Wheelrunner

Ποιος είπε ότι η μόδα των '80s έχει επανέλθει; Όποιος και να το είπε, μάλλον είχε ακούσει τους Wheelrunner και το πρώτο album τους "Bloodpaint". Η ελληνική μπάντα, που μετρά 9 χρόνια ύπαρξης, κάνει την πρώτη της δισκογραφική προσπάθεια, καταθέτοντας ολόψυχα τις επιρροές αλλά και τις προτάσεις της.

Όσον αφορά στο θέμα των επιρροών, δε θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί κάτι διαφορετικό από το βρώμικο hard rock των Ratt και των Motley Crue, που πολλές φορές παίρνει το σχήμα της heavy metal, χάρις στα έντονα ρυθμικά σημεία. Τα riffs που κρύβονται μέσα στο "Bloodpaint" δεν είναι ό,τι πιο αξιομνημόνευτο, αλλά αποτελούν μια πολύ καλή βάση για τη μουσική των Wheelrunner. Το βασικό χαρακτηριστικό της μουσική αυτής δεν είναι άλλο από την ενεργητικότητα που βγάζει η μπάντα, ακόμα και μέσα από τη διαδικασία της ηχογράφησης. Αυτή η ενέργεια άλλωστε ξεδιπλώνεται και σε κάθε live του group, ενώ η διαφορά με τις πιο ήρεμες στιγμές του album, όπως είναι και το "I Walk Through The Rain", θέλει κομμάτια όπως το "Proof Of Love" να αποτελούν τον πραγματικό καθρέφτη των Wheelrunner.

Με πολύ καλή αφομοίωση των επιρροών και βασική σκέψη την απλοποιημένη μεταφορά κάθε σύνθεσης, οι Wheelrunner κερδίζουν κάθε ακροατή που έχει τις ίδιες μουσικές εμπειρίες με εκείνους. Δυστυχώς, όμως, αυτή η απλοποίηση, όταν συνδυάζεται με την πολύ μέτρια δουλεία που έχει γίνει στην παραγωγή, τα πράγματα γίνονται λίγο δύσκολα στην αφομοίωση του album από ένα ευρύτερο κοινό. Η παραγωγή αποτελεί στοιχείο υποβάθμισης των συνθέσεων, ενώ είναι εμφανές ότι λείπει από το album μια πιο έντονη παρουσία δεύτερων φωνητικών που θα έδιναν μια ακόμα πιο επαγγελματική εικόνα στο album.

Οι Wheelrunner έχουν καταφέρει κάτι πολύ δύσκολο με το "Bloodpaint". Κατάφεραν να βγάλουν έναν αμιγώς rock/metal δίσκο εν έτει 2009, χωρίς καμία πρόσμιξη, χωρίς κανένα είδος αλλοίωσης του συναισθήματος των '80s. Κι αν αυτό είναι κατόρθωμα για κάποιους, για άλλους μπορεί να αποτελεί στέρηση πρωτοτυπίας και στείρα απομίμηση groups που πλέον δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν.

Όπως όλα τα πράγματα στην ζωή, έτσι και το "Bloodpaint" έχει δυο αντίθετες πλευρές. Εδώ είναι που ο ακροατής οφείλει να αποφασίσει ποια πλευρά του ταιριάζει περισσότερο και να βγάλει ασφαλώς τα αντίστοιχα συμπεράσματα. Ανεξάρτητα όμως με το ποια πλευρά θα ταχθείτε, το "Bloodpaint", ακόμα και μέσα από τα αρνητικά του στοιχεία, δεν παύει να αποτελεί μια αξιοπρόσεχτη δουλειά από μια εγχώρια μπάντα που αξίζει την προσοχή αλλά και την υποστήριξη του ελληνικού κοινού.