Ufomammut

Επιστροφή με τον ένατο δίσκο (εφόσον θεωρούμε τις δύο κυκλοφορίες του "Oro", "Opus Primum" και "Opus Alter" μία) για την ιταλική τριάδα. Προσωπικά δεν έχω ξεπεράσει τον δίσκο τους "Idolum" και θεώρησα τα "Ecate" και "8" κάπως πιο αδιάφορα ή σχετικά ρηχά.

O μπασίστας (παίζει και πλήκτρα, synths και φτιάχνει πολλά εφέ) και τραγουδιστής Urlo με τον κιθαρίστα (επίσης μαζί με synths και special effects) Poia και τον νέο drummer Levre, ο οποίος αντικατέστησε τον επί πολλά έτη βασικό μέλος Vita στις αρχές του 2020, προσφέρουν μια πολύ συγκεκριμένη, κοσμική, ψυχεδελική, γεμάτη με κάθε λογής στροβιλισμό, τρικυμία. Αλλά… με πολλά αλλά. Δεν μπορεί να έρχεσαι με φρέσκο δίσκο, μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας και να παρουσιάζεις κομμάτι στο οποίο τα πέντε από τα εφτά λεπτά της διάρκειας του είναι σαν εισαγωγή. Και σκέψου ότι και το προηγούμενο "Kepherer" είναι μια ambient υπεραδιάφορη γέφυρα που φτάνει και περισσεύει για εισαγωγή του επόμενου. Δηλαδή κάπου φτάνει. Ενώ το κλείσιμο του "Psychostasia" (για αυτό μιλάω τόση ώρα) λοιπόν είναι εκπληκτικό, τα πέντε πρώτα λεπτά δεν συμβαίνει τίποτα και αν αντέξεις να φτάσεις μέχρι τέλους θα είσαι ήρωας.

Ας πάμε όμως στην αρχή. Το ξεκίνημα με το "Duat" είναι (αφού περάσουν τρία λεπτά) αρκετά ανεβαστικό και γκρουβάτο. Όχι και ότι πιο συνηθισμένο γι' αυτήν την μπάντα. Τα τύμπανα ξαφνιάζουν. Ο ήχος και η ψυχεδέλεια είναι αρκετά σκονισμένα. Το κομμάτι δεν έχει καθόλου στίχους/τραγούδι. Σε σημεία που βαραίνει μπορώ να πω ότι μου θυμίζει πρώιμους Isis και αυτό είναι πανέμορφο. Το κομμάτι έχει πολλά επίπεδα. Εξελίσσεται και ανεβαίνει σωστά. Ξεσπάει όμορφα. Καταλήγει όμως μετά από δέκα λεπτά κάπως άχαρα, άδοξα και βαρετά.

Το "Metamorphoenix" παρακάτω χτίζεται πάρα πολύ αργά γεμάτο θορύβους, ατμόσφαιρες και πολλά εφέ προς την κορύφωσή του (που λέει ο λόγος) η οποία είναι μια υπνωτική έκσταση… με καλή ρυθμική ροή, απόμακρα φωνητικά και ανούσια τύμπανα. Ειλικρινά επί επτά λεπτά ακούς μια εισαγωγή για το επόμενο "Pyramind". Θα το πω αρκετά ευγενικά, απογοητευτικό. Μιλάμε για τίποτα. Ρε είναι ανούσιο. Πως να το πω. Συγγνώμη αλλά δεν. Ευτυχώς δηλαδή που το "Pyramind" έχει καλά στοιχεία, γιατί οριακά παραμένω στον δίσκο. Είναι το πιο καλό συνθετικά κομμάτι, έχει όμορφα στοιχεια, είναι πιο βαρύ από όλα και κατέχει μια σωστή doomίλα που λείπει από τα υπόλοιπα. Ακόμα και εδώ, κάπου στη μέση γίνεται μια μεγάλη κοιλιά, αλλά μπροστά στα υπόλοιπα ατοπήματα του δίσκου, αυτό δεν είναι τίποτα. Το κλείσιμο του album με το μικρό χρονικά "Empyros" είναι γροθιά στα σαγονιά. Χωρίς να έχει χώρο για ανούσιες εισαγωγές, γέφυρες και κοιλιές, καταφέρνει να είναι στεγνό, σταράτο, ευθύ και αλόσωστο. Μακάρι όλα τα κομμάτια τους να ήταν έτσι εδώ.

Εάν το "Fenice" χρησιμεύει ως η αυγή μιας νέας εποχής space ή πειραγμένης ψυχεδέλειας για τους Ufomammut καλώς να έρθει. Αν κερδίσουν κάποιους νέους οπαδούς όμως πρέπει να γνωρίζουν ότι θα χάσουν πολλούς περισσότερους παλιούς. Ο δίσκος είναι μέτριος. Έχει ελάχιστα καλά σημεία τουλάχιστον για τα γούστα μου. Γεμίζει με ανούσιες επαναλήψεις, πολλά εφέ και αρκετά βαρετά περάσματα. Δεν συγκινεί. Δεν πρωτοτυπεί. Δεν δημιουργεί.

Spotify
Bandcamp