Waltari

Waltari ή «όταν το progressive απαρνήθηκε τις χαοτικές μελωδίες για τα μάτια του σκληρού ήχου». Ναι, νομίζω ότι με μια φράση αυτό ακριβώς εκπροσωπούν οι Φινλανδοί φίλοι μας Waltari, οι οποίοι με το πέρασμα του χρόνου δρουν ωσάν το καλό κρασί, γίνονται ολοένα και καλύτεροι, δημιουργικότεροι και, φυσικά, δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο στο πέρασμα τους. Αν σκεφτεί κανείς μάλιστα ότι πρόκειται και για μια μπάντα που στο ενεργητικό της έχει 11 στούντιο άλμπουμς και μια πορεία 20 ετών, ε, δεν είναι και αμελητέο γεγονός να κυκλοφορεί καινούρια δουλειά και γι' αυτό ακριβώς την ακούσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον και περιέργεια. Τι έχουν να μας πουν λοιπόν οι Waltari εν έτει 2007; Η αλήθεια είναι ότι έχουν να μας πουν πολλά...

"Release Date" τιτλοφορείται η νέα δουλειά τους από το label της Dockyard και η επιτυχημένη πορεία του πολύ καλού "Blood Sample" όλα δείχνουν πως θα συνεχιστεί. Οκτώ ακατέργαστα διαμάντια συν ένα bonus που παίζει καταλυτικό ρόλο στο κλείσιμο του άλμπουμ και όλα είναι πραγματικά ένα κι ένα, άρτια συνθετικά, χωρίς επαναλήψεις και κουραστικά μέρη. Βάζοντας δε το cd να παίξει για πρώτη φορά, μου κίνησε την περιέργεια να το ακούσω όλο μονοκοπανιά (αν και 70 και κάτι λεπτά), διότι μετά το εναρκτήριο "Get Stamped" δε μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε.

Πιασάρικο riffάκι που κολλάει με τη μία και ένα μελωδικότατο ρεφρέν που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κλασικά heavy αλλά και μελωδικά κομμάτια. Τα συνδυάζει και τα δυο αρμονικά και με μεγάλη επιτυχία. Κάπως έτσι είναι και η συνέχεια, άλλοτε πιο δυνατή (ο Kartsy Hatakka ξεδιπλώνει όλες τις φωνητικές του ικανότητες και εκπλήσσει ευχάριστα) και άλλοτε πιο progressive (πλήκτρα, πλήκτρα, πλήκτρα - αυτό ξέρουν να κάνουν καλά άλλωστε).

Απαρατήρητο δεν πέρασε και το "Cityshamaani" το οποίο αποτελείται από 5 μέρη (βλ. a - Night Flight, b - Morning, c - Colgate Country Showdown, d - The Incarnation party, e - Sympathy) και με μία λέξη είναι χά - σι - μο! 30 λεπτά γεμάτα συναίσθημα, μελαγχολία, ατμόσφαιρα, δυναμικότητα, απόλαυση. Πολύ καλό και το "Sex Ιn Τhe Beergarden" (έτσι, έτσι!) και σίγουρα η ταυτότητα του δίσκου είναι το "Wish I Could Heal". 5μιση λεπτά ατόφιου heavy με καθαρά, κοφτερά φωνητικά και κιθάρες που ξεσηκώνουν χωρίς οίκτο και μας αφήνουν παράλυτους με το απόλυτο progressive ρεφρέν, για να μην πούμε για το solo στα πλήκτρα στο δεύτερο μέρος. Άντε γεια!

Μην το σκέφτεστε και πολύ: συνεχώς παραπονιόμαστε όλοι πως δεν υπάρχει πια πρωτοτυπία και νέες ιδέες στη μουσική. Ιδού η απάντηση - έρχεται από την παγωμένη Φινλανδία και μας αφήνει απλά άφωνους. Μπράβο Waltari, πάντα τέτοια...