Level 10

Τα τελευταία χρόνια οι συνεργασίες διάσημων μουσικών είναι ένα αρκετά σύνηθες φαινόμενο. Η όποια έλλειψη έμπνευσης, ο καλλιτεχνικός κορεσμός, αλλά και το γεγονός ότι πρέπει να πουλήσουν την μουσική τους για να ζήσουν, τους έχει οδηγήσει να ενώνουν τις δυνάμεις τους έτσι ώστε να προσελκύσουν το αγοραστικό κοινό. Δυστυχώς πολλές φορές το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο, ακόμα και όταν υπάρχουν στο line-up πολύ ηχηρά ονόματα. Άλλα περιμένεις και άλλα ακούς.

Έτσι, η συνεργασία  του τραγουδιστή Russell Allen (Symphony X, Adrenaline Mob, Allen/Lande) και του μπασίστα Mat Sinner (Primal Fear, Voodoo Circle, Sinner) υπό το όνομα Level 10, αφενός δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη αφού και οι δυο καλλιτέχνες έχουν προσφέρει πολλά στην σκληρή μουσική. Αφετέρου όμως η όποια προκατάληψη για τους λόγους του προλόγου με έκανε να αντιμετωπίσω την κυκλοφορία με κάποια επιφύλαξη για το τελικό αποτέλεσμα. Βεβαίως η περιέργεια ήταν μεγάλη για ό,τι δημιούργησαν, αφού οι Level 10 είναι ένα από τα σχήματα που έχουν ηχηρά ονόματα στην σύνθεσή τους. Όταν το line-up συμπληρώνεται από τους Roland Grapow - κιθάρα (Rampage, ex-Helloween, Masterplan, Serious Black), Alex Beyrodt - κιθάρα (Silent Force, Primal Fear, Missa Mercuria, Sinner, Voodoo Circle), Alessandro Del Vecchio - πλήκτρα (Hardline, Voodoo Circle, LRS, Edge of Forever) και Randy Black - ντραμς (ex-Primal Fear, Annihilator, Rebellion) σαφώς και έχεις περισσότερες απαιτήσεις και θέληση για όμορφα τραγούδια από πιο άσημους μουσικούς.

Ο δίσκος «ανοίγει» με το "Cry No More", ένα από τα καλύτερα τραγούδια για το τρέχον έτος στο μελωδικό hard rock και τα πρώτα χαμόγελα προέκυψαν εύκολα αναμένοντας μια ανάλογη συνέχεια, που δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ. Ο δίσκος αποτελείται από δώδεκα συνθέσεις που δεν θα απογοητεύσουν εύκολα κανέναν. Από την άλλη όμως δεν θα προκαλέσουν και πανικό για την ποιότητά τους. Οι μουσικοί που απαρτίζουν το συγκρότημα έχουν πια μεγάλη εμπειρία και σαφώς ξέρουν πώς να διασκεδάσουν τον οπαδό. Ανατρέξτε σε όσες ευρωπαϊκές μπάντες έχουν παίξει τα μέλη του σχήματος και αμέσως θα έχετε συνδυαστικά το ηχητικό αποτέλεσμα του άλμπουμ. Όλα τα στοιχεία που έχουμε γνωρίσει από τα γκρουπ που έχουν συμμετάσχει οι μουσικοί που παίζουν στους Level 10 είναι παρόντα, με περισσότερη μουσική έμφαση στους Primal Fear, Masterplan και Allen/Lande. Δυστυχώς ανά στιγμές καθ’ όλη την διάρκεια του άλμπουμ, ακούς μέχρι και σχεδόν ίδια μουσικά μέρη τραγουδιών των τριών σχημάτων, κάτι άσχημο αφού όλοι μπορούν να γράψουν καλή μουσική, και όχι να αναπαράγουν τους εαυτούς τους. Οι κατέχοντες άποψη για το μουσικό προϊόν που ήδη μας έχουν προσφέρει τα μέλη των Level 10 με τα σχήματά τους, ας σημειώσουν ότι στο γράψιμο των τραγουδιών έχουν βοηθήσει και οι Magnus Karlsson, Carsten Schulz, Sander Gommans και Amanda Somerville, γνωστοί μέσα από τις δουλειές των After Forever, Primal Fear,HDK,Aina και Trillium, μεταξύ άλλων.

Αν πάλι δεν ξέρετε κανένα από τα προσφερθέντα σχήματα, το group έχει επιλέξει να ασχολείται μουσικά με το ευρωπαϊκό heavy / power metal διανθισμένο από πολλά hard rock μέρη. Τα τραγούδια ως επί το πλείστον κινούνται σε mid tempo ταχύτητες με κάποια να είναι πιο γρήγορα. Μεγάλη βαρύτητα έχει δοθεί καταρχήν στις μελωδίες του κάθε τραγουδιού, εκεί όπου το σχήμα προσπαθεί να μας τις κάνει να ηχήσουν γλυκά στα αυτιά μας. Δυστυχώς όμως χωρίς κάποιο πολύ επιθυμητό αποτέλεσμα. Έπειτα, όπως επιτάσσει άτυπα το είδος, τα ρεφρέν είναι αρκετά «πιασάρικα» και ευκολομνημόνευτα. Όλα καλά, υπό άλλες συνθήκες. Τουλάχιστον όλες οι συνθέσεις είναι καλοπαιγμένες, θυμίζοντας κάπως την φήμη των καλλιτεχνών. Δυστυχώς όμως θα ακουστούν για κάποιο διάστημα και μετά το άλμπουμ θα πάρει την θέση του στην αλφαβητική συλλογή του καθενός χωρίς να ξαναβγεί γρήγορα.

Το ηχητικό αποτέλεσμα του δίσκου σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τα τόσα πολλά γνωστά ονόματα που εμπλέκονται στον δίσκο. Σε καμία στιγμή δεν θα βαρεθεί ή απογοητευθεί όποιος θελήσει να ακούσει την παρθενική δουλειά των Level 10. Ο δίσκος όμως απευθύνεται αποκλειστικά στους φανατικούς, και μόνο, οπαδούς όλων των συγκροτημάτων που έχουν καταπιαστεί οι Allen/Sinner. Είναι κάπως άσχημο για μένα να φτιάχνεις έναν δίσκο με μουσικά αναμασήματα, χωρίς να βάζεις κανένα νέο στοιχείο, όποιο και αν είναι αυτό. Οι πιο φανατικοί ας αναζητήσουν την έκδοση του άλμπουμ σε βινύλιο. Εγώ πάντως μετά την αγορά του θα σκέφτομαι ότι ευτυχώς δεν θα αλλοιωθεί σύντομα αφού ίσως και να μην παίξει ποτέ. Δεν πειράζει, όμως, αφού και η συλλογή δίσκων ένα χόμπι είναι.