Wigelius

Έχω παρατηρήσει πως τα τελευταία χρόνια, εκεί πάνω στη Σκανδιναβία, όσον αφορά στον χώρο της rock, όλο και περισσότεροι συμμετέχοντες σε μουσικά talent show καταφέρνουν να κάνουν το βήμα παραπάνω και να δραστηριοποιηθούν δισκογραφικά. Αυτό δεν θα μπορούσα να κρίνω εάν είναι θετικό ή αρνητικό, αφού εντέλει το μουσικό αποτέλεσμα είναι που θα το καθορίσει αυτό.

Για να έρθουμε στο θέμα μας σιγά-σιγά, οι Wigelius αποτελούν τη μπάντα του Anders Wigelius, ο οποίος έγινε γνωστός απ' τη συμμετοχή του στο σουηδικό reality τραγουδιού, True Talent. Πιο συγκεκριμένα, αυτό που του έδωσε το εισιτήριο για τον πρώτο του δίσκο ήταν η ερμηνεία του στο "Don't Stop Believin'", η οποία προκάλεσε το άμεσο ενδιαφέρον του παραγωγού Daniel Flores (Issa, The Murder Of My Sweet, Mind's Eye). Έπειτα, ο Wigelius πλαισιώθηκε από άλλους τρεις μουσικούς (μεταξύ αυτών στα drums ο μεγάλος του αδερφός, Erik) και ηχογράφησε το παρθενικό του άλμπουμ, μόλις στο 20ο έτος της ηλικίας του.

Το "Reinventions" είναι ξεκάθαρο εξαρχής. Πρόκειται για έναν καθαρόαιμο melodic rock/AOR δίσκο, χωρίς κανένα απολύτως παραστράτημα απ' τα χωράφια αυτού του είδους. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι de facto κακό, αφού άμα κάνεις και ξέρεις κάτι καλά, θεμιτό είναι να ρίχνεις όλο το βάρος εκεί. Έχουμε να κάνουμε εδώ με μια τέτοια περίπτωση όμως;

Στα αυτιά μας φτάνουν δώδεκα συνθέσεις, εκ των οποίων ελάχιστες μοιάζουν να «μένουν» μετά από κάμποσες ακροάσεις. Συγκεκριμένα, "Angeline", "Right Here, Right Now" και το λίγο πιο βαρύ "Piece Of The Action" ξεχωρίζουν με διακριτική άνεση απ' τα υπόλοιπα κομμάτια, δίχως να ενθουσιάζουν πάντως και αυτά ιδιαίτερα. Το σύνολο του υλικού μοιάζει κάπως άνευρο, καθώς οι συντελεστές του άλμπουμ δεν δείχνουν να έχουν κάνει κάτι περισσότερο απ' τα απολύτως βασικά. Τα τραγούδια πάσχουν από έλλειψη πάθους στις ερμηνείες του frontman και το παίξιμο των μουσικών, κάτι που παρατηρείται και στην παραγωγή. Ο ήχος είναι καθαρός και σε γενικές γραμμές ακολουθεί τις AOR επιταγές, αλλά η όποια δυναμική των συνθέσεων έχει «ξεπλυθεί» τελείως, αφού το αποτέλεσμα είναι αρκετά «επίπεδο».

Η πρώτη δισκογραφική απόπειρα του Anders Wigelius, λοιπόν, αποτελείται από κομμάτια που αναλώνονται στα ίδια και τα ίδια, δίχως να τολμούν τίποτα το ιδιαίτερο (στα πλαίσια πάντα του μουσικού είδους που κινούνται). Εν κατακλείδι, δεν θα έλεγα πως ο εν λόγω δίσκος δεν είναι άξιος ακρόασης, απλά είμαι σίγουρος πως γρήγορα θα ξεχαστεί ως «μια ακόμη melodic rock κυκλοφορία».