Ugly Kid Joe

Οι Ugly Kid Joe ποτέ δεν έπαιρναν τους εαυτούς τους πολύ σοβαρά, ούτε καν πριν καταλήξουν να λέγονται έτσι. Στην πραγματικότητα, επέλεξαν αυτό το όνομα όταν τους προσκάλεσαν να ανοίξουν μια συναυλία των glam rockers Pretty Boy Floyd, με σκοπό να τους κοροϊδέψουν και να ξεκαθαρίσουν ότι δεν έχουν καμία μουσική σχέση. Η συναυλία τελικά δεν έγινε, αλλά το όνομα έμεινε. Όπως και το coolness…

Το ξεκίνημα της πορείας επήλθε ήταν ιδεατό. Μέσα σε λίγα χρόνια είχαν απανωτές επιτυχίες: το πρώτο EP τους, το "Us Ugly As They Wanna Be", το πρώτο τους άλμπουμ, το (φανταστικό) "America’s Least Wanted", την συμμετοχή στη ταινία "Wayne’s World", το single "Everything About You", τη διασκευή στο "Cats In The Cradle", τις περιοδείες ως support στον Ozzy, στους Def Leppard και στους Bon Jovi. Εν τέλει, τους πήρε ελάχιστα χρόνια να αναχθούν σε τεράστιο εμπορικά όνομα για τη rock μουσική, στο πρώτο μισό των 90s.

Τω καιρώ εκείνο, σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μια ασήμαντη για τα rock δρώμενα χώρα, (κι ενώ είμαι σίγουρος ότι έχω ξεχάσει πολύ σημαντικότερα και πολύ πιο πρόσφατα πράγματα που έχω κάνει και ή έχουν συμβεί στη ζωή μου) ένα πρωινό Σάββατου, μαζεύοντας τις οικονομίες της εβδομάδας, ένας πιτσιρικάς πήγε σε ένα δισκάδικο στην Πάτρα που λεγόταν Encore (το οποίο δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες) και αγόρασε το CD του "America’s Least Wanted". Και σχεδόν τριάντα χρόνια μετά κάθεται και αναλογίζεται αν υπάρχουν πολλά ανθεκτικότερα πράγματα από την αγάπη για τις μουσικές με τις οποίες δέθηκε κάποιος στην εφηβεία του. Από ότι φαίνεται, μάλλον όχι…

Βέβαια, στο διάστημα δεν κύλησαν τα πάντα ομαλά. Οι Ugly Kid Joe μπορεί να έβγαλαν δυο ακόμα εξαιρετικά άλμπουμ, το "Menace To Sobriety" και το "Motel California" αλλά μάλλον κάποιοι στη δισκογραφική τους περίμεναν ματαίως να ωριμάσουν κι όχι να γράφουν στίχους όπως το "she was a good witch, she was a bad witch, but all I really wanted was a motherfucking sandwich" (τραγουδάρα btw). Χωρίς να το κάνουν ντέρμπι, το 1997 το παράτησαν το άθλημα και πάλι χωρίς τυμπανοκρουσίες το 2010 επανενώθηκαν. Όχι ότι έκτοτε πιέστηκαν βέβαια, αφού έχουν κυκλοφορήσει ένα EP το 2012 και ένα άλμπουμ το 2015, αμφότερα συμπαθητικά αλλά κάπως outdated, η αλήθεια είναι.

Πέρασαν ακόμα επτά χρόνια (και πλέον τριάντα στρογγυλά από το ντεμπούτο άλμπουμ τους) για να κυκλοφορήσουν την μόλις πέμπτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους. Μια δουλειά που έρχεται με ένα φορτωμένο και πολύχρωμο εξώφυλλο, θυμίζοντας videogame της δεκαετίας του ’90, και έναν ακόμα τίτλο-παραλλαγή από άλμπουμ αγαπημένης τους μπάντας. Κυρίως, έρχεται για να μας υπενθυμίσει ότι οι Ugly Kid Joe είναι εδώ, ίδιοι κι απαράλλαχτοι και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος μάλλον στην καλύτερη φόρμα τους από τότε που επανενώθηκαν.

Με το καλημέρα, ο Whitfiled Crane φοράει την τραγιάσκα του Bon Scott και το "That Ain’t Livin’" «βρωμάει» AC/DC με έναν όμορφο και πειστικό τρόπο. Ούτως ή άλλως, οι AC/DC ήταν πάντα μια μπάντα στην οποία είχαν αδυναμία οι Ugly Kid Joe και ποτέ μα ποτέ δεν προσπάθησαν να κρύψουν την λατρεία τους για μπάντες όπως οι Αυστραλοί τιτάνες, οι Black Sabbath, οι Motorhead ή οι Judas Priest. Για του λόγου το αληθές, υπάρχει το υπέροχο "Dead Friends Play", το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, μια δυναμική rockιά με στίχους φόρο τιμής στους προαναφερθέντες ήρωες, όπως και στους ZZ Top, τους Skynyrd και κάμποσους ακόμα.

Την ίδια στιγμή, επιβεβαιώνουν τον κανόνα που θέλει να τους πηγαίνουν γενικά τα τραγούδια με ακουστικές κιθάρες ( βλέπε παλιότερα "Busy Bee", "Cloudy Skies"), με το "Everything’s Changing" που αφήνει το γρέζι του Crane να βγάλει περισσότερο συναίσθημα, ενώ ακόμα περισσότερο φορτισμένο είναι το όμορφα νοσταλγικό είναι το "Kill The Pain". Το δε cool κλείσιμο του "Long Road" έχει μια southern αύρα που θα ταίριαζε σε μπάντες όπως οι The Cadillac Three ή οι Black Stone Cherry, ενώ το "Drinkin’ And Drivin’" είναι ένα δίλεπτο τραγούδι που θα μπορούσε να παίζει σε μια σκηνή του Hank Moody, μετά από ένα δυνατό hangover…

Στο αυτοβιογραφικό/αυτοσαρκαστικό "Failure" βρίσκουμε τον hard rock 90s χαρακτήρα τους, τον οποίο προσωπικά απολαμβάνω, όπως και στο "Lola", το οποίο εν τέλει δεν καταφέρνουν να το χαλάσουν τα ξενέρωτα la-la του Crane. Αντίθετα, στο "Up In The City" η μπάντα προσπαθεί να αναβιώσει την funk rock πλευρά που πάντα είχε (βλέπε "Same Side" ή "Bicycle Wheels" για παράδειγμα), αλλά τα καταφέρνει απλώς συμπαθητικά, χωρίς η σύνθεση να έχει κάτι το ιδιαίτερο.

Χωρίς να αναβιώνει ένδοξες ημέρες ή να συγκλονίζει, το "Rad Wings Of Destiny" ξεπέρασε τις προσδοκίες που είχα από τους Ugly Kid Joe το 2022, καταφέρνοντας να παίζει στο repeat και βάζοντας με στο τριπάκι να θέλω να επιστρέψω στις αγαπημένες δουλειές που κυκλοφόρησαν στα 90s.

Ξέρω, ξέρω… μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, σοβαρέψαμε, βαρύναμε, αλλάξανε τα γούστα μας κι έχουμε πολλές ακόμα νέες μουσικές να τσεκάρουμε. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, όσο εκείνος ο σκανταλιάρης, ασχημούλης, μικρός Joe ζει κάπου μέσα μας, πάντα θα υπάρχει χώρος για να απολαμβάνουμε το coolness και τις μουσικές των Ugly Kid Joe.