White Skull

Η Ιταλία είναι σίγουρα από τις χώρες που φημίζονται για την προσφορά τους στο ευρύ κοινό των οπαδών του heavy metal, ειδικά για τους παλιότερους. Για κάποιους είναι μια από τις χώρες που με groups όπως οι Death SS, Dark Quarterer και Adramelch παλιότερα αλλά και Domine νεότερα μας έχει κάνει να αγαπήσουμε από μικροί το πραγματικό και αληθινό heavy metal. Η Ιταλία βέβαια απ’ την άλλη είναι μια από τις χώρες που με group όπως οι Rhapsody, Skylark κ.λ.π έχουν «γεννήσει» το νέο euro power βρίσκοντας πολλούς μιμητές ανά την Ευρώπη.

Οι White Skull ανήκουν -ίσως ευτυχώς- στην πρώτη κατηγόρια. Με αρκετά albums στο ενεργητικό τους -δυστυχώς γνωρίζω και έχω μόνο 4- εδώ και αρκετά χρόνια αυτό που κάνουν είναι να πρεσβεύουν με τον πλέον απλό τρόπο την αγάπη που έχουν στη μουσική αυτή. Aπό τα πρώτα τους βήματα έδειξαν ότι θα έχουν ένα μακρύ μέλλον. Τα albums τους τα οποία δεν πρέπει να έγιναν όσο γνωστά όσο θα άξιζαν (ας με διαψεύσει κάποιος που έχει αντίθετη γνώμη) παρουσιάζουν σε καθένα από αυτά κάτι που χωρίς να το καταλάβει κανείς ελκύει οποίον τα ακούσει. Κατ’ αρχήν το πρώτο πράγμα που σε μαγνητίζει είναι τα γυναικεία φωνητικά τα οποία βέβαια δεν παραπέμπουν στο γλυκό και ελκυστικό πλάσμα του Θεού, αλλά σε έναν οργισμένο και επιθετικό βαρέων βαρών άντρα (πραγματικά λυπάμαι τον οποίον σύντροφο της...).

Στο εν λόγω cd λοιπόν έχουμε να κάνουμε με τη νέα προσπάθεια τους η οποία σίγουρα προσπαθεί να αποδείξει σε όλους ότι πραγματικά αξίζουν της προσοχής μας. Η πρώτη μεγάλη έκπληξη του ακροατή είναι ότι πια δεν τραγουδάει πια γυναίκα αλλά άντρας -μάλλον η κύρια δεν άντεξε άλλο το βαρύ μέταλλο-. Η αλλαγή αυτή για κάποιον που παρακολουθεί όλη την πορεία τους ίσως και να ξινίσει, πιστέψτε με όμως άξιζε τον κόπο γιατί ο νέος «αοιδός» έδωσε μια πιο μεταλλική χροιά και πνοή στη μπάντα.

Στο αμιγώς μουσικό μέρος από τις πρώτες νότες του καταλαβαίνει κανείς με τι έχει να κάνει: Aγνό παραδοσιακό heavy-power metal με κομμάτια παιγμένα άκρως καλά τα οποία φλερτάρουν αφενός με την Γερμανική παράδοση των Accept, Grave Digger, κλπ αλλά και αφετέρου με κάποια επικά στοιχεία τα οποία πλησιάζουν τη λυρικότητα θυμίζοντας μπάντες όπως οι Blind Guardian.

Ο δίσκος δεν έχει να προσφέρει κάποια καινοτομία στην αγαπημένη μας μουσική. Είναι όμως πολύ καλά παιγμένες όλες οι συνθέσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με την χαρακτηριστική, εκφραστική, τραχιά φωνή του Gustavo “Gus” Adrian Gabarro προσφέρουν στον ακροατή μια ηχητική πανδαισία τυπικού 80’s heavy metal αποδομένη εν έτει 2004 με υπέροχο τρόπο. Η παραγωγή του album είναι συμπαγής και καθαρά μεταλλική. Το “The XIII Skul” έρχεται να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν συγκροτήματα που υπηρετούν το παραδοσιακό heavy metal που για τους μεγαλύτερους είναι τρόπος ζωής και για τους μικρότερους είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να ανακαλύψουν το παρελθόν. O δίσκος αξίζει πραγματικά την προσοχή και το χειροκρότημα μας...