchbreed

«Scream for me, Ruby» αναφώνησα, δανειζόμενη τη πασίγνωστη φράση του κυρίου Dickinson, κατά την ακρόαση του ντεμπούτο άλμπουμ των Witchbreed, που -ω, πια έκπληξις- τα ηνία και ετούτου του gothic metal γκρουπ κρατά γυναίκα και μην πάει ο νους σας σε οπερετικά φωνητικά, δακρύβρεχτες ερμηνείες και ρομαντικά αστρονεφελώματα: η τραγουδίστριά τους, Ruby Roque, ακολουθεί πιστά το ερμηνευτικό μοτίβο της Cristina Scabbia, αν και οι Witchbreed είναι μίλια μακριά (μεταφορικά και γεωγραφικά) από τους αγαπητούς μας γείτονες Lacuna Coil.

Μα ποιοι είναι αυτοί οι Witchbreed τέλος πάντων; Ρίχνοντας μια γοργή ματιά στο βιογραφικό τους, θα δούμε πως μας έρχονται από την Πορτογαλία, μετρούν μόλις τέσσερα έτη ζωής κι έπειτα από το ντέμο τους, "Descending Fires", που πήρε καλές κριτικές το 2006, έκαναν τρία χρόνια μετά το πρώτο τους δισκογραφικό βήμα με τίτλο "Heretic Rapture" και ομολογώ πως το εξώφυλλο με έπεισε να ασχοληθώ μαζί τους, αν και τον «gothic metal» προσδιορισμό τον φοβήθηκα ευθύς εξαρχής κι ευτυχώς άδικα. Βέβαια, έπαιξε το ρόλο του και το ότι ο Ares (Joao Pedro) κατείχε τη θέση στο μπάσο, γεγονός που μου έφερε θύμησες κι αρώματα από Moonspell, οπότε γιατί όχι;

13 συνθέσεις που δεν ξεπερνούν τα 50 λεπτά δείχνουν την ταυτότητα των Witchbreed που τους θέλει να παίζουν πράγματι metal με επιθετικές και γρήγορες κιθάρες, χωρίς όμως να στερούνται τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του gothic στοιχείου στις γέφυρες και τα κουπλέ, δικαιολογώντας απόλυτα τον όρο «gothic metal». Τη διαφορά σίγουρα κάνουν τα φωνητικά της κυρίας Roque που κυμαίνονται ομοίως σε επιθετικές φόρμες, χωρίς στριγκλιές και υψηλά περάσματα, έχοντας όμως μια δυναμική που την κατατάσσει στη σχολή «Scabbia», δείχνοντας αν μη τι άλλο ότι η κοπέλα έχει λαρύγγι και μάλιστα βαθύ, ενώ ταυτόχρονα τη διακρίνει η ερμηνευτική ευαισθησία της Ολλανδέζας Anneke, κατά την «Gathering» εποχή. Για όσους πάλι δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα και στο μπάσο, ο Ares δεν ξεπερνά το στιλ που τον έχουμε συνηθίσει, προσθέτοντας έτσι μια ωραία νότα στο συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα, που σαφέστατα θυμίζει τα «Irreligious» χρόνια του στους συμπατριώτες Moonspell και είναι η ευχάριστη έκπληξη του δίσκου.

Μιλάμε δηλαδή για βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου του 2009; Μάλλον όχι, αν και ως συνολική προσπάθεια δεν είναι διόλου άσχημη - την κυνηγά όμως η κατάρα όλων των σύγχρονων gothic metal γκρουπ που δεν είναι άλλη από την έλλειψη πρωτοτυπίας. Αν και δείχνουν πολύ έντονα το ότι θέλουν να κάνουν κάτι το διαφορετικό στο είδος τους και μια καλή αρχή είναι τα intro και outro του δίσκου, με τα "Atheos" και "Heretica" αντίστοιχα που κάνουν την ευχάριστη έκπληξη, οι υπόλοιπες συνθέσεις στερούνται καινοτομίας που σίγουρα θα τους απογείωνε και θα έκανε τη διαφορά ώστε να ασχοληθεί κάποιος εκτενέστερα μαζί τους. Από τα υπόλοιπα έντεκα του άλμπουμ, ξεχώρισα μόλις τα "Symphony For The Fallen" και "Medeusa", χάρη στις ιδιαίτερες μελωδικές γραμμές τους και την ασυνήθιστη για τα υπάρχοντα δεδομένα δομή τους, ενώ το "Ruby Light Of The West" «βρωμάει» Moonspell από μακριά, και αν δεν ήξερα ότι τραγουδάει γυναίκα, θα περίμενα δίχως άλλο να ακούσω την αγαπημένη φωνή του Ribeiro. Δυστυχώς όσον αφορά τα εναπομείναντα του cd είναι καταδικαστέα να ακολουθήσουν την πεπατημένη των After Forever, To Die For και λοιπών ομοϊδεατών συγκροτημάτων, χωρίς την παραμικρή σπίθα έκπληξης, ειδικά στα μέρη των refrain.

Είναι νωρίς. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, το "Heretic Rapture" είναι μια καθ' όλα αισιόδοξη προσπάθεια για το μέλλον του gothic metal, μια σύγχρονη ματιά που δεν απαρνιέται το metal χρώμα της και που σαφώς ελπίζουμε να βρει την αυτόχθονη πορεία της και να μας δώσει το καινούριο εκείνο στοιχείο που επάνω του θα βαδίσουν νέες μπάντες, μιας και αχνοφαίνεται πως έχει τις δυνατότητες. Μέχρι τότε, αξίζει να περιμένουμε το επόμενο βήμα των Witchbreed, το οποίο θα είναι και το οριστικό τεστ για το αν θα ασχοληθούμε περαιτέρω μαζί τους ή όχι.