War Dance

Το επικό heavy metal δεν είναι εύκολο είδος. Ο λόγος, κατά την γνώμη μου, είναι ότι σε σχέση με παρεμφερή είδη (classic heavy, power), οι συνθέσεις θα πρέπει να διαθέτουν ξεχωριστή έμπνευση, ήτοι το μοναδικό «επικό» συναίσθημα που θα σε ταξιδέψει, μεταφέροντας την σκέψη σου σε κόσμους αλλοτινούς. Προς επιβεβαίωση, αναλογιστείτε πόσες είναι οι πραγματικά σπουδαίες «επικές» μπάντες που συνδιαμόρφωσαν το επικό heavy metal και πόσες από αυτές που τις ακολούθησαν μπορούν να σταθούν έστω και ένα σκαλοπάτι πιο κάτω.

Γεγονός αδιαπραγμάτευτο -όσο και η μοναδικότητα του επικού ήχου- είναι η αγάπη του ελληνικού metal κοινού για το ιδίωμα. Και δεν είμαι μόνο οι Manowar που γέμιζαν ένα Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στην πρώτη τους εμφάνιση στην χώρα μας το 1992. Είναι μπάντες όπως οι Manilla Road, οι Warlord, οι Cirith Ungol και οι Heavy Load, που λατρεύονται διαχρονικά από πυρήνες φανατικών οπαδών. Δεδομένης, λοιπόν, της ιδιαίτερης αυτής σχέσης, η κατακόρυφη άνοδος της εγχώριας «επικής» σκηνής μόνο τυχαία δεν θα πρέπει να θεωρείται, με χαρακτηριστικό, τελευταίο χρονικά παράδειγμα το εκπληκτικό ντεμπούτο των Αθηναίων War Dance, "Wrath For The Ages".

Η πρώτη μου επαφή με τους War Dance έγινε το 2012, κατά την δεύτερη «ειδική έκδοση» του Up The Hammers Festival. Μπαίνοντας τότε στο Κύτταρο, αντίκρισα μια μπάντα που πραγματικά με εντυπωσίασε, τόσο με την εκτελεστική της δεινότητα, όσο και με το επικό συναίσθημα που διέθετε. Αντίστοιχες ήταν οι εντυπώσεις και στις εμφανίσεις τους ως support των Warlord στο Gagarin. Η μοναδική μου ένσταση αφορούσε τις συνθέσεις, καθώς θεωρούσα ότι οι συνεχείς εναλλαγές κόστιζαν σε όρους αμεσότητας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, περίμενα την κυκλοφορία του ολοκληρωμένου ντεμπούτου με ιδιαίτερη ανυπομονησία (έχει προηγηθεί ένα promo με τέσσερα κομμάτια), μιας και είχα διακρίνει από την αρχή ότι οι War Dance είναι ικανοί για σπουδαία πράγματα.

Από την πρώτη κιόλας ακρόαση του "Wrath For The Ages" το σαγόνι έφτασε στο πάτωμα! Οι όποιοι φόβοι μου πήγαν περίπατο, αντιλαμβανόμενoς το μεγαλείο του άλμπουμ στο σύνολό του. Καταρχάς, ο τρόπος που προσεγγίζεται ο επικός ήχος θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μοναδικός. Η πολυπόθητη έμπνευση είναι παρούσα και διάχυτη, δίνεται όπως μέσα από ένα περισσότερο σύγχρονο και προοδευτικό πρίσμα. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη του παραπάνω συνδυασμού είναι η μοναδική ικανότητα σύνθεσης πλήθους διαφορετικών επιρροών και ερεθισμάτων.

Η tutti προσέγγιση των Manowar, ο λυρισμός του Bill Tsamis, η ελληνική μουσική παράδοση και η κινηματογραφική αισθητική είναι τα βασικά και φαινομενικά αταίριαστα συστατικά που συνδυάζονται εντέχνως, με αρωγό φυσικά την εκτελεστική δεινότητα των μελών. Όταν σαν μπάντα έχεις την τύχη να διαθέτεις τραγουδιστή με την χροιά και το ερμηνευτικό πάθος του Eric Adams, έναν drummer που εντυπωσιάζει με το ουσιαστικό όσο και περίτεχνο παίξιμό του, μπάσο που γεμίζει ιδανικά τα κομμάτια και άψογα δουλεμένες κιθάρες που δεν σταματούν να σε εκπλήσσουν, ακόμη κι ο πιο απαιτητικός οπαδός ή κριτής δεν μπορεί να ζητήσει κάτι περισσότερο.

Κρίνοντας μεμονωμένα τα κομμάτια, εκείνα που σε κερδίζουν με την αμεσότητά τους είναι το εναρκτήριο "Achilles' War Dance" και το "Freedom", που αποτελεί το video clip του δίσκου. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το "Marathon", εκμοντερνισμένη διασκευή φυσικά στους Sarissa. Η επιλογή του κομματιού μόνο τυχαία δεν είναι, καθώς εκτός από το γεγονός ότι ο κιθαρίστας Τάσος Πανανουδάκης έχει περάσει από τις τάξεις των Θεσσαλονικέων, το ύφος του ιστορικού "Sarissa" (1994) αναβιώνει ιδανικά καθ' όλη την διάρκεια, με βασικές αναφορές την πανέξυπνη χρήση των πλήκτρων και την ενσωμάτωση παραδοσιακών μουσικών δρόμων.

Το "The Thunder Inside Me" διαφοροποιείται ελαφρώς, ένεκα της μακράς εισαγωγής του και της πιο πολύπλοκης δομής του, ενώ περισσότερο πολύπλοκο πλην άψογα δομημένο είναι το κατά την γνώμη μου καλύτερο κομμάτι του δίσκου, "War Of Titans". Η μεγαλοπρέπεια και η περιπετειώδης κινηματογραφική αισθητική ξεδιπλώνονται σε οκτώ σχεδόν λεπτά, με τον Λευτέρη Πλέτση να παραδίδει άλλη μία απίθανη ερμηνεία και τον Πανανουδάκη να κεντάει στην κρητική λύρα (αυτό ακριβώς) και την ηλεκτρική κιθάρα. Στα "Prometheus" και "Recall" κυριαρχούν οι μεσαίες ταχύτητες και η ανάλογη ατμόσφαιρα, ενώ τον επίλογο βάζει το ομώνυμο του δίσκου, με την δίκαση να κυριαρχεί και τους στίχους να ανακεφαλαιώνουν ευφυώς τους τίτλους των τραγουδιών.

Ενδεικτικό της αξίας του "Wrath For The Ages" είναι ότι δεν απευθύνεται μόνο στους λάτρεις του επικού heavy metal, αλλά και σε όσους είναι ικανοί να εκτιμήσουν την αληθινή προοδευτική διάθεση, ανεξαρτήτως ιδιώματος. Εκείνο όμως που έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι War Dance έχουν την στόφα μπάντας που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια θρύλους όπως οι Manowar και οι Warlord. Και αν αυτό θεωρείται μεγάλη κουβέντα, σας διαβεβαιώνω -αν έχει κάποια σημασία- πως έχοντας μεγαλώσει με τις κασέτες και τους δίσκους των Manowar και των Manilla Road, το "Wrath For The Ages" είναι το «επικό» άλμπουμ, από μπάντα που γεννήθηκε μετά το 1990, που έχω ακούσει ήδη τις περισσότερες φορές.